Ο γονιός που από το κατώφλι του παιδικού σταθμού φαντασιώνεται Χάρβαρντ.

O Κάρολος Ντίκενς θα ήταν πανευτυχής με τόσες πηγές έμπνευσης. Η καθημερινότητα του σύγχρονου, «μικροδιαχειριζόμενου» παιδιού προσομοιάζει σε αυτήν του ανήλικου εργάτη κλωστοϋφαντουργίας στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Ξύπνημα από τα άγρια χαράματα, άπειρες εργατοώρες, εγκλωβισμός σε ένα τοξικό περιβάλλον εργασίας, ελάχιστη φυσική άσκηση, ελάχιστος ύπνος, μεγάλες προσδοκίες (από εμμονικούς, υπεραπασχολημένους, ενίοτε και «βάναυσους» όταν πρόκειται για υψηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις ενηλίκους),...

Διαβάστε Περισσότερα

Κ.Π. Καβάφης, «Μισή Ώρα».

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει. Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός— είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική. Και το κατάλαβες με φαίνεται, κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες. Ήταν πολλή...

Διαβάστε Περισσότερα

Να μην την αμφισβητείς την αγάπη που σου χαρίστηκε, τ’ ακούς;

Της Γεωργίας Ανδριώτου. Να μην την αμφισβητείς την αγάπη που σου χαρίστηκε, τ’ ακούς; Την αγάπη αυτή που σου απόθεσαν τρυφερά στα πόδια. Αυτήν που ενδεχομένως να απαρνήθηκες, να την προσπέρασες ή ακόμα και να την ποδοπάτησες. Δεν έχει καμιά σημασία αν στα δικά σου μάτια ήταν λίγη και δεν κατάφερε να ξεπεράσει το τείχος που είχε υψώσει μπροστά από την καρδιά σου το παρελθόν σου και τ’ απωθημένα σου. Ούτε έχει καμιά σημασία αν ήταν πολλή για τις δικές σου αντοχές κι ανάγκες. Γι’ αυτόν...

Διαβάστε Περισσότερα

Το κλειδί στη φόδρα.

«Είστε καλά, κύριε;» Ένας νεαρός στην ηλικία του γιου του τον τραβάει απ’ το μπράτσο. Δεν ξέρει πώς έγινε, αλλά το δεξί του πόδι, απ’ τον αστράγαλο και κάτω, βρέθηκε σφηνωμένο στην πόρτα του τρόλεϊ, καθώς έμπαινε μέσα και έκλεισε η πόρτα πίσω του. Ο νεαρός τον πιάνει απ’ το μπατζάκι και τραβάει το πόδι του μέσα γρήγορα. Τον στηρίζει και τον βάζει να καθίσει. «Σιγά, θα μας σκοτώσεις!» φωνάζει στον οδηγό. «Μα, στραβός είναι;» λέει ο Κοσμάς σαστισμένος. Στρέφεται στον νεαρό. «Σ’ ευχαριστώ,...

Διαβάστε Περισσότερα

Αγάπα αν τολμάς.

Αγάπα τους ανθρώπους που έχουν μια καλή κουβέντα πάντα να πουν που επιμένουν να βλέπουν την ομορφιά μες στην ασχήμια που εργάζονται για καλό σκοπό που δέχονται το διαφορετικό που εκτιμούν τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι όχι γι’ αυτά που έχουν που φανερώνουν την ευαλωτότητα τους και δε φοβούνται να πουν συγγνώμη, σ΄αγαπώ ή με πλήγωσες που ξέρουν τη δύναμη τους αλλά δεν την εκμεταλλεύονται που αγαπούν τα λάθη τους, το δάκρυ και το γέλιο τους που αποζητούν να...

Διαβάστε Περισσότερα

Περί του προσωρινού.

περί του προσωρινού δεν μας μάθανε τίποτα στο σχολείο κάθε μέρα στις οχτώ γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά ιστορία, φυσική, χημεία εμείς και ο κόσμος τι μάθαμε γι'αυτόν; κόσμος είναι το εύτακτο τμήμα του όντως Όντος που ορίζεται ως άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον μάθαμε για τα άστρα και τους γαλαξίες τους κομήτες και τα νεφελώματα θεωρίες περί του ηλεκτρομαγνητισμού της θερμοδυναμικής, της σχετικότητας, περιοδικούς πίνακες, οργανικές ενώσεις μας είπανε πως ο κόσμος είναι αγέννητος αιώνιος,...

Διαβάστε Περισσότερα

Εδώ στου δρόμου τα μισά...

Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Το μυαλό είναι το πρόβλημα. Ζηλεύει. Όχι στιγμές περασμένες. Στιγμές καινούργιες που σβήνουν ότι πέρασε, που προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ακινητοποιήσω το χρόνο, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση. Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, ή για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το...

Διαβάστε Περισσότερα