Παρέα κυνηγών αγριογούρουνου στην Αριδαία.
Εκατό και κάτι χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης ένας πανάρχαιος κυνηγότοπος, μια μαγική πεδιάδα, ξαπλώνεται χιλιάδες χρόνια στους πρόποδες του γνωστού μας Καϊμακτσαλάν (Βόρας). Η Αριδαία, η Αλμωπία, η βορειότερη περιοχή του χάρτη του ιστορικού Νομού Πέλλας, πιάνει ανατολικά από τον Νομό Κιλκίς και φτάνει δυτικά μέχρι τον Νομό Φλώρινας.
Εκατό και κάτι χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης ένας πανάρχαιος κυνηγότοπος, μια μαγική πεδιάδα, ξαπλώνεται χιλιάδες χρόνια στους πρόποδες του γνωστού μας Καϊμακτσαλάν (Βόρας). Η Αριδαία, η Αλμωπία, η βορειότερη περιοχή του χάρτη του ιστορικού Νομού Πέλλας, πιάνει ανατολικά από τον Νομό Κιλκίς και φτάνει δυτικά μέχρι τον Νομό Φλώρινας.
Γνωστή τους αιώνες της Τουρκοκρατίας ως Καρατζόβα, πήρε λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση το όνομα Αριδαία. Με 986.000 στρέμματα έκταση, με πληθυσμό 28.000 κατοίκων και περίπου 900 κυνηγετικές άδειες, η περιοχή είναι ένας παράδεισος.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του γραφείου προγραμματισμού και ανάπτυξης του Δήμου Αλμωπίας, πρόκειται για μια περιοχή που έχει υψόμετρα από 120 μέχρι 2.500 μέτρα. Με τεράστιες ποσότητες δικών της νερών, με 17 είδη άγριων θηλαστικών και 132 είδη πουλιών, από τα οποία τα 111 αναπαράγονται στην περιοχή.
Αλλά, μην πάμε τόσο αναλυτικά, ας πάρουμε το όνομα Καρατζόβα και ας ψάξουμε τι και πώς. Ετυμολογικά προέρχεται από την τουρκική λέξη karaca που σημαίνει ζαρκάδι και το συνδετικό ova που σημαίνει πεδιάδα.
Και κάτι άλλο ιστορικό.
Στην περιοχή αυτή υπήρχαν δάση άγριας κρανιάς, από το ξύλο της οποίας κατασκεύαζαν οι Μακεδόνες τη θρυλική Σάρισα, το εξάμετρο και βάλε ακόντιό τους.
Είχα επισκεφθεί πολλές φορές την περιοχή, αλλά προχθές ήταν κάτι σαν προσκύνημα σε έναν τόπο που το κυνήγι αποτελεί μια παραδοσιακή και τιμημένη δραστηριότητα ζωής.
Μια όμορφη οικογενειακή φωτό. Δήμαρχος, καταστηματάρχης και μέλη του ΔΣ την ημέρα της επίσκεψης. Εδώ σημειώνω φυσικά ότι το τραπέζι έγινε στην ταβέρνα ενός κυνηγού της περιοχής, του Σωτήρη του Λουκίδη, την «Καρατζοβίτισσα» στο Λουτράκι Αλμωπίας, όπου τα νερά και το πράσινο δείχνουν πώς περίπου θα είναι ο παράδεισος.
Οι κυνηγοί της περιοχής είναι οργανωμένοι και έχουν λόγο σημαντικό στην τοπική κοινωνία. Συνάντησα μαζί τους τον δήμαρχο, καθώς και τον κ. Σταύρο Βαφειάδη από το τοπικό Αριδαία Νews. Συνομίλησα και με την υπεύθυνη θήρας του τοπικού Δασαρχείου Αριδαίας.
Ο σύλλογος στεγάζεται σε χώρο που παραχωρήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση, χώρο που διαθέτει ευρυχωρία γραφείων καθώς και αυλή, στην καρδιά της πόλης. Διαθέτει γραμματέα και δικό του θηροφύλακα(κ. Νάνος Αλέξανδρος).
Υλοτόμοι & κυνηγοί
Τα γραφεία του συλλόγου.
Είναι πια πολύ δύσκολο, ελλείψει κονδυλίων, να γίνεται συντήρηση των δρόμων και τα τελευταία χρόνια γίνονται μόνο τα απολύτως απαραίτητα, μας λέει με παράπονο η κ. Νάτσιου, με τρόπο που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το πονάει το θέμα.
Ο χάρτης της περιοχής, βόρεια η FYROM, ανατολικά ο Νομός Φλώρινας και δυτικά ο Νομός Κιλκίς.
Εδώ θα σημειώσω ότι εκεί μέσα στα δασαρχεία υπάρχουν θησαυροί στελεχών που η γραφειοκρατία και ο νεοελληνικός τρόπος αξιολόγησης καθηλώνουν σε απραξία και έλλειψη πρωτοβουλιών.
Ο δήμαρχος, ο κ. Μπίνος Δημήτριος, ένας νέος άνθρωπος, καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, με το που άπλωσε το χέρι του είπε «γιος λαγοκυνηγού».
Αυτό τα λέει όλα. Και η συζήτηση, φυσικά, ήλθε στα νοσταλγικά χρόνια, του κάθε γιου, που μεγάλωσε σε σπίτι με δίκαννο, φυσίγγια που γέμιζαν τις νύχτες στην γκαζόλαμπα και αυλές που ζούσαν τις γλυκές φωνές σκύλων, λίγο πριν από την έξοδο στους λαγότοπους.
Από αριστερά προς τα δεξιά, ο γραμματέας του συλλόγου Μπούραλης Στέφανος, ο Δημηρόπουλος, ο δήμαρχος της Αριδαίας Μπίνος Δημήτρης και ο πρόεδρος του συλλόγου Στεφανίδης Ιωάννης.
Οσες φορές συνάντησα στέλεχος της αυτοδιοίκησης που προέρχονταν από κυνηγετική οικογένεια, πάντα έφευγα μετά με μερικά κλικ αισιοδοξίας ακόμη για το μέλλον του κυνηγιού.
Οι άνθρωποι αυτοί κουβαλάνε μέσα τους πολλές αλήθειες, που, όταν βρεθεί τόπος και ευκαιρία, τις βγάζουν προς όφελος του κυνηγιού.
Αλλά, ας πάμε επιτέλους στους ανθρώπους του συλλόγου. Ο πρόεδρος, ο Γιάννης ο Στεφανίδης, και ο γραμματέας, ο Στέφανος ο Μπούραλης, μου ήταν γνωστοί ήδη, αλλά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τα άλλα παιδιά του συλλόγου, καθώς και τον ομοσπονδιακό θηροφύλακα, τον κ. Ταχυδρομίδη Αγγελο.
Οι μόνοι που ξέρουν τι γίνεται ανά πάσα στιγμή στα βουνά μας και στους κάμπους μας είναι οι κυνηγοί, λέει ο Αγγελος με περηφάνια και συνεχίζει: Από το 2000, δεκαπέντε χρόνια, τρέχω συνέχεια, ειδικά στα βουνά.
Ευτυχώς δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα με λαθρομετανάστες και τέτοια, απλά δύσκολα κουμαντάρονται τόσες εκατοντάδες χιλιόμετρα δασικών δρόμων.
Το 90% των κυνηγών είναι υλοτόμοι, ξυλοκόποι, λέει ο πρόεδρος Στεφανίδης. Οπως και οι περισσότεροι του ΔΣ. Κάθε χρόνο χάνουμε τουλάχιστον δύο δικούς μας από υλοτομικά ατυχήματα.
Ζούμε στα όρια της αξιοπρέπειας, με χαμηλά εισοδήματα.
Αδεια κυνηγιού του 1926, σχεδόν ενενήντα χρόνια πριν. Ο αείμνηστος κυνηγός Χρήστος Κόλτσης, ετών 28 τότε, γεωργός από το Μπάχοβο (σημερινή ονομασία Πρόμαχοι, χωριό στους πρόποδες του Καϊμακτσαλάν), βγάζει κυνηγετική άδεια για την περίοδο 1926-1927. Η άδεια εκδίδεται από το Δασαρχείο Καρατζόβας (οι μετονομασίες των περιοχών αρχίζουν τον επόμενο χρόνο, 1927), αλλά η πόλη αναφέρεται σαν Αρδέα (Εν Αρδέα τη 6 Οκτωβρίου 1926). Και δεν μπορώ να μη σχολιάσω το γεγονός ότι η άδεια είναι σε έντυπο από το τυπογραφείο Μ. Μαντζεβελάκη των Αθηνών, λιθογραφίες του οποίου εκείνη την εποχή αποτελούν πολύτιμα ιστορικά κειμήλια.
Στην περιοχή μας λειτουργούν 112 δασικοί υλοτομικοί συνεταιρισμοί, χωρίς όμως αυτό να ταιριάζει με τον αριθμό των συστάδων που δίνονται για κοπή (εννοεί ότι έχουμε πολλούς υλοτόμους και δυσανάλογα μικρό αριθμό υλοτομήσιμων).
Αυτό ουσιαστικά πολλές φορές μας στερεί ακόμη και τον απαραίτητο αριθμό ετησίων ενσήμων για την ασφάλισή μας.
Φυσικά είναι στη δικαιοδοσία του κράτους να δίνει εγκρίσεις νέων συνεταιρισμών, το θέμα όμως δεν είναι να πεινάσουν τελικά όλοι. Και πρόσεχε τώρα κάτι, συνεχίζει.
Το Καϊμακτσαλάν
Η περιοχή είναι παράδεισος, μπορεί να μας θρέψει όλους. Εχουμε τουρισμό με τα λουτρά Πόζαρ, έχουμε δίπλα μας ένα από τα καλύτερα χιονοδρομικά, το Καϊμακτσαλάν, έχουμε γεωργικές παραγωγές μοναδικές (ροδάκινα, κεράσια, σπαράγγια, μήλα, σταφύλια), έχουμε ατέλειωτα δάση οξιάς.
Η περιοχή είναι παράδεισος, μπορεί να μας θρέψει όλους. Εχουμε τουρισμό με τα λουτρά Πόζαρ, έχουμε δίπλα μας ένα από τα καλύτερα χιονοδρομικά, το Καϊμακτσαλάν, έχουμε γεωργικές παραγωγές μοναδικές (ροδάκινα, κεράσια, σπαράγγια, μήλα, σταφύλια), έχουμε ατέλειωτα δάση οξιάς.
Εχουμε τα πάντα, μια ρέγουλα θέλουμε μόνο. Καμιά φορά λένε «πάει ο Στεφανίδης, τρελάθηκε». Εντάξει, ας έλθουν αυτοί που τα λένε αυτά, να δουν πώς ζούμε εδώ πάνω, πώς βγάζουμε το μεροκάματο στις οξιές και πώς ο άλλος δεν συμπληρώνει ούτε 50 ένσημα για την ασφάλισή του.
Ηλθαν εδώ οι παππούδες μας, πριν από ενενήντα χρόνια, έφτυσαν αίμα, έφτιαξαν και κράτησαν τον τόπο.
Δεθήκαμε με τους ντόπιους, γίναμε ένα και πολεμάμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας εδώ πάνω.
Το κυνήγι είναι η αναπνοή μας, είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους. Εχει ψωμί για όλους, οργάνωση θέλει. Κοίτα τώρα, οι Τούρκοι είχαν τρένο, γραμμή κανονική από Αριδαία μέχρι τον σταθμό Σκύδρας, εμείς την ξηλώσαμε παλιά.
Τρελοί ήταν αυτοί που κάνανε τη γραμμή μήπως, ή τρελός είναι ο Στεφανίδης, ο κάθε Στεφανίδης που τρέχει για να φτιαχτεί ξανά, όχι η γραμμή βέβαια, αυτή πάει, αλλά ένα τοπικό τρενάκι, ένας τρόπος όμορφος να δει ο επισκέπτης την ομορφιά μας.
Είχαμε ένα ποτάμι στην πόλη, το σκεπάσαμε. Σκεπάσαμε την ομορφιά με τσιμέντα, άντε τώρα να την ξαναφέρουμε.
«Μια κουβέντα μόνο θα σε πω», λέει ο υλοτόμος και κοσμήτορας του συλλόγου, ο Γιόλης ο Χρήστος. Πέρυσι ήμουν έτοιμος να πεθάνω, πέντε ώρες σφιγμένος μέσα σε κλαδιά δέντρου.
Μακριά από τηλέφωνα, ανθρώπους, με το μισό σώμα στο νερό, στο ποτάμι. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αν θα κυνηγήσω ξανά και αυτό με κράτησε ζωντανό.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ ολόψυχα τους ανθρώπους του συλλόγου για τη φιλοξενία και αν μπορούσα από εδώ, θα αφιέρωνα στον ταμία του συλλόγου και αστυνομικό Γιαγκίνη Κοσμά το τραγούδι του Ξυλούρη «Χίλια μύρια κύματα, μακριά από το Αϊβαλί».
Και να του πω ότι το Αϊβαλί των παππούδων του είναι κοντά στον Γρανικό ποταμό, όπου νίκησαν οι σάρισες στην πρώτη μάχη του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Σωτήρης & Αθηνά Δημηροπούλου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αθηνά Δημηροπούλου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αθηνά Δημηροπούλου
ΠΗΓΗ...http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23386&subid=2&pubid=64226424
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.