«Το ξέρω πως περνάνε τα χρόνια. Για χαζή με περνάς; Το βλέπω και στον καθρέφτη. Αφήνει σημάδια πάνω μου, γράφει την ιστορία μου στο πρόσωπό μου, να μην ξεχνάω.
«Γερνάω», σκέφτομαι. Λογικά έτσι θα ‘ναι, αλλά πώς γερνάει κανείς; Με ρυτίδες; Με πόνους στα κόκαλα; Ή βαριέται να ξυπνήσει το πρωί και να ζήσει τη μέρα; Μπορεί και να γερνάει με απουσίες, βέβαια. Μ’ αυτή τη λογική, είμαι πολύ γριά.
Παρόλα αυτά, θέλω να ξυπνάω το πρωί. Δε μου λείπει η διάθεση για ζωή. Σχεδόν ζηλεύω τα παιδιά που παίζουν στο προαύλιο του γειτονικού σχολείου. Θέλω να κατέβω και να παίξω κι εγώ μαζί τους, ν’ ανακατευτώ με τα νιάτα, με τη ζωντάνια τους, να λαχανιάσω. Πόσα χρόνια έχω να λαχανιάσω, άραγε; Ούτε που θυμάμαι.
Άλλο σου έλεγα, όμως. Α, ναι! Ότι δεν είμαι σίγουρη για το αν γερνάω. Δεν έχω εντοπίσει ακόμα τη μονάδα μέτρησης του γήρατος. Μετά βεβαιότητας, όμως, αποκλείω την πιθανότητα να είναι ο χρόνος, κι ας είναι αυτή η πιο διαδεδομένη πεποίθηση. Είναι πλάνη, σου λέω. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται γερασμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι δε γερνάνε ποτέ. Πώς το εξηγείς αυτό;
Εγώ θέλω να προφτάσω να ζήσω. Αγωνιώ για τη ζωή. Έχω έναν ενθουσιασμό στο ξεκίνημα της μέρας και μια ελαφριά θλίψη στο τελείωμά της. Είναι λογικό; Δεν ξέρω. Νομίζω, όμως, πως έτσι ένιωθα κι όταν ήμουν παιδί. Καλό αυτό.
Άσε και το άλλο. Με την ίδια αθωότητα αντικρίζω τον κόσμο, ο χρόνος δεν κατάφερε να μου κλέψει την αγνή ματιά μου. Όλοι καλοί μου φαίνονται κι όλους τους αγαπάω. Αν έχω φάει τα μούτρα μου; Καλέ, βέβαια! Αμέτρητες φορές! Ε, και; Τι πάει να πει αυτό; Πώς θα μαθαίναμε να σηκωνόμαστε, αν δεν πέφταμε;
Εντάξει, κάτι πόνους τους έχω, δε θα σου πω ψέματα. Παίρνω φάρμακα, αλλά και πάλι, είναι κάτι μέρες που δίνω μάχη να σηκωθώ. Αλλά μήπως δεν τα τραβάνε αυτά και νέοι άνθρωποι; Κάνει διακρίσεις ο πόνος, νομίζεις;
Κοίτα, μπορεί και να πεθάνω σύντομα, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μπορεί οι γιατροί να έχουν δίκιο και να μην έχω πολλή ζωή μπροστά μου. Αλλά το τι θα την κάνω όση ζωή μου μένει, είναι μόνο δικός μου λογαριασμός! Με τη μιζέρια δε γίναμε ποτέ φιλενάδες και δηλώνω περήφανη γι’ αυτό.
Γερνάει ο άνθρωπος όταν η ψυχή του παύει να γελά.
Αυτό να κρατήσεις.
Εγώ μέχρι την τελευταία μου ώρα θα γελώ.
Κι άμα πεθάνω, να τους πεις ότι δε γέρασα ποτέ.»
γράφει η Ζωή Ναούμ
ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net
1 σχόλια :
Γερνάει ο άνθρωπος όταν η ψυχή του παύει να γελά ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ...
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.