Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΗΝ Π.Ε. ΠΕΛΛΑΣ



Θεόδωρος Θεοδωρίδης: Εκδηλώσεις εθνικού συναγερμού για τους πολίτες και την κοινωνία ώστε να μην επαναληφθεί η Γενοκτονία σε μία σύγχρονη μορφή 


Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι επίσημες εκδηλώσεις της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας 

Με επισημότητα, περιεκτικό πρόγραμμα και μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκαν οι επίσημες εκδηλώσεις Μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, στην πόλη των Γιαννιτσών, από την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας, με την καθοριστική συμβολή του Δήμου Πέλλας και των Ποντιακών και Προσφυγικών Συλλόγων. 

Οι σύλλογοι έδωσαν δυναμικό παρών, καταφθάνοντας με τα λάβαρα και μεγάλη αντιπροσωπεία των μελών τους, με παραδοσιακές φορεσιές, τιμώντας τα ήθη και έθιμα των προγόνων μας, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου των Γιαννιτσών, όπου πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, θυμάτων της Γενοκτονίας. 

Τις εκδηλώσεις τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Θεόδωρος Θεοδωρίδης, ο Δήμαρχος Πέλλας κ. Γρηγόριος Στάμκος, η Δήμαρχος Σκύδρας κα. Κατερίνα Ιγνατιάδου, οι Περιφερειακές Σύμβουλοι κκ. Μαρία Ζωγράφου-Τσαντάκη και Μαρία Καράμπελα, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι, ο Αστυνομικός Διευθυντής Πέλλας κ. Ιωάννης Βακουφτσής, ο Διευθυντής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών κ. Κωνσταντίνος Τσάκαλος, λοιποί εκπρόσωποι των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, εκπρόσωποι πολλών άλλων τοπικών αρχών και συλλόγων, της εθνικής αντίστασης, και εφεδροπολεμικών οργανώσεων. 

Εντός του Ιερού Ναού πραγματοποιήθηκε κεντρική ομιλία από τον Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Θεόδωρο Θεοδωρίδη ο οποίος τόνισε τη σημασία της απότισης ελάχιστου φόρου τιμής στους ήρωες και θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο κ. Αντιπεριφερειάρχης έκανε ειδική αναφορά στα σημαντικά ιστορικά γεγονότα των διώξεων, των βασανισμών, των εξευτελισμών και των σφαγιασμών, με πλήρη τεκμηρίωση για το προσχεδιασμένο και αποτρόπαιο έγκλημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Επίσης, κλείνοντας την ομιλία του, τόνισε ότι οι εκδηλώσεις μνήμης που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο αποτελούν «εκδηλώσεις εθνικού συναγερμού για τους πολίτες και την κοινωνία, προκειμένου να μην ζήσουμε μία ακόμη Γενοκτονία σε σύγχρονη μορφή», συνέπεια της οικονομικής κρίσης, των πρόσφατων γεωπολιτικών εξελίξεων κι άλλων δραματικών γεγονότων που βιώνει η Ελλάδα την τελευταία περίοδο.  

Οι εκδηλώσεις μνήμης συνεχίστηκαν στο Μνημείο Ποντιακού Ελληνισμού στην Πλατεία Νέας Τραπεζούντας, όπου πραγματοποιήθηκε τρισάγιο και ομιλία από το Δήμαρχο Πέλλας κ. Γρηγόριο Στάμκο. 

Ακολούθησε πρόγραμμα της Χορωδίας της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων Γιαννιτσών, κατάθεση στεφάνων στη μνήμη των ηρώων και θυμάτων, σιγή ενός λεπτού και ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Οι εκδηλώσεις πλαισιώθηκαν από την μουσική μπάντα του Δήμου Πέλλας και ολοκληρώθηκαν με την προσφορά παραδοσιακών εδεσμάτων στο εντευκτήριο της Ευξείνου Λέσχης. 




ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΠΕΛΛΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΙΑΝΟΓΛΟΥ



Στερνός αποχαιρετισμός του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Θεόδωρου Θεοδωρίδη στον Γιάννη Αγιάνογλου 


Με συναισθηματικό πόνο και θλίψη αποχαιρετώ σήμερα τον φίλο και συνάδελφο για πολλά χρόνια στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Γιάννη Αγιάνογλου. 

Οι απόψεις μας ταυτίζονταν σε πολλά θέματα και οι αγώνες μας ήταν κοινοί στην ΤΕΔΚ Ν. Πέλλας αλλά και στην ΚΕΔΚΕ για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και της καθημερινότητας των συμπολιτών μας. 

Η Αλμωπία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλοι όσοι συνεργάστηκαν με τον Γιάννη Αγιάνογλου του οφείλουν πολλά για το αίσθημα ευθύνης, την ανιδιοτέλεια, το ήθος και την μακρόπνοη οπτική του. Αποτελούσε υπόδειγμα τοπικού άρχοντα, πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας. 

Εκφράζω την βαθύτατη οδύνη μου στην οικογένεια του εκλιπόντος και την ευγνωμοσύνη μου για την κληρονομιά που μας άφησε ως άνθρωπος, φίλος και στενός συνάδελφος. 

Θεόδωρος Ι. Θεοδωρίδης
Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας 

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ



ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ένας άνθρωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης που έχει προσφέρει πολλά στην τοπική μας κοινωνία, ο Ιωάννης Αγιάννογλου. Διετέλεσε Δήμαρχος Αριδαίας κατά τα έτη 1990 – 1998 και άφησε ένα σημαντικό έργο.
Καλή Ανάσταση! Καλό Παράδεισο!

Δημήτρης Μπίνος
Δήμαρχος Αλμωπίας

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»;


Διδάκτωρ Φιλοσοφίας | Επιστημονικός Συνεργάτης E-learning ΕΚΠΑ

Το ζήτημα της ελευθερίας, με το που τίθεται, προκαλεί έντονες διαφωνίες. Υπάρχει μακροχρόνια διαμάχη όχι μόνο για το αν είμαστε ή όχι ελεύθεροι, αλλά και για το πόσο είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε ελεύθεροι. Είναι ευνόητο ότι στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, όπως το παρόν, είναι ανέφικτο έστω κι ένα σχεδιάγραμμα του πλαισίου της προβληματικής της ελευθερίας. Γι’ αυτό, αντλώντας από τον υπαρξισμό του Jean-Paul Sartre (1905-1980), θεωρώ ότι υπάρχουν ορισμένα βασικά ζητήματα που θα πρέπει κανείς να σκεφτεί, πριν αποφανθεί για το αν είναι ή όχι ελεύθερος και, κατ’ επέκταση, τι σημαίνει αυτό για τη ζωή του.

1. Ελευθερία του Θεού και ελευθερία του ανθρώπου: Υπάρχει η άποψη ότι είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτή η αντίληψη παραπέμπει στην ελευθερία του Θεού στον Χριστιανισμό, καθώς στην αρχαιότητα ακόμα και οι θεοί περιορίζονταν, από την Ειμαρμένη. Το ότι δεν έχουμε αυτήν την απόλυτη ελευθερία σημαίνει ότι είμαστε ανελεύθεροι;

2. Επιλογές: Η ελευθερία έχει να κάνει με τις επιλογές. Επιλογή δεν σημαίνει προτιμώ κάτι θετικό αντί για κάτι αρνητικό. Κάθε άλλο. Μπορεί να είναι επιλογή μεταξύ δύο αρνητικών, ή να αφορά την απόφαση σχετικά με κάτι τόσο αρνητικό (π.χ. απειλή θανάτου) ώστε ο άλλος «δρόμος» να φαίνεται μονόδρομος. Οι επιλογές μας πάντοτε επηρεάζονται από διάφορους παράγοντες (συνήθειες, βιολογικά χαρακτηριστικά, κοινωνικές τάσεις κτλ.). Αυτό δεν σημαίνει ότι καθορίζονται. Αν καθορίζονταν, δεν θα ήταν επιλογές.

4. Η κατάσταση: Ζούμε σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όπου υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι και πράγματα που επηρεάζουν τόσο τις δυνατότητες όσο και τις επιθυμίες μας. Όπως ακριβώς σε έναν αθλητικό αγώνα, υπάρχουν πλαίσια μέσα στα οποία ζούμε, επιλέγουμε και κινούμαστε.

3. Ευθύνη: Πρόκειται για το πλέον σημαντικό στοιχείο μιας ελεύθερης ενέργειας: η ανάληψη (συνειδητά ή μη) της ευθύνης για την επιλογή που γίνεται. Επιλέγουμε, ευρισκόμενοι σε συγκεκριμένη κατάσταση, για την Α αντί για τη Β ενέργεια. Από τη στιγμή που τίποτα δεν μας εξαναγκάζει, είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και, φυσικά, για τις θετικές ή, ακόμα περισσότερο, για τις αρνητικές επιπτώσεις τους.

Η απάντηση στο ερώτημα «είμαι ελεύθερος;» αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία για τον εαυτό μας. Έτσι, η άρνηση της ελευθερίας συνεπάγεται τη δυνατότητα για αποποίηση των ευθυνών, π.χ. με τα επιχειρήματα «έτσι είμαι και δεν αλλάζω», «έτσι είναι η ζωή/κοινωνία» κ.ο.κ. Από την άλλη, η αποδοχή της ελευθερίας, εξαιτίας της ευθύνης που συνεπάγεται, μας ωθεί στο να ενεργοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε για την αλλαγή και τη βελτίωση της ζωής μας, ακόμα κι αν αποτυγχάνουμε, πολύ ή λίγο. Με άλλα λόγια, η στάση μας απέναντι στην ελευθερία μας είναι ένας σημαντικός δείκτης για το πώς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας.



ΠΗΓΗ...http://www.indeepanalysis.gr

"Ξεκλειδώνοντας τις αναμνήσεις" - Παρουσίαση του βιβλίου της Ανδρίκου Ασημίνας



Παρουσίαση του βιβλίου "Ξεκλειδώνοντας τις αναμνήσεις" της συγγραφέως Ανδρίκου Ασημίνας.

Ένα οδοιπορικό στα αμιγώς προσφυγικά χωριά της Αλμωπίας την περίοδο 1923-1929


Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε σήμερα Κυριακή και ώρα 11:00 η παρουσίαση του βιβλίου της Ανδρίκου Ασημίνας «Ξεκλειδώνοντας τις αναμνήσεις». Η παρουσίαση έγινε στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου. Για το βιβλίο μίλησαν ο δάσκαλος κ. Σαμαρτζής Κων/νος και η φιλόλογος κα Κυριακίδου Ελένη.
Το βιβλίο που αναφέρεται στα προσφυγικά χωριά της Αλμωπίας και σε μαρτυρίες προσφύγων ή απογόνων τους χαρίστηκε στους παρευρισκόμενους και θα δοθεί στις βιβλιοθήκες των σχολείων της Αριδαίας και στη βιβλιοθήκη της Ευξείνου Λέσχης ώστε να μπορεί να το δανειστεί όποιος ενδιαφέρεται.


Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκαν αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις που είναι καταγεγραμμένες στο βιβλίο και συγκίνησαν πολύ τον κόσμο.


"...Το βιβλίο δεν πωλείται, αλλά χαρίζεται σαν μια μικρή προσφορά στην ιστορία και στην πολιτιστική κληρονομιά αυτού του τόπου που τόσο αγαπώ.
Θα βρίσκεται στις βιβλιοθήκες όλων των σχολείων της Αριδαίας και στην Εύξεινο Λέσχη για να το διαβάσει, όποιος επιθυμεί..."

Ανδρίκου Ασημίνα

Ο εισαγωγικός λόγος της συγγραφέως:














Επιμέλεια-Ρεπορτάζ:
 Βασιλική Σαλαμάνη (Ιστορικός-Φιλόλογος)

Ερωτευτείτε...



Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους.

Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.

Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.

Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.

Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.

Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.

Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.

Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.

Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.

Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.

Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.

Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».

Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.

Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.

Ερωτευτείτε.



[πηγή: tovytio]


Το είδαμε εδώ...https://www.facebook.com/notes

"Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα, πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα" - Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι




Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.


Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.


Ώσπου μια μέρα

- την πιο διάφανη απ’ όλες -

μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.


Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα

πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.





"Καμιά δεν έχει το πρόσωπο της καλής μου" - Άμλετ Λίμα Κιντάνα



Καμιά δεν έχει το φως που την περιβάλλει,
ούτε εκείνη την απουσία του ήλιου που βυθίζεται.

Ένα πρόσωπο όπου τα πουλιά
πεταρίζουν τα πρωινά.

Καμιά δεν έχει τα χέρια της καλής μου.

Δυο χέρια που ζεσταίνει ο ήλιος,
όταν χαϊδεύουν τη φτωχή μου ζωή.

Καμιά δεν έχει τα μάτια της καλής μου.

Δυο μάτια που μέσα τους ψάρια κολυμπούν ελεύθερα
ξεχνώντας το αγκίστρι και τις ξέρες,

ξεχνώντας εμένα που τα προσμένω
σαν τον αρχαίο ψαρά της ελπίδας.

Καμιά δεν έχει τη φωνή της καλής μου.

Μια φωνή που δεν αγγίζει τις λέξεις,
σαν να ’ταν ένα ατέλειωτο τραγούδι.

Καμιά δεν έχει το φως που την περιβάλλει
ούτε εκείνη την απουσία του ήλιου που βυθίζεται.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως κανείς
δεν τα έχει όλα αυτά, κανείς,
ούτε καν αυτή η ίδια.



Άμλετ Λίμα Κιντάνα (Hamlet Lima Quintana), μετάφραση Μαρία Μπεζαντάκου (από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Βασίσου πάνω μου, Opera, σ. 104-105)







ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"Αυτό που είμαστε" - Ίρβιν Γιάλομ



Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία.

Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα.

Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ' όλ' αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε.

Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων.

Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: "Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων... πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ' τη σάρκα μας".

Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.

Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε.

Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.


O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy").

Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.

Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες.

Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.




Πηγή tvxs.gr

"Η χαζή γυναίκα" - Μπέρτολτ Μπρεχτ



Κάποιος είχε μία γυναίκα που ήταν σαν την θάλασσα! Η θάλασσα αλλάζει με κάθε φύσημα τ’ανέμου, αλλά ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει, ούτε αλλάζει χρώμα ή γεύση.


Και δεν μαλακώνει, ούτε σκληραίνει. Όταν σταματήσει να φυσάει ο άνεμος, ξεναημερεύει και δεν έχει γίνει διαφορετική. Κι ο άντρας έπρεπε να πάει ταξίδι!

Όταν ήταν να ξεκινήσει, έδωσε στην γυναίκα ότι είχε και δεν είχε, το σπίτι του και το εργαστήρι του και τον κήπο γύρω από το σπίτι του και όσα χρήματα είχε κερδίσει. «Όλα αυτά είναι δικά μου, αλλά ανήκουν και σ’εσένα. Να τα προσέξεις καλά» 
Τότε αυτή κρεμάστηκε απ’τον λαιμό του κι έκλαψε και του είπε: «Πως θα τα βγάλω πέρα; Αφού είμαι χαζή.» 
Αλλά αυτός την κοίταξε καλά και είπε: «Αν μ’αγαπάς, θα τα καταφέρεις». Και στην συνέχεια την αποχαιρέτισε.

Τώρα που η γυναίκα έμεινε πίσω μοναχή, άρχισε να φοβάται πολύ για όλα όσα βρέθηκαν μεσα στ’αδύναμα χέρια της, κατατρομοκρατήθηκε. Γι’αυτό και στράφηκε στον αδερφό της, έναν παλιάνθρωπο- κι αυτός την γέλασε! Ετσι, η περιουσία της όλο και λιγόστευε. Όταν το πήρε είδηση, την έπιασε μαύρη απελπισία και αποφάσισε να σταματήσει να τρώει, για να μην λιγοστέψει κι’άλλο. Και τις νύχτες έμενε άγρυπνη.

Έτσι αρρώστησε! Και κειτόταν τώρα στο δωμάτιο της και δεν μπορούσε πια να φροντίζει το σπίτι. Κι αυτό άρχισε να ρημάζει, κι ο αδερφός της βρήκε την ευκαιρία και πούλησε τον κήπο και το εργαστήρι χωρίς να το πει στην γυναίκα. Η γυναίκα έμενε ξαπλωμένη πάνω στα μαξιλάρια της χωρίς να λέει κουβέντα και σκεφτόταν: Αν δεν λέω κουβέντα, δεν υπάρχει περίπτωση να πω καμιά χαζομάρα, κι αν δεν τρώω, η περιουσία θα σταματήσει να λιγοστεύει! Κι έτσι ήρθαν τα πράγματα, που μια μέρα το σπίτι έπρεπε να βγει σε πλειστηριασμό.

Ήρθαν γι’αυτό πολλοί άνθρωποι απ’όλα τα γύρω μέρη, γιατί ήταν όμορφο σπίτι. Και η γυναίκα κειτόταν στο δωμάτιό της κι άκουγε τους ανθρώπους και το σφυρί που έπεφτε. Κι οι άνθρωποι γελούσαν κι έλεγαν: «Η βροχή περνάει μέσα απ’τη στέγη κι οι τοίχοι είν’έτοιμοι να πέσουν». Και τότε αισθάνθηκε μεγάλη αδυναμία κι αποκοιμήθηκε!

Όταν ξύπνησε πάλι, κειτόταν σ’ένα ξύλινο δωμάτιο πάνω σ’ένα σκληρό κρεβάτι. Δεν υπήρχε παρά ένα όλο κι όλο παραθυράκι κι αυτό σε μεγάλο ύψος, κι ο κρύος αέρας διαπερνούσε τα πάντα. Και μπήκε μέσα μια γριά και της ρίχτηκε κακιασμένα και της είπε οτι το σπίτι πουλήθηκε, αλλά τα χρέη της δεν καλύφθηκαν ακόμα όλα κι ότι θα της έδινε ένα κομμάτι ψωμί από λύπηση, αν και ο άντρας της ήταν αυτός που άξιζε την λύπηση. Γιατί τώρα πια δεν του’χε απομείνει τίποτα.

Μόλις τ’άκουσε αυτά η γυναίκα, τα’χασε και το μυαλό της πειράχτηκε λιγάκι και σηκώθηκε απ’το κρεβάτι. Κι απ’αυτή την ημέρα άρχισε να δουλεύει στο σπίτι και στα χωράφια. Και τριγυρνούσε με παλιόρουχα και δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα και βέβαια ούτε κέρδιζε τίποτα, γιατί δεν απαιτούσε. Και κάποτε άκουσε ότι ο άντρας της γύρισε!

Την έπιασε μεγάλος φόβος. Μπήκε τρέχοντας στο σπίτι και χτένισε τα μαλλιά της κι έψαξε να βρει μια καθαρή πουκαμίσα, αλλά δεν υπήρχε καμία. Κι έβαλε τα χέρια πάνω από τα στήθη της για να τα κρύψει κι ήταν εντελώς μαραμένα. Και ξεχύθηκε έξω από ένα πίσω πορτάκι τρέχοντας στα τυφλά.

Αφού,λοιπόν, έτρεξε κάμποση ώρα, έκανε τη σκέψη ότι ήταν ο άντρας της. Είχαν ενώσει τη ζωή τους και τώρα αυτή τον εγκατέλειψε. Κι αμέσως έκανε στροφή κι έτρεξε πίσω, χωρίς να σκέφτεται πια το σπίτι και το εργαστήρι και την πουκαμίσα. Και τον είδε από μακρυά κι έτρεξε καταπάνω του και κρεμάστηκε στο λαιμό του. Ο άντρας όμως στεκόταν καταμεσίς στο δρόμο κι οι άνθρωποι τον κορόϊδευαν απ’τα κατώφλια των σπιτιών τους. Κι ήταν πολύ θυμωμένος. Είχε όμως τη γυναίκα κρεμασμένη πάνω του, κι αυτή δεν απομάκρυνε πόντο το κεφάλι απ’τον λαιμό του ούτε τα χέρια της από τον σβέρκο του. Και την ένοιωθε να τρέμει και νόμιζε πως είναι από τον φόβο της που τα’χασε όλα.

Αλλά τελικά σήκωσε το πρόσωπό της και τον κοίταξε και είδε ότι δεν ήταν από τον φόβο της αλλά απ’την χαρά της. Χαιρόταν τόσο πολύ, που έτρεμε. Τότε ξαναβρήκε κάπως τον εαυτό του και τρέκλισε κι αυτός και την αγκάλιασε κι αισθάνθηκε έντονα το πόσο είχε αδυνατίσει στούς ώμους και την φίλησε στο στόμα.

Bertolt Brecht



Πηγή: ithaque.gr

Η άνοιξη είναι γυμνή



Μην ακούς τι λένε όσοι παίζουν με τις λέξεις και τα στιχάκια, η άνοιξη δεν είναι πάντα ωραία, ακόμη κι αν ντυθεί με Α αντί να ρίξει ένα πρόχειρο α πάνω στους ώμους της.
 Για να πεις «χαλάλι σου» και να της ρίξεις μια δεύτερη ματιά δεν αρκεί να ντυθεί. Πρέπει να χτενιστεί κιόλας. Όχι σαν ένα γρήγορο βούρτσισμα, λίγη λακ για να κρατήσει και αμέσως έξω. Όχι, όχι αυτό. Ούτε με μαλλί που μυρίζει βροχή και αρωματισμένον ιδρώτα, αυτά είναι κόλπα φτηνά των ποιητών που αληθινή γυναίκα δεν ξέρουν τι σημαίνει. Και τα πόδια της, αυτά να προσέξεις πρώτα, δεν πρέπει να είναι στριμωγμένα κάτω από υφάσματα και νάιλον, τα δάχτυλά της να μη κρύβονται μέσα σε περίτεχνα και καλογυαλισμένα δέρματα. Γυμνά να είναι, να κάνουν παρέλαση οι πόροι της, όπως όταν φυσάει ένας ξαφνικός αέρας που έρχεται από τη θάλασσα. Ή όπως όταν συναντιούνται με ένα χάδι που έρχεται από τα παλιά τα χρόνια.

Να, τέτοια πρέπει να είναι η άνοιξη για να την αγαπήσεις, ούτε λούσα, ούτε πολυτέλειες. Να είναι μια γυναίκα που έρχεται απ΄τα χρόνια που πέρασαν αλλά ώρα να μην πέρασε από πάνω της. Να μοιάζει μ`εκείνο το κορίτσι που αγάπησες στα δεκάξι σου και δεν θυμάσαι το όνομά της. Μόνο πως μύριζε το ζακετάκι της θυμάσαι και ο ιδρώτας πίσω στο λαιμό της, εκεί που τέλειωνε το σγουρό των μαλλιών της και άρχιζε η γραμμή απ’ τους σπονδύλους της, εκείνο το μονοπάτι που τόσο ήθελες να το περπατήσεις με τα δάχτυλά σου, με τα χείλια σου, για να δεις ως πού θα φτάσει. Βήμα δεν έκανες όμως, παρά μόνο ψιθύρισες ένα «θα σε περιμένω» κι έφυγες. Από πότε λέει «θα σε περιμένω» κάποιος που φεύγει δεν το ξέρω, τέτοιες ωραίες και μεγάλες κουβέντες λένε μόνον όσοι μένουν πίσω.

Η άνοιξη δεν είναι πάντα ωραία αλλά αν μοιάζει σαν την κόρη εκείνης που αγάπησες στα δεκάξι σου, τότε ναι, μπορείς να πεις «χαλάλι σου που περίμενα τριάντα χειμώνες για να ‘ρθεις». Κι ας είσαι αγνώριστος εσύ στο μεταξύ, κι ας μη θυμάσαι σε ποιόν τόπο, ποιο σώμα και μέσα σε ποια μάτια της υποσχέθηκες να τη συναντήσεις.




ΠΗΓΗ...http://tsalapetinos.blogspot.gr

Η φωτογραφία



Ο Ομάρ το έσκασε νύχτα από το σπίτι του.

Το προηγούμενο απόγευμα στην αυλή είχε εκμυστηρευτεί στη κατά μια ώρα μικρότερη αδελφή του τι σκόπευε να κάνει. Εκείνη τον άκουσε προσεκτικά αν και ήξερε- με τον τρόπο των διδύμων- τα πάντα από τη στιγμή που την πλησίασε με σοβαρό ύφος και άρχισε να της λέει ψιθυριστά, ότι θα φύγει για την δύση, για την Ευρώπη, θα βρει μια καλή δουλειά, θα σπουδάσει, θα βρει μια ακόμα καλύτερη δουλειά και τότε θα την πάρει μαζί του. Δεν αντέδρασε καθόλου όσο της μιλούσε, αλλά εκείνος κατάλαβε βλέποντάς την να σουφρώνει τη μύτη της ότι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Δεν μπορώ άλλο στη Νάκα…» της είπε με απελπισία κι εκείνη σταμάτησε το σούφρωμα της μύτης, σηκώθηκε, μπήκε στο σπίτι και μετά από λίγο βγήκε με τη μοναδική φωτογραφία τους στο χέρι. Την κοίταξε, χαμογέλασε κι ύστερα του την έδωσε.

-Για να μη με ξεχάσεις.
-Εσύ πώς θα με θυμάσαι;
-Θα κοιτάζω τον καθρέφτη.
Ο Ομάρ κατάφερε να φτάσει από την Πάκτια στην Καμπούλ τέσσερεις μέρες αργότερα στην καρότσα ενός φορτηγού. Καθώς πλησίαζαν στην πρωτεύουσα δέχτηκαν ριπές πυροβόλου από ένα ελικόπτερο που περνούσε πάνω τους. Ήταν 1η Μαρτίου του 2006, η ημέρα που έκλεινε τα δεκαπέντε του και για μια στιγμή πίστεψε ότι το ταξίδι του θα τελείωνε εκεί.

Στην Καμπούλ έμεινε τρεις μήνες. Τα βράδια κοιμόταν σε ένα ερειπωμένο από βομβαρδισμούς κτίριο και τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Μάζεψε μερικά χρήματα και πριν συνεχίσει το ταξίδι προς τη δύση αγόρασε μια μαντίλα και την έστειλε στην αδελφή του με ένα συγχωριανό του που συνάντησε τυχαία.

Τα δύο επόμενα χρόνια – μέχρι το καλοκαίρι του 2008 που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη – προχωρούσε σταθερά με κατεύθυνση προς την Ευρώπη και το όνειρο. Όπου έβρισκε δουλειά έμενε για λίγο και έπειτα συνέχιζε, πότε με τα πόδια, πότε με λεωφορείο ή τραίνο πότε με κάρα ή φορτηγά που τον παίρνανε από το δρόμο.

Σε κάθε σταθμό του ταξιδιού, αγόραζε ένα δώρο για την δίδυμη αδελφή του και το έστελνε με ένα σημείωμα που έλεγε κάθε φορά τα ίδια, ότι είναι καλά, ότι σύντομα θα τα καταφέρει και θα την πάρει μαζί του να μην ανησυχεί και να προσέχει. Στο Αμμάν που έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα, του έστειλε κι εκείνη δύο γράμματα με όλα νέα της οικογένειας και κυρίως την πίκρα της μάνας τους που έφυγε χωρίς να την αποχαιρετίσει ο πρωτότοκος γιός της.

Τα βράδια πριν κοιμηθεί πάντα κοίταζε τη φωτογραφία τους.

Ο Ομάρ με άλλους πέντε βούτηξε νύχτα το Έβρο. Οι δύο δε βγήκαν στην άλλη όχθη. Τους έφαγε το σκοτάδι. Σα το σκυλί κολύμπησε με τη φωτογραφία κρατημένη στα δόντια του, τυλιγμένη προσεκτικά σε μια νάιλον σακούλα. Έκανε σε είκοσι μέρες με τα πόδια τη διαδρομή από τα σύνορα μέχρι την Αθήνα. Περπατούσε μόνο βράδυ, δίπλα στην εθνική οδό και κοιμόταν τις μέρες όπου έβρισκε. Από την Αθήνα της αγόρασε ένα χρυσό μενταγιόν με το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο σημείωμα πρόσθεσε στο τέλος: «τώρα είμαι στη Δύση».


Στην Πάτρα κόλλησε σχεδόν ένα χρόνο περιμένοντας την ευκαιρία να μπουκάρει σε ένα φορτηγό με τελικό προορισμό την Αγγλία.


Τινάχτηκε στον ύπνο του με το πρώτο χτύπημα. Νόμιζε ότι ονειρευόταν. Στο δεύτερο, ο πόνος δεν του άφησε περιθώρια. Μέσα στο λιγοστό φως είδε ένα τεράστιο κεφάλι- όχι κράνος ήταν -πάνω του κι άκουσε βρισιές που δεν είχε ξανακούσει. Χέρια τον τράβηξαν από το στρώμα μαζί με τους άλλους που κοιμόταν δίπλα του και τον έσυραν έξω από την παράγκα . Ξημέρωνε. Άντρες με στολές, έφηβοι κι άντρες μισόγυμνοι ζαλισμένοι από τον ύπνο, ένα κουβάρι. Πανικός. Κι άλλες βρισιές, ξύλο, ουρλιαχτά ενώ ο ήλιος μόλις έσκαγε μύτη.

Τους συγκεντρώσανε σε μια αλάνα έξω από τον καταυλισμό. Τότε μπήκαν οι μπουλντόζες. Η επιχείρηση σκούπα σε πλήρη εξέλιξη. Οι παράγκες άρχισαν να σωριάζονται η μία μετά την άλλη. Τρίξιμο ξύλων, λαμαρίνες που πέφτανε με θόρυβο. Μόνο οι φωνές είχαν πια καταλαγιάσει. Ο Ομάρ άκουσε τους διπλανούς του να μιλάνε για απέλαση κι ασυναίσθητα έβαλε το χέρι στο στήθος του. Ανάμεσα στο τρύπιο φανελάκι και στο στέρνο του δεν υπήρχε… Εκείνη τη στιγμή κάποιος φώναξε: «Φωτιά!» κι όλοι γυρίσανε να δούνε τις φλόγες που ξεπήδησαν στο βάθος.

Ξέφυγε από το κλοιό των φρουρών και άρχισε να τρέχει σα δαιμονισμένος προς τον καταυλισμό μέσα από τα σωριασμένα ερείπια. «Θα προλάβω, θα προλάβω» έλεγε στον εαυτό του, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του. Ένοιωθε ότι τον καταδίωκαν αλλά ήταν σίγουρος πως δεν θα κατάφερναν να τον πιάσουν. Το τίναγμά του από τη μάζα, τους αιφνιδίασε και άργησαν να αντιδράσουν.

Δεν πρόλαβε. Η παράγκα είχε λαμπαδιάσει. Πάνω στο στρώμα κάτω από το μαξιλάρι καιγόταν η μοναδική φωτογραφία των διδύμων που δεν αποχωρίστηκε ούτε μια στιγμή. Η φωτογραφία που είχε κατάσαρκα συνεχώς, εκτός από εκείνη την τελευταία νύχτα . Σωριάστηκε κάτω και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Είχε να κλάψει από δέκα χρονών. Από την ημέρα που αμερικανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τη Νάκα σκοτώνοντας 25 ανθρώπους -ανάμεσά τους ήταν οι δύο καλύτεροι φίλου του. Εκείνη τη μέρα είχε ορκιστεί ότι θα έφευγε για πάντα από το Αφγανιστάν.

'Ακουσε μια λαχανιασμένη ανάσα πίσω του. Δεν γύρισε. Ένα χέρι τον ακούμπησε στη πλάτη κι έμεινε εκεί. Συνέχισε να κλαίει κουβαριασμένος στο χώμα δίπλα στις φλόγες. Το χέρι τον χτύπησε μαλακά κι αδέξια δυο τρείς φορές. Γύρισε και είδε ξαφνιασμένος έναν άντρα με στολή να του λέει ήρεμα : «Έλα σήκω! Πάμε…Τελείωσε.»

Στο λεωφορείο της μεταγωγής των ανηλίκων μπήκε τελευταίος. Στο πρώτο σκαλί κοντοστάθηκε. Κρατήθηκε από τις μπάρες, έγειρε πίσω το σώμα του και κοίταξε το πρόσωπό του στον πλαϊνό καθρέφτη. Ήταν το πρόσωπο ενός άντρα με αποκαΐδια πάνω στο πυκνό χνούδι που είχε σχηματίσει μουστάκι και άρχίζε να καλύπτει το πηγούνι. Όμως τα μεγάλα μαύρα μάτια που τον κοίταζαν από τον σκονισμένο καθρέφτη ήταν τα μάτια της αδελφής του.



Η ιστορία, αν και βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά είναι φανταστική. Όμως επειδή τα σενάρια της ζωής συνήθως υπερβαίνουν τα σενάρια της φαντασίας, μπορείτε να την εκλάβετε ως αληθινή.


ΠΗΓΗ...http://tsalapetinos.blogspot.gr

Σοκολατάκια με πραλίνα από τους Pastry Designs.


Νέο vlog από τους Pastry Designs.
Σε αυτό το βίντεο θα δείτε πως να φτιάξετε υπέροχα σοκολατάκια με πραλίνα.Είναι έτοιμα μέσα σε 30 λεπτά και η διαδικασία είναι πανεύκολη.

 Υπάρχει στο τέλος ένα στιγμιότυπο από τα backstage!

Παρεμβάσεις της Δ.Ε.Υ.Α. Αλμωπίας κατά την χθεσινή νεροποντή



Η Δ.Ε.Υ.Α. Αλμωπίας ανταποκρινόμενη στις δύσκολες καιρικές συνθήκες, ανταποκρίθηκε στον δύσκολο ρόλο της και ήταν παρούσα με τα συνεργεία της σε σημεία που χρειάστηκε, παρεμβαίνοντας καθοριστικά.

Αρχικά, στο Νεοχώρι σημειώθηκε πλημμύρα σε οικία, λόγω του ότι είχε βουλώσει το δίκτυο όμβριων. Το συνεργείο της Δ.Ε.Υ.Α. έσπευσε άμεσα και το καθάρισε, ώστε να λυθεί το ζήτημα. Σημαντική ήταν και η βοήθεια του Προέδρου της Τ.Κ. κ. Βασίλη Ματζιρίδη.

Αργότερα, στην Αριδαία και συγκεκριμένα στην περιοχή των Λυκείων επί της Ε.Ο. Αριδαίας – Εξαπλατάνου αποφράχθηκε φρεάτιο το οποίο ήταν βουλωμένο και προκαλούσε συσσώρευση νερών, με αποτέλεσμα να αυξάνει σημαντικά την επικινδυνότητα για τους οδηγούς (όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες).

Τέλος, και πάλι στην πόλη της Αριδαίας και συγκεκριμένα επί οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης έγινε απόφραξη από τα συνεργεία της Δ.Ε.Υ.Α. φρεατίου κεντρικού αγωγού δικτύου το οποίο είχε βουλώσει.

Παρόντες στις εργασίες ο Πρόεδρος της Δ.Ε.Υ.Α. κ. Χρήστος Γεωργίου και ο Αντιπρόεδρος κ. Γιώργος Γούδης, οι οποίοι δήλωσαν ότι «στόχος μας είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών, καθώς οι υπηρεσίες μας βασίζονται στην ανταποδοτικότητα και τη συνεργασία. Γι’ αυτό καλούμε τους συμπολίτες μας να έχουμε μία σχέση εμπιστοσύνης, ώστε να μπορέσουμε να φανούμε ακόμα πιο χρήσιμοι».



ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...