-Γειά σου Ράκη τί κάνεις;
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, αναγνώρισα τη φωνή του Βασίλη Σαμαρά, φίλου και προπονητή επί δυο σεζόν του ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ.
Αφού αναλωθήκαμε για λίγα λεπτά με τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις, ο Βασίλης μπήκε κατευθείαν στο ψητό.
Μου ανέφερε κάποια , ανούσια κατά την οπτική μου πράματα, για την λύση της συνεργασίας του με την ομάδα των Προμάχων και την αδιαμφισβήτητα πετυχημένη πορεία στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πέλλας, και ξεκίνησε με έναν χειμαρρώδη ρυθμό να μου εκφράζει τις ευχαριστίες του για την μαγική ζωή που έζησε, όντας προπονητής της ομάδας αυτά τα δυο χρόνια.
Τον άκουγα αποσβολωμένος και η συγκίνηση άρχισε να με κυριεύει.
Τον σταμάτησα απότομα και υψώνοντας τη φωνή μου, του κλείνω ραντεβού για την επόμενη ημέρα, που θα κατέβω στο μαγαζί που διατηρεί με την γυναίκα του Αναστασία σε κεντρικό δρόμο της Αριδαίας.
Πιστός στο ραντεβού μας, την επόμενη, ανοίγω κάθιδρος την πόρτα του σπορ-καφέ του Βασίλη και μπαίνω μέσα, αφήνοντας πίσω μου την αποπνικτική ζέστη, που ταλανίζει την πρωτεύουσα της Καρατζόβας, ενώ μια παραδείσια δροσιά με αγκαλιάζει και με καλωσορίζει μαζί με τα χαμόγελα του ζεύγους Σαμαρά.
-Λοιπόν; ξεκινάω την κουβέντα, μετά από μια γουλιά του ντεκαφεϊνέ, που με τόση δεξιοτεχνία μου ετοίμασε ο Βασίλης.
Το βλέμμα του πήρε μια λαμπερή όψη και με υγρά μάτια που νόμιζα ότι πετούσαν λάμψεις, ξεκίνησε έναν μονόλογο που θαρρούσα, πως το στόμα του έσταζε μέλι.
- "Θέλω μέσα από την καρδιά μου, να ευχαριστήσω για την υπέροχη συνεργασία μας την διοίκηση για τα όσα μου προσέφερε και θεωρώ, ότι ήταν από τα λίγα άτομα στην καριέρα μου, που υπήρχε τόση κατανόηση και αλληλοβοήθεια για τον κοινό μας σκοπό.
Τους ποδοσφαιριστές για την εργατικότητα που δείξαν στις δύσκολες απαιτήσεις του πρωταθλήματος, την στρατιωτική πειθαρχία που υπέδειξαν και τους τόνους ιδρώτα που έριξαν στις καθημερινές προπονήσεις και στους αγώνες. Οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή ήταν δύσκολα παιδιά, αλλά με την σκληρή δουλειά, στην πορεία δέσαμε και έγιναν όλα τέλεια και γίναμε φίλοι. Γνωρίζω την δυσκολία του ερασιτεχνισμού και ότι οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές μου, δούλευαν όλη μέρα στις τόσο βαριές υλοτομίες, αλλά τα απογεύματα ήταν σχεδόν όλοι παρόντες, να καταπονηθούν ξανά στην προπόνηση. Όλα αυτά τα παιδιά είναι διαμάντια και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Και φυσικά ένιωθα υπερήφανος, που σε κάθε προπόνηση που είχαμε, υπήρχαν τουλάχιστον 20 παίκτες για να δουλέψουμε μέχρι αργά το βράδυ.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φιλάθλους, Προμαχιώτες και μή, για την αναπάντεχη στήριξη και αγάπη, που έδειξαν τόσο στην ομάδα, όσο και στο πρόσωπό μου. Αποτελούσαν τον δωδέκατο παίκτη της ομάδας μας και με την δυναμική τους υποστήριξη, μας έδιναν ώθηση να μην τα παρατάμε στα δύσκολα και να αγωνιζόμαστε μέχρι το τέλος.
Αυτά τα δυο χρόνια, αλλά και τα επόμενα της ζωής μου θα είμαι Προμαχιώτης, γιατί ο κόσμος με έχρισε με την αγάπη του και με έκανε να αισθάνομαι δικός τους.
Οι Πρόμαχοι είναι το μεγαλύτερο χωριό της επαρχίας μας, αλλά και οι άνθρωποί του, είναι οι μεγαλύτεροι Άνθρωποι. Είμαι απόλυτος και το εννοώ.
Εύχομαι αυτό που έζησα εγώ, να μπορέσουν να το ζήσουν κι όλοι όσοι εμπλέκονται με τα ποδοσφαιρικά πράματα και να νιώσουν την ευλογία και την τιμή, ότι είσαι ένα κομμάτι από το χωριό.
Κλείνοντας εύχομαι στην ομάδα, που τόσο αγαπώ, υγεία, καλή συνέχεια, πολλές επιτυχίες και πάντα να τιμάει το όνομα και την ιστορία του ηρωικού χωριού."
Τον άκουγα με τα μάτια μου ορθάνοιχτα, μη προλαβαίνοντας τίποτα να σημειώσω στο μπλοκάκι μου και όταν μετά από ώρα σηκώθηκα να φύγω, συλλογιζόμουν κλείνοντας πίσω μου την πόρτα του μαγαζιού και εισχωρώντας ξανά στο καμίνι της πόλης, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή κι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον μύθο που τον ακολουθεί, τον οποίο μύθο έχει χτίσει ο ίδιος με τις πράξεις και την στάση ζωής τόσο στο επαγγελματικό, όσο και στο προσωπικό επίπεδο.
Κι ο μύθος του Βασίλη Σαμαρά, στέκει ψηλά, στηριζόμενος σε γερά θεμέλια, ποτισμένα με δουλειά και ιδρώτα και αποτελεί φωτεινό φάρο για όλους...
