του Ιωάννη Σαμσούρη*
Τα τελευταία χρόνια υπήρξε μία ραγδαία μεταβολή στον τρόπο ζωής μας. Ενώ πριν από κάποια χρόνια ο κόσμος δούλευε για να διατηρήσει το «ευ-ζην» του, μεγάλο μέρος του πληθυσμού παλεύει πλέον για την επιβίωσή του. Εάν θέλουμε όμως να δούμε τις καταστάσεις όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, πρέπει να διαχωρίσουμε τις συμπεριφορές που επιδεικνύει ένα άτομο που παλεύει για την επιβίωσή του από αυτές που τον οδήγησαν σε αυτήν. Διότι η μάχη για την επιβίωση οδηγεί τους ανθρώπους στην απελπισία και θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσουμε τις συμπεριφορές που πηγάζουν από αυτήν μέρος του χαρακτήρα του.
Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι η βία και ο ρατσισμός. Η Ελλάδα ήταν πάντοτε μία φιλόξενη χώρα. Τα κύματα ρατσισμού και το γεγονός ότι έχουμε εκλέξει ναζιστικό κόμμα στη βουλή είναι αποτέλεσμα φόβου και απελπισίας. Το νευρικό σύστημα του φόβου βρίσκεται στον πυρήνα του εγκεφάλου μας, είναι ένα από τα αρχαιότερα συστήματα, ενώ έχει την ικανότητα να θολώνει την κριτική μας σκέψη. Οπότε δεν είναι απίθανο για κάποιον ο οποίος αδυνατεί να συντηρήσει τον εαυτό του στην ίδια του τη χώρα να βρίσκει λογική τη λύση της βίαιης απέλασης των μεταναστών.
Ευτυχώς όμως που ο φλοιός του εγκεφάλου, όπου και εδράζει η λογική μας, μπορεί να καταστείλει τα ερεθίσματα από τις πιο πρωτόγονες-ενστικτώδεις ορμές. Για τα άτομα που θέλουμε να θεωρούμε ότι παραμένουμε λογικοί παρά την κρίση είναι φανερό πώς η τελευταία είναι αποτέλεσμα των εαυτών μας και όχι των μεταναστών ή κάποιας εξωτερικής δύναμης. Διότι ένα πράγμα που μας έμαθε η κρίση για τους εαυτούς μας είναι το πόσο λάθος νοοτροπία είχαμε ως τώρα και, παρά τις μερικές βελτιώσεις, εξακολουθούμε να έχουμε ως τώρα.
Αυτό το σύστημα σκέψης είναι ο λόγος που καταλήξαμε την Ελλάδα σε αυτού του είδους την κρίση. Μία κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και ταυτότητας.
Το μεγαλύτερο λάθος μας είναι η εγωκεντρική προσέγγιση που έχουμε, κυρίως στον επαγγελματικό τομέα. Το ίδιο άτομο που τη μία μέρα θα απεργήσει προκειμένου να υπερασπιστεί τα επαγγελματικά του δικαιώματα, θα διαμαρτυρηθεί την επομένη για την ταλαιπωρία που υπέστη διότι οι εργαζόμενοι κάποιας υπηρεσίας απεργούσαν. Η κάθε επαγγελματική ομάδα περιχαράκωνε τον χώρο της, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την είσοδο νέων επαγγελματιών και ρυθμίζοντας τις τιμές του προϊόντος τους με τις αρχές που λειτουργούν τα καρτέλ, καταργώντας στην πράξη τις αρχές λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς.
Φαίνεται εδώ η μυωπική όραση όπου μας χαρακτηρίζει καθώς αποτυγχάνουμε επανειλημμένα να αντιμετωπίσουμε τους εαυτούς μας ως αλληλοσυνδεόμενους με κοινό στόχο την ομαλή λειτουργία της χώρας μας. Αντίθετα, ο καθένας αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν κάτι μεμονωμένο και συγκρουόμαστε ή απλά αγνοούμε τους άλλους. Επέκταση αυτής της συμπεριφοράς είναι και ο τρόπος με τον οποίο κινούμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ενώ οι επιχορηγήσεις είχαν σκοπό να μας βοηθήσουν να δημιουργηθούν δομές ώστε να βελτιωθεί η χώρα μας, κατέληξαν να διαμοιράζονται στον πληθυσμό ακατάσχετα και σπαταλούνταν χωρίς κάποια ουσιαστική συνεισφορά. Αυτή η συμπεριφορά είναι ένα δείγμα ότι δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να νοιαζόμαστε για το καλό της χώρας μας όσο νοιαζόμαστε για το καλό του εαυτού μας. Εάν όντως νιώθαμε ότι είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, δεν θα διστάζαμε να επενδύσουμε σε αυτό.
Και εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε για την Ελλάδα: ότι δεν νιώσαμε πραγματικά υπερήφανοι για τη χώρα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε τη κυβέρνηση σαν κάτι διαφορετικό από εμάς. Κατηγορούμε αυτή και τους πολιτικούς για όλα τα δεινά της χώρας απαιτώντας από αυτούς να αλλάξουν τη κατάσταση. Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι για να αλλάξει κάποιος τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξει τον εαυτό του.
Πώς περιμένουμε να έχουμε τίμιους ηγέτες όταν ψηφίζουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς που θα βολέψουν το παιδί μας και όχι τους ανθρώπους που θα ανοίξουν θέσεις εργασίας για τα παιδιά όλου του κόσμου. «Όλοι οι υπόλοιποι το κάνουν» είναι η απάντηση του καθενός. Τι θα γινόταν όμως εάν δεν ήταν έτσι η κατάσταση; Τι θα γινόταν εάν κανείς δεν έκλεβε το δημόσιο γιατί «κανείς άλλος δεν το κάνει»; Ο κοινωνικός προγραμματισμός θα μπορούσε να βοηθήσει στην διατήρηση της αξιοκρατίας, εάν μπορούσαμε να κάνουμε όλους τους Έλληνες τίμιους.
Η λύση κρύβεται στους νόμους του κράτους. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει στην Ελληνική κοινωνία ήδη προς αυτήν τη κατεύθυνση και είμαι αρκετά αισιόδοξος ότι μπορεί να βρεθεί λύση. Εάν δημιουργήσουμε κατάλληλους νόμους (απλούς και κατανοητούς από όλους), τους οποίους θα εφαρμόζουμε καθολικά και όχι αλα καρτ, θα έχουμε θετικά αποτελέσματα από δύο μέτωπα. Αρχικά, οι παραβάτες θα γνωρίζουν ότι αν παρανομούν θα διώκονται και μεταβατικά, θα σταματήσουν τις παράνομες συμπεριφορές τους. Το δεύτερο, και ίσως πιο σημαντικό, είναι ότι τα άτομα που θέλουν να είναι τίμια, θα έχουν πλέον λόγο να το κάνουν. Αυτό θα τους αυξήσει το αίσθημα ότι ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο σύνολο ατόμων που βοηθάνε στο να πάει μπροστά η χώρα.
Καταληκτικά, αυτό που μάθαμε είναι ότι η χρήση του πλούτου μας μόνο για το προσωπικό όφελος ήταν ο λόγος που οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση. Αργά ή γρήγορα όμως θα σταθούμε στα πόδια μας ξανά και τότε είναι σημαντικό η γνώση που παίρνουμε από την τρέχουσα κρίση να γίνει σοφία και, με τη βοήθεια των νόμων, να χτίσουμε μία Ελλάδα δικαίου, μία Ελλάδα που θα σέβεται και θα τη σέβονται οι πολίτες της.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.