«Μου λείπεις». Διαβάστηκε. Ο χρήστης πληκτρολογεί…

Σου λείπει. Δε χρειάστηκε καν να ρωτήσεις ποιος. Ξέρεις. Σου λείπει, μα και τι έγινε; Πάντα κάτι θα λείπει. Απ’ τη στιγμή που αγαπήσαμε, συνηθίσαμε να μην είμαστε σχεδόν ποτέ ολόκληροι.  Σου λείπει. Πάνε τέσσερις μέρες που ‘χεις να τον δεις και σου φαίνονται χρόνια, πάνε τέσσερις μήνες και σου φαίνονται αιώνας, πάνε τέσσερα χρόνια -κι εκεί, φίλε μου, ούτε που θέλω να φανταστώ πώς νιώθεις. Πώς την πάλεψες τόσο καιρό με αυτό το κενό, μαγκιά σου ή και μαλακία σου, ποιος ξέρει; Σου λείπει...

Διαβάστε Περισσότερα

Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου. Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες...

Διαβάστε Περισσότερα

Το «σ’αγαπώ» είναι βαριά κουβέντα.

Του Νίκου Θεοφιλόπουλου. Η κουβέντα στο διπλανό τραπέζι είχε ως εξής: Αυτός: Ελπίζω να έχεις καταλάβει τι θέλω να σου πω. Αυτή: Όχι. Τι; Αυτός: Σε αγαπώ. Αυτή: Γιατί; Αυτός: Σε αγαπώ γιατί με κάνεις να νοιώθω όμορφα, να είμαι ο εαυτός μου. Με ανεβάζεις ψυχολογικά. Μου φτιάχνεις την διάθεση. Με ηρεμείς. Σε αγαπώ γιατί είμαι χαρούμενος όταν είμαι κοντά σου. Όταν με κοιτάς, με γεμίζεις. Νοιώθω πράγματα για σένα που δεν τα έχω νοιώσει ποτέ με άλλη γυναίκα και δεν ξέρω αν θα τα νοιώσω...

Διαβάστε Περισσότερα

Γιάννης Ρίτσος: «Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω...»

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα. Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ, τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα. Πράσινοι...

Διαβάστε Περισσότερα

"Ποιος ξέρει" - Μαρία Πολυδούρη

Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες. Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες. Ἐσὺ μονάχα τὸ γλυκὸ χαμόγελο καμάρωσες στὰ χείλη μου ἁπλωμένο κ᾿ ἔχες μέσ᾿ στῶν ματιῶν μου τὸ ξαστέρωμα τὸν πόθο σου τρελλὰ καθρεφτισμένο. Μὲ γνώρισες νὰ γέρνω στὴν ἀγάπη σου σὰν πεταλούδα στὸ ἄλικο λουλούδι καὶ νὰ σκορπίζω ὅσο ἡ καρδιά μου ἐδύνοταν μεθυστικὸ τὸ ἐρωτικὸ τραγούδι. Γνώρισες τῆς χαρᾶς μου τὸ ἄγριο ξέσπασμα στὸν ἀνοιξιάτικον...

Διαβάστε Περισσότερα

«Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα..» Οδυσσέας Ελύτης

«Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο..» Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό Στον τοίχο, τη Γοργόνα με...

Διαβάστε Περισσότερα

«Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας» - Arseny Tarkovsky

-Μίλα! -Μίλα! Γιατί δε μιλάς; -Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα! -Μίλα! Μίλα! Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή. Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο. Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο αναλάφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη. Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα...

Διαβάστε Περισσότερα

Μενέλαος Λουντέμης, «Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει»

Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει. Τρέχει ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις «όχι» στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ’ ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν’ ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο».» Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθηση της. Και...

Διαβάστε Περισσότερα

"Θέλω…" της Βάσως Ρουμελή

Θέλω… ... να υποδυθώ ένα αερικό που θα στροβιλίζεται σε καθρέπτες εκστατικούς και φιλήδονους και θα χαϊδεύω τις αισθήσεις σου …να ζαλίσω τα βήματά  σου στο κάδρο της αυλής σε ένα τρελό ταγκό στο φως του φεγγαριού και να λυγίσεις από έξαψη και έρωτα … να μεθώ το στόμα σου με μελένιες παλίρροιες και να φυλλορροείς αντιστάσεις και αντοχές στο ρείθρο της ουρανόπεμπτης έλξης …να κοιμίσω τους φόβους σου σε θωπευμένο λίκνο καθώς η καρμική αλληγορία  θα καλπάζει...

Διαβάστε Περισσότερα

Ο κοινός Αγιασμός του Δημοτικού σχολείου και του Γυμνασίου Προμάχων

Με χαμόγελα και αισιοδοξία για το μέλλον, τελέστηκε ο κοινός Αγιασμός του Δημοτικού σχολείου και του Γυμνασίου Προμάχων από τον Ιερέα της τοπικής ενορίας πατέρα Γεώργιο. Εκτός από τους διευθυντές των σχολείων και το διδακτικό προσωπικό, παραβρέθηκαν στην λιτή τελετή, ο περιφερειακός σύμβουλος Γιάννης Ανδρίτσος, οι Δημοτικοί σύμβουλοι  Δημήτρης Βέσκος, Χρήστος Γεωργίου  και Χρήστος Μπάτσης, η πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Μαρία Γιουρούκη, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων,...

Διαβάστε Περισσότερα