Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2021

«Η Απουσία» Αργύρης Χιόνης

Τη λέξη απουσία την άκουσα, για πρώτη φορά, στο σχολείο. Ο δάσκαλος έπαιρνε απουσίες, ο απουσιολόγος έπαιρνε απουσίες… Γιατί τις παίρνανε, που τις πηγαίνανε και τι τις κάνανε, ποτέ δεν κατάλαβα. Και επειδή, μικρός, ήμουν πολύ φιλάσθενος, παίρνανε συχνά και τις δικές μου απουσίες, χωρίς ωστόσο να νιώσω ποτέ ότι κάτι μου αφαιρούσαν, κάτι μου έλειπε. Το ίδιο γινότανε και με τον πυρετό μου. Κάθε φορά που αρρώσταινα, μου 'λεγε η μάνα μου: «Έλα, να σου βάλω το θερμόμετρο, να σου πάρω τον...

Είμαστε αιχμάλωτοι - αλλά έχουμε wi-fi.

«Ξέρεις πώς πέθανε ο τελευταίος τίγρης της Τασμανίας;» με ρωτάει ο Τηλέμαχος στο αυτοκίνητο. Πάντα νοιαζόταν να διαβάζει για τα ζώα, σε εγκυκλοπαίδειες και σε βιβλία. Τώρα πια, σχεδόν έντεκα, ψάχνει στο διαδίκτυο για ό,τι θέλει να μάθει. «Πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Ήταν ο τελευταίος που υπήρχε και τον άφησαν να πεθάνει εκεί μέσα. Το 1936. Υπάρχει και βίντεο.» Στη φωνή του διακρίνω θλίψη και απορία. «Το ‘χω δει το βίντεο», του λέω προσέχοντας τον δρόμο. Περιμένει να του πω κάτι ακόμα....

"Το βουβό παιδί", Inge Müller

Αμέσως μετά τη συμφορά πολλά τα λόγια, και συμπόνια επίσης, μια ξαφνική αναστάτωση στο νωθρό ποτάμι των μεταπολεμικών ημερών. Κύματα. «Μέσα στην τρύπα της βόμβας είχε βυθιστεί ένα παιδί. Της προσφυγίνας το παιδί. Είχε σχεδόν πνιγεί μέσα στην κούφια άμμο. Το τελευταίο της». «Πέθανε;» «Το σώσανε. Η πυροσβεστική. Λένε, υπάρχουν κι άλλες βόμβες». «Θα μας ακολουθεί για πολύ ακόμα, ο πόλεμος. Και το ’18 έγινε. Αλλιώς, αλλά έγινε». «Δεν είναι μακριά από το χωριό. Καθόλου μακριά. Και νάρκες πρέπει...

Συγγνώμη…

Ξύπνησε από έναν βαθύ λήθαργο. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει πού βρισκόταν. Κοίταζε γύρω του. Όλα θολά. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν βρισκόταν στο κρεβάτι του, στο δωμάτιό του, στο σπίτι του. Έκλεισε τα μάτια. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε ν’ αφουγκραστεί κάποιον θόρυβο, κάποιον ήχο, κάποιον γνώριμο ήχο. Τίποτα. Νεκρική σιγή. Πήρε ξανά βαθιά ανάσα και άνοιξε τα μάτια. Πάλι όλα θολά. “Πρέπει να ηρεμήσεις, χωρίς να πανικοβάλεσαι. Όνειρο ήταν. Δεν ήταν η πραγματικότητα. Παιχνίδισμα...

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...