Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Η πορνοποίηση μιας γενιάς



Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.

Η ιδέα για ένα βιβλίο που να αφορά την κουλτούρα του πορνό ήρθε στον Κέβιν Σκοτ (Kevin Scott) τη μέρα που η κόρη του αποφάσισε πως έπρεπε απαξάπαντος να αποκτήσει ένα πόνι «Μπρατζ».
Επί μήνες το πεντάχρονο κορίτσι τον παρακαλούσε να της πάρει μία κούκλα «Μπρατζ» -με τακούνι-στιλέτο, δικτυωτό καλτσόν, μίνι φούστα, και πελώρια κουταβίσια μάτια στο υπερμέγεθες κεφάλι.
Αλλά το βλέμμα της κούκλας φαινόταν στον Σκοτ κάπως υπερβολικά σέξι για ένα προνήπιο, κι έτσι αποφάσισαν με τη σύζυγό του να πάρουν στην κόρη τους μία άλλη κούκλα, που ικανοποίησε τη μικρή μια χαρά. Μόνο που λίγους μήνες αργότερα, η «Μπρατζ» έβγαλε τη σειρά της «μωρά Μπρατζ». «Αν οι κούκλες Μπρατζ έμοιαζαν με εκπορνευόμενες Μπάρμπι, αυτά τα "μωρά" έμοιαζαν επίσης να εκπορνεύονται!» ξεσπάει ο Σκοτ.
Για μία ακόμα φορά κατάφερε να πείσει την κόρη του να της πάρει ένα «μικρό μου πόνι» και προς στιγμή, κάθε σχετική συζήτηση σταμάτησε. Έως ότου, όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπρατζ έβγαλε τα «πόνι Μπρατζ».
Και τότε, λέει ο Σκοτ, που είναι καθηγητής αγγλικών σε ένα μικρό κολέγιο της Τζόρτζια, «συνειδητοποίησα πως η πορνο-κουλτούρα και εγώ βρισκόμαστε σε αγώνα μέχρι θανάτου για την ψυχή της κόρης μου».
Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η τηλεόραση το μεταφέρει στα σαλόνια μας και το διαδίκτυο στις κρεβατοκάμαρές μας. Σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα του 2007, το 90% των αγοριών και το 70% των κοριτσιών ηλικίας 13-14 ετών έχουν ήδη έρθει τουλάχιστο μια φορά σε επαφή με ρητά σεξουαλικά περιεχόμενα.
Το πρόβλημα του Σκοτ όμως δεν είναι μόνο το σεξ.
Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι γιατί η δυτική κουλτούρα υιοθετεί με τόση προθυμία τις πλέον αισχρές και έκφυλες εκδοχές του σεξ, που συχνά έλκουν την καταγωγή τους απ' ευθείας από την πορνογραφία.
Στο βιβλίο του «πορνοποίηση της Αμερικής» που συνέγραψε με τη συνάδερφό του Κάρμιν Σαρακίνο (Carmine Sarracino), καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, το δίδυμο επιχειρηματολογεί πως διαμέσου καταναλωτικών αγαθών σαν τις κούκλες Μπρατζ κ.ά., η επιρροή του πορνό στην κυρίαρχη κουλτούρα επηρεάζει την αυτοαντίληψη και τις συμπεριφορές μας σχεδόν στα πάντα, από τη μόδα έως τις αντιλήψεις για το σώμα μας ή τη σχέση με τη σεξουαλικότητά μας.
Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πώς ακριβώς θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας η ανατροφή τους σε αυτό το υπερσεξουαλικό περιβάλλον. Αλλά ο Σκοτ και η συνεργάτης του διατυμπανίζουν πως στα σίγουρα δεν είναι αρκετά νωρίς να σημάνει κάποιος το κουδούνι του συναγερμού και να αντιμετωπίσει κριτικά όλη αυτή τη σεξουαλικότητα στην οποία εκτιθέμεθα καθημερινά.
Μολοταύτα, οι συγγραφείς δεν ζητούν να ξαναγυρίσει το πορνό στην παρανομία. Είναι αμφότεροι παιδιά της γενιάς που διαδήλωνε για σεξουαλική απελευθέρωση. Και παραδέχονται ευχαρίστως πως το πορνό συνέβαλε στη σεξουαλική αυτή απελευθέρωση.
Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι πως κάπως έγινε και το πορνό -ή η θεματολογία του- υπερέβησαν τα όρια της ψυχαγωγίας «μόνο για ενήλικους» και εισέβαλαν σε κάθε σχεδόν πλευρά της καθημερινής λαϊκής κουλτούρας.
Οι Σαρακίνο και Σκοτ ορίζουν ως «πορνοποίηση» την υιοθεσία από τη διαφήμιση αλλά και ολόκληρη την κοινωνία ορισμένων κεντρικών θεμάτων της αμερικανικής πορνογραφίας: το σεξ ως διασκέδαση, η απερίφραστη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, η «στενή» αντίληψη για το περιεχόμενο των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, η εξιδανίκευση των «κακών» κοριτσιών και των «βρώμικων» αγοριών, η κυριαρχία και η υποταγή.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που αναρτούν οι έφηβοι στο «μάι σπέις»: αν δε μιμούνται σκηνές πορνό που έχουν δει, μιμούνται στα σίγουρα εμπνευσμένες από το πορνό εικόνες και πόζες που αφθονούν αλλού: δερμάτινα εσώρουχα, κορσέδες και φανταχτερές γόβες-στιλέτο, που άλλοτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των πορνοστάρ, αφθονούν σήμερα στα γυμνάσια και τα λύκεια.
Μία διαφήμιση για το αποσμητικό «Αξ», που απευθύνεται σε έφηβα αγόρια, χρησιμοποιεί το σλόγκαν «πώς καθαρίζουν τα βρώμικα αγόρια», ενώ η «Μπάρτον» η εταιρεία κατασκευής σκέιτμπορντ, συνεργάστηκε με το «πλειμπόι» για να παράγει μια νέα σειρά σανίδων, που ονομάστηκε «λαβ», με σήμα αισθησιακά κόκκινα χείλη καταμεσής στο παιχνίδι.
Πάνω στα σκέιτμπορντ γράφεται το σύνθημα «μου αρέσει να κυλιέμαι στα πάρκα· μου αρέσουν τα μακριά, σκληρά παιχνίδια στα παγκάκια ιδίως αν ακολουθούνται από ένα ωραίο, ζεστό τρίψιμο». Σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιντεοπαιχνίδια, το «γκιτάρ χίρο», απεικονίζονται ψηφιακοί αστέρες του ροκ ενώ πίσω τους μία στριπτισέζ λικνίζεται σε ένα στύλο. Οι στριπτισέζ είναι «εντάξει», σε βαθμό να περνούν σχεδόν απαρατήρητες.
Αλλά και πολλές διασημότητες μεταλλάσσονται σε ερασιτέχνες πορνοστάρ: κινηματογραφούν σεξουαλικές τους συναντήσεις -Κόλιν Φάρελ (Colin Farrell), Κιμ Καρντασιάν (Kim Kardashian)- προσλαμβάνουν παραγωγούς πορνοταινιών για να γυρίσουν τα βίντεό τους –Μπρίτνεϊ Σπίαρς (Britney Spears)- ή γυρίζουν απευθείας καθαρά πορνό -Σνουπ Ντογκ (Snoop Dogg).
Εντωμεταξύ πραγματικοί πορνοστάρ σαν τους Ρον Τζέρεμι (Ron Jeremy) ή την Τζένα Τζέιμσον (Jenna Jameson) αποκτούν ευρύτατη διασημότητα, εμφανίζονται ως γκεστ σταρ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και βλέπουν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη.
Σε μία δίκη στη Φλόριντα, ένας δικηγόρος πρόβαλε το επιχείρημα πως απόδειξη για το ότι το πορνό έχει γίνει πλέον στοιχείο της καθημερινότητας είναι πως στο «γκουγκλ» η λέξη «όργιο» (orgy) δίνει διπλάσια αποτελέσματα από ότι η λέξη «μηλόπιτα» (apple pie).
Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικηγόρου, ο πελάτης του, ένας διαχειριστής μιας πορνό ιστοσελίδας που κατηγορούνταν για προσβολή της δημοσίας αιδούς, εκβιασμό, μαστροπεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, συμπεριφερόταν σύμφωνα με τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες (ο κατηγορούμενος πράγματι αθωώθηκε για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς και καταδικάστηκε μόνο για το αδίκημα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος»).
«Αρκεί να περιφέρεσαι στην πόλη, και πέφτεις συνεχώς πάνω στο πορνό, σε κάθε διαθέσιμο μέσο επικοινωνίας», λέει η Σαρακίνο, που διδάσκει στο κολέγιο Ελίζαμπεθ τάουν της Πενσιλβάνια. «Είναι πια τόσο πανταχού παρόν, που σχεδόν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πολιτιστικό περιβάλλον».
Αυτή η κυριαρχία του πορνό προκαλεί στα παιδιά αρκετή σύγχυση και πάμπολλες παρεξηγήσεις, λέει η Λιν Μίκελ Μπράουν (Lyn Mikel Brown), συγγραφέας του βιβλίου «πακετάροντας την παιδικότητα», που αναφέρεται στην επίδραση της διαφήμισης στα έφηβα κορίτσια. «Όλη αυτή η υπερέκθεση στο σεξ, διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της ενηλικίωσης».
Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιου είδους σεξουαλικές σκηνές διαμορφώνουν πιο παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των φύλων (συνδέοντας την κυριαρχία με το ανδρικό φύλο και την υποταγή με το γυναικείο) -και όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα (μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν σε 244 μαθητές γυμνασίου, έδειξε πως τα παιδιά που παρακολουθούσαν τακτικά προγράμματα με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ασπάζονταν περισσότερο στερεοτυπικές εικόνες για τα φύλα).
Τα παιδιά επίσης, όπως είναι λογικό, ελέγχουν πολύ λιγότερο από άλλες κατηγορίες την εκδήλωση της σεξουαλικότητάς τους, και δε γνωρίζουν ποιες συμπεριφορές συνιστούν σεξουαλική κακοποίηση. Ως τμήμα της έρευνας για το βιβλίο τους, οι συγγραφείς της «πορνοποίησης» αναφέρονται σε ιστορίες που άκουσαν από δασκάλους και καθηγητές για κορίτσια που έστελναν με το κινητό ημίγυμνες φωτογραφίες τους σε συμμαθητές τους που μόλις είχαν γνωρίσει, ή που «παρέλαυναν» σε όλους τους χώρους του σχολείου με αποκαλυπτικές εμφανίσεις, με σκοπό να προκαλέσουν.
Οι συγγραφείς του «τόσο σέξι, τόσο νωρίς», που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, θεωρούν πως το πρόβλημα εν μέρει οφείλεται στο ότι τα παιδιά δε διαθέτουν την ωριμότητα να ερμηνεύσουν ή να κατανοήσουν το πλαίσιο των εικόνων που βλέπουν.
Πέρσι, η «αμερικανική ψυχολογική εταιρεία» (AΡΑ) εξέδωσε μία εξαιρετική έκθεση για την εικόνα που έχουν τα νέα κορίτσια για την ενηλικίωση, που παρουσιάζεται ως μία διαδικασία που δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τα σεξουαλικά «οφέλη» από τα οποία συνοδεύεται. Σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους, από τη στιγμή που θα δεχθούν αυτή την αντίληψη, τα κορίτσια «αυτο-αντικειμενικοποιούνται», με συνέπειες που ποικίλουν από τα μαθησιακά προβλήματα έως την κατάθλιψη ή τα διατροφικά προβλήματα.
«Δεν λέμε πως τα παιδιά μαθαίνουν τι είναι το φιλί ή το σεξ απ' ευθείας από τα πορνό», διευκρινίζει η Σάρον Λαμπ (Sharon Lamb), ψυχολόγος στο κολέγιο «Σεντ Μάικλ» στο Μπάρλινγκτον του Βερμόντ, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης της ΑΡΑ. «Πάντως βλέπεις μιμήσεις σεξουαλικών πράξεων που άλλοτε τις έβρισκες μόνο στα πορνό. Μοιάζει λες και τα παιδιά να έχουν εκπαιδευτεί σε μία αντίληψη για το σεξ, πριν καν τους μιλήσει κανένας γι' αυτό».
Σε αυτήν την «εκπαίδευση» περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες εικόνες με ρητό σεξουαλικό περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά μας πριν φτάσουν στην εφηβεία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, αυτή η έκθεση μπορεί να καταστήσει απογοητευτική την εμπειρία του πραγματικού σεξ, ιδίως σε νεαρούς άνδρες που κυριαρχούνται από φαντασιώσεις πορνικής έμπνευσης.
Στα πορνό οι γυναίκες απεικονίζονται ως ακόρεστες για σεξ και πρόθυμες να υποστούν κάθε είδους λεκτική, φυσική ή σεξουαλική βία. Πολλά νεαρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τίποτα διαφορετικό, πέφτουν με τα μούτρα στη μίμηση αυτού του κυρίαρχου πολιτιστικού κώδικα.
Σήμερα πολλές έφηβες αυτοαποκαλούνται «τσούλες» και «πουτ...». Κι είτε είναι το πορνό ή ένα ευρύτερο σύνολο επιρροών, το απρόσωπο, χωρίς δεσμεύσεις ευκαιριακό σεξ, η λεγόμενη «αρπαχτή» αποτελεί ένα από τα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς εφήβων -αυτή η υποκουλτούρα αποτελεί ήδη αντικείμενο πολλών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το «αρπαχτή», της κοινωνιολόγου Καθλίν Μπογκλ (Kathleen Bogle).
Μία από τις βασικές ιδέες της πορνοβιομηχανίας είναι πως το σεξ δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό, προς εμπορία σε μία ανοικτή αγορά-μια αντίληψη που απεικονίζεται ωραιότατα σε ένα βίντεο κλιπ όπου ο ράπερ Νέλι (Nelly) ακυρώνει την πιστωτική του κάρτα σε μία γυμνή γυναικεία πλάτη.
Στο σεξ το αυθεντικό αντικαταστάθηκε από το κραυγαλέο και το τεχνητό. Δεν είναι τυχαίο πως η «πλαστική» Μάιλεϊ Σάιρους (Miley Cyrus) αναδεικνύεται στο κυρίαρχο προεφηβικό σεξουαλικό πρότυπο -στο διαδίκτυο κυκλοφορούν όχι μόνο φωτογραφίες της Σάιρους τυλιγμένης μέσα σε σεντόνι, λες και μόλις έκανε σεξ (η ίδια ισχυρίζεται πως παγιδεύτηκε από το φωτογράφο) αλλά και αποκαλυπτικές φωτογραφίες της, που τις τράβηξε η ίδια ή φίλοι της.
«Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι», λέει η Μπράουν. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.


Της Jessica Bennett, συντάκτης του «Newswek»  





Πηγή: antifono.gr

«Κυρία» θα πει μάγκας γένους θηλυκού



Φόρεμα κυριλέ, μαλλί αμπιγιέ και όλο το bitch attitude να ισορροπεί πάνω σε ένα ζευγάρι ψηλά τακούνια.
Απελπισμένες προσπάθειες, βαμμένες στην πέννα για να κερδίσεις τον πολυπόθητο τίτλο: αυτόν της κυρίας.
Τρεις συλλαβές εύκολες στην εκφορά τους, δύσκολα όμως κατακτήσιμες. Γιατί για να μπορείς να άγεσαι και να γράφεσαι με εκείνο το περιβόητο «Κ» το κεφαλαίο, δεν αρκεί μόνο να θεατροποιείς τη λέξη. Πρέπει να τη στιγματίσεις στο πετσί σου με δάκρυα και πόνο.
Η Κυρία είναι τίτλος μοναχικός, με μόνο υποζύγιο την αξιοπρέπεια. Δε στριμώχνεται μέσα στη συνάφεια του κόσμου, δεν περιφέρεται σαν αξιοθέατο τσίρκου, προσκαλώντας τον κόσμο να κόψει εισιτήριο σε θέαμα πρώτης προβολής.
Δεν πρόκειται για υπερήρωα, δεν πρόκειται για κανένα γκομενάκι της σειράς που επιδιώκει ν᾽ αναβαθμιστεί σε δύσκολο δόλωμα, μπας και ρεφάρει με μια σχέση στο Facebook status της.
Κυρία θα πει άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δε διστάζει να δίνεται ολοκληρωτικά σε αυτόν που επιλέγει να έχει δίπλα της. Διεκδικεί, εξαντλεί περιθώρια κι αν αξίζει τον κόπο, δημιουργεί καινούργια.
Μια αληθινή Κυρία θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι. Θα γράψει στα παλιά της τα παπούτσια και το αμάξι σου, και τα λεφτά σου και ό,τι άλλο μοστράρεις στον κόσμο για να φουλάρεις τη ματαιοδοξία σου.
Για αυτήν είσαι τέλειος απλά φορώντας το φθαρμένο τζιν και το χαμόγελό σου. Της αρκεί μια βόλτα στην παραλία, δυο κουβέντες καρδιάς κι ένα τρυφερό φιλί καθώς θα τη γυρνάς σπίτι.
Μια Κυρία δε θα μπορέσει ποτέ να είναι η «κυρία του κυρίου». Είναι κυρία του εαυτού της. Δε στέκεται σαν γλαστρούλα δίπλα σου, μονάχα σε συνοδεύει. Έχει προσωπικότητα και αυτήν προβάλει. Για αυτό και θέλει έναν άντρα σίγουρο δίπλα της, που δε θα φοβάται μήπως καπακωθεί, που δε νιώθει δίπλα της λίγος.
Είναι απαιτητική και δεν κάνει εκπτώσεις. Θα ζητήσει όσα της αξίζουν αλλά θα δώσει περισσότερα απʾ όσα εσύ θα τολμούσες να ονειρευτείς. Έτσι έχει μάθει.
Θα σπάσει για σένα σε χίλια κομμάτια αλλά δε θα επιτρέψει να της κλέψεις ούτε ένα. Ή θα την αγαπήσεις όπως ακριβώς είναι ή θα τη μισήσεις ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Δε θα μπει στη διαδικασία να αλλάξει, δε θα σου αφήσει το παραμικρό περιθώριο να την ψαλιδίσεις και να τη φέρεις στα μέτρα σου.
Δεν θα σε εκμεταλλευτεί, δεν θα καταφύγει σε παιχνίδια ύπουλα. Έχει μάθει να είναι γυναίκα κι όχι γατούλα του σαλονιού που θα γουργουρίσει στα πόδια σου, περιμένοντας να τη χαϊδέψεις.
Μια Κυρία αναγνωρίζει τα λάθη της και ξέρει να μετανιώνει έμπρακτα για αυτά. Δεν θα υψώσει μύτη, δε θα φορέσει τον εγωισμό καπέλο, δεν θα μπλέξει με τερτίπια για να βγει από πάνω και να σε κάνει να παρακαλέσεις. Έχει τη δύναμη να σε έχει του χεριού της, αλλά δεν θα δεχτεί να σε δει στα γόνατα.
Όταν, λοιπόν, την ακούσεις να χτυπάει το κουδούνι για να ζητήσει συγγνώμη, μη φερθείς σαν μαλάκας. Μην τολμήσεις να βάλεις την αλαζονεία πάνω από την αγάπη σου, μη διανοηθείς να το παίξεις ψευτόμαγκας για να πάρεις ικανοποίηση.
Όσο εύκολα σέρνει τα βήματά της ως την πόρτα σου, άλλο τόσο παίρνει φόρα και την κλείνει. Δεν είναι από εκείνες που ζητιανεύουν τον έρωτα, δεν είναι από εκείνες που έχεις την πολυτέλεια να επιλέγεις και να απορρίπτεις σύμφωνα με τις διαθέσεις σου.
Κυρία θα πει μάγκας γένους θηλυκού. Μάγκας από εκείνους που τραβούν μόνοι τους το σταυρό και δεν ασχολούνται να ψάξουν για φταίχτες. Είτε έχει ένα παιδί στην αγκαλιά, είτε κρατά την καρδιά της στα χέρια, ραγισμένη ή σπασμένη, θα βρει τη δύναμη να στερεώσει τα πόδια της και να περπατήσει στην ευθεία.
Θα σφίξει τα δόντια στη δυσκολία, θα κόψει τα χείλη σαλεμένη από τον πόνο της απώλειας αλλά θα προχωρήσει. Θα φορέσει μπροστά στον κόσμο το πιο λαμπερό και φωτεινό πρόσωπο και μόνο όταν θα πάει να ξαπλώσει βράδυ στο κρεβάτι της, θα επιτρέψει στον εαυτό της να λυγίσει.
Στα στενά τετραγωνικά της κρεβατοκάμαράς της θα αφήσει το λυγμό να ξεσπάσει και το πρωί, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, θα βγει στο φως να διεκδικήσει τη ζωή της.
Δεν την τρομάζει η μοναξιά, δεν αναζητά ένα κορμί να ζεσταίνει το δικό της. Δεν αφήνει να την καταπίνει η ανάγκη της να ανήκει κάπου. Ή θα βρει εκείνο που πραγματικά την ολοκληρώνει ή θα σμιλέψει τα παράταιρα κομμάτια της ώστε να γίνει από μόνη της ολόκληρη.
Είναι δύσβατος ο δρόμος της, γεμάτος αγκάθια και στροφές απότομες, μα αυτό δεν τη φοβίζει. Έχει τη σιγουριά και τη δύναμη να φτιάξει την τύχη της, ακόμα κι αν αυτή της γυρνάει την πλάτη στα δύσκολα.
Μια Κυρία παραμένει όμορφη ακόμη κι όταν τα χρόνια περνούν βάναυσα από πάνω της. Κι ας της αφήσουν σημάδια και ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Εκείνη θα συνεχίσει να λάμπει γιατί, κάνοντας τον απολογισμό, θα ξέρει πως έπιασε τη ζωή από τα μαλλιά και την έφερε βόλτα. Μόνη. Χωρίς κάποιον να τη στοιβάξει στους ώμους.
Λένε πως είσαι ό,τι δηλώνεις κι είναι πολλές αυτές που αγοράζουν τίτλους τιμής από τα πανέρια της λαϊκής για να κάνουν εφέ ή για να παραστήσουν κάτι το σπουδαίο.
Το μαγικό, όμως, με μια αυθεντική του είδους, είναι πως η ίδια δεν έχει ιδέα πόσο κυρία είναι στα αλήθεια. Και εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται να το αποδείξει.
Μιλάει για αυτήν η ιστορία της και ο τρόπος που περπατά με το κεφάλι ψηλά. Μιλάει αντί για εκείνη, η νοσταλγία με την οποία τη θυμούνται όσοι, ηλίθια, την έχασαν.
Κείμενο: Έλενα Φλώρου




Πηγή: ilov.gr

Να φοβάσαι τη μέρα που θα σ' απομυθοποιήσω



Είμαστε περίεργοι και καμιά φορά ηλίθιοι εμείς οι άνθρωποι.
Υπομένουμε μαλακισμένες συμπεριφορές και τελειωμένες εξ’ αρχής καταστάσεις. Ανεχόμαστε λόγια ανείπωτα κι επιθυμίες ανικανοποίητες. Συμβιβαζόμαστε μ' ένα 5, ενώ οι ψυχές μας είναι γι' ατόφια 10άρια. Κι όλα αυτά γιατί έχουμε την τάση να ντύνουμε τους λίγους ανθρώπους με τη στολή του ιδανικού και τη μάσκα του πολύ. Τους φτιάχνουμε στο κεφάλι μας όπως γουστάρουμε και στριμώχνουμε την αλήθεια κάτω απ' το χαλί, μην τυχόν και τη δούμε, μη μας το χαλάσει.
Με την ίδια φορεσιά σ’ έντυσα κι εγώ. Καμιά συμπεριφορά σου δεν έβλεπα αλλόκοτη, κανένα σου ελάττωμα δε μου φάνηκε αρκετό. Στα δικαιολογούσα και στα συγχωρούσα όλα. «Έλα μωρέ, θα ‘χει τους λόγους του», έλεγα, «καταλαβαίνω». Κι ας μην καταλάβαινα τίποτα. Κι ας μην ήξερα τι μου γίνονταν. Έκλεινα βλέπεις αυτιά και μάτια σε καθετί που θα τολμούσε να τσαλακώσει την εικόνα μου για σένα. Σε προστάτευα και σε φρόντιζα από κάθε αλήθεια που θα μου έδειχνε πόσο άδειος είσαι.
Σε τοποθέτησα σ' ένα βάθρο και τους άφησα όλους να σε κοιτάνε από χαμηλά. Μαζί τους κι εγώ. Να μη σε φτάνουν, ούτε αυτοί ούτε εγώ. Κι εσύ πιστεύεις πως τάχα μου κάποιος είσαι, ξεχνώντας πως εγώ σ’ έκανα έτσι. Ξεχνώντας πως ιδανικός είσαι μόνο μέσα στο κεφάλι μου και στην πραγματικότητα είσαι απλά ένας γελοίος.
Εμένα δε με φοβάσαι, το ξέρω. Δεν υπάρχει λόγος, άλλωστε. Να φοβάσαι, όμως, τη μέρα που θα σ' απομυθοποιήσω. Τη μέρα που στα μάτια μου θα πέσεις και θα σε δω όπως είσαι πραγματικά. Όταν σε βγάλω απ' τη στολή που σου 'χω φορέσει και μείνεις μπροστά μου γυμνός, τότε να φοβηθείς. Την ώρα και τη στιγμή που θα 'χω τόσα να σου δώσω και θα μπορώ, αλλά δε θα θέλω. Όταν δε θα 'χω καμιά θέση μέσα μου για σένα, όταν δε θα χωράς πουθενά.
Γιατί τότε θα μου 'χεις τελειώσει, θα σε δω με τα μάτια που σε βλέπουν οι άλλοι και θα γίνεις για μένα ό,τι γι’ αυτούς. Δε θα σε ξεχωρίζω στο πλήθος, δε θα ξέρω τις συνήθειές σου, ούτε πώς πίνεις τον καφέ σου. Θα σταματήσω να περιμένω και να επιμένω. Δε θα 'χω πια χρόνο ούτε για μια τόση δα στιγμή μαζί σου, ούτε για να δημιουργήσω μια τόση δα ανάμνηση, γιατί τότε θα ξέρω πως δεν αξίζεις κάποια θέση στη μνήμη μου και τη ζωή μου. Θα μπορώ να σε δω εγωιστή, αδύναμο και δειλό, όπως πραγματικά είσαι.
Τη μέρα εκείνη, που λες, θα ‘σαι αδιάφορος για μένα όπως τόσοι άλλοι κι αυτό θα σε πειράζει, επειδή τόσο καιρό είχες συνηθίσει να πατάς πάνω μου για ν’ ανέβεις και τώρα θα χάσεις το σκαλί σου.
Θα σου πω και κάτι άλλο που κατάλαβα. Τους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους, του σωστούς, τους καλούς δε χρειάζεται να τους κάνεις να φαίνονται ιδανικοί για σένα, ντύνοντάς τους όπως θέλεις. Δεν υπάρχει η ανάγκη αυτή, γιατί είναι από μόνοι τους. Μόνο τους μικρούς, τα λεγόμενα «ανθρωπάκια» μπορείς να βαφτίσεις και να φτιάξεις όπως θέλεις. Μόνο αυτοί σου επιτρέπουν να το κάνεις.
Λένε πως η απομυθοποίηση είναι η καλύτερη εκδίκηση. Θα 'θελα να συμπληρώσω, πως είναι επίσης κι η μεγαλύτερη λύτρωση. Γιατί ξεσκαρτάρουμε κάθε τοξικό «ερωτάκο» απ' τη ζωή μας κι αφήνουμε χώρο για τους έρωτες που πρόκειται να ‘ρθουν.
Όσο για σένα, γέλα τώρα, όσο μπορείς. Πούλα μούρη και παιξ’ το ιστορία. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!

Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Ιωάννα Κακούρη
Κείμενο: Ελευθερία Ηλιοπούλου





Πηγή: pillowfights.gr

"Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους" Μενέλαος Λουντέμης



Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…


Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν;…


Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε, κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα.


Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε.


Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.


Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.


Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.


Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο.


Ήταν τρελλή; Ήταν άρρωστη;… Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο.


Κείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο.


Γιατί τώρα στα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω.


Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δε στα δίνουν.


Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;




Μενέλαος Λουντέμης (1912-1977) λογοτέχνης.




"Δεν είμαι ένα όνομα, ένας αριθμός"


Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου
Όταν με ρωτάνε ποια είμαι, απαντώ βιαστικά και σχεδόν αντανακλαστικά λέγοντας το όνομα μου, την ηλικία, την ιδιότητα μου, το μέρος καταγωγής μου, την οικογενειακή μου κατάσταση.
Αλλά δεν είμαι όλα αυτά.
Δεν είμαι ο συνδυασμός γραμμάτων που αναγράφεται στην ληξιαρχική πράξη. Δεν είμαι το όνομα που βιάστηκαν να κολλήσουν ως βραχιόλι στο βρεφικό καρπό στο νεογέννητο εαυτό μου. Δεν είμαι το όνομα που ως παράδοση μου μεταβίβασαν συνδέοντάς με με το παρελθόν, με κληρονομικές απολήξεις, γενεαλογικούς σχηματισμούς και προγονικό αίμα. Δεν είμαι η συνέχιση της ιστορίας μιας οικογένειας μέσα στο χρόνο. Είμαι μια ένωση, μια ιερή μίξη δυο διαφορετικών γονιδιακών υπάρξεων, ένας συνδυασμός χρωμοσωμάτων, μια μοναδική αλυσίδα dna και συνονθύλευμα χαρακτηριστικών προσώπων που συνδέθηκαν μαζί μου κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Είμαι το χαμόγελο και τα μάτια της μητέρας μου, είμαι η ευγένεια της γιαγιάς μου, το ήθος και το βλέμμα του πάτερα μου.
Δεν είμαι συγκεκριμένων χρόνων. Δεν είμαι ένας αριθμός, υπηρετώντας μια σύμβαση των ανθρώπων. Ψηφίο που συνεχώς αλλάζει με ένα φύσημα σε πάρτι γενεθλίων, που καταγράφεται, αποκωδικοποιείται, ακολουθεί νόρμες, μπαίνει σε καλούπια και τετραγωνάκια φόρμας προς συμπλήρωση. Είμαι οι αλλαγές στο ύψος που χάρασσαν στον τοίχο οι γονείς μου, το δόντι που αποχωρίστηκα και κρατούσα στην παλάμη μου όλο το βράδυ για να εξαγοράσω τη νεράιδα των δοντιών, είμαι οι πληγές και οι ουλές στα πόδια από παιχνίδια στη γειτονιά, είμαι η ρυτίδα στο μέτωπο, οι πρώτοι πόνοι στην πλάτη, το ανώριμο γέλιο και οι ώριμες σκέψεις, η πρώτη λευκή τρίχα και η συνειδητοποίηση της πεπερασμένης μας ύπαρξης. Είμαι οι εικόνες που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου κατά τις εναλλαγές ήλιου και σελήνης. Οι εμπειρίες που έζησα και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, τα απλά, ράθυμα απογεύματα βροχερής μέρας και τα συνταρακτικά γεγονότα κρύων πρωινών που με συγκλόνισαν. Είμαι το πρώτο φως που αντίκρισα ως μωρό και η πρώτη μεθυσμένη ανατολή που με μάγεψε στο δρόμο προς το σπίτι.
Δεν είμαι ό,τι μου επέβαλαν να επιλέξω να γίνω στην ανώριμη φάση της αυτογνωσίας μου, προδιαγράφοντας το μέλλον μου. Δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος, άνεργος ή τεχνίτης. Δεν είμαι κανένα κορνιζαρισμένο χαρτί σε τοίχο εφηβικού δωματίου. Δε φέρω καμιά ταμπέλα στο στήθος μου, καμιά επιγραφή. Κανένας τίτλος και επίσημο έγγραφο δεξιοτήτων ή εργασιακής κατάστασης δε θα αναδείξει την προσωπικότητα μου, δε θα αποτελέσει σημάδι αναγνώρισής μου σε περίπτωση που ξεχαστώ, που χαθώ. Είμαι όσα ανακάλυψα, όσα έμαθα, όσα έπιασαν τα χέρια μου, όσα παίδεψαν το μυαλό μου, όσο ονειρεύτηκα και ακόμα ονειρεύομαι να γίνω. Είμαι το χαμόγελο όταν κράτησα τον πρώτο μου μισθό. Είμαι η ικανοποίηση της πρώτης μου επιτυχίας. Είμαι ο θυμός της απόλυσης και όσα αυτή με δίδαξε. Είμαι τα ξενύχτια που πέρασα για να αφουγκραστώ ένα αντικείμενο. Είμαι η συγκίνηση της εθελοντικής εργασίας που απλόχερα προσέφερα.
Είμαι οι συζητήσεις με τους συναδέλφους, τα γέλια, τα πικρόχολα σχόλια, ο ανταγωνισμός και η συνεργασία που με έκαναν να εμπιστευτώ τους ανθρώπους αλλά και να κρίνω ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα μου. Είμαι η οργή, ενώ κρατούσα το δελτίο ανεργίας και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Είμαι τα καινούρια πράγματα που έμαθα και ένιωσα μπερδεμένη, φοβισμένη, αλλά και περήφανη. Είμαι τα παλιά που έγιναν η καθημερινότητά μου και μοιράστηκα με νέους ανθρώπους στη ζωή μου. Είμαι τα στρογγυλά γυαλιά μου και ο τρόπος που τα πειράζω κάθε τόσο, ενώ εργάζομαι. Ο καφές με δυο κουταλιές ζάχαρη και το απογοητευμένο ξύπνημα το πρωινό της Δευτέρας. Όσα ελπίζω να κατακτήσω και να γίνω και τα σχέδια που καταστρώνω γι’ αυτά.
Δεν είμαι η κάτοικος ενός τόπου, αναγνωριστικό στοιχείο του ήθους, της συμπεριφοράς μου, της ταυτότητάς μου. Δεν είμαι όλα όσα προσδίδουν σε εκείνους που κάποιος όρισε με νοητή γραμμή ότι ανήκουν σε μια πόλη, σε ένα κομμάτι γης. Δεν είμαι γαντζωμένη σε μια στεριά, με κωδικό τις συντεταγμένες της. Είμαι το αγαπημένο μου σημείο που με ηρεμεί, η κλασική και ασφαλής διαδρομή που ακολουθώ αλλά και τα καινούρια, μυστηριώδη μονοπάτια που επιλέγω. Είμαι τα ηλιοβασιλέματα που είδα και ακόμα θυμάμαι, οι παραλίες που χάραξαν ανεξίτηλα κάποια καλοκαίρια μου. Είμαι οι λακκούβες που προσέχω να μη με πλήξουν ξανά, η ελπίδα που μου προσέφερε η θέαση του ορίζοντα ένα ήσυχο πρωινό και το δέος που μου προξένησε μια λάμψη πάνω από φουρτουνιασμένα νερά, ενώ κρυβόμουν κάτω από την ομπρέλα μου. Είμαι τα στίγματα στο χάρτη σε μέρη που ονειρεύομαι να πάω, είμαι οι μικρές καρτ ποστάλ από ταξίδια που έκανα και φυλάω ευλαβικά σε διακοσμητικά κουτάκια ή κολλάω περήφανα στην πόρτα του ψυγείου μου. Είμαι όλες εκείνες οι διαφορετικές παραδόσεις, ήθη, έθιμα γνώρισα και διεύρυναν τους ορίζοντές μου. Είμαι το βότσαλο που μάζεψα από την άμμο, το φύλλο δέντρου που έκλεισα απερίσκεπτα σε ένα παιδικό ανθολόγιο, είμαι οι πατρίδες που άφησα, οι πατρίδες που ανακάλυψα, οι πατρίδες που δημιούργησα. Είμαι ένα σύνολο από κομμάτια παζλ. Και κάθε ένα από αυτά είναι μέρη που επισκέφτηκα, εικόνες που πέρασαν στη μακρόχρονη μνήμη μου, άνθρωποι που γνώρισα και με έφεραν στο τώρα μου.
Δεν είμαι η σύζυγος κάποιου και η μητέρα τόσων τέκνων που θα με εντάξουν σε άλλη κατηγορία παροχών. Δεν είμαι στεφανωμένη ή ανύμφευτη στιγματισμένη με κοινωνικά κριτήρια. Δεν είμαι η κυρία κανενός τάδε και η μάνα κανενός δείνα. Είμαι το δάκρυ της πρότασης γάμου, το μαξιλάρι για εκείνον που μοιράστηκε τον εαυτό του, οι μεσημεριανές συζητήσεις μετά τη δουλειά, εκείνα τα πρωινά βλέποντας παιδικά με τις πυτζάμες, είμαι το αίσθημα της ολοκλήρωσης που μου προσέφερε η συντροφικότητα. Είμαι το άγχος και η οργή που μου παρείχε η διαφορετικότητα, είμαι η πόρτα που βρόντηξε κατά τη διεκδίκηση του δίκιου μου, η κλωτσιά κάτω από το τραπέζι προς συμμόρφωση σε μια οικογενειακή μάζωξη. Είμαι η ηδονή της ερωτικής συνεύρεσης και αυτό το μούδιασμα στο στήθος, το καταλυτικό αίσθημα της αγάπης. Είμαι ο πόνος και τα ράμματα του τοκετού, τα ξενύχτια, οι φόβοι και οι ανησυχίες για ένα πλάσμα που μοιράστηκε την ανάσα μου. Είμαι η ευχή κάθε φορά που κλείνει την πόρτα πίσω του, οι συμβουλές που βουτάνε στη δική μου κοσμοθεωρία και η αίσθηση της ολοκλήρωσης - βάρος και θείο δώρο για την υπόλοιπη ζωή μου.
Είμαι οι φωτογραφίες που τραβάω αιχμαλωτίζοντας στιγμές στο δικό μου προσωπικό, μοναδικό κάδρο. Οι λέξεις που αραδιάζω δίνοντας υπόσταση στις σκέψεις μου, τα τραγούδια που με κάνουν να δακρύζω και να χορεύω, οι γεύσεις που με ωθούν να γλείφω τα δάχτυλά μου. Είμαι οι χτύποι της καρδιάς μου όταν ένιωσα την αγάπη και οι ρωγμές της όταν γνώρισα την απόρριψη, την απώλεια. Είμαι το αστείο που λέω πάντα, ο τρόπος που κοιμάμαι, η δική μου οπτική γωνία για τη ζωή, η συνταγή που μοιράστηκα, το είδωλό σου που καθρεφτίζεται στα μάτια μου όταν με κοιτάς.
Είμαι συναισθήματα, ήχοι, μυρωδιές, εικόνες. Δεν είμαι λέξεις στριμωγμένες σε χαρτιά υπηρεσιών. Είμαι τόσα πολλά που δεν μπορεί να κλείσει κανένας γραφειοκρατικός φάκελος, δεν μπορεί να φωνάξει κανείς στο δρόμο για να γυρίσω ακούγοντάς τα. Όλα αυτά είμαι. Με το γνωστό σήμα γνησιότητας. Τώρα ξέρεις τι να πεις αν σε ρωτήσουν ποια είμαι.
~Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι πολύ παλιός, ο χρόνος δεν σε έχει αγγίξει, δεν έχεις φύλο, ούτε ημερομηνία γέννησης, δεν έχεις συγκεκριμένο όνομα ούτε προκαθορισμένο σχήμα~
Εσύ ποιος είσαι;

Facebook: Xara Koulopoulou





Η εθελοντική αιμοδοσία της Τράπεζας Αίματος Προμάχων


Με απόλυτη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εθελοντική αιμοδοσία της Τράπεζας Αίματος Προμάχων στο κέντρο νεότητας του χωριού.

Υπήρξε αθρόα προσέλευση εθελοντών αιμοδοτών από παλιά και καινούρια μέλη της Τράπεζας και στο τέλος της δράσης, το πάντα εξυπηρετικότατο προσωπικό της κινητής μονάδας αιμοληψίας του νοσοκομείου της Έδεσσας, καταμέτρησε 31 φιάλες από το πολύτιμο δώρο ζωής.

Αξιολογότατη δράση της τοπικής Τράπεζας, με πλειοψηφία νεαρής ηλικίας μελών, που σε κάθε δύσκολη στιγμή κάποιου συνανθρώπου μας, δηλώνει "παρούσα" και χαρίζει με γενναιοδωρία και ανιδιοτέλεια το αναντικατάστατο υγρό.


















Εκλογές του Μ.Χ.Σ. Προμάχων "Οι Πρόμαχοι"




ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ





Η τράπεζα αίματος Προμάχων καλεί τα μέλη της σε εθελοντική αιμοδοσία
την Τετάρτη 14-9-2016

Επίσης κάνει γνωστό σε όσους έχουν κάνει χρήση της τράπεζας χωρίς να υπάρχει αιμοδότης στην οικογένεια τους παρακαλούνται να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους. 

Ώρα αιμοδοσίας 9.00π.μ. έως 12.45μ.μ. Στο Κέντρο Νεότητας Προμάχων



 Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.










ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...