Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

"Η βρύση που στάζει, ο Χριστός και τα Χριστούγεννα" - ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ


Δεν είναι τα μεγάλα πράγματα, αλλά οι μικρές τραγωδίες, που μπορούν να σε στείλουν στο τρελάδικο... Ένα ποίημα του Μπουκόφσκι 

το κορδόνι του παπουτσιού

 μια γυναίκα, 
ένα λάστιχο σκασμένο,
 μια αρρώστια, μια επιθυμία·
 φόβοι μπροστά σου,
 φόβοι τόσο σταθεροί κι ακίνητοι που μπορείς να τους μελετήσεις σαν τα πιόνια μιας σκακιέρας...
 δεν είναι τα μεγάλα πράγματα αυτά που στέλνουν κάποιον στο τρελάδικο.
 τον θάνατο τον περιμένει κανείς,
 ή το φόνο, τη ληστεία, την αιμομιξία, τη φωτιά, την πλημμύρα... όχι, είναι αυτή η διαρκής σειρά από μικρές τραγωδίες
 που στέλνουν κάποιον στο τρελάδικο... 
όχι ο θάνατος της αγάπης του 
αλλά ένα κορδόνι που λύνεται ενώ τελειώνει ο χρόνος...
 ο τρόμος της ζωής είναι εκείνο το σμήνος από μικρές ασημαντότητες 
που μπορούν να σκοτώσουν πιο γρήγορα κι από τον καρκίνο
 και βρίσκονται πάντα εκεί –
 πινακίδες αυτοκινήτου
 ή φόροι
 ή ληγμένες άδειες
 ή προσλήψεις
 ή απολύσεις
 να το κάνεις εσύ ή να το κάνουν άλλοι για σένα,
 ή δυσκοιλιότητα
 κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα
 ραχίτιδα
 ή γρύλοι
 ή ποντίκια
 ή τερμίτες
 ή κατσαρίδες
 ή μύγες
 ή ένας σπασμένος κρίκος στο παραβάν,
 ή να μείνεις από βενζίνη,
 ο νεροχύτης βούλωσε,
 ο σπιτονοικοκύρης μέθυσε,
 ο πρόεδρος δε δίνει δεκάρα,
 κι ο κυβερνήτης είναι τρελός.
 χαλασμένος διακόπτης,
 το στρώμα σαν σκαντζόχοιρος.
 $105 για σέρβις, καρμπυρατέρ και αντλία βενζίνης,
 και οι λογαριασμοί ανεβαίνουν
 ενώ η αγορά καταρρέει.
 και το καζανάκι χάλασε,
 και η λάμπα κάηκε – το φως στο χωλ, το φως στην είσοδο, το φως στο διάδρομο, το μέσα φως·
 είναι πιο σκοτεινά κι απ΄την κόλαση και δυο φορές ακριβότερα. μετά υπάρχουν κι οι ψείρες
 και τα νύχια που στραβώνουν και μπήγονται στο δέρμα
 και οι άνθρωποι που επιμένουν ότι είναι φίλοι σου· 
όλα αυτά κι άλλα χειρότερα·
 η βρύση που στάζει,
 ο Χριστός και τα Χριστούγεννα·
 χαλασμένο σαλάμι,
 9 μέρες βροχή,
 αβοκάντο με 50 σεντς και μωβ λουκάνικο από συκώτι.
 ή να βγάζεις το ψωμί σου δουλεύοντας σερβιτόρα εναλλασσόμενη βάρδια στου Norm
 ή αλλάζοντας σεντόνια σε μοτέλ,
 ή σε πλυντήριο αυτοκινήτων
 ή γκρουμ ξενοδοχείου 
ή τσαντάκιας γριών γυναικών να τις αφήνεις να ουρλιάζουν σωριασμένες στα πεζοδρόμια με σπασμένο το χέρι στα 80 τους.

 ξαφνικά διακρίνεις 2 κόκκινα φώτα στον πίσω καθρέπτη
 και αίμα στο εσώρουχό σου.
 πονόδοντος, και $979 για μια γέφυρα $300 για ένα χρυσό δόντι,
 και η Κίνα και η Ρωσία και η Αμερική, 
και μακριά μαλλιά και κοντά μαλλιά και καθόλου μαλλιά,
 και γένια και καθόλου πρόσωπα,
 και μπόλικο ζιγκζάγκ αλλά ούτε κανάτι να κατουρήσεις.
 με κάθε ένα στα εκατό κομμένα κορδόνια ένας άντρας, 
μια γυναίκα, ένα πράγμα καταλήγει στο τρελάδικο.
 γι' αυτό πρόσεχε κάθε φορά που σκύβεις.  


 ________ the shoelace (από τη συλλογή Mockingbird Wish Me Luck, 1972) μετάφραση Δ.Π.





 Πηγή: www.lifo.gr

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας ~ Τάσος Λειβαδίτης


Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)

Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;
Πως θα ’νοιγα μια πόρτα όταν δε θα ’τανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ’ναι για να σε βρω.
Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…
…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Kι ήταν σα να ’χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θα ’ναι δικά μας.





"Κι ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου"


“Everything passes,
Everything changes,
Just do what you think you should do.”
Bob Dylan

«Γιατί είμ’ αέρας που περνά»
Δημήτρης Παναγόπουλος

«Λάθε βιώσας»
Επίκουρος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λίγη μουσική πριν το κείμενο


Πώς να μιλήσεις γι’ αυτό το τραγούδι;
Ναι, το ξέρω, ο Χατζιδάκις το είχε χαρακτηρίσει «το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας του ’80». Βαρύ φορτίο, να λέει κάτι τέτοιο ο μέγιστος και να αποκλείει κάθε άλλο τραγούδι, δέκα χρόνια τραγουδιών.
Κι ο Παναγόπουλος ένα παράξενο άτομο, καθόλου να μην κυνηγάει τη δημοσιότητα και τα κανάλια. Να ασχολείται με την επιστήμη του πιο πολύ και με τα μπλουζ. Σαν να μη θέλει να γίνει σταρ, σαν ν’ αποφεύγει τη «δόξα». Τι θέση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος στον κόσμο μας;

~~

Πώς να μιλήσεις γι’ αυτό το τραγούδι, που μοιάζει να μην την έγραψε κάποιος συγκεκριμένος τραγουδοποιός, μοιάζει λες και γράφτηκε, έτσι απλά, συλλογικά ίσως, λαϊκά.
Δεν είναι ρηξικέλευθο κομμάτι ούτε πρωτοποριακό ή avant garde ή κάτι άλλο, κάποιος άλλος όρος που να εννοεί το καινοφανές. Ριφ-κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-σόλο-ρεφρέν. Αυτό που  καθιέρωσαν οι Beatles και οι Rolling Stones ως απόλυτη δομή της ποπ-ροκ.
Δεν ήταν κάτι ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ. Όμως έχει κάτι, μια ομορφιά που είναι δύσκολο να εξηγηθεί με λόγια -και δεν μπορείς να σταματήσεις να τ’ ακούς.
Ο Παναγόπουλος, διάβασα κάπου, το έγραψε μετά από έναν χωρισμό. Θεματικά θα μπορούσε να είναι κι ένα καψουροτράγουδο. Ο έρωτας, η απόρριψη, το θέμα των μισών (και λίγα λέω) τραγουδιών που έχουν γραφτεί και παιχτεί.

~~

Παρέμβαση: Ακούμε με τον δεκάχρονο γιο μου ένα αγγλόφωνο ροκ τραγούδι.
– Τι λέει; με ρωτάει.
– Για τον έρωτα.
Το σκέφτεται για μια στιγμή. Μετά ρωτάει:
– Γιατί όλα τα τραγούδια λένε για τον έρωτα;
Δεν έχει ερωτευτεί ακόμα. Μόλις το πάθει θα καταλάβει γιατί. Για τον έρωτα, χωρίς αμφιβολία, χωρίς σωτηρία. Μέχρι θανάτου -να ζεις για τον έρωτα.
Τέλος παρέμβασης

~~

Και μετά την παρέμβαση πώς συνεχίζουμε; Με περισσότερες παρεμβάσεις.
Είμαι δεκαοχτώ χρονών και προσπαθώ να μάθω να παίζω την Αύρα στην κιθάρα. Την ακούω απ’ την κασέτα, ξανά και ξανά, αλλά δεν καταφέρνω ούτε τον πρώτο αρπισμό.
Το γαμήδι, θέλω να τραγουδήσω αυτό το κομμάτι, στο δωμάτιο μου, στην παραλία, στην -ίσως να ‘χω κάποτε- κοπελιά μου.
Είναι αδύνατον να το παίξω όπως ο Παναγόπουλος. Παλεύω μερικές μέρες, μετά λέω «δε γαμιέται!». Κρατάω το ριφ και παίζω τους δαχτυλισμούς με την πένα. Μόνο τα ακόρντα, απλά. Δε με χαλάει. Μπορώ να το τραγουδήσω, μπορώ να το κάνω δικό μου.
Παρέμβαση στην παρέμβαση: Αργότερα έμαθα ότι ο μπλουζομαθής Παναγόπουλος έπαιζε ragtime στην κιθάρα, κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο κάθε δεκαοχτάχρονος θέλω-να-ερωτευτώ-και-να-της-τραγουδήσω.

~~

Τέλος των παρεμβάσεων. Όταν όλα είναι παρέμβαση, τότε ποιο είναι το πλαίσιο;
Ένα περιστατικό:
Περπατάω στο σούπερ μάρκετ κι ακούγεται το «Kiss» του Prince. Το τραγουδάω με βαριά φωνή κι εκείνη την ώρα περνάει δίπλα μου μια υπάλληλος που τραγουδάει κι αυτή, μια οκτάβα πάνω: «You don’t have to be cool, to rule my world».
Αν ζούσαμε σε ταινία θα ξεκινούσαμε να χορεύουμε -και θα χορεύαν όλοι, υπάλληλοι και πελάτες, ακόμα κι ο σεκιουριτάς που κοιτάει τη τσάντα που έχω στην πλάτη μου.

~~

Τελείωσε η εποχή των παρεμβάσεων, αρχίζει εκείνη των γενικοτήτων.
Κάνε ό,τι θες, ό,τι σου λέει το μυαλό-το σώμα-η ψυχή-η καρδιά να κάνεις.
Μην το σκέφτεσαι πολύ, μη διστάζεις. Όποια απόφαση και να πάρεις καλή θα είναι.
Χαλάρωσε, κάνε ό,τι θες να κάνεις.
Και απόλαυσε ‘το. Είναι η τελευταία φορά που ζεις. Δως ‘την όπου νομίζεις ότι αξίζει να τη δώσεις. Τη ζωή σου.
Όλα περνάνε, όλα αλλάζουν, όλα τελειώνουν κάποτε. Δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο θες να πιστεύεις. Είσαι μια αύρα, ζεις όσο μια εσπερινή αύρα, κάνε αυτό που θες να κάνεις.
Κι αν πέσεις έξω στις προβλέψεις σου μη σε νοιάζει. Ζεις. Κάνεις λάθη.
Κανείς νεκρός δεν θα διαβάσει αυτό το κείμενο.
Κανείς νεκρός δεν θα μετανιώσει για τα σφάλματα του ούτε θα ψάξει να βρει έναν καινούριο τρόπο να σφάλλει.
Κανείς νεκρός δεν θα φτιάξει τραγούδια -ούτε θα τραγουδήσει: «Γιατ’ είμ’ αέρας που περνά…»

~~

Κι αν όταν είναι να βγω, μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ,
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου.





ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...