Γκόγια: Οι Εκτελέσεις της 3ης Μαρτίου 1808
Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντιμνημονιακή εφημερίδα «Το Χωνί» στις 31 Μαρτίου 2013
[«Σύστημα Μ»: Τα βασικά χαρακτηριστικά, οι μέθοδοι και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η Μέρκελ για την εδραίωση και τη διαρκή επέκταση της εξουσίας της τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Έχει αναλυθεί με σαφήνεια από την καθηγήτρια Γκέρντρουντ Χέλερ στο βιβλίο της «Η Νονά» (Αθήνα, Λιβάνης, 2013). Στο «Μ» από το «Μέρκελ» -κατά την Χέλερ- θα ήθελα να προσθέσω και το «Μ» από το έργο «Μητρόπολις» του Φριτζ Λαγκ που εικονογραφεί ένα μοντέλο κοινωνίας το οποίο προσομοιάζει μ’ αυτό που ευαγγελίζεται η Μέρκελ για την Ευρώπη.]
Έσκυψες δουλικά μόλις αντίκρισες το μαστίγιο του δημίου.
Και, μετά, βάδισες καμαρωτός στο σφαγείο.
Ναζίμ Χικμέτ
Το Ανώτατο Μονομελές Διαρκές Στρατοδικείο που εδρεύει στην Καγκελαρία του Δ’ Ράιχ, με πρόεδρο την «εταίρα» πρώην κομμουνίστρια Αγκελα Μέρκελ (η οποία, μη μπορώντας -για προφανείς λόγους- να πουλήσει το κορμί της, έχει πουλήσει την ψυχή της στον διάβολο του κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού συστήματος) και εισαγγελέα τον νεοναζί Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (η φιγούρα του οποίου παραπέμπει στον Φον Μπράουν/Πίτερ Σέλλερς στο καταπληκτικό έργο του Στ. Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να αγαπώ τη βόμβα»), αποφάσισε να επιβάλλει την εσχάτη των ποινών σε μια μικρή χώρα, την Κύπρο.
Η ποινή εκτελέστηκε στις 25 Μαρτίου 2013 στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων (τις Βρυξέλες), από το γερμανόδουλο 17μελές Εκτελεστικό Απόσπασμα της (Ευρω)-Γερμανο-Ζώνης, στο οποίο συμμετείχαν άνευ διαμαρτυρίας και δύο «δικοί» μας:
● Ένας «Κύπριος» (ο ανεκδιήγητος υπουργός οικονομικών της Κύπρου Μιχάλης Σαρρής υπό την «υψηλή» εποπτεία του Νίκου Αναστασιάδη, του θλιβερού γελωτοποιού του «γιες» στο δημοψήφισμα του 2004 για το μειοδοτικό Σχέδιο Αυνάν που απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό με ποσοστό 76%, και εκλεγμένος πρόεδρος της Κύπρου δέκα μόλις μέρες πριν τn στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα), και
● Ένας «Έλληνας» (ο Γ. Στουρνάρας, διορισμένος υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση της Τρόικας-Εσωτερικού στην Ελλάδα, η οποία ενεργεί ως διεκπεραιωτής των αποφάσεων της Τρόικας-Εξωτερικού)
Ένας εσμός από θλιβερούς υπαλληλίσκους της διευθυντικής τριανδρίας της συμμορίας του καπιταλισμού-καζίνο (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ) και της γερμανικής εμπροσθοφυλακής της στην Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Eurogroup), ένα περίεργο και αποκρουστικό μείγμα «ανθρώπων» που έχουν κοινά ορισμένα απωθητικά χαρακτηριστικά: τη διανοητική ανεπάρκεια, την ηγετική ανικανότητα, τη μη-δέσμευση από οποιοδήποτε σύστημα αξιών, τη δουλοπρέπεια και -άκρως σημαντικό- την ανοργασμικότητα και τον αναφροδισιασμό.
Θα μείνω σ’ αυτό το τελευταίο,
αφενός γιατί υπάρχει μια ευαπόδεικτη σχέση ανάμεσα στην ανοργασμικότητα/αναφροδισιασμό και την ψυχοπαθητική καταστρεπτική συμπεριφορά (πράγμα που -για να μη ξεφύγω από το θέμα μου- θα αποτελέσει αντικείμενου ενός άλλου σημειώματος), και αφετέρου γιατί αυτός ακριβώς ο συνδυασμός ανοργασμικότητας και αναφροδιασμού είναι που εξαναγκάζει ορισμένες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες να προσπαθούν απελπισμένα να τον αποδυναμώσουν χρησιμοποιώντας ως Viagra τα κουρέλια μιας δοτής «εξουσίας» που δεν φτάνει για να καλύψει τη γύμνια τους.
Υπάρχει περίπτωση να ασκήσουν ερωτική «έλξη», χωρίς το «αφροδισιακό» της εξουσίας, ανοργασμικοί τύποι σαν τη Μέρκελ, τον Σόϊμπλε, τη Λαγκάρντ, τον Ολι Ρεν, τον Ολλανδό Γερμανο-μπλουμ και τους Ριγκολέτο που τους περιβάλλουν (για να μη μιλήσω για τα ανοργασμικά ρετάλια των τρίτης κατηγορίας υπαλληλίσκων τους, όπως οι Τόμσεν και τα απολειφάδια που τον συνοδεύουν σε κάθε επίσκεψή του στην Αθήνα, και οι κλώνοι του που οργώνουν άλλες δυστυχείς χώρες όπως η Ρουμα-νέσκου που εφαρμόζει μεθόδους Τσαουσέσκου στην Κύπρο);
Μια ψυχοπαθητική ανοργασμική και αναφροδισιακή «προσωπικότητα» όταν δεν κατέχει εξουσία είναι πρόβλημα για τον εαυτό της. Αλλά όταν κατέχει εξουσία, είναι πάντοτε πρόβλημα και παραγωγός προβλημάτων για τους Άλλους.
ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να υπάρχουν η μια χωρίς την άλλη. Και οι ξενόδουλες πολιτικές και οικονομικές ελίτ των δύο χωρών, που το ξέρουν καλά αυτό, κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν και τη μια και την άλλη, μετατρέποντας τες σε «αποικίες χρέους».
● Ο Ελληνισμός είναι μια πολιτιστική οντότητα και, ως τέτοια, δεν υπόκειται σε «χρέη». Αντιθέτως, άλλοι του χρωστούν.
● Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι γεωγραφικές οντότητες και, ως τέτοιες, δεν μπορούν να αποτελούν υποκείμενα χρέους.
● Συνεπώς, μοναδικό υποκείμενο χρέους μπορεί να είναι η κρατική εξουσία στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και γι’ αυτό τα επιτελικά όργανα του Καπιταλισμού-Καζίνο ενδιαφέρονται μονάχα για τη δουλική υποταγή στα κελεύσματά τους των κομματικών συμμοριών που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και το πετυχαίνουν είτε με τη εξαγορά του πολιτικού προσωπικού είτε με το απευθείας «φύτευμα» έμμισθων υπαλλήλων τους στην πολιτική σκηνή (Ντράγκι, Μόντι, Παπαδήμος, κ.α.)
Η δολοφονία ενός κράτους πριν γεννηθεί (1959)
Το 1959, οι επονείδιστες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (που προβλήθηκαν ως επίτευγμα του τότε πρωθυπουργού -και κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενου «εθνάρχη»- Κ. Καραμανλή και του υπουργού εξωτερικών Ε. Αβέρωφ) έθεσαν την Κύπρο υπό την υψηλή εποπτεία τριών δημίων της, της Βρετανίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας, ως τσόντας.
Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές αρνήθηκαν να τις προσυπογράψουν: O Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε όλες τις μεταγενέστερες περιπέτειες του Κυπριακού, αυτοί οι δύο αποτέλεσαν το επίκεντρο της αντίστασης σε κάθε προσπάθεια για ενταφιασμό της Κύπρου.
Πρώτη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου (1974)
Το 1974, η παρανοϊκή απόφαση της «ελληνικής» χούντας να ανατρέψει πραξικοπηματικά τον Μακάριο, χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή από την Τουρκία για να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο, να καταλάβει το 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και να επιβάλλει ένα –ντε φάκτο- καθεστώς διχοτόμησης του νησιού.
Δεύτερη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου (2004)
Το 2004, οι «προστάτες-δήμιοί» μας προσπάθησαν να εξαερώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία με την εφαρμογή του «Σχεδίου Αυνάν». Αλλά, προς μεγάλη απογοήτευση των εμπνευστών και των υποστηρικτών αυτού του αθλιότατου κατασκευάσματος, τον Απρίλιο 2004, στο δημοψήφισμα για το «Σχέδιο Αυνάν», οι Κύπριοι είπαν όχι με το συντριπτικό ποσοστό του 75% (καταγράφοντας έτσι την πρώτη πολιτική ήττα της αμερικανικής αυτοκρατορίας μετά την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του «αντίπαλου δέους»).
Πριν από την κρίσιμη ημέρα του δημοψηφίσματος, οι εν Ελλάδι πολιτικοί μπαμπουίνοι έδωσαν ρεσιτάλ εθελοδουλείας προκρίνοντας το ΝΑΙ της υποταγής στα κελεύσματα της αμερικανικής αυτοκρατορίας και των «προθύμων» της (πράγμα που επανέλαβαν για διαφορετικό αφεντικό το 2009 στην Ελλάδα και το 2013 στην Κύπρο).
- ΤΟ ΠΑΣΟΚ και ο -αλήστου μνήμης- ανύπαρκτος Γεωργάκης φρόντισε να προλάβει τον Κύπριο πρόεδρο ομνύοντας δημοσίως υπέρ του αισχρού «Ναι», μια μέρα πριν από το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος πέρασε στην ιστορία, κλείνοντας το διάγγελμά του με την αποστροφή: «Παρέλαβα κράτος. Δεν θα παραδώσω κοινότητα».
- Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ως «αριστερή» τσόντα, αποφάνθηκε υπέρ του «ΝΑΙ» (με ψήφους 70 προς 30, κατά τη σχετική συνεδρίαση «Πολιτικής Επιτροπής» του).
- ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ σ’ αυτή την -σχεδόν ομόφωνη- κακοφωνία, ήταν ο Κώστας Καραμανλής που δεν πήρε ανοικτά θέση υπέρ του «Όχι» αλλά αρνήθηκε να στηρίξει το μειοδοτικό «Ναι» (πράγμα που είναι προς τιμή του), και, φυσικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα, για τους δικούς του λόγους.
Τρίτη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου και της Ελλάδας (2009)
● Στην Ελλάδα το 2009, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ένας αξιολύπητος ημι-Ε-πλην (κατά Αλντους Χάξλεϊ) σπάει όλα τα ρεκόρ της πολιτικής εξαπάτησης, επαναλαμβάνοντας προεκλογικά το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν» (τη στιγμή που ο προκάτοχος του αποσύρθηκε ακριβώς επειδή «λεφτά δεν υπήρχαν») και αποκλείει το ενδεχόμενο η Ελλάδα να μπει στους καταστροφικούς μηχανισμούς του ΔΝΤ. Αλλά αμέσως μετά την επιτυχή έκβαση της «επιχείρησης εξαπάτησης», ο ίδιος (και η «αυλή» των ανίκανων σαλτιμπάγκων οσφυοκαμπτών που τον περιβάλλει) θα διογκώσει τεχνητά το ελληνικό έλλειμμα και θα βάλλει την Ελλάδα σε μηχανισμούς «στήριξης», μετατρέποντας την σε αποικία χρέους.
● Στην Κύπρο κατά την περίοδο 2008-2012, ο κομμουνιστής Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται πρόεδρος εφαρμόζοντας προεκλογικά μια παρόμοια πολιτική εξαπάτησης των εκλογέων. Και ως πρόεδρος ακολουθεί μια πολιτική που θα έχει ως αποτέλεσμα τον δεκαπλασιασμό των δανειακών αναγκών της Κύπρου και τη μετατροπή της σε «αποικία χρέους».
(Φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση από έναν άνθρωπο που διαμορφώθηκε στο ασφυκτικό περιβάλλον ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού, του ΑΚΕΛ, του ισχυρότερου στην Κύπρο, το οποίο στα 1955-1959 αρνήθηκε να πάρει μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με αποτέλεσμα να τον εκχωρήσει σε μια ανερμάτιστη δεξιά. Κι αυτό, γιατί η διεκδίκηση του αιτήματος «Αυτοδιάθεση- Ένωση» βρισκόταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα του παγκόσμιου «κομμουνιστικού κέντρου» της εποχής -της Μόσχας- από την οποία τα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποιούνταν ως εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής της).
● Στην Ελλάδα το 2012, ο Αντώνης Σαμαράς αφού εξαπατά τους εκλογείς υποσχόμενος «επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου υπέρ των Ελλήνων», γίνεται πρωθυπουργός μιας Τρόικας-Εσωτερικού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) που θα «επαναδιαπραγματευθεί τους όρους των μνημονίων» υπέρ των δανειστών, φέρνοντας ακόμη σκληρότερα μέτρα απ’ αυτά που ο ίδιος κατήγγειλε προεκλογικά.
● Στην Κύπρο το 2013, ο ομογάλακτός του, Νίκος Αναστασιάδης εφαρμόζοντας προεκλογικά την ίδια τακτική πολιτικής εξαπάτησης, υπόσχεται στον Κυπριακό λαό ότι «δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις» του. Αλλά, μόλις η εξαπάτηση αποδίδει τα αναμενόμενα, το Eurogroup επιτίθεται στην Κύπρο επιβάλλοντας «κούρεμα» (δηλ. κατάσχεση) των καταθέσεων, με τις ευλογίες των Στουρνάρα και Σαμαρά.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΡΑ (19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013): OΧΙ 36, ΝΑΙ 0, ΑΠΟΧΕΣ 19
● Στην Κύπρο στις 19 Μαρτίου 2013, η βουλή απέρριψε τη νέα πρόταση του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων, με 36 ΟΧΙ και 19 αποχές και ΚΑΝΕΝΑ NAI (σε πλήρη αντιδιαστολή του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» της ψοφοδεούς πλειοψηφίας του Ελληνικού κοινοβουλίου), καταγράφοντας την πρώτη πολιτική ήττα του ιμπεριαλισμού του Δ’ Ράιχ.
Φαίνεται πως είναι στην ιστορική μοίρα της Κύπρου, η εναντίωση στις αφανιστικές πολιτικές των ανίερων συμμαχιών της εποχής μας.
Όπως ήταν επόμενο, ο διεθνής «τύπος» άρχισε να εκφράζει αμέσως ανησυχίες για το διαπραχθέν έγκλημα.
▪ «Υπάρχει η απειλή η Κύπρος να γίνει πειραματόζωο μιας πολιτικής που χρειάζεται το ένα πολιτικό δάνειο μετά το άλλο» (Frankfurter Allgemeine Zeitung)
▪ «Εάν η Κύπρος εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και μόνο η Ρωσία την διασώσει, το νησί θα γίνει φέουδο της Μόσχας.. Και τότε ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει ήδη βρεθεί εδώ και καιρό και λέγεται Γερμανία… H κυπριακή καταστροφή είναι πλέον κάτι παραπάνω από οικονομική καταστροφή και έχει μετατραπεί σε πολιτική κρίση». (Sueddeutsche Zeitung)
▪ «Το ‘Οχι’ είναι μια ιστορική απάντηση των Κυπρίων στην Ευρώπη… Η ψηφοφορία ενός μικρού κράτους ήταν ένα εκπληκτικό πλήγμα για τη ευρωζώνη των 17, μετά τις συνεχείς λήψεις των αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία, των τελευταίων τριών χρόνων» (ιρλανδική ιστοσελίδα Ιndependent.ie)
▪ «Υπάρχει πιλότος στο αεροπλάνο; Η κακοφωνία σχετικά με την Κύπρο είναι καταστροφική - Η σπαζοκεφαλιά της Κύπρου διαιρεί την Ευρώπη». (L’ Echo)
▪ «Να σωθεί η Κύπρος με κάθε κόστος». (Libre Belgique)
▪ «Αποταμίευση: ένα ταμπού έσπασε στην Ευρώπη». (Le Soir)
▪ «Το σχέδιο των Ευρωπαίων δεν είχε ιστορικό προηγούμενο στην Ευρωζώνη, όπως δεν υπάρχει και προηγούμενο άρνησης μιας χώρας-μέλους του ευρώ να συμμορφωθεί με τα κελεύσματα των εταίρων της. Γεγονός που καθιστά εξόχως κρίσιμη τη συνέχεια». (Bloomberg)
▪ Πιο χαρακτηριστική, ήταν η αντίδραση των Moscow Times που φιλοξένησε στο πρωτοσέλιδό της μια φωτογραφική σύνθεση του Αλεξέι Μπουντάγιεφ, στην οποία παρουσιάζεται με ακρίβεια ο ρόλος των πρωταγωνιστών στα ευρωπαϊκά δρώμενα:
- η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ σε ρόλο πατρόνας σε μαγειρείο,
- η Άνγκελα Μέρκελ σε ρόλο μέγαιρας,
- ο Αντώνης Σαμαράς σε ρόλο οσφυοκάμπτη,
- ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ σε ρόλο πληθωρικού φεουδάρχη,
- ο Ολάντ σε ρόλο αδιάφορου «ξεβράκωτου»,
- ο Μπαρόζο σε ρόλο ιησουίτη καλόγερου,
- ο Βλαντιμίρ Πούτιν με αλεπουδίσια φάτσα σε ρόλο Κυανοπώγωνα.
- ο Κάμερον, σε ρόλο μπατιριμένου ψευτοαριστοκράτη.
- ο Ρομπάι που απέκτησε μαλλιά (θαύμα!),
- ο Ραχόι που συμμετέχει έκπληκτος στα τεκταινόμενα (πάντα είχε αυτό το ύφος)
- ο αλήστου μνήμης Σαρκοζί που εμφανίζεται σε ξεσκισμένη αφίσα με το σύνθημα «Ισχυρή Γαλλία» (!)
- ο Οβελίξ ως αναφορά στην παραπαίουσα Γαλατία.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ
Η Ελλάδα και η Κύπρος καταστρέφονται με τις ευλογίες των εξωνημένων διαχειριστών του ελληνικού και του κυπριακού πολιτικού συστήματος, μέσω μιας σειράς διαδοχικών εξαπατήσεων και μειοδοσιών, που η εφαρμογή τους δεν ξεκίνησε χθες.
Στόχος είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να παραχωρηθεί πλήρως η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα τους στους Γερμανούς, στο πλαίσιο μιας συνολικής αναδιάταξης της οικονομικής, γεωπολιτικής και ενεργειακής ισορροπίας στην Ευρώπη και την Ν.Α. Μεσόγειο.
Στις 25 Μαρτίου 2013, στην ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού Spiegel, o αρθρογράφος Γιάκομπ Αουγκστάιν, ένας από τους ελάχιστους οξυδερκείς αναλυτές και θαρραλέους επικριτές του Συστήματος Μ που η «Λύκαινα του Βερολίνου» (βλ. Γκ. Χέλερ, "Η Νονά") τείνει να επιβάλλει στη Γερμανία και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, γράφει σε άρθρο του με τίτλο «Γερμανοί σωτήρες του ευρώ: Στενοκεφαλιά, δίψα για εξουσία, εγωισμός»:
«Στην επιδείνωση της κυπριακής κρίσης αποκαλύφθηκε και μια αλήθεια της γερμανικής πολιτικής: χαρακτηρίζεται από πείσμα, που οι Γερμανοί αποκαλούν ηθική, αλλά είναι μόνο αυτοδικαίωσή τους...
Πάντα οδηγούμε όσο πιο βαθιά γίνεται τη σύγκρουση με τους γείτονές μας, όπως έγινε δύο φορές στο παρελθόν στην πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας. Η ιδέα της Μέρκελ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η εξής: ‘H Ευρώπη υποκύπτει στη γερμανική πολιτική’…
Υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ η Ευρώπη ζει και πάλι την εποχή των εθνικών κρατών. Η ευρωσύγκρουση είναι στην ουσία μια διαμάχη για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί δεσμεύουν τα ευρωπαϊκά έθνη με τα δεσμά του χρέους. Όποιος έχει χρέη, είναι ένοχος. Αυτή είναι η πραγματικότητα της κρίσης του ευρώ: Η φτώχεια στην Αθήνα είναι ο πλούτος στη Γερμανία. Τέτοιες προσπάθειες έχουν αποτύχει στο παρελθόν. Θα αποτύχουν και στο μέλλον. Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα το επιτρέψουν».
Η ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε δημοσιοποίησε και διατράνωσε την απόφασή της να οργανώσει την Ευρώπη σύμφωνα με το ναζιστικό μοντέλο που εφάρμοσε η Γερμανία του Χίτλερ (όπως αναπτύσσεται στην ιστορική μελέτη του Μάρκ Μαζάουερ «Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ»).
Κι αυτό, κάνει να προβάλλει μπροστά μας το φάσμα της στρατοπεδικής κοινωνίας που το πειραματικό της μοντέλο έχει δοκιμαστεί μαζικά με «επιτυχία» στα εργαστήρια της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» της Εξουσιαστικής Διεθνούς:
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την έκταση του πλανήτη (και, κυρίως, στη χιτλερική Γερμανία που τα οργάνωσε με ανατριχιαστική βιομηχανική συνέπεια) αποτελούν το εξουσιαστικό προείκασμα του αποτρόπαιου κοντινού μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας που θα συντίθεται από μια ομοιογενή μάζα ανιστορικών ανθρωποειδών, προγραμματισμένων να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τον «κανόνα», ένα άθυρμα από ιδεώδεις μέσους «πολίτες»-δούλους για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία εάν φορούν την ομοιόμορφη στολή των φυλακισμένων ή εάν βολεύονται με ένα συμβατικό ζουρλομανδύα.
Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το Aουσβιτς και το Γκουλάγκ, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.
Με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, η κτηνωδία της οργανωμένης «νόμιμης» βίας αποβάλλει την πολιτική και υιοθετεί μια «ηθικολογική» ιδεολογία. O πολιτικός ολοκληρωτισμός υποκαθίσταται βαθμιαία από έναν «ηθικολογικό» ολοκληρωτισμό, μέσα από τον οποίο προβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο μιας «ποιοτικής» αναπαλαίωσης της εξουσίας: «Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός». (Γ. Λυκιαρδόπουλος: Η έσχατη στράτευση, Αθήνα, Υψιλον, 1985, σ. 66)
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε πέτυχε να πάρει τη ρεβάνς από τη Συμφωνία της Γιάλτας του 1945. Σ’ αυτή τη Νέα Γιάλτα του 2013, η Γερμανία δεν είναι με τη μεριά των ηττημένων αλλά των «νικητών». Αλλά, λησμόνησε ότι τότε, που χρόνος κυλούσε με πολύ αργότερους ρυθμούς, η ευφορία από τη «Συμφωνία» διάρκεσε μόλις δύο χρόνια (μέχρι το 1947 που ξέσπασε ο Ψυχρός Πόλεμος), και ότι, σήμερα, με τη χρονική κίνηση να επιταχύνεται ιλιγγιωδώς, είναι ζήτημα εάν θα αντέξει μερικούς μήνες.
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε πέτυχε να υφαρπάσει κεφάλαια και πλούτο από τις περιφερειακές χώρες και να τα μεταφέρει στο δήθεν ασφαλές καταφύγιο του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, καθιστώντας ακόμη πιο απελπιστική την οικονομική κατάσταση αυτών των χωρών.
Αλλά κι αυτή η αυταπάτη έχει ημερομηνία λήξης: Την ημέρα της αποκάλυψης της πραγματικής κατάστασης του πτωχευμένου γερμανικού τραπεζικού συστήματος.
Ένα παράδειγμα: η πλεόν διεφθαρμένη και πτωχευμένη τράπεζα της Ευρώπης, η Deutsche Bank, «ναυαρχίδα» του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, έχει δείκτη μόχλευσης 1 προς 62 (δηλαδή, για κάθε μονάδα περιουσιακών στοιχείων που κατέχει χρωστάει 62), δημιουργώντας μια απύθμενη μαύρη τρύπα την οποία θα κληθούν να καλύψουν (πράγμα, αδύνατο) πρώτα οι λαοί της περιφέρειας της Ευρώπης, εν συνεχεία, οι χώρες του στενού πυρήνα των νυν «συμμάχων» της Γερμανίας (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και, μετά, ο ίδιος ο γερμανικός λαός.
Ποιος έχει σειρά στον πάγκο του χασάπη;
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται σε 35 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 35.089.819.360.000) δολάρια.
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 17 χωρών-μελών της Ευρω(Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 23 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 23.981.566.360.000) δολάρια.
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 9 πιο αναπτυγμένων χωρών-μελών της Ευρω (Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 20 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια 20.403.096.360.000 δολάρια).
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 7 λιγότερο αναπτυγμένων χωρών-μελών της Ευρω (Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 1,2 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 1.200.470.000.000) δολάρια.
● Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας ανέρχεται σε 2 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 2.378.000.000.000) δολάρια και καταχωρείται σε ιδιαίτερη κατηγορία γιατί η Ιρλανδία αποτελεί «ειδική περίπτωση»).
Τα 20,4 τρισεκατομμύρια του χρέους των 9 πλουσιότερων χωρών της Ευρωζώνης συνιστούν μια κατάσταση μη-διαχειρίσιμη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία του «Συστήματος Μ», προκειμένου να στηρίξει το πτωχευμένο τραπεζικό της σύστημα και να διαχειριστεί το εξωτερικό της χρέος ύψους 4,7 τρισεκατομμυρίων (2010), μετά την ολοκλήρωση της εν εξελίξει κατάσχεσης του πλούτου των «φτωχότερων» χωρών της περιφέρειας, θα προχωρήσει στην υφαρπαγή του πλούτου των 9 «πλουσιότερων» χωρών της (Ευρω)Γερμανο-Ζώνης (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, κ.α.).
Συνεπώς, όλες οι χώρες της Ευρώπης βαδίζουν «καμαρωτές» στον «πάγκο του χασάπη», με σειρά προτεραιότητας που καθορίζεται από τις ανάγκες του Δ’ Ράιχ.
Αυτή η πραγματικότητα δεν έχει καμιά ελπίδα βιωσιμότητας. Η πολιτική της κατάκτησης διά του οικονομικού στραγγαλισμού που εφαρμόζει η Γερμανία του «Συστήματος Μ» εδώ και τρία χρόνια, μπορεί να της αποφέρει πρόσκαιρα οικονομικά και πολιτικά οφέλη (μέσω μιας κρίσης που η ίδια προκαλεί και ανατροφοδοτεί διαρκώς), έχει όμως ως έσχατο όριό της την αντοχή των υπό κατοχή λαών, που όλα δείχνουν πως εξαντλείται.
Ατυχώς για το Δ’ Ράιχ, «τέτοιες προσπάθειες έχουν αποτύχει [δύο φορές] στο παρελθόν. Θα αποτύχουν και στο μέλλον. Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα το επιτρέψουν».
Κλεάνθης Γρίβας
Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντιμνημονιακή εφημερίδα «Το Χωνί» στις 31 Μαρτίου 2013
[«Σύστημα Μ»: Τα βασικά χαρακτηριστικά, οι μέθοδοι και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η Μέρκελ για την εδραίωση και τη διαρκή επέκταση της εξουσίας της τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Έχει αναλυθεί με σαφήνεια από την καθηγήτρια Γκέρντρουντ Χέλερ στο βιβλίο της «Η Νονά» (Αθήνα, Λιβάνης, 2013). Στο «Μ» από το «Μέρκελ» -κατά την Χέλερ- θα ήθελα να προσθέσω και το «Μ» από το έργο «Μητρόπολις» του Φριτζ Λαγκ που εικονογραφεί ένα μοντέλο κοινωνίας το οποίο προσομοιάζει μ’ αυτό που ευαγγελίζεται η Μέρκελ για την Ευρώπη.]
Έσκυψες δουλικά μόλις αντίκρισες το μαστίγιο του δημίου.
Και, μετά, βάδισες καμαρωτός στο σφαγείο.
Ναζίμ Χικμέτ
Το Ανώτατο Μονομελές Διαρκές Στρατοδικείο που εδρεύει στην Καγκελαρία του Δ’ Ράιχ, με πρόεδρο την «εταίρα» πρώην κομμουνίστρια Αγκελα Μέρκελ (η οποία, μη μπορώντας -για προφανείς λόγους- να πουλήσει το κορμί της, έχει πουλήσει την ψυχή της στον διάβολο του κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού συστήματος) και εισαγγελέα τον νεοναζί Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (η φιγούρα του οποίου παραπέμπει στον Φον Μπράουν/Πίτερ Σέλλερς στο καταπληκτικό έργο του Στ. Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να αγαπώ τη βόμβα»), αποφάσισε να επιβάλλει την εσχάτη των ποινών σε μια μικρή χώρα, την Κύπρο.
Η ποινή εκτελέστηκε στις 25 Μαρτίου 2013 στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων (τις Βρυξέλες), από το γερμανόδουλο 17μελές Εκτελεστικό Απόσπασμα της (Ευρω)-Γερμανο-Ζώνης, στο οποίο συμμετείχαν άνευ διαμαρτυρίας και δύο «δικοί» μας:
● Ένας «Κύπριος» (ο ανεκδιήγητος υπουργός οικονομικών της Κύπρου Μιχάλης Σαρρής υπό την «υψηλή» εποπτεία του Νίκου Αναστασιάδη, του θλιβερού γελωτοποιού του «γιες» στο δημοψήφισμα του 2004 για το μειοδοτικό Σχέδιο Αυνάν που απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό με ποσοστό 76%, και εκλεγμένος πρόεδρος της Κύπρου δέκα μόλις μέρες πριν τn στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα), και
● Ένας «Έλληνας» (ο Γ. Στουρνάρας, διορισμένος υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση της Τρόικας-Εσωτερικού στην Ελλάδα, η οποία ενεργεί ως διεκπεραιωτής των αποφάσεων της Τρόικας-Εξωτερικού)
Ένας εσμός από θλιβερούς υπαλληλίσκους της διευθυντικής τριανδρίας της συμμορίας του καπιταλισμού-καζίνο (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ) και της γερμανικής εμπροσθοφυλακής της στην Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Eurogroup), ένα περίεργο και αποκρουστικό μείγμα «ανθρώπων» που έχουν κοινά ορισμένα απωθητικά χαρακτηριστικά: τη διανοητική ανεπάρκεια, την ηγετική ανικανότητα, τη μη-δέσμευση από οποιοδήποτε σύστημα αξιών, τη δουλοπρέπεια και -άκρως σημαντικό- την ανοργασμικότητα και τον αναφροδισιασμό.
Θα μείνω σ’ αυτό το τελευταίο,
αφενός γιατί υπάρχει μια ευαπόδεικτη σχέση ανάμεσα στην ανοργασμικότητα/αναφροδισιασμό και την ψυχοπαθητική καταστρεπτική συμπεριφορά (πράγμα που -για να μη ξεφύγω από το θέμα μου- θα αποτελέσει αντικείμενου ενός άλλου σημειώματος), και αφετέρου γιατί αυτός ακριβώς ο συνδυασμός ανοργασμικότητας και αναφροδιασμού είναι που εξαναγκάζει ορισμένες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες να προσπαθούν απελπισμένα να τον αποδυναμώσουν χρησιμοποιώντας ως Viagra τα κουρέλια μιας δοτής «εξουσίας» που δεν φτάνει για να καλύψει τη γύμνια τους.
Υπάρχει περίπτωση να ασκήσουν ερωτική «έλξη», χωρίς το «αφροδισιακό» της εξουσίας, ανοργασμικοί τύποι σαν τη Μέρκελ, τον Σόϊμπλε, τη Λαγκάρντ, τον Ολι Ρεν, τον Ολλανδό Γερμανο-μπλουμ και τους Ριγκολέτο που τους περιβάλλουν (για να μη μιλήσω για τα ανοργασμικά ρετάλια των τρίτης κατηγορίας υπαλληλίσκων τους, όπως οι Τόμσεν και τα απολειφάδια που τον συνοδεύουν σε κάθε επίσκεψή του στην Αθήνα, και οι κλώνοι του που οργώνουν άλλες δυστυχείς χώρες όπως η Ρουμα-νέσκου που εφαρμόζει μεθόδους Τσαουσέσκου στην Κύπρο);
Μια ψυχοπαθητική ανοργασμική και αναφροδισιακή «προσωπικότητα» όταν δεν κατέχει εξουσία είναι πρόβλημα για τον εαυτό της. Αλλά όταν κατέχει εξουσία, είναι πάντοτε πρόβλημα και παραγωγός προβλημάτων για τους Άλλους.
ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να υπάρχουν η μια χωρίς την άλλη. Και οι ξενόδουλες πολιτικές και οικονομικές ελίτ των δύο χωρών, που το ξέρουν καλά αυτό, κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν και τη μια και την άλλη, μετατρέποντας τες σε «αποικίες χρέους».
● Ο Ελληνισμός είναι μια πολιτιστική οντότητα και, ως τέτοια, δεν υπόκειται σε «χρέη». Αντιθέτως, άλλοι του χρωστούν.
● Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι γεωγραφικές οντότητες και, ως τέτοιες, δεν μπορούν να αποτελούν υποκείμενα χρέους.
● Συνεπώς, μοναδικό υποκείμενο χρέους μπορεί να είναι η κρατική εξουσία στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και γι’ αυτό τα επιτελικά όργανα του Καπιταλισμού-Καζίνο ενδιαφέρονται μονάχα για τη δουλική υποταγή στα κελεύσματά τους των κομματικών συμμοριών που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και το πετυχαίνουν είτε με τη εξαγορά του πολιτικού προσωπικού είτε με το απευθείας «φύτευμα» έμμισθων υπαλλήλων τους στην πολιτική σκηνή (Ντράγκι, Μόντι, Παπαδήμος, κ.α.)
Η δολοφονία ενός κράτους πριν γεννηθεί (1959)
Το 1959, οι επονείδιστες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (που προβλήθηκαν ως επίτευγμα του τότε πρωθυπουργού -και κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενου «εθνάρχη»- Κ. Καραμανλή και του υπουργού εξωτερικών Ε. Αβέρωφ) έθεσαν την Κύπρο υπό την υψηλή εποπτεία τριών δημίων της, της Βρετανίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας, ως τσόντας.
Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές αρνήθηκαν να τις προσυπογράψουν: O Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε όλες τις μεταγενέστερες περιπέτειες του Κυπριακού, αυτοί οι δύο αποτέλεσαν το επίκεντρο της αντίστασης σε κάθε προσπάθεια για ενταφιασμό της Κύπρου.
Πρώτη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου (1974)
Το 1974, η παρανοϊκή απόφαση της «ελληνικής» χούντας να ανατρέψει πραξικοπηματικά τον Μακάριο, χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή από την Τουρκία για να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο, να καταλάβει το 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και να επιβάλλει ένα –ντε φάκτο- καθεστώς διχοτόμησης του νησιού.
Δεύτερη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου (2004)
Το 2004, οι «προστάτες-δήμιοί» μας προσπάθησαν να εξαερώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία με την εφαρμογή του «Σχεδίου Αυνάν». Αλλά, προς μεγάλη απογοήτευση των εμπνευστών και των υποστηρικτών αυτού του αθλιότατου κατασκευάσματος, τον Απρίλιο 2004, στο δημοψήφισμα για το «Σχέδιο Αυνάν», οι Κύπριοι είπαν όχι με το συντριπτικό ποσοστό του 75% (καταγράφοντας έτσι την πρώτη πολιτική ήττα της αμερικανικής αυτοκρατορίας μετά την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του «αντίπαλου δέους»).
Πριν από την κρίσιμη ημέρα του δημοψηφίσματος, οι εν Ελλάδι πολιτικοί μπαμπουίνοι έδωσαν ρεσιτάλ εθελοδουλείας προκρίνοντας το ΝΑΙ της υποταγής στα κελεύσματα της αμερικανικής αυτοκρατορίας και των «προθύμων» της (πράγμα που επανέλαβαν για διαφορετικό αφεντικό το 2009 στην Ελλάδα και το 2013 στην Κύπρο).
- ΤΟ ΠΑΣΟΚ και ο -αλήστου μνήμης- ανύπαρκτος Γεωργάκης φρόντισε να προλάβει τον Κύπριο πρόεδρο ομνύοντας δημοσίως υπέρ του αισχρού «Ναι», μια μέρα πριν από το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος πέρασε στην ιστορία, κλείνοντας το διάγγελμά του με την αποστροφή: «Παρέλαβα κράτος. Δεν θα παραδώσω κοινότητα».
- Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ως «αριστερή» τσόντα, αποφάνθηκε υπέρ του «ΝΑΙ» (με ψήφους 70 προς 30, κατά τη σχετική συνεδρίαση «Πολιτικής Επιτροπής» του).
- ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ σ’ αυτή την -σχεδόν ομόφωνη- κακοφωνία, ήταν ο Κώστας Καραμανλής που δεν πήρε ανοικτά θέση υπέρ του «Όχι» αλλά αρνήθηκε να στηρίξει το μειοδοτικό «Ναι» (πράγμα που είναι προς τιμή του), και, φυσικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα, για τους δικούς του λόγους.
Τρίτη απόπειρα διάλυσης της Κύπρου και της Ελλάδας (2009)
● Στην Ελλάδα το 2009, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ένας αξιολύπητος ημι-Ε-πλην (κατά Αλντους Χάξλεϊ) σπάει όλα τα ρεκόρ της πολιτικής εξαπάτησης, επαναλαμβάνοντας προεκλογικά το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν» (τη στιγμή που ο προκάτοχος του αποσύρθηκε ακριβώς επειδή «λεφτά δεν υπήρχαν») και αποκλείει το ενδεχόμενο η Ελλάδα να μπει στους καταστροφικούς μηχανισμούς του ΔΝΤ. Αλλά αμέσως μετά την επιτυχή έκβαση της «επιχείρησης εξαπάτησης», ο ίδιος (και η «αυλή» των ανίκανων σαλτιμπάγκων οσφυοκαμπτών που τον περιβάλλει) θα διογκώσει τεχνητά το ελληνικό έλλειμμα και θα βάλλει την Ελλάδα σε μηχανισμούς «στήριξης», μετατρέποντας την σε αποικία χρέους.
● Στην Κύπρο κατά την περίοδο 2008-2012, ο κομμουνιστής Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται πρόεδρος εφαρμόζοντας προεκλογικά μια παρόμοια πολιτική εξαπάτησης των εκλογέων. Και ως πρόεδρος ακολουθεί μια πολιτική που θα έχει ως αποτέλεσμα τον δεκαπλασιασμό των δανειακών αναγκών της Κύπρου και τη μετατροπή της σε «αποικία χρέους».
(Φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση από έναν άνθρωπο που διαμορφώθηκε στο ασφυκτικό περιβάλλον ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού, του ΑΚΕΛ, του ισχυρότερου στην Κύπρο, το οποίο στα 1955-1959 αρνήθηκε να πάρει μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με αποτέλεσμα να τον εκχωρήσει σε μια ανερμάτιστη δεξιά. Κι αυτό, γιατί η διεκδίκηση του αιτήματος «Αυτοδιάθεση- Ένωση» βρισκόταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα του παγκόσμιου «κομμουνιστικού κέντρου» της εποχής -της Μόσχας- από την οποία τα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποιούνταν ως εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής της).
● Στην Ελλάδα το 2012, ο Αντώνης Σαμαράς αφού εξαπατά τους εκλογείς υποσχόμενος «επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου υπέρ των Ελλήνων», γίνεται πρωθυπουργός μιας Τρόικας-Εσωτερικού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) που θα «επαναδιαπραγματευθεί τους όρους των μνημονίων» υπέρ των δανειστών, φέρνοντας ακόμη σκληρότερα μέτρα απ’ αυτά που ο ίδιος κατήγγειλε προεκλογικά.
● Στην Κύπρο το 2013, ο ομογάλακτός του, Νίκος Αναστασιάδης εφαρμόζοντας προεκλογικά την ίδια τακτική πολιτικής εξαπάτησης, υπόσχεται στον Κυπριακό λαό ότι «δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις» του. Αλλά, μόλις η εξαπάτηση αποδίδει τα αναμενόμενα, το Eurogroup επιτίθεται στην Κύπρο επιβάλλοντας «κούρεμα» (δηλ. κατάσχεση) των καταθέσεων, με τις ευλογίες των Στουρνάρα και Σαμαρά.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΡΑ (19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013): OΧΙ 36, ΝΑΙ 0, ΑΠΟΧΕΣ 19
● Στην Κύπρο στις 19 Μαρτίου 2013, η βουλή απέρριψε τη νέα πρόταση του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων, με 36 ΟΧΙ και 19 αποχές και ΚΑΝΕΝΑ NAI (σε πλήρη αντιδιαστολή του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» της ψοφοδεούς πλειοψηφίας του Ελληνικού κοινοβουλίου), καταγράφοντας την πρώτη πολιτική ήττα του ιμπεριαλισμού του Δ’ Ράιχ.
Φαίνεται πως είναι στην ιστορική μοίρα της Κύπρου, η εναντίωση στις αφανιστικές πολιτικές των ανίερων συμμαχιών της εποχής μας.
Όπως ήταν επόμενο, ο διεθνής «τύπος» άρχισε να εκφράζει αμέσως ανησυχίες για το διαπραχθέν έγκλημα.
▪ «Υπάρχει η απειλή η Κύπρος να γίνει πειραματόζωο μιας πολιτικής που χρειάζεται το ένα πολιτικό δάνειο μετά το άλλο» (Frankfurter Allgemeine Zeitung)
▪ «Εάν η Κύπρος εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και μόνο η Ρωσία την διασώσει, το νησί θα γίνει φέουδο της Μόσχας.. Και τότε ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει ήδη βρεθεί εδώ και καιρό και λέγεται Γερμανία… H κυπριακή καταστροφή είναι πλέον κάτι παραπάνω από οικονομική καταστροφή και έχει μετατραπεί σε πολιτική κρίση». (Sueddeutsche Zeitung)
▪ «Το ‘Οχι’ είναι μια ιστορική απάντηση των Κυπρίων στην Ευρώπη… Η ψηφοφορία ενός μικρού κράτους ήταν ένα εκπληκτικό πλήγμα για τη ευρωζώνη των 17, μετά τις συνεχείς λήψεις των αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία, των τελευταίων τριών χρόνων» (ιρλανδική ιστοσελίδα Ιndependent.ie)
▪ «Υπάρχει πιλότος στο αεροπλάνο; Η κακοφωνία σχετικά με την Κύπρο είναι καταστροφική - Η σπαζοκεφαλιά της Κύπρου διαιρεί την Ευρώπη». (L’ Echo)
▪ «Να σωθεί η Κύπρος με κάθε κόστος». (Libre Belgique)
▪ «Αποταμίευση: ένα ταμπού έσπασε στην Ευρώπη». (Le Soir)
▪ «Το σχέδιο των Ευρωπαίων δεν είχε ιστορικό προηγούμενο στην Ευρωζώνη, όπως δεν υπάρχει και προηγούμενο άρνησης μιας χώρας-μέλους του ευρώ να συμμορφωθεί με τα κελεύσματα των εταίρων της. Γεγονός που καθιστά εξόχως κρίσιμη τη συνέχεια». (Bloomberg)
▪ Πιο χαρακτηριστική, ήταν η αντίδραση των Moscow Times που φιλοξένησε στο πρωτοσέλιδό της μια φωτογραφική σύνθεση του Αλεξέι Μπουντάγιεφ, στην οποία παρουσιάζεται με ακρίβεια ο ρόλος των πρωταγωνιστών στα ευρωπαϊκά δρώμενα:
- η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ σε ρόλο πατρόνας σε μαγειρείο,
- η Άνγκελα Μέρκελ σε ρόλο μέγαιρας,
- ο Αντώνης Σαμαράς σε ρόλο οσφυοκάμπτη,
- ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ σε ρόλο πληθωρικού φεουδάρχη,
- ο Ολάντ σε ρόλο αδιάφορου «ξεβράκωτου»,
- ο Μπαρόζο σε ρόλο ιησουίτη καλόγερου,
- ο Βλαντιμίρ Πούτιν με αλεπουδίσια φάτσα σε ρόλο Κυανοπώγωνα.
- ο Κάμερον, σε ρόλο μπατιριμένου ψευτοαριστοκράτη.
- ο Ρομπάι που απέκτησε μαλλιά (θαύμα!),
- ο Ραχόι που συμμετέχει έκπληκτος στα τεκταινόμενα (πάντα είχε αυτό το ύφος)
- ο αλήστου μνήμης Σαρκοζί που εμφανίζεται σε ξεσκισμένη αφίσα με το σύνθημα «Ισχυρή Γαλλία» (!)
- ο Οβελίξ ως αναφορά στην παραπαίουσα Γαλατία.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ
Η Ελλάδα και η Κύπρος καταστρέφονται με τις ευλογίες των εξωνημένων διαχειριστών του ελληνικού και του κυπριακού πολιτικού συστήματος, μέσω μιας σειράς διαδοχικών εξαπατήσεων και μειοδοσιών, που η εφαρμογή τους δεν ξεκίνησε χθες.
Στόχος είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να παραχωρηθεί πλήρως η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα τους στους Γερμανούς, στο πλαίσιο μιας συνολικής αναδιάταξης της οικονομικής, γεωπολιτικής και ενεργειακής ισορροπίας στην Ευρώπη και την Ν.Α. Μεσόγειο.
Στις 25 Μαρτίου 2013, στην ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού Spiegel, o αρθρογράφος Γιάκομπ Αουγκστάιν, ένας από τους ελάχιστους οξυδερκείς αναλυτές και θαρραλέους επικριτές του Συστήματος Μ που η «Λύκαινα του Βερολίνου» (βλ. Γκ. Χέλερ, "Η Νονά") τείνει να επιβάλλει στη Γερμανία και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, γράφει σε άρθρο του με τίτλο «Γερμανοί σωτήρες του ευρώ: Στενοκεφαλιά, δίψα για εξουσία, εγωισμός»:
«Στην επιδείνωση της κυπριακής κρίσης αποκαλύφθηκε και μια αλήθεια της γερμανικής πολιτικής: χαρακτηρίζεται από πείσμα, που οι Γερμανοί αποκαλούν ηθική, αλλά είναι μόνο αυτοδικαίωσή τους...
Πάντα οδηγούμε όσο πιο βαθιά γίνεται τη σύγκρουση με τους γείτονές μας, όπως έγινε δύο φορές στο παρελθόν στην πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας. Η ιδέα της Μέρκελ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η εξής: ‘H Ευρώπη υποκύπτει στη γερμανική πολιτική’…
Υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ η Ευρώπη ζει και πάλι την εποχή των εθνικών κρατών. Η ευρωσύγκρουση είναι στην ουσία μια διαμάχη για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί δεσμεύουν τα ευρωπαϊκά έθνη με τα δεσμά του χρέους. Όποιος έχει χρέη, είναι ένοχος. Αυτή είναι η πραγματικότητα της κρίσης του ευρώ: Η φτώχεια στην Αθήνα είναι ο πλούτος στη Γερμανία. Τέτοιες προσπάθειες έχουν αποτύχει στο παρελθόν. Θα αποτύχουν και στο μέλλον. Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα το επιτρέψουν».
Η ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε δημοσιοποίησε και διατράνωσε την απόφασή της να οργανώσει την Ευρώπη σύμφωνα με το ναζιστικό μοντέλο που εφάρμοσε η Γερμανία του Χίτλερ (όπως αναπτύσσεται στην ιστορική μελέτη του Μάρκ Μαζάουερ «Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ»).
Κι αυτό, κάνει να προβάλλει μπροστά μας το φάσμα της στρατοπεδικής κοινωνίας που το πειραματικό της μοντέλο έχει δοκιμαστεί μαζικά με «επιτυχία» στα εργαστήρια της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» της Εξουσιαστικής Διεθνούς:
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την έκταση του πλανήτη (και, κυρίως, στη χιτλερική Γερμανία που τα οργάνωσε με ανατριχιαστική βιομηχανική συνέπεια) αποτελούν το εξουσιαστικό προείκασμα του αποτρόπαιου κοντινού μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας που θα συντίθεται από μια ομοιογενή μάζα ανιστορικών ανθρωποειδών, προγραμματισμένων να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τον «κανόνα», ένα άθυρμα από ιδεώδεις μέσους «πολίτες»-δούλους για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία εάν φορούν την ομοιόμορφη στολή των φυλακισμένων ή εάν βολεύονται με ένα συμβατικό ζουρλομανδύα.
Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το Aουσβιτς και το Γκουλάγκ, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.
Με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, η κτηνωδία της οργανωμένης «νόμιμης» βίας αποβάλλει την πολιτική και υιοθετεί μια «ηθικολογική» ιδεολογία. O πολιτικός ολοκληρωτισμός υποκαθίσταται βαθμιαία από έναν «ηθικολογικό» ολοκληρωτισμό, μέσα από τον οποίο προβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο μιας «ποιοτικής» αναπαλαίωσης της εξουσίας: «Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός». (Γ. Λυκιαρδόπουλος: Η έσχατη στράτευση, Αθήνα, Υψιλον, 1985, σ. 66)
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε πέτυχε να πάρει τη ρεβάνς από τη Συμφωνία της Γιάλτας του 1945. Σ’ αυτή τη Νέα Γιάλτα του 2013, η Γερμανία δεν είναι με τη μεριά των ηττημένων αλλά των «νικητών». Αλλά, λησμόνησε ότι τότε, που χρόνος κυλούσε με πολύ αργότερους ρυθμούς, η ευφορία από τη «Συμφωνία» διάρκεσε μόλις δύο χρόνια (μέχρι το 1947 που ξέσπασε ο Ψυχρός Πόλεμος), και ότι, σήμερα, με τη χρονική κίνηση να επιταχύνεται ιλιγγιωδώς, είναι ζήτημα εάν θα αντέξει μερικούς μήνες.
● Με την εκτέλεση της Κύπρου, η Γερμανία των Μέρκελ και Σόϊμπλε πέτυχε να υφαρπάσει κεφάλαια και πλούτο από τις περιφερειακές χώρες και να τα μεταφέρει στο δήθεν ασφαλές καταφύγιο του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, καθιστώντας ακόμη πιο απελπιστική την οικονομική κατάσταση αυτών των χωρών.
Αλλά κι αυτή η αυταπάτη έχει ημερομηνία λήξης: Την ημέρα της αποκάλυψης της πραγματικής κατάστασης του πτωχευμένου γερμανικού τραπεζικού συστήματος.
Ένα παράδειγμα: η πλεόν διεφθαρμένη και πτωχευμένη τράπεζα της Ευρώπης, η Deutsche Bank, «ναυαρχίδα» του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, έχει δείκτη μόχλευσης 1 προς 62 (δηλαδή, για κάθε μονάδα περιουσιακών στοιχείων που κατέχει χρωστάει 62), δημιουργώντας μια απύθμενη μαύρη τρύπα την οποία θα κληθούν να καλύψουν (πράγμα, αδύνατο) πρώτα οι λαοί της περιφέρειας της Ευρώπης, εν συνεχεία, οι χώρες του στενού πυρήνα των νυν «συμμάχων» της Γερμανίας (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και, μετά, ο ίδιος ο γερμανικός λαός.
Ποιος έχει σειρά στον πάγκο του χασάπη;
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται σε 35 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 35.089.819.360.000) δολάρια.
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 17 χωρών-μελών της Ευρω(Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 23 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 23.981.566.360.000) δολάρια.
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 9 πιο αναπτυγμένων χωρών-μελών της Ευρω (Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 20 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια 20.403.096.360.000 δολάρια).
● Το συνολικό εξωτερικό χρέος των 7 λιγότερο αναπτυγμένων χωρών-μελών της Ευρω (Γερμανο)-Ζώνης ανέρχεται σε 1,2 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 1.200.470.000.000) δολάρια.
● Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας ανέρχεται σε 2 τρισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 2.378.000.000.000) δολάρια και καταχωρείται σε ιδιαίτερη κατηγορία γιατί η Ιρλανδία αποτελεί «ειδική περίπτωση»).
Τα 20,4 τρισεκατομμύρια του χρέους των 9 πλουσιότερων χωρών της Ευρωζώνης συνιστούν μια κατάσταση μη-διαχειρίσιμη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία του «Συστήματος Μ», προκειμένου να στηρίξει το πτωχευμένο τραπεζικό της σύστημα και να διαχειριστεί το εξωτερικό της χρέος ύψους 4,7 τρισεκατομμυρίων (2010), μετά την ολοκλήρωση της εν εξελίξει κατάσχεσης του πλούτου των «φτωχότερων» χωρών της περιφέρειας, θα προχωρήσει στην υφαρπαγή του πλούτου των 9 «πλουσιότερων» χωρών της (Ευρω)Γερμανο-Ζώνης (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, κ.α.).
Συνεπώς, όλες οι χώρες της Ευρώπης βαδίζουν «καμαρωτές» στον «πάγκο του χασάπη», με σειρά προτεραιότητας που καθορίζεται από τις ανάγκες του Δ’ Ράιχ.
Αυτή η πραγματικότητα δεν έχει καμιά ελπίδα βιωσιμότητας. Η πολιτική της κατάκτησης διά του οικονομικού στραγγαλισμού που εφαρμόζει η Γερμανία του «Συστήματος Μ» εδώ και τρία χρόνια, μπορεί να της αποφέρει πρόσκαιρα οικονομικά και πολιτικά οφέλη (μέσω μιας κρίσης που η ίδια προκαλεί και ανατροφοδοτεί διαρκώς), έχει όμως ως έσχατο όριό της την αντοχή των υπό κατοχή λαών, που όλα δείχνουν πως εξαντλείται.
Ατυχώς για το Δ’ Ράιχ, «τέτοιες προσπάθειες έχουν αποτύχει [δύο φορές] στο παρελθόν. Θα αποτύχουν και στο μέλλον. Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα το επιτρέψουν».
Κλεάνθης Γρίβας
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.