Η επιβλητική μορφή της κορυφής της «Μεγάλης πέτρας» να σου προκαλεί έναν ασυναίσθητο καθησυχασμό και να σου λέει «μη φοβάσαι, έχουσιν γνώση οι φύλακες".
Οι μαρμάρινες προτομές και τα μνημεία των ηρώων να σου διατρυπούν τα έσω, να νιώθεις ένα ανεξήγητο δέος και μια ακατανίκητη προτροπή να γονατίσεις μπροστά στον ορισμό της Ανδρείας και του Πατριωτισμού.
Τα επιτηδευμένα να σου κεντρίσουν το θυμικό, λόγια των ομιλητών, που νιώθεις ότι ωχριούν μπροστά στις πράξεις και τα επιτεύγματα των τιμώμενων παιδιών της μάνας Μακεδονίας.
Οι σεβάσμιοι Ιερείς, με την ταπεινότητα ζωγραφισμένη στα μειλίχια βλέμματά τους, συνεχιστές της παράδοσης και της Ορθοδοξίας μας.
Οι ευθυτενείς αυστηροί αξιωματικοί του Στρατού μας με τη λάμψη στα μάτια και την σιγουριά που σου μεταδίδουν για την ασφάλεια και την ακεραιότητα.
Οι φιλήσυχοι κάτοικοι και οι γνήσιοι απόγονοι των σπουδαίων προγόνων, άξια τέκνα τους, που φυλάσσουν τις ίδιες Αιώνιες Θερμοπύλες εδώ στην άκρια του Ελληνισμού.
Οι μαυροντυμένες γιαγιάδες στα γύρω παγκάκια, να παρατηρούν τα πάντα, διορθώνοντας τα διπλοσταυρωμένα τσεμπέρια τους, κόντρα στον μεσημεριανό ήλιο, τον συνοδευόμενο από τον δυνατό Γαρεφιώτικο βοριά που σου ερεθίζει τα αισθητήρια κουβαλώντας οσμές από κόκκινο πιπέρι και φρεσκοψημένες "τσούσκες" και τα σιγανοψυθιρίσματα μεταξύ τους προσπαθώντας να διακρίνουν πρόσωπα και εικόνες.
Τα νεαρά παιδιά, μέλη του συλλόγου του ιστορικού οικισμού, με τις σημαίες και τα λάβαρα στα μπράτσα τους, έχοντας παραλάβει την σκυτάλη της ευθύνης της ιστορικής συνέχειας.
Το γοερό μοιρολόι των καλλίφωνων κυριών και το θερμό παρατεταμένο χειροκρότημα των δεκάδων παρευρισκομένων, να σου ανασηκώνει κάθε κύτταρο του δέρματός σου.
Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη φράση του γέροντα, του ντυμένου με την παραδοσιακή φορεσιά των Μακεδονομάχων, κρατώντας την ιστορική σημαία , «…να το πάρουν χαμπάρι, δεν παραδινόμαστε ότι και να κάνουν, η Μακεδονία είναι Ελληνική…»
Μα πάνω από όλα, εκείνη η αίσθηση του να ξεσπάσεις σε λυγμούς, από συγκίνηση και περηφάνια, στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου, που όλοι μαζί, με σθένος και δύναμη διατρανώνουν μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής τους το «…και σαν πρώτα αντρειωμένη, Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά».
