Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

"Τα νέα της Πέλλας" (Τεύχος 2ο).


Διαβάστε την νέα καθημερινή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ. Διαβάστε το δεύτερο τεύχος. Αν θέλετε να συνεχίσετε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά την εφημερίδα μας μπορείτε να τηλεφωνείτε στο 6986324843. 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!!

Αντιγόνη Στεφανίδου 

Εκδότρια 












Οι μέλισσες μπορούν, οι άνθρωποι όχι



Μόνο μεταξύ ανθρώπων υπάρχει το θέμα της προτεραιότητας και ο αγώνας για την κατάκτηση της δόξας και της αναγνώρισης.

Η συναίνεση (ή αλλιώς ομόνοια) μπορεί να επέλθει μεταξύ πολλών υπό το φάσμα ενός εισβολέα ή με την ελπίδα μιας κατάκτησης ή ενός πλιάτσικου· και διαρκεί όσο διαρκούν αυτές οι συνθήκες.
Εντούτοις, όταν τόσο πολλοί διαγκωνίζονται, όπως είναι φυσικό, για τιμή και άλλα πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων εξαιτίας της διαφορετικότητας των απόψεων και των παθών τους, είναι αδύνατο να διαρκέσει όχι μόνο η συναίνεση αλληλοϋποστήριξης ενάντια σε έναν κοινό εχθρό αλλά και η μεταξύ τους ειρήνη, αν δεν τους διακατέχει κάποιος κοινός φόβος.
Τα παραπάνω διαψεύδονται από την εμπειρία ορισμένων έμβιων όντων τα οποία, αν και άλογα, ζουν με απόλυτη τάξη και σε μια καλά οργανωμένη πολιτεία προς όφελος όλων. Τα όντα αυτά είναι εντελώς απαλλαγμένα από εξεγέρσεις και διαμάχες, σε βαθμό που δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι καλύτερο εάν επιθυμούμε ειρήνη, άμυνα και κοινό όφελος.
Ένα παράδειγμα είναι η μέλισσα, αυτό το μικρό πλάσμα που θεωρείται animalia politica. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να προβλέψουν το όφελος της ομόνοιας, δεν τη συντηρούν μεταξύ τους δίχως καταναγκασμό, ακριβώς όπως και οι μέλισσες;
Η απάντηση σε αυτό είναι ότι, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα πλάσματα, μόνο μεταξύ ανθρώπων υπάρχει το θέμα της προτεραιότητας και ο αγώνας για την κατάκτηση της δόξας και της αναγνώρισης. Από αυτά πηγάζουν ο φθόνος και το μίσος του ενός ανθρώπου προς τον άλλο, που προκαλούν τις εξεγέρσεις και τους πολέμους.
Κατά δεύτερον, τα υπόλοιπα πλάσματα έχουν ως στόχο να υπάρχουν ειρήνη και τροφή για όλους. Οι άνθρωποι αποβλέπουν στην κυριαρχία, την υπεροχή και τον προσωπικό πλουτισμό, στοιχεία που είναι ευδιάκριτα σε κάθε άνθρωπο και προκαλούν ανταγωνισμό.
Κατά τρίτον, τα πλάσματα αυτά δεν διαθέτουν νου και δεν έχουν εκπαιδευτεί αρκετά στο να διακρίνουν ή να νομίζουν ότι διακρίνουν τυχόν ελαττώματα στη δομή της πολιτείας τους, άρα είναι ικανοποιημένα με την υπάρχουσα δομή.
Μεταξύ των ανθρώπων, αντίθετα, υπάρχουν πάντοτε εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από τους άλλους και αγωνίζονται να αλλάξουν οτιδήποτε θεωρούν στραβό, ενώ κάποιοι άλλοι επιχειρούν να ανατρέψουν διάφορα πράγματα, πρακτική που αποτελεί αιτία πολέμου.
Κατά τέταρτον, τα ζώα δεν μιλούν· συνεπώς είναι ανίκανα να δημιουργήσουν φατρίες, κάτι που δεν ισχύει για τους ανθρώπους. Πέμπτον, τα ζώα δεν έχουν καμία αντίληψη του καλού και του κακού. Έχουν μόνο αντίληψη της ευχαρίστησης και του πόνου, κι έτσι δεν επικρίνουν το ένα το άλλο αλλά ούτε και τον αρχηγό τους, αρκεί να έχουν όλα όσα χρειάζονται.
Οι άνθρωποι, από την άλλη, γίνονται κριτές του καλού και του κακού, και όσο περισσότερα έχουν σε σχέση με όσα χρειάζονται, τόσο λιγότερο σωπαίνουν. Τέλος, η φυσική ομόνοια, όπως αυτή που επικρατεί μεταξύ των ζώων, είναι έργο του Θεού που συντελείται με τρόπο φυσικό.
Ενώ η ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων είναι επίπλαστη, καθώς επιτυγχάνεται μέσω συμφωνιών. Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτά τα άλογα πλάσματα κυβερνώνται μαζικά κατά τρόπο πολύ πιο σταθερό από τους ανθρώπους, οι οποίοι επιδιώκουν το ίδιο μέσω τεχνητών θεσμών.

Περί της φύσης του ανθρώπου
THOMAS HOBBBES



Πηγή: lecturesbureau.gr

Σε ποιούς ανήκει η νύχτα



Η νύχτα ανήκει
στους περιπατητές και τους γρύλους
ενίοτε και στα τζιτζίκια (τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες)
στα κοιμισμένα φώτα των παραθύρων της πόλης
στα κρυφά φιλιά και ίσως
στους περιπαθώς περιπλεγμένους εραστές.

Η νύχτα ανήκει
σ’ αυτούς που ονειρεύονται
στα σκεβρωμένα σανίδια ενός πατώματος
όπως τρίζουν απρόσμενα
σίγουρα στο φεγγάρι και στ’ αστέρια
στην αυγή που πλησιάζει βιαστικά
ν’ αγκαλιάσει το σκοτάδι
χαρίζοντάς μας την υπόσχεση της εναλλαγής.

Η νύχτα ανήκει
στο κλάμα των μωρών
στην ποίηση και τις γάτες
σ’ εσένα κι εμένα
σ’ ένα θάνατο έμπλεο τρυφερότητας
– ευπρόσδεκτος σαν έρχεται στην ώρα του –
στους ώμους ενός ανθρώπου γυμνού π’ αναρωτιέται
ποιός να ταϊζει άραγε αυτή τη φωτιά
που σιγοκαίει εντός μας.

Από την Τίνα Λυ.



"Με γυρισμένες πλάτες" Μάρω Βαμβουνάκη



"Έπεσε πάνω στο μαξιλάρι του και της γύρισε την πλάτη κοιτώντας τον τοίχο απέναντι.
Έμειναν έτσι όλη τη νύχτα και οι δυο κοιτώντας τον τοίχο με γυρισμένες πλάτες.
Εκείνη τον δικό της απέραντο και κρύο.
Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων.
Να μην την ασφαλίζει πια, να μην την προστατεύει από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο φοβάται.
Εκείνος τον δικό του απέραντο και κρύο.
Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων.
Να τον πλακώνει, να τον φυλακίζει και να τον κρατά μακριά από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο αποζητά."

Αυτή η σκάλα δεν κατεβαίνει 
– Μάρω Βαμβουνάκη




Πηγή: ithaque.gr

Χόρχε Μπουκάι: "Η ιστορία του ορειβάτη"



Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με τους άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…

Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπό του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.

Κοιτάζει προς τα πάνω αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω του. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει… Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δε βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει γερά για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.

Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πως να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;

Αντιλαμβάνεται ότι αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.

Όμως  τι να κάνει;

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή μέσα του που του λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής του σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»

Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριό του. Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει «λύσου!… Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου!»

Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα του πως καμμιά φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ’ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Καμμιά φορά το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος.

Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει.  Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: «Ο δρόμος των δακρύων«, εκδόσεις opera/animus.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μυρμήγκι



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μυρμήγκι

Το παραμύθι με το μικρό μυρμήγκι ξεκινά από πολύ παλιά, δεκαετίες πριν. Δεν είναι από αυτά που ακούγαμε μικροί. Είναι από εκείνα που μάθαμε (;) μεγάλοι. Θα το θυμηθείτε όλοι, είμαι βέβαιος. Κάπου το έχετε ξανακούσει, κάπου το έχετε ξαναδεί, σίγουρα κάποτε βρήκατε τον ίδιο τον εαυτό σας ως ήρωα στην πλοκή του. Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν ήταν ένα μικρό μυρμήγκι το οποίο κάθε μέρα (εκτός από τις μέρες του χειμώνα) έβγαινε από την φωλιά του και γύρευε τροφή για το ίδιο αλλά και για να αποθηκεύσει στη φωλιά του για όλες τις δύσκολες μέρες που κάθε χρόνο ακολουθούσαν. Αυτό το μικρό μυρμήγκι συνήθιζε καθημερινά να πηγαίνει σε έναν θεόρατο πέτρινο τοίχο και με τα μικρά του δόντια να δαγκώνει λίγο από το σκληρό πέτρινο υλικό και να το μεταφέρει στην φωλιά του.

Το μικρό μυρμήγκι έκανε αυτή την κίνηση κάθε μέρα για πολλά χρόνια με την ίδια επιμονή και όρεξη. Ο τεράστιος πέτρινος τοίχος ούτε που ένιωθε κάτι από το μικρό δάγκωμα του μυρμηγκιού, (άραγε τα μυρμήγκια τρώνε τεράστιους τοίχους;) κι έτσι δεν ένιωθε ποτέ ούτε καν την παρουσία του.

Τα χρόνια λοιπόν πέρασαν ώσπου μια μέρα, φθινόπωρο ήταν σίγουρα, το μυρμήγκι ξαναβγήκε από τη φωλιά του και κάνοντας τη γνώριμη διαδρομή του ξανακατευθύνθηκε στον γνωστό προορισμό του και μόλις έφτασε στον πέτρινο γιγάντιο τοίχο άνοιξε το μικρό του στοματάκι και δάγκωσε μια σκόνη από τις γιγάντιες πέτρες του γιγάντιου τοίχου. Και τότε!!! Σαν μια σκηνή από εικόνα της Αποκάλυψης ο γιγάντιος τοίχος γκρεμίστηκε κι έπεσε απότομα κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο, ανακατεμένο με ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης ανάμεσα στα τεράστια συντρίμμια που είχαν πλακώσει γύρω τους τα πάντα. Τα πάντα εκτός από το μικρό μυρμήγκι που ήταν τόσο μικρό που γλίτωσε ακόμη και τη συντριβή του. Μόλις αυτό κατάλαβε πως ο τοίχος είχε γκρεμιστεί έτριψε για λίγο το πηγούνι του και κατευθύνθηκε σε άλλο τοίχο πιο στέρεο και πιο μεγάλο. Δεν ήθελε πια να μεταφέρει πέτρες από έναν τοίχο που είχε γίνει συντρίμμια, όσο να είναι κάθε τοίχος όταν γκρεμίζεται δεν είναι τίποτε άλλο από ερείπια, ούτε μια σκόνη του δεν έχει σημασία…

Το μυρμήγκι αυτό το λέγανε συνήθεια και τον μεγάλο πέτρινο τοίχο χρόνο. Ήταν και τα δυο δικά μου, δικά σου, όλων μας. Και το μυρμήγκι κι ο τοίχος, μόνο που όταν εγώ κατάλαβα ποιος είναι ποιος, ο τοίχος μου είχε γκρεμιστεί από τα καθημερινά μικρά ανεπαίσθητα δαγκώματα του μικρού μυρμηγκιού.

Οι άνθρωποι είμαστε αυτό που γινόμαστε καθημερινά. Αυτό που καθημερινά συνηθίζουμε ή επιτρέπουμε να κάνουμε είναι το πεπρωμένο μας. Μόνο που στην αρχή δεν το παρατηρούμε, δεν του δίνουμε τη σωστή σημασία. Οι άνθρωποι που χωρίζουν μετά από ένα μήνα, δυο, πέντε ή είκοσι χρόνια χωρίζουν επειδή κάθε μέρα όλο το προηγούμενο καιρό δεν έβλεπαν, δεν αντιλήφθηκαν το μικρό μυρμήγκι που έτρωγε τις μέρες τους. Ο μαθητής που καθημερινά αφιερώνει πολλές ώρες στον υπολογιστή και στην τηλεόραση κι όχι στο διάβασμα, μάλλον θα έχει απογοητευτικές επιδόσεις στις εξετάσεις καθώς τόσο καιρό πριν από αυτές η καθημερινότητα του χτίζονταν με μικρές συνήθειες που εγγυούνταν την αποτυχία. Κάποιος άλλος πάλι μπορεί να βαριέται (αλήθεια επιτρέπεται να βαριέται ο νέος;) επειδή κάθε μέρα επιτρέπει στον εαυτό του να μεγαλώνει με συνήθειες που κρύβουν τη δημιουργικότητα και την πρόοδό του. Ένα μικρό μυρμήγκι τόση ζημιά; Ένα μικρό μυρμήγκι, ναι. Αυτό που θα καταστρέψει τη ζωή σου είναι αυτή η καθημερινή μικρή συνήθεια. Μια μικρή συνήθεια, μια ανοχή, μια δεύτερη συνήθεια, η αναβολή, η συγκατάβαση και καιρό με τον καιρό έγινες ξένος με τον σύντροφο σου, ξένος από τους ανθρώπους γύρω σου, ξένος από τις πιο όμορφες ελπίδες, από αυτό που σε έδενε με το νόημα του κόσμου, ξένος μάλλον κι από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Τις περισσότερες φορές καταλαβαίνουμε το γκρέμισμα του τοίχου, των ονείρων, της ίδιας μας της ζωής μετά από ένα εκκωφαντικό συμβάν. Πρέπει για παράδειγμα να ανακοινωθεί ένα διαζύγιο για να επισημοποιήσει τα χρόνια που το μικρό μυρμήγκι κατέτρωγε τις υγιείς βάσεις μιας σχέσης. Το βέβαιο είναι πως όσο εκκωφαντικό είναι αυτό το γεγονός τόσο ανεπαίσθητο είναι το καθημερινό άθροισμα των αιτίων – συμπτωμάτων που το προκάλεσαν. Η καταραμένη ευκολία είναι συνήθως ο πιο αξιόπιστος εγγυητής πως θα γίνεις ό,τι επιτρέπεις. Κάθε ώρα για παράδειγμα που βλέπεις τηλεόραση αντί να διαβάζεις ένα βιβλίο ή να καλλιεργείς τις ανθρώπινες σχέσεις σου είναι ένα μικρό δάγκωμα του μικρού μυρμηγκιού στον μεγάλο τοίχο της δικής σου ζωής. Κάποτε θα γκρεμίσει την ελπίδα σου για το μέλλον, τη θέση που αντιπροσωπεύεις ως λειτουργικό μέλος ενός συνόλου που προϋποθέτει θυσία κι αγώνα για την κοινωνία του. Πιο πριν, πριν γίνεις ξένος με όλους, η αποξένωση θα έχει χτυπήσει, το ίδιο ύπουλα κι αθόρυβα την πόρτα σου κι εσύ, ανυποψίαστος μα τραγικά υπεύθυνος θα της έχεις επιτρέψει να διαλύσει τη ζωή σου. Την τροφή την έδωσες εσύ. Με την ευκολία, τη συγκατάθεση, έπειτα με την ανοχή και τέλος με την συνήθεια.

Τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων τελείωναν πάντα με ένα ευτυχισμένο τέλος και τη ρητή διαβεβαίωση πως «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Το παραμύθι με το μικρό μυρμήγκι είναι από αυτά των μεγάλων ώριμων ηλικιακά χρόνων μας. Εκεί δεν τελειώνουν τα πάντα ευχάριστα, τουλάχιστον όχι εδώ. Το ευτύχημα είναι πως έχουμε, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, το μεγάλο ευτύχημα να γράψουμε, ή καλύτερα να δοκιμάσουμε να γράψουμε, οι ίδιοι το τέλος. Αυτό γράφεται από την τροφή που δίνουμε οι ίδιοι στο θηρίο, συγγνώμη στο μυρμήγκι, που καθημερινά γίνεται συνήθεια μας, χρόνος μας, καθημερινότητα και εν τέλει ζωή και πεπρωμένο μας. Τώρα που μπορείς νίκησε το μυρμήγκι, ίσως αύριο να σε έχει νικήσει αυτό για πάντα.




Το “ψαρέψαμε» στο http://yponeirwn.blogspot.gr/2014/05/blog-post_18.html

Το σύννεφο



Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, βγήκε ένα μικρό σύννεφο από τη θάλασσα κι άρχισε ν’ ανεβαίνει ελαφρύ κι ευτυχισμένο προς τον γαλάζιο ουρανό. Μακριά, μακριά, πολύ μακριά, από κάτω του, ήταν η γη ξερή από την αναβροχιά. Το συννεφάκι έβλεπε τους καημένους τους χωρικούς που δουλεύανε και σκοτώνονταν στα χωράφια τους, ενώ εκείνο ήταν εκεί επάνω αμέριμνο και άφηνε το πρωινό αεράκι να το σέρνει εδώ κι εκεί.
 «Αχ, ας μπορούσα να βοηθήσω εκείνους τούς κακόμοιρους εκεί κάτω!» έλεγε. «Ας μπορούσα να τους κάνω τη δουλειά πιο εύκολη και να δώσω να φάνε αυτοί πού πεινούν και να πιουν αυτοί πού διψούν.» Και καθώς περνούσε η μέρα και το σύννεφο μεγάλωνε, η επιθυμία του αυτή να βοηθήσει τους ανθρώπους εκεί κάτω στη γη, μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα στην καρδιά του. Μα στη γη η ζέστη δυνάμωνε, οι άνθρωποι κόντευαν να πεθάνουν από το λιοπύρι, αλλά δεν παρατούσαν τη δουλειά τους γιατί ήταν πολύ φτωχοί. Πότε – πότε κοιτάζανε προς το σύννεφο.
 «Αχ, ας μπορούσε να μας βοηθήσει λίγο», έλεγαν οι ματιές τους. «Ναι, ναι, σας σάς βοηθήσω!» είπε το σύννεφο, κι άρχισε να κατεβαίνει μαλακά προς τη γη. Μα ξαφνικά του ήρθε στο νου κάτι που του είχανε πει όταν ακόμα ήταν πολύ μικρό συννεφάκι, στην αγκαλιά της θάλασσας.

 Του είχαν πει πως τα σύννεφα που πλησιάζουν τη γη πεθαίνουν. Όταν το θυμήθηκε αυτό, βαστάχτηκε για να μην πέσει περισσότερο και άρχισε να κουνιέται εδώ κι εκεί με τ’ αεράκι. Φοβήθηκε, φοβήθηκε πολύ, μα ξαφνικά στάθηκε ακίνητο και είπε με καμάρι. «Άνθρωποι, θα σας βοηθησω κι ας γίνει ότι γίνει.» Η απόφαση αυτή το έκανε ξαφνικά πολύ μεγάλο και πολύ δυνατό. Ποτέ δεν είχε φαντασθεί πως μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλο. Σαν δυνατός παντοδύναμος άγγελος που ευλογεί, στάθηκε πάνω από τη γη κι άνοιξε τα φτερά του μεγάλα, μεγάλα απάνω από τα χωράφια και από τα δάση. Και ήταν τόσο μεγάλο και είχε τέτοια μεγαλοπρέπεια που οι άνθρωποι το κοιτάζανε με θαυμασμό. Τα δέντρα έγερναν τα κλαδιά τους μπροστά του και τα φυτά έγερναν τα φύλλα τους, κι όλοι το περιμένανε με λαχτάρα.

 «Πάρτε με!» είπε το σύννεφο. «Σας δίνω τη ζωή μου!» Καθώς είπε αυτές τις λέξεις ένα δυνατό φως έλαμψε μέσα στην καρδιά του. Ακούστηκε μια δυνατή βροντή και το σύννεφο αισθάνθηκε μια τέτοια αγάπη και συμπόνια για τους ανθρώπους που κατεβαίνοντας ακόμα πιο χαμηλά έστειλε όλη του τη ζωή σε μια ευλογημένη δροσιστική βροχή, που πότισε γενναιόδωρα την διψασμένη γη. Όμως το σύννεφο με τη βροχή διαλύθηκαν σιγά – σιγά και πέσανε. Οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά πού είχαν ξεδιψάσει και ξαναζήσει, κοιτάζανε με ευγνωμοσύνη το ουράνιο τόξο πού άπλωνε τα ωραία του χρώματα απ’ το ένα μέρος του ουρανού ως το άλλο, δίχως να ξέρουν ότι αυτό ήτανε ο τελευταίος χαιρετισμός μιας αυτοθυσίας και μιας μεγάλης αγάπης.

 Ισπανικός μύθος




ΠΗΓΗ...http://ithaque.gr

H ιστορία ενός ανθρώπου



Πρελούδιο



Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε

πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.





Επεισόδια



Α΄

«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.



Β΄

«Χρωστάς ένα ποίημα»
του είπε η Ζωή ένα βράδυ.
«Γερνάω λέξεις»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ.



Γ’

«Γιατί δεν με βλέπεις;»
τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.
«Είσαι τυφλός»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου.



Δ’

«Θέλεις να παίξουμε;»
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν.



Ε΄

Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:

-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.





Επίλογος



Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
σαν κάτι ν’ αποζητά.
Έχασε μια ηλικία του, είπαν,
κι από τότε όλο έψαχνε να τη ζήσει,
τα ένσημα του χρόνου του για να συμπληρώσει.

Εκείνος όμως περπατούσε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.

Πάντοτε σκυμμένος.





Σπύρος Αραβανής, “Η ιστορία ενός ανθρώπου”





Πηγή : to23ogramma.wordpress.com

Το ταξίδι που λέγαμε, μαθήματα ζωής από την Αλκυόνη Παπαδάκη



Αποσπάσματα - μαθήματα ζωής από το πολύ καλό βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη



-Ζηλεύει κάποιος αυτόν που έχει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τον φτάσει. Όταν κάτι είναι πολύ  πολύ μακριά από τα δικά του μέτρα δεν το ζηλεύει . Το χαζεύει . Φτιάχνεται.



-Μην ασχολείσαι τόσο με τους άλλους. Απλώς, να περνάς δίπλα τους προσεκτικά.



-Μπορείς μ΄ ένα φτυαράκι παιδικό να καθαρίσεις ένα βουνό κοπριές?



-Ο φόβος είναι αυτός που κάνει τις ψυχές να κλείνουν σαν στρείδια και να χώνονται στα βράχια.  Ο φόβος του βλέμματος  των άλλων. Ο φόβος από τον ήχο των βημάτων σου, όταν περπατάς σε μια ερημιά. Φτάνει ένα ζεστό χάδι , για ν’ ανοίξουν αυτά τα στρείδια.



-Ο έρωτας , ο μεγάλος έρωτας εννοώ, δεν κάνει τον κύκλο του πάντα. Δεν είναι ιός της γρίπης. Μια καμπύλη διαγράφει. ένα ουράνιο τόξο.



-Ένα καράβι όταν είναι δεμένο συνεχώς στο λιμάνι, σίγουρα δεν κινδυνεύει  να πνιγεί. Αλλά χάνει τα όμορφα ταξίδια. Τα γαλάζια νερά. Τα παιχνίδια των δελφινιών. Ακόμη κι αν έρθει κάποια καταιγίδα και το βυθίσει, πόσο  μεγαλείο , πόσο μυστήριο έχει ένα ναυαγισμένο καράβι; Κι αντίθετα πόση αηδία , πόση λύπη σου προκαλεί  ένα αραγμένο , που σαπίζει σιγά σιγά και αποσυντίθεται στη σιγουριά του λιμανιού;



-Όταν είσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού, κανένας δεν θυμάται πώς κυριάρχησες.



-Τί πάει να πει παιδί…Ορισμένοι δεν είχαν ποτέ την πολυτέλεια να είναι παιδιά!



-Τον έρωτα και τον θάνατο κανείς δεν μπορεί να σταματήσει. Να τον γλυκάνει μόνο μπορεί. Να τον κανακέψει. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να καταλάβω  πως και αυτός που έχει υπογράψει την αυτοκαταστροφή του  -ιδίως αυτός- αποζητά το “χειροκρότημά” του.



-Πάντα προτιμούσα ,και προτιμώ , τη γλυκιά  ομιλία του σώματος. Την υπόσχεση της αφής. Δεν είναι ποτέ ψεύτικη.



-Εγκαταλείπουν τον άρρωστο , όσοι νοιάζονται  πραγματικά γι’ αυτόν;



-Όταν είσαι εξαρτημένος από έναν άλλο άνθρωπο , είναι παρών , είναι στο πλάι σου περισσότερο  όταν λείπει . Ο ίσκιος του σε ακολουθεί. Σε κατασκοπεύει. Σε απειλεί.



-Δυστυχία ξέρεις ποια είναι; Να μην υπάρχει ένα αυτί να σε ακούσει το γέλιο ή το κλάμα σου. Να μην ξέρεις τι θέλεις. Πού πας. Να παίζεις την τυφλόμυγα μια ζωή.



-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία.



-Δεν είναι αθώα τα παιδιά . Ανίδεα  είναι. Αυτό που βλέπεις στα μάτια τους, όταν τ’ ανοίγουν διάπλατα και σε καθηλώνουν, δεν είναι αθωότητα. Άγνοια είναι. Επιφυλάσσονται.



-Σε σώζει η αγάπη εκείνου που έχεις διαλέξει να αγαπάς.



-Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος , μας χαρίζει την σοφία της ψυχής.



-Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής , κινδυνεύει η ψυχή σου.



-Έχουμε  ακόμα λευκές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας. Και άσχετα με το τι θα γράψει η μοίρα, εμείς επιμένουμε να φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές.



-Μη χάσουμε το νήμα της ζωής, αυτό έχει σημασία . Μη νυχτωθούμε  εκεί που θρηνεί η ψυχή μας.



-Φτάνει  που  ονειρευόμαστε. Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας , δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου.



Πηγή: searchingthemeaningoflife.wordpress.com

"Βρες χρόνο" Γιάννης Ρίτσος



Βρες χρόνο

Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.



Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.



Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.



Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.



Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.



Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.



Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.



Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.



Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.



Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.



Τ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.
τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη....


Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.



Γιάννης Ρίτσος

Το καλό πάντα μας επιστρέφει



Πρόκειται για μία πραγματική ιστορία με ιστορικά πρόσωπα και για αυτό έχει μία ιδιαίτερη σημασία.

Ένας φτωχός αγρότης ονόματι Φλέμιγκ, ζούσε στο Ayrshire (Σκωτία). Μια μέρα κι ενώ δούλευε για να ζήσει την φαμίλια του, άκουσε να καλούν σε βοήθεια από τον γειτονικό βάλτο. Άφησε τα εργαλεία του κάτω κι έτρεξε να βρεί τον φοβισμένο νεαρό που ‘χε χωθεί όλος μεσ’ το βάλτο και φώναζε προσπαθώντας να ελευθερωθεί.

Ο αγρότης έσωσε τον νεαρό που αλλιώς θ’ αργοπέθαινε σκληρά.

Την επόμενη μέρα μια πολυτελής άμαξα έφτασε στο σπίτι του.

Ένας ευγενής κομψά ντυμένος άντρας κατέβηκε και συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης.

-Θέλω να σας ανταμείψω. Σώσατε τη ζωή του γιου μου, είπε  στον αγρότη.

-Δεν μπορώ να δεχτώ πληρωμή γι' αυτό που έκανα, του απάντησε εκείνος.

Την ίδια στιγμή ο μικρός γιος του αγρότη βγήκε στην πόρτα του φτωχικού τους.

-Είναι γιός σας, ρώτησε ο ευγενής.

-Μάλιστα, απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης.

-Τότε σας προτείνω να μου επιτρέψετε να προσφέρω στο γιο σας την ίδια εκπαίδευση με το δικό μου. Αν ο γιος μοιάσει του πατέρα, είμαι βέβαιος ότι θα γίνει κάποιος που και οι δυο θα είναι περήφανοι.

Ο αγρότης δέχτηκε.

Ο γιος του αγρότη Φλέμιγκ, φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και στο τέλος πήρε το δίπλωμά του από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου St. Marie του Λονδίνου.

Έγινε  ένας μεγαλόπνοος (γιατρός)  από τους πιο ξακουστούς του κόσμου. Το 1928 ο διάσημος γιατρός Αλέξανδρος Φλέμιγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη. Πολύ αργότερα ο γιος του αριστοκράτη άντρα που είχε σωθεί μικρός στο βάλτο, προσβλήθηκε από πνευμονία.

Ποιος του έσωσε την ζωή αυτή τη φορά; …σώθηκε χάρη στην πενικιλίνη.

Το όνομα του αριστοκράτη Άγγλου; Σερ Ράντολφ Χένρι Σπένσερ Τσόρτσιλ και ο γιος του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ. . .

Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ κι ο Σερ Αλέξανδρος Φλέμιγκ παρέμειναν φίλοι όλη τους τη ζωή. Ο Σερ Αλέξανδρος Φλέμιγκ πέθανε το 1955, σε ηλικία 74 ετών στο Λονδίνο, Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ πέθανε το 1965, σε ηλικία 91 ετών στο Λονδίνο. Τους έθαψαν στο ίδιο κοιμητήριο.

Πίνακας εξωφύλλου: Bruck, Happy days on my bike



Πηγή musicheaven.gr

Διανομή ΤΕΒΑ από την ΠΕ Πέλλας



Έδεσσα,      30/6/2020

Διανομή ΤΕΒΑ από την ΠΕ Πέλλας


Σε  νέα διανομή τροφίμων και προϊόντων προχωρά η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας ως επικεφαλής εταίρος, στα πλαίσια υλοποίησης του Επιχειρησιακού Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής(Ε.Π.ΕΒΥΣ.) του Ταμείου Ευρωπαϊκής Βοηθείας Απόρων (ΤΕΒΑ).
Η διανομή συνεχίζεται με τους ωφελούμενους του Δήμου Πέλλας που θα πραγματοποιηθεί από την Τετάρτη  01 Ιουλίου ως την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020 και ώρες 09:00 –18:00, στα Γιαννιτσά   στο κτίριο επί της οδού Πηνελόπης Δέλτα 17-19 ( πρώην Επαγγελματικό Λύκειο  Γιαννιτσών , 9Ο Δημοτικό Σχολείο) ίδιο μέρος με τις προηγούμενες διανομές.
Κάθε ωφελούμενος θα παραλάβει τα εξής  προϊόντα:
Χοιρινό κρέας, βόειο κρέας, τυρί φέτα, ημίσκληρο τυρί, μπανάνες, ακτινίδια, οδοντόκρεμα, υγρό γενικού καθαρισμού, υγρό πιάτων, σκόνη πλύσεως ρούχων.

·       Οι δικαιούχοι πρέπει να έχουν μαζί τους τον αριθμό ΑΜΚΑ, την αστυνομική τους ταυτότητα ή άλλο νομιμοποιητικό έγγραφο ταυτοπροσωπίας. Σε περίπτωση που τα προϊόντα θα παραληφτούν αυτοπρόσωπος, ενώ στην αντίθετη περίπτωση δηλαδή παραλαβή από άλλο άτομο απαιτείται εξουσιοδότηση και η  αστυνομική ταυτότητα ή άλλο Νομιμοποιητικό έγγραφο ταυτοπροσωπίας.


Επισημαίνεται, ότι λόγω του μεγάλου όγκου και βάρους των προϊόντων (κυρίως πολυμελών οικογενειών), απαιτείται από τους ωφελούμενους μεταφορικό μέσο, για να μεταφέρουν τα τρόφιμα που θα παραλάβουν.

Κατά την παραλαβή απαιτείται να  τηρούνται αυστηρά τα ατομικά μέτρα προστασίας (Μάσκα, γάντια) και η απόσταση του 1,5 μέτρου τουλάχιστον,  στα πλαίσια προστασίας απο τον Κορονοίιο (COVID-19) σύμφωνα με τις ισχύουσες οδηγίες.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα υλοποιείται η παράδοση των προϊόντων.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...