Γιορτινός μήνας, χρονιάρες μέρες προ των πυλών, στο
μεταίχμιο πραγματικότητας και φαντασίωσης, ο νους επιβιβάζεται στο
πολύχρωμο-μαγεμένο, από τις Νεράιδες του παρελθόντος, αερόστατο.
Ταξίδι στο κέντρο της Ουτοπίας, του Ιδανικού, του Τέλειου.
Η φλόγα δυναμώνει, οι φυσητήρες ζωηρεύουν τον ρυθμό, η ζέστη
πλημμυρίζει το ολοστρόγγυλο αερόπλοιό μου και η αντίσταση της βαρύτητας
υποχωρεί.
Απογείωση.
Τα σπιτάκια, τοποθετημένα τόσο μαγικά, μικραίνουν, ενώνονται
με το έδαφος, χάνονται από το ανάγλυφο, ένα πάζλ χρωματικής σχιζοφρένειας.
Μεγάλες στήλες, σωστές Σάρισσες καπνού, πασχίζουν του κάκου
να ενώσουν τις καμινάδες με το γαλανό στερέωμα, θυμίζουν αφηρηματικές μουντζούρες
σε πίνακα του Νταλί.
Από τον κάτω μαχαλά μια έντονη γαργαλιστική οσμή, τρυπάει τη
μύτη, μυρίζει βανίλια και ηλιέλαιο, τα κουλούρια μόλις ξεφουρνίστηκαν.
Στο κέντρο του συγκροτήματος, ο Ναός, σε σχήμα ορθόδοξου
σταυρού, Δεσπόζει, προστατεύει, Ευλογεί. Το άλικο, Βυζαντινό θαρρείς χρώμα της
σκεπής, σε ωθεί σε κατανυκτικούς, μυσταγωγικούς αιώνες, όπου το «Χαίρε Νύμφη
Ανύμφευτε» συναντά το « Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...».
Ασπρόμαυρες, κινούμενες φιγούρες στα ανατολικά, το κοπάδι
του μπαρμπά Ηλία, σωστή σκακιέρα, πρόβατα και κατσίκια στο οροπέδιο της
Μπουμπόβιστας με τα σκυλιά φύλακες να αλυχτούν σηκώνοντας το μεγάλο κεφάλι τους
προς τα πάνω.
Μια ριπή του Μπαχοβίτη ανέμου, στρέφει την πορεία του πλοιαρίου
μου προς δυσμάς, το Τσουλές-Κάμιν έλκει σαν υπερσυμπαντικός μαγνήτης. Ξυπνούν
τα φαντάσματα, η τεράστια Χριστουγεννιάτικη φωτιά εξακολουθεί να καίει, φωτίζει
τα χρώματα των συναισθημάτων, η αρχέγονη σπίθα ξαναγεννημένη και πίσω της,
διακρίνονται κάποιοι μπόμπιρες, να στριφογυρνούν πάνω από τα μάλλινα σκουφιά
τους κάποια αναμμένα παλιά πλαστικά παπούτσια, ρυθμικά-κυκλικά, φεγγοβολώντας
όλη την πλαγιά.
«Κόλντα μπάμπο, κόλντα μπάμπο».
Και σαν σε όνειρο, από διάφορες κατευθύνσεις, η ίδια
απάντηση, από τα «Γράμματα», το «Ταρπάνοβο», τα «Αλώνια» και το «Φυλάκιο».
«Κόλντα μπάμπο, κόλντα μπάμπο».
Ένα γκριζόμαυρο σύννεφο τυλίγει αίφνης την «Αργώ» μου.
Πίσσα, σκοτάδι, λες κι ο Δημιουργός κατέβασε τον γενικό διακόπτη.
Όμως, κάπου εκεί, χαμηλά, στη σμίξη ουρανού και γης,
ασπροκίτρινες δέσμες φωτός, μαστιγώνουν το μαύρο, σαν τα φωτόσπαθα των ταινιών
φαντασίας, και η μνήμη επαναφέρει στο προσκήνιο εκείνα τα μικρά παιδιά, με τους
πλακέ φακούς, τα μπαστούνια και τους τουρβάδες στον ώμο, να οργώνουν τις
γειτονιές, ενώ οι τσιριχτές μελωδίες, μόλις που ερεθίζουν το αισθητήριό μου.
«…Χριστός γεννάται σήμερον……»
Η μυρουδιά του καμένου σανού στην μασίνα έντονη, αναβιώνει
το έθιμο των πατέρων. Ακόμη πιο έντονη, κάνοντας τους σιαλογόνους να πάλλονται,
η κολασμένη οσμή της «καουμπάσας», του φρεσκογεμισμένου χωριάτικου λουκάνικου,
με το μπόλικο λίπος, το πράσο και το κόκκινο πιπέρι.
Βγαίνοντας από τον σκοτεινό συννεφογίγαντα, το αερόστατό μου,
οδηγούμενο από έναν μαγικό καπετάνιο, φτάνει να αιωρείται πάνω από ένα μοναχικό
φτωχόσπιτο στην άκρη του οικισμού. Στο μεγάλο παράθυρό του, διακρίνω ένα
φουντωτό δεντράκι, με κάποιες καραμελίτσες κρεμασμένες στα κλαδιά για στολίδια, λίγο βαμβάκι στα φύλλα, προσομοίωση χιονιού,
ενώ κάποια πολύχρωμα λαμπάκια αναβοσβήνουν νωχελικά, ρυθμικά, σκορπώντας το
αχνό φώς τους μέσα κι έξω από το οίκημα.
Και στη ρίζα του δέντρου, καθισμένο ανακούρκουδα στο περβάζι
του μεγάλου παραθύρου, ένα μικροκαμωμένο, χλωμό προσωπάκι, με μάτια που
σπινθηρίζουν, που ψάχνουν εναγώνια στο στερέωμα, θυμίζοντας Αρχιμήδη και
Κοπέρνικο. Να αναζητούν ψηλά, ανάμεσα στα αστέρια που τρεμοπαίζουν, το
πειστήριο, την εμφάνιση, το Θαύμα.
Η πορεία του αστερόπλοιου γίνεται φθίνουσα, κάνοντάς με να
συνειδητοποιήσω ότι το ταξίδι μου φτάνει στο τέλος του για απόψε.
Κι εκεί που δένω τα χοντρά σκοινιά του πλοιαρίου μου, στον
κάβο του Νου, βλέπω κι ακούω πίσω από την πλάτη μου, αχνά, ασπρόμαυρα, τη σκηνή
του φινάλε, πριν πέσει η αυλαία, τον πιτσιρικά στο παράθυρο με γουρλωμένα τα
μάτια και τα χέρια ψηλά, να χαιρετάει το μεγάλο έλκηθρο, που σέρνεται από
κάποιους μεγαλόσωμους ταράνδους, κι έναν γεράκο με άσπρα γένια και κόκκινα
ρούχα να τους φωνάζει:
Άιντε Τολμηρέ
Άιντε Χορευταρού
Άιντε Χοροπηδηχτούλη
Άιντε Στρίγγλα
Άιντε Κομήτη
Άιντε Έρωτα
Άιντε Βροντή
Άιντε Βροντή
Άιντε Αστραπή
Άιντε Ρούντολφ.
Καλά Χριστούγεννα
Χο χο χο…
Ανοίγω τα μάτια, σκουπίζω το ιδρωμένο μου μέτωπο, βγάζω έναν
βαθύ αναστεναγμό και με μια επιτηδευμένη κίνηση, τα ξανακλείνω, παρακαλώντας να
συνεχίσει το ταξίδι μου, να βουτήξει η σκέψη μου ξανά με το βαθυσκάφος της Ευτυχίας,
στον βυθό των συναισθηματικών αναμνήσεων, να κολυμπήσει δίπλα στις Νηρηίδες και
τις Ωκεανίδες, να αναπολήσει, να αναμοχλεύσει, να παγώσει τον αμείλικτο χρόνο
σε κείνες τις στιγμές, όπου η μαγεία συνυπήρχε με την πραγματικότητα…
