Της Στεύης Τσούτση.
28η Οκτωβρίου 1940. Σαν σήμερα δηλαδή.
Ένα μεγάλο «Όχι» που ήρθε να μπει στις πιο διάσημες σελίδες της ελληνικής κι όχι μόνο, Ιστορίας.
Ένα «Όχι» περήφανο, που το γιορτάζουμε, το παρελαύνουμε και το θυμόμαστε κάθε 28 Οκτωβρίου. Και μόνο τότε.
Δυστυχώς.
Βλέπετε τούτη η γενιά τους ξέχασε τους ήρωες. Και θα μου πείτε αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Κάποια στιγμή, ηρωισμοί κι εποποιίες ξεχνιούνται, γίνονται αχνά, σχεδόν διάφανα περιγράμματα που τα φωτίζουμε μόνο στις Εθνικές Επετείους, μαζί με κάτι σκονισμένες σημαίες, μελαγχολικά κρεμασμένες από τα μπαλκόνια.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Δεν είναι στο ότι ξέχασαμε τους ήρωες της Ιστορίας μας. Είναι στο ότι ξεχάσαμε τους δικούς μας μικρούς καθημερινούς ήρωες. Κάπου στο δρόμο, ξεχάσαμε εμάς. Στρίψαμε κι ο ίσκιος μας, δε μας ακολούθησε.
28 Οκτωβρίου 2017.
Γιορτάζουμε ένα «Όχι» αντίκα και παράλληλα πενθούμε χίλια καθημερινά ασχημάτιστα «Όχι».
Είναι εκείνα που ξεχάσαμε ή φοβηθήκαμε να πούμε. Σ’ εκείνον που θέλησε να μας πληγώσει, να μας εξαπατήσει, να μας εκμεταλλευτεί, να καταπατήσει τα δικαιώματα μας, να ασεβήσει επάνω στις ανάγκες και τα θέλω μας.
Είναι τα «όχι» εκείνα που μετατράπηκαν σε μια άνευρη παραδοχή και παράδοση. Δίχως αντιδράσεις, δίχως θάρρητα, δίχως διεκδίκηση. Μόνο με συσσωρευμένο θυμό που ξεσπά πάνω σε εξιλαστήρια θύματα. Στους κυματοθραύστες της ζωής μας. Ανθρώπους αγαπημένους που ακούν όσα θα έπρεπε να έχουν ακούσει άλλοι. Από την καλή και την ανάποδη.
Και τώρα που το σκέφτομαι, θέλω να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα.
Να γιορτάζουμε τα μικρά και μεγάλα καθημερινά μας «όχι» κι ας ξεχάσουμε να κυματίσουμε κι έναν Οκτώβρη τη σημαία. Πριν ξαμοληθούμε γεμίζοντας τις καφετέριες, υποκρινόμενοι πως έχουμε περισσότερα από τα τρία ευρώ του καφέ στην τσέπη.
Να γιορτάζουμε τα «όχι» που δε δειλιάσαμε να πούμε, από φόβο μήπως και χάσουμε την ψεύτικη βολή και προστασία του χελωνίσιου καβουκιού μας.
Εγώ βαρέθηκα. Εσείς όχι;
Αφού η στόφα του κάθε ανθρώπου, είναι φτιαγμένη για τα πιο μεγάλα πράγματα.
Έχει τις ικανότητες να κάνει υπερβάσεις, να ξαφνιάζει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό.
Που στα κομμάτια χάσαμε τον ήρωα μας; Ποιος μας τον στέρησε; Ποιόν συμφέρει να είμαστε τα βουβά ανθρωπάκια που δέχονται αδιαμαρτύρητα το κάθε τι που στο όνομα μιας Κρίσης μας σερβίρουν;
Όχι δε θα φάω, ευχαριστώ. Οι ήρωες του ’40 μοιράζονταν μία μία τη σταφίδα πάνω στην Πίνδο, λιμοκτονώντας και παγώνοντας. Για μια ιδέα, ένα όραμα. Κι ας σκλαβώθηκαν. Νικητές ήταν κι όχι νικημένοι. Διεκδίκησαν κι αξιώθηκαν μια ελευθερία που ο καθένας από μας, τους σημερινούς «ελεύθερους» ανθρώπους, δεν την έχει. Την ελευθερία εκείνη του ήρωα, που δε συμβιβάζεται, δεν υποτάσσεται, δεν χαμηλώνει το βλέμμα στα παπούτσια του.
Έναν τέτοιο ήρωα πρέπει να ξυπνήσουμε από μέσα μας. Όχι με φιλιά, καθώς δε ζούμε σε παραμύθι μα με χαστούκια. Ηχηρά μπας και ταρακουνηθούμε. Τον ήρωα που θα ξέρει να λέει και «όχι». Κι ας μένει νηστικός και παγωμένος. Θα είναι από επιλογή.
Θα είναι το δικό του «όχι» αντίστασης, σε έναν κόσμο που πολιορκείται από εύκολα αποπνικτικά «ναι».
Χρόνια πολλά σε όλους. Λεύτερα κι άφοβα. Και με «όχι» ηχηρά, εκεί που πρέπει.
ΠΗΓΗ...http://www.diaforetiko.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.