...
Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017
"Άγνωστες λέξεις" Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
Βρέφος της Άρνισσας κόρη αντάρτη
Χαμένο νήπιο σε οικοτροφείο της Πράγας
Μαθήτρια στο χωριό του Μπελογιάννη
Έφηβη φυγάς στην Ιταλία
Παράνομη πρόσφυγας σε στρατόπεδο στη Ρώμη
Άπατρις δίχως ιθαγένεια στο Μάλμε'
Πολίτης του κόσμου πλέον στη Στοκχόλμη
Ζωή εφτά φορές κομματιασμένη
θρυμματισμοί θαμπού καθρέφτη
Εφτά θρυμματισμένα προσωπεία
Με τόσο θρύψαλα
θαμπά γυαλιά καρφιά
πού φως κουράγιο πού
να δέσεις την κοτσίδα με ηλιαχτίδες
Καθρέφτες καθρεφτίσματα
λάμψεις φωταγωγίες
χαμένη υπόθεση
άγνωστες...
"Η Ρουτίνα" μια Ελληνική Ταινία μικρού μήκους για τον αυτισμό
«Η ΡΟΥΤΙΝΑ» είναι μια Ελληνική Ταινία μικρού μήκους για τον αυτισμό.
Η συμβίωση με τον Βαγγέλη, δεν είναι εύκολη. Η οικογένεια του προσπαθεί να μην διαταράξει την καθημερινότητά του, ώστε να τηρείται το πρόγραμμά του και να μην αλλάζει η ρουτίνα του.
Από την άλλη πλευρά, οι έντονοι ρυθμοί της ζωής του Γιάννη δεν του αφήνουν περιθώρια για κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Ένα ξαφνικό γεγονός θα είναι ο συνδετικός κρίκος που θα ενώσει τους δυο ήρωές μας σε μια ταινία μικρού μήκους, που μας...
Όταν αγαπάς, δεν αγαπάς κομμάτια
«Αγαπώ το σαλιγκάρι, την υπομονή του, καθώς προχωρά παρά τα εμπόδια που συναντά», μου έλεγε καθώς σκάλιζε τα μαρούλια του κήπου.
«Αγαπώ τα πουλιά, την ελευθερία που έχουν να κινούνται από κλαδί σε κλαδί και από τόπο σε τόπο», μου έλεγε καθώς περπατάγαμε ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου.
«Αγαπώ το μυρμήγκι, την εργατικότητά του», μου έλεγε καθώς παρατηρούσαμε τις μικρές τρύπες στο κτήμα.
«Αγαπώ το σκοτάδι, γιατί όταν πέφτει μπορώ να μετρήσω τα άστρα», μου έλεγε τα καλοκαιρινά βράδια...
Υποκοριστικά ερωτευμένων ανά τον κόσμο
«Αγάπη μου», «άγγελέ μου», «μωρό μου», «μάτια μου» είναι μερικές από τις συνηθέστερες εκφράσεις στοργής που χρησιμοποιούν τα ζευγάρια για να αποκαλούν ο ένας τον άλλον μεταξύ τους.δεν περιορίζονται σε αυτά και κάνουν χρήση και άλλων υποκοριστικών που τις περισσότερες φορές προκαλούν γέλιο. Αυτό όπως αποδεικνύει ρεπορτάζ του BBC δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συμβαίνει παντού.
Τα ερωτευμένα ζευγάρια εφευρίσκουν διάφορα όρους για να αποκαλούν ο ένας τον άλλον, παράξενους διαφορετικούς...
Γράμμα στον Μικρό Πρίγκιπα
Η αλεπού σου, που είχες συναντήσει στην Γη έλεγε μπαρούφες και το τριαντάφυλλο σου το είχες δει απλά σε ένα από τα πολλά όνειρα που έκανες τις τόσες ώρες που κοιμόσουν. Γιατί είσαι ένας τεμπέλης που περιμένεις όλοι να διαβάσουν το "παραμυθάκι"σου και να δακρύσουν.
Άκου λοιπόν μικρέ πρίγκιπα ή όπως αλλιώς θέλεις να αυτοαποκαλείσαι τελοσπάντων...
Τα παραμύθια όπως έλεγε και ένας γνωστός μου, θα είναι πάντα για τα παιδιά και μην περιμένεις ξαφνικά εγώ να γίνω τριαντάφυλλο ή να πιστεύω...
Η μαμά μου έπαιξε μαζί μου κι ας ήταν νυσταγμένη.
Καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, θαλασσοπνιγόταν στα λευκά κύματα – χαρτιά των λογαριασμών. «Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι έντεκα», η εξίσωση είχε πολλούς άγνωστους Χ και δεν έβγαινε με τίποτα. «Άγνωστο πότε θα πληρωθώ, άγνωστο αν θα βρει δουλειά ο Κώστας, άγνωστο πότε θα πάρουμε το επίδομα…» Φόροι, εισφορές, φως, νερό, τηλέφωνο, σούπερ μάρκετ: όλα τα καλούδια της ζωής σε μια σύγχρονη, πολιτισμένη, δημοκρατική χώρα. Μαύρα γράμματα και αριθμοί, μικροσκοπικά τέρατα που ένιωθε...
Στη ζωή πρέπει να μάθεις να γκρεμίζεις και γέφυρες.
Της Μαρίας Ιατρίδη
«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» είναι μια από τις πλέον κλασικές ερωτήσεις που όλοι μας κάποια στιγμή δεχθήκαμε ή απευθύναμε.
Κι ενώ γίνεται τεράστιος αγώνας να κάνουμε τη σωστή επιλογή για τη ζωή μας και να έχουμε μαζί μας τα καλύτερα εφόδια, δε μας έμαθε ποτέ κανείς το πιο βασικό.
Πώς να γκρεμίζουμε μια γέφυρα.
Ούτε οι γονείς, ούτε το σχολείο, ούτε τα πανεπιστήμια.
Να χτίζουμε μάθαμε, ανεξαρτήτως επαγγέλματος που ακολουθήσαμε. Όλοι αν χρειαστεί και το θελήσουμε πάρα...
«Ο κυνηγός Γράκχους» του Φραντς Κάφκα
μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης
Δυο αγόρια καθισμένα στη μάντρα της προκυμαίας έπαιζαν ζάρια. Ένας άντρας διάβαζε εφημερίδα στα σκαλοπάτια ενός μνημείου υπό τον ίσκιο του ήρωα που κράδαινε το σπαθί. Ένα κορίτσι γέμιζε στο πηγάδι μια ξύλινη καρδάρα νερό. Ένας οπωροπώλης ξαπλωμένος πλάι στην πραμάτεια του ατένιζε τη λίμνη. Στο βάθος ενός καπηλειού διακρίνονταν, μέσα από τις άδειες τρύπες της πόρτας και του παράθυρου, δυο άντρες να πίνουν κρασί. Ο ταβερνιάρης, καθισμένος μπροστά, σε ένα τραπέζι,...
«Πριόνια» της Γιολάντας Σακελλαρίου
Πριόνια
Η νύχτα τραμπαλίζεται
Σε απέραντη αιώρα από καπνό
Τ’ αηδόνια της μουσικά πριόνια
–Μελωδίες εφιαλτικές–
Κάνουν να τρέμει το θαμπό φεγγάρι του χειμώνα
Καπνίζουν σόμπες αυτοσχέδια τζάκια καμινάδες
Καπνίζουν τα μπαλκόνια
Τ’ ανοιχτά παράθυρα οι αυλές
Είναι που στον πάτο της κόλασης στην πόλη
Ρομαντικοί φτωχοδιάβολοι κρυώνουν
Πριονίζουν
Κλαριά μουριάς και νεραντζιάς στους δρόμους
Τραπέζια ξύλινα –άλλοτε γιορτινά–
Σερβάντες καρέκλες κρεβάτια – και τα παιδικά
(Στο πάτωμα θα κοιμηθούν αγκαλιασμένοι)
Πριονίζουν
Σαν...
«Ταξιδεύοντας κατά μήκος του ποταμού Οκά» του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν
μετάφραση: Ελένη Κατσιώλη
Διασχίζοντας τους δρόμους της κεντρικής Ρωσίας, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σε κατευνάζει στο ρωσικό τοπίο.
Είναι οι εκκλησίες. Σκαρφαλωμένες βιαστικά στους λόφους, σκαρφαλωμένες σε ψηλώματα, λευκές και κόκκινες σαν πριγκίπισσες έχουν βγει στους φαρδιούς ποταμούς, με όμορφες καμπάνες, λαξευμένες, με ξυλόγλυπτα ανεβασμένα πάνω από την αχυρένια και ξύλινη καθημερινότητα – κάνουν νόημα από μακριά η μια στην άλλη, από τα ξεκομμένα χωριά, αόρατη...
