Εκείνοι οι ιδιαίτεροι

Κάποιοι λένε ότι γελούν πολύ. Κάποιοι θα πουν ότι ονειρεύονται πολύ. Κάποιοι θεωρούν ότι ζουν στον κόσμο τους.  Κάποιοι τους λατρεύουν γιατί παθιάζονται πολύ.  Σίγουρο είναι πως τους αρέσει το πολύ, το απόλυτο, το κοκκινο το πορφυρό, το μαύρο του θανάτου, το λευκό της γαλήνης, το μπλε των ονείρων. Πάντοτε όμως τα χρώματα που αγαπούν είναι καθαρά. Ρέουν χωρίς μέτρο μέσα τους. Ποσότητες κ εκφράσεις που γοητεύουν και φοβίζουν.  Πολλές φορές τους θεωρούν χαζούς γιατί δεν...

Διαβάστε Περισσότερα

Το λίγο

Και κάπως έτσι πίστεψα πως η μοναξιά μου ταιριάζει γάντι. Λίγο εγώ, λίγο εσύ και λίγο η απουσία σου που μ'αναγκάζει να τριγυρίζω σε λάθος σοκάκια αγκαζέ με ανθρώπους τοξικούς για το "εγώ" μου. Και κάπως έτσι πίστεψα σε τόσες υποθέσεις που ήθελαν τον άνθρωπο "ον μοναχικό". Μάλλον κάποιος δαίμονας ανακάτευε το μυαλό μου σαν χιονοστιβάδα μήνα Ιούνη. Μάλλον εγώ δεν άντεχα το πολύ των άλλων, αλλά ούτε και το λίγο. Και είναι και οι άνθρωποι που άλλα λένε κι άλλα εννοούν. Είναι που...

Διαβάστε Περισσότερα

Το χρονικό ενός…. τσακωμού

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ένας καβγάς, ένας τσακωμός, μια σύγκρουση είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και κατά συνέπεια «χρειάζεται να αποφευχθεί όσο γίνεται». Μια σύγκρουση προκαλεί φόβο για αυτό που θα ακολουθήσει, αγωνία και θυμό για αυτό που μπορεί να προηγήθηκε και πολλές σκέψεις και συναισθήματα όσο διαρκεί… Για τους περισσότερους ανθρώπους, ένας καβγάς, ένας τσακωμός, μια σύγκρουση είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και κατά συνέπεια «χρειάζεται να αποφευχθεί...

Διαβάστε Περισσότερα

"Ο ευαίσθητος άνθρωπος". Μαργαρίτα Καραπάνου

Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί!  Αντίθετα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος δείχνει ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά.  όμως, απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα.  Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. Μαργαρίτα Καραπάνου (Η ζωή είναι αγρίως απίθανη) ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiart...

Διαβάστε Περισσότερα

Νίκος Καζαντζάκης: "Xωρίς να κερδίσει ο Θεός..."

Τρεις μέρες έμεινα σ' ένα Μοναστήρι απάνω από το Λιβυκό πέλαγο. Μου άρεσε πάντα η ασύχρονη ζωή του Μοναστηριού, ο παλαιικός ρυθμός που το κυβερνάει, οι καλόγεροι με τα πονηρά ή νυσταγμένα μάτια, με τις τρουλωτές ή αδειανές κοιλιές, με τις χοντρές χερούκλες που πότε κρατούν το κλαδευτήρι ή την τσάπα και πότε το Άγιο Δισκοπότηρο. Μου άρεσε η μυρωδιά του λιβανιού, τα τερερίσματα στην εκκλησιά τα ξημερώματα κι ύστερα όλοι μαζί να δρομώνουμε στο μεγάλο παχνί, στην Τράπεζα, που μύριζε ταγκό...

Διαβάστε Περισσότερα

Ναζίμ Χικμέτ, «Εκείνη τι κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;»

Εκείνη τι κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα; Είναι στο σπίτι, στο δρόμο, δουλεύει, ξάπλωσε, είναι στο πόδι; Μπορεί να σήκωσε το χέρι, -αχ, ρόδο μου, πώς γυμνώνει αυτή η κίνηση τον λευκό, γερό καρπό του χεριού της!- Εκείνη τι κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα; Μπορεί να' χει στα γόνατά της ένα γατάκι να το χαϊδεύει. Μπορεί να περπατάει, έτοιμη ν' απλώσει το πόδι, -εκείνα τα λατρευτά πόδια που τη φέρνουν γοργά γοργά κοντά μου, κάθε μαύρη μέρα!...- Και τι σκέφτεται, εμένα; Είτε ξέρω...

Διαβάστε Περισσότερα

Εγωισμός: Ένας γίγαντας μέσα μας

Πότε ο εγωισμός είναι καλός και πότε μπορεί να μας βλάψει; Με ποιον τρόπο μπορούμε να τον διαχειριστούμε και να κρατήσουμε τις ισορροπίες; Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ο οποίος είχε έναν ανθισμένο κήπο, όπου έπαιζαν τα παιδιά του χωριού. Ο γίγαντας, όμως, ήταν πολύ εγωιστής και ήθελε τον κήπο αποκλειστικά για τον εαυτό του. Έχτισε, λοιπόν, μια μεγάλη μάντρα και απαγόρευσε στα παιδιά να μπαίνουν μέσα. Όταν έμεινε μόνος του και είδε τον κήπο μαραμένο, συνειδητοποίησε την απερισκεψία...

Διαβάστε Περισσότερα

Χαλίλ Γκιμπράν: «Λάζαρε, έλα έξω!»

Ήμασταν, η αγαπημένη μου κι εγώ, μες στο άπειρο και ήμασταν το άπειρο. Ήμασταν μες στο φως κι ήμασταν φως. Και περιπλανιόμασταν σαν αρχαίο πνεύμα που κινιόταν πάνω στην όψη των νερών. Κι ήταν για πάντα η πρώτη μέρα. Ήμασταν η ίδια η αγάπη που ζει μες στην καρδιά της διάφανης σιωπής. Τότε, μια φωνή σαν κεραυνός, μια φωνή σαν αμέτρητες λόγχες να τρυπούσαν τον αιθέρα, κραύγασε λέγοντας: «Λάζαρε, έλα έξω!». Κι η φωνή αντήχησε και ξαναντήχησε μες στο άπειρο κι εγώ, σαν από παλίρροια...

Διαβάστε Περισσότερα