Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά όποτε θυμάμαι αυτήν την ιστορία είναι σαν να την έζησα πριν λίγο….
Όλα ξεκίνησαν σε μια παραλία, ένα μεσημέρι του Αυγούστου σ’ ένα μικρό χωριό.
Ένα αγόρι, παίζει με τους φίλους του στη θάλασσα, χαμένο στη ξενοιασιά της ηλικίας του.
Μαζί του και όλη του η παρέα, οι καλοί του φίλοι, αυτοί που έβλεπε μόνο ένα μήνα το χρόνο στις διακοπές τους.
Το αγόρι σε μια στιγμή, κοιτάζει μέσα στο πλήθος της παραλίας, σαν να έψαχνε κάτι. Και ξαφνικά… το βρίσκει. Μακριά σκούρα μαλλιά, μεγάλα μάτια με εκφραστικό βλέμμα και ένα υπέροχο πρόσωπο που έλαμπε στον ήλιο.
Ο μικρός μας ήρωας, την πλησιάζει αμέσως και της συστήνεται.
Το ίδιο και εκείνη. Δεν μπορεί να σταματήσει να την κοιτάει. Εκείνη το καταλαβαίνει. Χαμογελάει αμήχανα. Περνάνε τα λεπτά χωρίς να πούνε τίποτα. Ώσπου την προσκαλεί στην παρέα του.
Το κορίτσι, έπαιζε πια με την παρέα του μικρού μας ήρωα και εκείνος δεν σταμάτησε να την κοιτά.
Το ίδιο βράδυ, βγαίνουν πάλι όλοι μαζί. Μέσα στα γέλια, η παρέα ξεχάστηκε και πια ήταν αργά… κάθε βράδυ έτσι γινόταν.
Ξεκίνησαν να γυρίσουν μα οι δυο μικροί μας ήρωες θέλησαν να μείνουν μόνοι.
Πήγαν στην ίδια παραλία που γνωρίστηκαν, το αγόρι ξάπλωσε στην άμμο, άπλωσε το χέρι του και το κορίτσι ξάπλωσε πάνω σ’ αυτό. Ο μικρός ήρωας δεν μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος… ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής του.
Μείνανε εκεί, ξαπλωμένοι στην άμμο, χαζεύοντας τα άστρα και τα άστρα αυτούς.
Η βραδιά ήταν φτιαγμένη για τους 2 μικρούς ήρωες. Μιλάγανε ως το πρωί για τα πάντα.
Το κορίτσι έβλεπε κάτι που δεν γνώριζε, ρώταγε το αγόρι και αυτός της απαντούσε…… μέχρι που τους βρήκε το χάραμα.
Το επόμενο μεσημέρι, βρεθήκαν πάλι στη ίδια παραλία. Ζούσαν την κάθε στιγμή που είναι μαζί. Και το βράδυ πάλι όλοι μαζί για βόλτα και ύστερα οι δυο τους στην παραλία εκείνη, ξαπλωμένοι μέχρι το πρωί.
Οι μέρες πέρναγαν και οι μικροί μας ήρωες ερχόντουσαν κάθε μέρα όλο πιο κοντά. Όλη την ημέρα ήταν μαζί, αχώριστοι, όταν μίλαγε ο ένας ο άλλος συμπλήρωνε και όποτε μπορούσαν κλέβανε χρόνο για μια αγκαλιά. Τα βράδια, στην παραλία τους, η νύχτα τους χαμογελούσε και τα αστέρια τους έκαναν παρέα μέχρι το ξημέρωμα.
Ένα βράδυ, μόλις έχουν φύγει οι φίλοι τους για τα σπίτια τους και οι δύο μικροί μας ήρωες έχουν πάει στην παραλία τους, το κορίτσι είπε στο αγόρι πως θέλει κάτι σοβαρό να του πει και θέλει να την κοιτάει στα μάτια.
Το κορίτσι του είπε πως έπρεπε να φύγει μακριά για πάντα και πως δεν θα ξανά έβλεπε ποτέ το αγόρι.
Εκείνος την ρώτησε γιατί το λέει αυτό και αν της συμβαίνει κάτι.
Τότε το κορίτσι εξήγησε στο αγόρι πως είναι νεράιδα, η καλή του νεράιδα που τον προστατεύει και τον φυλάει εδώ και χρόνια και θέλησε να τον πλησιάσει για να του δείξει πως δεν είναι μόνος του και ότι κάποιος είναι πάντα στο πλευρό του.
Επίσης του είπε πως το ξημέρωμα θα χαθεί και θα επιστρέψει στην παλιά της μορφή. Αρνήθηκε να την πιστέψει το αγόρι και την παρακαλούσε να του πει πως του κάνει πλάκα… μια ανόητη φάρσα.
Το πρόσωπο της όμως δεν γέλαγε αυτή τη φορά. Ήταν σοβαρό και τα μάτια της κοιτούσαν τα δικά του. Άρχισε να την πιστεύει.
-Και τώρα; Συνεχώς την ρώταγε τι θα γίνει από δω και πέρα.
Η καλή του νεράιδα του εξήγησε πως πρέπει να συνεχίσει χωρίς αυτήν… τουλάχιστον χωρίς να την βλέπει. Του ήταν όλο αυτό πολύ δύσκολο.
Όλα γίναν τόσο σύντομα και τώρα πρέπει να ξεχάσει αυτήν που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Δεν ήξερε τι να πει. Παραμόνο έκλαιγε συνέχεια.
Η καλή του νεράιδα, τον κρατούσε συνέχεια στην αγκαλιά της και τον παρηγορούσε. Θα έκανε τα πάντα για να τον ηρεμήσει.
Η καλή νεράιδα δεν άντεξε… έβαλε κι αυτή τα κλάματα.
Ένα δάκρυ έπεσε πάνω στον αγαπημένο της ήρωα και εκείνος αμέσως αποκοιμήθηκε.
Η καλή του νεράιδα δεν τον άφησε από την αγκαλιά της.
Το ξημέρωμα, το πρώτο φως του ήλιου ξύπνησε τον μικρό μας ήρωα.
Κοιτάζει δίπλα μα ερημιά. Η καλή του νεράιδα είχε χαθεί. Όπως του είχε πει. Δεν ήταν όνειρο τελικά. Μόνο το μαντίλι που φορούσε στο λαιμό της είχε μείνει πίσω.
Ο μικρός ήρωας δεν άντεξε. Πονούσε πολύ. Τόσο όσο δεν είχε πονέσει ποτέ ξανά.
Λίγες ώρες αργότερα, κάποιοι περαστικοί φώναξαν ένα ασθενοφόρο.
Ένα μικρό αγόρι ήταν νεκρό στη παραλία και κρατούσε ένα λευκό μαντίλι.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.