Μια φορά ήταν ένα κορίτσι πολύ όμορφο. Ήταν ψηλό, με λεπτό όμορφο σώμα. Μακριά ξανθά μαλλιά πέφταν στους ώμους της. Έβλεπε τον κόσμο μέσα από δύο καταπράσινα μάτια.
Η γλυκιά μας Κατερίνα, όπως ήταν το όνομα της, είχε μια συνήθεια. Της άρεσε να φοράει μάσκες. Είχε πολλές στην τσάντα της και έβαζε μια για κάθε περίσταση. Το πρωί πάντα έβαζε την γελαστή μάσκα. Στο γραφείο όπου δούλευε έβαζε την σοβαρή μάσκα. Αν κάποιος συνάδερφος της μιλούσε έβαζε την μάσκα χαμογελάω ελαφρά. Τις φορές που η διευθύντρια της την καλούσε στο γραφείο της ή μιλούσε με κανένα πελάτη φορούσε την μάσκα επαγγελματία. Αυτή είχε λίγη δόση είμαι σοβαρή με αυτοπεποίθηση, αλλά χαμογελάω και ελαφρά αν χρειαστεί.
Το μεσημέρι επέστρεφε στο σπίτι. Πάντα μιλούσε στο τηλέφωνο με την μητέρα της ή την αδερφή της. Η μητέρα θα γκρίνιαζε για κάτι. Η Κατερίνα τότε έβαζε την μάσκα του θυμού. Φώναζε και μερικές φορές γιατί ταιριάζει πολύ με αυτήν την μάσκα. Η αδερφή της πάλι ήταν με τις μέρες της. Κάποιες μέρες τηλεφωνούσε για να πει ευχάριστα, άλλες ήταν δύσκολες και άκουγες μόνο δυσάρεστα. Η Κατερίνα έβαζε και στις δυο περιπτώσεις την μάσκα της αδιαφορίας. Ήταν η πιο κατάλληλη.
Το βραδάκι συνήθιζε να βγαίνει με την κολλητή της. Οι μάσκες ήταν πάντα δίπλα στο κραγιόν. Αν η φίλη της ήταν χαρούμενη γιατί αγόρασε καινούργιο φουστάνι ή βρήκε καινούργιο αγόρι έβαζε την μάσκα της χαράς. Αν πάλι είχε χωρίσει, πράγμα καθόλου σπάνιο, ή δεν είχε λεφτά φόραγε την μάσκα της θλίψης. Καμμιά φορά τσαντίζονταν η κολλητή της με τους μ... που κυκλοφορούν και η Κατερίνα βιαζόταν να βάλει την μάσκα της νευριασμένης.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Βλέπετε οι συνήθειες είναι κάτι που δε αλλάζουμε με τίποτα. Κάθε μέρα η τσάντα της Κατερίνας ήταν γεμάτη μάσκες. Μερικές φορές αγόραζε κι άλλες για να ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση. Αν πήγαινε σε ένα πάρτι μαζί με το καινούργιο μπλουζάκι που πάντα ψώνιζε έβαζε και την μάσκα μεγάλο χαμόγελο. Αυτή βοηθούσε πάντα στο να την συμπαθούν οι άλλοι αμέσως. Στα πάρτι βοηθούσε πολύ και η μάσκα είμαι ενδιαφέρουσα.
Σε ένα τέτοιο πάρτι ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερε πια μάσκα να βάλει. Ήταν δώδεκα η ώρα και ενώ δεν περίμεναν κανέναν άλλο καλεσμένο, εμφανίστηκε ο Γιώργος. Όλοι χάρηκαν που ήρθε. Τον χαρακτήριζαν ως η ψυχή της παρέας. Πράγματι ο Γιώργος έκανε αστεία και περνούσαν πολύ καλά. Η Κατερίνα έβαλε την μάσκα διασκεδάζω. Όταν όμως εκείνος της πρότεινε να χορέψουν, τα έχασε. Έψαξε μέσα στην τσάντα αλλά δεν μπορούσε να βρει τίποτα κατάλληλο. Πάνω στην βιασύνη να βάλει κάτι της έπεσε το κινητό, το κραγιόν και η μάσκα χαμογελάω λίγο. Την φόρεσε όπως μπορούσε και πήγε να χορέψει. Ο Γιώργος ερωτεύτηκε αυτό το χαμόγελο. Έτσι η Κατερίνα την άλλη μέρα αγόρασε την μάσκα έχω σχέση. Στο Γιώργο άρεσε πολύ η Κατερίνα. Δεν ήξερε τίποτα για τη συνήθειά της.
Πέρασαν αρκετοί μήνες ώσπου μια μέρα που είχαν βγει βόλτα ο Γιώργος είπε στην Κατερίνα.
«Είσαι τόσο όμορφη, αλλά κάτι συμβαίνει με εσένα.»
«Τι εννοείς;» είπε η Κατερίνα και έβαλε τη μάσκα της απορίας. «Όταν κοιτάζω τα μάτια σου, βλέπω ένα κενό. Προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθεις και είναι σαν να κοιτάζω ένα τοίχο.»
Η Κατερίνα δεν καταλάβαινε τίποτα. Ψαχούλεψε στην τσάντα αλλά δεν ήξερε τι ταίριαζε. Άφησε την απορία.
«Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το περιγράψω. Σαν να μην έχεις τίποτα μέσα σου. Σαν να είσαι άδεια.»
Αυτά τα λόγια είπε και από τότε δεν ξαναπήρε τηλέφωνο, ούτε ξαναπήγαν βόλτα.
Για μέρες η Κατρίνα δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Έβαζε τις μάσκες που συνήθιζε κάθε μέρα. Την γελαστή το πρωί, την σοβαρή στην δουλειά, του θυμού στην μαμά. Όμως κάτι δεν της άρεσε. Ένιωθε πως καμία μάσκα δεν ταίριαζαν στο πρόσωπό της. Όποια και να έβαζε της φαινόταν σαν ένα ρούχο που δεν της πήγαινε ή δεν ήταν το νούμερό της. Έτσι ένα βράδυ που δεν ήξερε τι να βάλει αποφάσισε να μην βγει με την κολλητή της. Θα έμενε είπε σπίτι. Έβαλε ένα κρασί και άπλωσε όλες τις μάσκες μπροστά της.
«Θεέ μου, πόσες έχω ;» αναφώνησε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε. Ξέσπασε σε λυγμούς. Δεν ήθελε να ζει άλλο έτσι. Έκλαιγε, έκλαιγε ώρες.
«Τι θα κάνω;» αναρωτιόταν απελπισμένη.
«Δεν ξέρω άλλο τρόπο να ζω. Είναι τόσο εύκολο να ζεις με μάσκες. Δεν χρειάζεται να νιώθεις, δεν χρειάζεται να ρισκάρεις ή να παίρνεις αποφάσεις. Αλλά κυρίως δεν χρειάζεται να πονάς, όπως πονάω τώρα.»
Αλήθεια ήταν τόσο μεγάλος ο πόνος της που για πρώτη φορά πήρε μια μεγάλη απόφαση. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Κοίταξε τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της, κοίταξε τα αχτένιστα μαλλιά της. Θυμήθηκε πως είναι η πραγματική της εικόνα, χωρίς μάσκα. Για πρώτη φορά τόλμησε να δει το πρόσωπό της. Της φάνηκε παράξενο αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημο αυτό που έβλεπε. Γιατί λοιπόν φοβόταν να το δείξει; Γιατί το έκρυβε; Έτσι πήρε το ρίσκο.
Πέταξε όλες τις μάσκες.
Το μόνο που έβαλε στην τσάντα της ήταν ένα μικρό καθρεφτάκι και το αγαπημένο της κραγιόν.
Για πρώτη φορά ήταν ελεύθερη.
ΦΛΩΡΑ Κ. 18 Δεκεμβρίου 2015
ΠΗΓΗ...http://www.doctv.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.