Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020

Εκείνοι οι ιδιαίτεροι


Κάποιοι λένε ότι γελούν πολύ. Κάποιοι θα πουν ότι ονειρεύονται πολύ.

Κάποιοι θεωρούν ότι ζουν στον κόσμο τους. 
Κάποιοι τους λατρεύουν γιατί παθιάζονται πολύ. 
Σίγουρο είναι πως τους αρέσει το πολύ, το απόλυτο, το κοκκινο το πορφυρό, το μαύρο του θανάτου, το λευκό της γαλήνης, το μπλε των ονείρων.

Πάντοτε όμως τα χρώματα που αγαπούν είναι καθαρά. Ρέουν χωρίς μέτρο μέσα τους. Ποσότητες κ εκφράσεις που γοητεύουν και φοβίζουν. 
Πολλές φορές τους θεωρούν χαζούς γιατί δεν κρίνουν απ τις πράξεις, δικαιολογούν γιατί μπαίνουν μέσα απ τα μάτια σου στον κόσμο σου.

Είναι απίστευτα ιδιότροποι.Μπορεί να παραβλέπουν το προφανές και να κολλούν σε λεπτομέρειες. 
Μην τους πάρεις σα δεδομένους. Σεβάσου ότι μέσα στην αδυναμία τους, έχουν τη δύναμη να αφήνονται ολοκληρωτικά. Δεν τους αγγίζουν πολλά αλλά σ' αυτά που τους αγγίζουν είναι ευάλωτοι σε παράλογο βαθμό. Κρύβονται μέσα σε λέξεις βιβλίων. Γίνονται ένα με ταινίες. Πάλλονται με μουσικές.

Εκείνοι, ίσως ακόμα ελπίζουν. Μπορεί να τους χαρακτηρίσεις εύκολα εγωιστές. Βλέπουν τα πάντα με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Τα τοπία, τις διαδρομές, τον ήλιο, το φεγγάρι, τους ανθρώπους. Μπορεί να τους θεωρήσεις σνομπ , απρόσιτους, υπερβολικούς, εκρηκτικούς. Ίσως θα πρεπε να μάθουν να ζυγίζουν, το "δίνω" και το "παίρνω". Μα τότε θα ταν δυστυχισμένοι.

Μην τους θεωρείτε δεδομένους, θα κλείσουν τα μάτια της ψυχης τους ξαφνικά, χωρίς να το θέλουν. Είναι μωρα μέσα τους. Μετράς πόσο θα ταίσεις κ πόσο θα αγκαλιάσεις ένα μωρο; Ίσως θα έπρεπε να μεγαλώσουν. Ίσως όμως δεν θέλουν πιά. Χαιδεψτε τους με ένα λουλούδι, όταν πονούν. Χωρις να ζητησετε τιποτα. Είναι βαθιά μόνοι.

Εκείνοι.....ίσως τελικά να παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Όχι δεν είναι τελικά εγωιστές, είναι εγωκεντρικοί. Φοβούνται , γι αυτό.

Δεν ξέρω αν είναι σημαντικοί ή όχι. Ξέρω πώς είναι απλά αληθινοί. Φευγουν εύκολα. Όχι από σένα και από μένα. Από μέσα τους. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια. 
Είναι αερικά!

(όταν κοιτάζω τα μάτια σου, είναι θολά. Ίσως γι αυτό σε συμπονώ, σίγουρα κάποτε ήσουν αλλιώς.)

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη





ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Το λίγο


Και κάπως έτσι πίστεψα πως η μοναξιά μου ταιριάζει γάντι.

Λίγο εγώ, λίγο εσύ και λίγο η απουσία σου που μ'αναγκάζει να τριγυρίζω σε λάθος σοκάκια αγκαζέ με ανθρώπους τοξικούς για το "εγώ" μου.

Και κάπως έτσι πίστεψα σε τόσες υποθέσεις που ήθελαν τον άνθρωπο "ον μοναχικό".

Μάλλον κάποιος δαίμονας ανακάτευε το μυαλό μου σαν χιονοστιβάδα μήνα Ιούνη. Μάλλον εγώ δεν άντεχα το πολύ των άλλων, αλλά ούτε και το λίγο.

Και είναι και οι άνθρωποι που άλλα λένε κι άλλα εννοούν.

Είναι που τα εύκολα τους αρέσουν περισσότερο.

Και αυτό που ξεχνούν. Λες και το χθες δεν υπήρξε ποτέ και το αύριο θα περάσει σαν μια κούπα ζάχαρη που δεν πρόλαβες να πιάσεις πριν πέσει και γίνει θρύψαλα...

Είναι αυτό το λίγο που δεν ζήσαμε και το πολύ που είχα στο μυαλό μου.

Και λίγο εσύ, λίγο ο έρωτας και η μοναξιά. Λίγο η απουσία σου, και ο γείτονας με την φασαρία του κάθε βράδυ.

Είναι αυτό το αύριο που δεν ήρθε και το χθες που δεν βρεθήκαμε.

Είσαι κι εσύ.

Εσύ που ξέχασες.

Είμαι κι εγώ.

Εγώ που ξέρω να χαίρομαι μόνο όταν υποφέρω...




Γράφει η Ραφαέλα Συμεωνίδου






ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Το χρονικό ενός…. τσακωμού


Για τους περισσότερους ανθρώπους, ένας καβγάς, ένας τσακωμός, μια σύγκρουση είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και κατά συνέπεια «χρειάζεται να αποφευχθεί όσο γίνεται». Μια σύγκρουση προκαλεί φόβο για αυτό που θα ακολουθήσει, αγωνία και θυμό για αυτό που μπορεί να προηγήθηκε και πολλές σκέψεις και συναισθήματα όσο διαρκεί…

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ένας καβγάς, ένας τσακωμός, μια σύγκρουση είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και κατά συνέπεια «χρειάζεται να αποφευχθεί όσο γίνεται». Μια σύγκρουση προκαλεί φόβο για αυτό που θα ακολουθήσει, αγωνία και θυμό για αυτό που μπορεί να προηγήθηκε και πολλές σκέψεις και συναισθήματα όσο διαρκεί: άγχος, αγωνία, θλίψη, φόβο, ντροπή, θυμό, ενοχή, απελπισία, πίκρα, οργή, αποδιοργάνωση και σύγχυση, καταστροφικές σκέψεις, παρορμητική συμπεριφορά.

Πριν τον τσακωμό..
Όταν η στάση ζωής, η νοοτροπία ενός ανθρώπου είναι «να αποφύγω» τη σύγκρουση, ή «δεν μου αρέσει να τσακώνομαι», αυτό σημαίνει ότι έχει βρεθεί πολλές φορές στη θέση να θέλει να τσακωθεί και δεν το έκανε. Και τι σημαίνει θέλω να τσακωθώ; Σημαίνει ότι κάτι με ενοχλεί, δεν μου αρέσει, νοιώθω δυσάρεστα, ασφυκτικά ίσως. Αλλά παρόλα αυτά θα κάνω υπομονή, θα συμβιβαστώ, θα υποχωρήσω, θα κάνω τα στραβά μάτια «για το καλό της σχέσης».

Είναι αρκετά εύκολο να φανταστούμε τη συνέχεια. Το «ποτήρι θα ξεχειλίσει» από ένα φαινομενικά – και αντικειμενικά – ασήμαντο περιστατικό και..

Στη διάρκεια ενός τσακωμού….
Θα λέγονται λόγια γεμάτα πίκρα, απογοήτευση και αδικία, θα εκτοξεύονται κατηγόριες που «δεν με κατάλαβες ποτέ κι εγώ κάνω τόσα για σένα», θα απαριθμούνται όλες οι φορές που μπήκε στη διαδικασία «να κάνει πίσω» και τις οποίες μάλιστα θυμάται με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, θα καταλογίσει ευθύνες με αδιάψευστα στοιχεία και αποδείξεις και ο άλλος θα πρέπει να ακούσει όσα δεν άκουσε ποτέ. Θα ζητάω να με ακούσει και να με καταλάβει ο άλλος, την ίδια στιγμή που εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω τίποτα. Δεν ζητάω απαραίτητα να βρεθεί μια λύση. Θέλω απλώς να του τα πω, να ξεσπάσω, να αδειάσω.

Μετά τον τσακωμό…
Το άδειασμα υπάρχει, αλλά όχι όπως το φανταζόταν. Ενώ το ξέσπασμα θα μπορούσε να φέρει ανακούφιση, τελικά δεν έγινε έτσι. Αναστάτωση, πίκρα, απογοήτευση, αδικία, αίσθηση ανικανοποίητου, ανταγωνισμός, παιχνίδια εξουσίας. Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Μήπως ήμουν πολύ σκληρός και απότομος; Μήπως είπα λόγια που δεν έπρεπε; Από την άλλη, έπρεπε να ξέρει πώς νοιώθω. Και τώρα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, αλλά είναι τόσο εγωιστής που δεν θα το κάνει; Ή μήπως να το κάνω εγώ γιατί φέρθηκα άσχημα;

Σκέψεις και συναισθήματα που μόνο για το καλό της σχέσης, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου δεν είναι. Όποιος και να κάνει το πρώτο βήμα με τέτοιους όρους είναι χαμένος. Γιατί δεν θα καταγραφεί ότι πλησιάζω το σύντροφό μου, αλλά ότι υποχωρώ, για μια ακόμη φορά.

Τι, πώς και γιατί..
Ένας άνθρωπος που μπαίνει συνεχώς σε μια διαδικασία υποχώρησης έχει εκπαιδευτεί πολύ καλά στο να συσσωρεύει συναισθήματα. Η χρόνια συσσώρευση αυτών των συναισθημάτων οδηγεί σε µία κατάσταση χρόνιας και ήπιας «επιθετικής ετοιμότητας», η οποία καθιστά τον άνθρωπο παθητικο-επιθετικό και «ανειλικρινή» ως προς τις συναισθηματικές του ανάγκες. Αυτό τον οδηγεί να ανταποκρίνεται στις καταστάσεις και τους ανθρώπους με επιφύλαξη και αμυντική στάση. Δημιουργείται ένα τείχος αδιαφορίας και παθητικότητας. Αυτή η κατάσταση με τη σειρά της οδηγεί σε μια χρόνια αίσθηση πίκρας, αδικίας και αδυναμίας.

Ένας τσακωμός είναι τόσο για να ακουστώ όσο και να ακούσω. Είναι για να με καταλάβουν και να καταλάβω κι εγώ. Είναι για να βρούμε λύση χωρίς να έχει σημασία ποιος έχει δίκιο ή άδικο, ποιος πρότεινε και ποιος ακολουθεί. Ο πραγματικός θυμός όμως, δεν αφορά στο πρόσωπό του ανθρώπου. Αφορά σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο με κάνει να μην νοιώθω καλά. Ο στόχος κάθε σύγκρουσης, διαφωνίας ή αντίρρησης είναι να έχω καλύτερη σχέση με τον άνθρωπο με τον οποίο συγκρούομαι, όχι να κατηγορήσω, να ενοχοποιήσω ή να αδειάσω όλα όσα μάζευα. Ο στόχος του θυμού ή της σύγκρουσης είναι η ειλικρινής σχέση, ο εμπλουτισμός από το διαφορετικό, να παράγω κάτι καινούριο που μπορεί να περιλαμβάνει και το δικό μου και το δικό σου.

Η ερώτηση κλειδί που μπορώ να θέσω στον εαυτό μου ώστε να επιλύσω την σύγκρουση είναι: «τι είναι αυτό που πραγματικά με ενοχλεί στον άλλον και ποια είναι η σχέση που μπορεί να έχει αυτό με μένα;». Αν μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την διαμάχη από αυτήν την οπτική, οι συγκρούσεις αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον: είναι μία διαδρομή προς την αυτογνωσία.





ΠΗΓΗ...https://kepsy.gr

"Ο ευαίσθητος άνθρωπος". Μαργαρίτα Καραπάνου


Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει.

Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! 
Αντίθετα.

Ο ευαίσθητος άνθρωπος δείχνει ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. 
όμως, απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. 
Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό.

Μαργαρίτα Καραπάνου (Η ζωή είναι αγρίως απίθανη)





ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Νίκος Καζαντζάκης: "Xωρίς να κερδίσει ο Θεός..."


Τρεις μέρες έμεινα σ' ένα Μοναστήρι απάνω από το Λιβυκό πέλαγο. Μου άρεσε πάντα η ασύχρονη ζωή του Μοναστηριού, ο παλαιικός ρυθμός που το κυβερνάει, οι καλόγεροι με τα πονηρά ή νυσταγμένα μάτια, με τις τρουλωτές ή αδειανές κοιλιές, με τις χοντρές χερούκλες που πότε κρατούν το κλαδευτήρι ή την τσάπα και πότε το Άγιο Δισκοπότηρο.

Μου άρεσε η μυρωδιά του λιβανιού, τα τερερίσματα στην εκκλησιά τα ξημερώματα κι ύστερα όλοι μαζί να δρομώνουμε στο μεγάλο παχνί, στην Τράπεζα, που μύριζε ταγκό λάδι και ξινίλα. Και το βράδυ οι σιγανές κουβέντες στην ταράτσα του Μοναστηριού κι οι βαριές σιωπές, γεμάτες από το μακρινό αντίλαλο του κόσμου.
[....]
Τη μέρα που ήταν να φύγω, είχα πάει, πριν ξημερώσει, στον όρθρο• λαχτάριζα ν' ακούσω το μονότονο μελωδικό τερέρισμα των καλόγερων στο Θεό' και τα παθητικά λόγια, γεμάτα συντριβή, που βρήκαν οι παμπάλαιοι πιστοί να καλημερίσουν το Θεό, πρωί πρωί, πριν να ξημερώσει: Ο Θεός, ο Θεός μου, προς σε ορθρίζω. Εδίψησέ σοι η ψυχή μου, ποσαπλώς σοι η σαρξ μου, εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω...

Στάθηκα σ' ένα στασίδι πλάι στο παράθυρο απ' όπου έβλεπα κάτω μακριά το Λιβυκό πέλαγο, κάτασπρο ακόμα μέσα στην πρωινή πάχνη, απέραντο, έρημο, να φτάνει ως πέρα στις ζεστές αμμούδες της Αραπιάς...

Τα πουλιά μαζί με τους καλόγερους ξυπνούσαν κι είχαν αρχίσει να τερερίζουν κι αυτά και να χαιρετούν το φως' η κορφή του κυπαρισσιού στη μέση της αυλής είχε κιόλα φωτιστεί, μα ακόμα τα φύλλα τηδ πορτοκαλιάς δίπλα του ήταν βυθισμένα σε βαθυπράσινο σκοτάδι.

Ο σημαντάρης είχε τελέψει το γύρο του στα κελιά, είχε ξυπνήσει τους καλόγερους κι έβγαζε τώρα μπαίνοντας στη μεσοσκότεινη εκκλησιά το πισωκαλύμμαυκό του και κρεμούσε πλάι στην πόρτα το ξύλινο σήμαντρο• έτσι που φωτίστηκε όρθιος στο κατώφλι, έλαμψαν τα κορακάτα σγουρά γένια του και τ' απολυτά μαλλιά του στις πλάτες. Αψηλός, μαυριδερός, ξεχείλιζε νιάτα• κρίμα ένα τέτοιο κορμί να μην του 'ναι γραφτό ν' αγκαλιάσει γυναίκα και να κάμει παιδιά• θα ομόρφαιναν οι γιοι κι οι θυγατέρες του τον κόσμο.

Κι εκεί που διαλογίζουμουν τι χάνει ο κόσμος χωρίς να κερδίσει ο Θεός, μια γυναίκα πρόβαλε δειλά στην πόρτα, μαυρομαντιλωμένη, μ' ένα μωρό στην αγκαλιά της.

Ο γούμενος χτες μου 'χε πει πονηρά χαμογελώντας να μη σκανταλιστώ που θα 'ρθει αύριο από ένα κοντινό χωριό μια νιόπαντρη να ζητήσει να πει την ευκή στο νιογέννητο της, να μην το πιάνει το μάτι• γιατί 'ταν, λέει, πολλά όμορφο και της το μάτιαζαν οι σμιχτοφρύδηδες.

Στάθηκε πλάι στην πόρτα με το κεφάλι γερμένο και περίμενε να τελέψει ο όρθρος και να ζυγώσει ο γούμενος με την αγιαστούρα του.

Ο αγέρας μού φάνηκε άλλαξε, ανακατώθηκαν τα βαριά καλογερίστικα χνότα με την ανάσα της γυναίκας, γάλα θαρρείς μύρισε η εκκλησιά και δαφνόλαδο από τα νιολουσμένα μαλλιά τής νιόπαντρης. Κι η νυσταγμένη φωνή τού γούμενου ζωντάνεψε• κι ίσια ίσια εκείνη τη στιγμή έψελνε το χαρμόσυνο τροπάρι: Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου...

Μετακουνήθηκαν οι καλόγεροι από τα στασίδια τους, στράφηκαν, έριξαν λοξή ματιά κατά την πόρτα, δυο τρείς άρχισαν να βήχουν.

Ο σημαντάρης ζύγωσε τη γυναίκα, κάτι της είπε στο αυτί, κι εκείνη, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, προχώρεσε δυο βήματα και κάθισε στο τελευταίο στασίδι προς την πόρτα. Ένιωθες, έχασαν οι ψυχές την ησυχία τους κι όλοι πια οι καλόγεροι, κι εγώ μαζί τους, βιαζόμαστε να τελέψει ο όρθρος.

Ο ήλιος τώρα είχε προβάλει, γέμισε η αυλή φως, μπήκαν οι λοξές αχτίδες στην εκκλησιά κι έλαμψαν τ' αγία κονίσματα και τα πρόσωπα και τα χέρια των καλόγερων' κατέβηκαν όλοι από τα στασίδια, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, αναστέναξαν όλοι, ο όρθρος είχε τελειώσει.

Έβαλε ο γούμενος το πετραχήλι του, πήρε την αγιαστούρα, πίσω του ο σημαντάρης κρατούσε το σιγλί με τον αγιασμό.

Στάθηκε η γυναίκα στην πόρτα, φωτίστηκε όλη• είχε τώρα αναμερίσει τη μαύρη μπόλια της, φάνηκε ολόκληρο το πρόσωπό της. Σήκωσε τα μάτια, κοίταξε το γούμενο, που 'χε αρχίσει να λέει την ευκή, ακουμπώντας την απαλάμη του στο κεφαλάκι του μωρού' κι ύστερα κάρφωσε τη ματιά της στο σημαντάρη.

Ανείπωτη γλύκα είχαν τα μάτια της, μεγάλα, μαύρα, θλιμμένα• θυμήθηκα τα μάτια της Πορταΐτισσας στη Μονή των Ιβήρων' η ίδια γλύκα, η ίδια αγωνία της μάνας για το γιο της.

Άξαφνα το μωρό άρχισε να κλοτσάει τα ποδαράκια του και να κλαίει• κι η μάνα, για να το αρνέψει, ξεκούμπωσε το μπολκάκι της, έβγαλε το βυζί της, αρπάχτηκε το μωρό από τη ρώγα και σώπασε. Ποτέ δε θα φύγει από το νου μου η στιγμή ετούτη• έλαμψε στρογγυλός, χιονάτος ο κόρφος τής νιόπαντρης, μύρισε πιο δυνατά τώρα ο αγέρας γάλα κι ανάλαφρη πολύ μυρωδιά ίδρωτα.

Πίσω από τους ώμους της γυναίκας απλώνουνταν, καταγάλαζο τώρα, το Λιβυκό πέλαγο. Μια στιγμή η γλώσσα τού γούμενου μπερδεύτηκε• μα γρήγορα νίκησε μέσα του ο Θεός, και τέλεψε, χωρίς να ντροπιαστεί, την ευκή.

Ζύγωσα στην αυλή το σημαντάρη• μ' έβαλε ο Πειρασμός να του μιλήσω, μα δεν ήξερα τι να του πω...

- Πάτερ Νικόδημε... άρχισα.

Μα αυτός γρηγόρεψε το βήμα και μπήκε στο κελί του.

Ύστερα από μια ώρα, πεζός όπως μου άρεσε, μπήκα πάλι στο δρόμο.

Πόσα χρόνια πέρασαν; Σαράντα; Πενήντα;

Το Μοναστήρι έσβησε από το νου μου και στη θέση του λάμπει μονάχα, άσπρο, στρογγυλό, αθάνατο, απάνω από το Λιβυκό πέλαγο, το στήθος της μάνας.

Νίκος Καζαντζάκης (1883-1957)

*από το αυτοβιογραφικό βιβλίο τού Νίκου Καζαντζάκη, "Αναφορά στον Γκρέκο", Έκδοση: Αθήνα, 1961 (Ελένης Καζαντζάκη)





Ναζίμ Χικμέτ, «Εκείνη τι κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;»


Εκείνη τι κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;

Είναι στο σπίτι, στο δρόμο,
δουλεύει, ξάπλωσε, είναι στο πόδι;

Μπορεί να σήκωσε το χέρι,
-αχ, ρόδο μου,
πώς γυμνώνει αυτή η κίνηση τον λευκό, γερό καρπό του χεριού της!-

Εκείνη τι κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;

Μπορεί να' χει στα γόνατά της ένα γατάκι
να το χαϊδεύει.

Μπορεί να περπατάει, έτοιμη ν' απλώσει το πόδι,
-εκείνα τα λατρευτά πόδια που τη φέρνουν γοργά γοργά κοντά μου,
κάθε μαύρη μέρα!...-

Και τι σκέφτεται,
εμένα;

Είτε
ξέρω γω
γιατί δε βράζουν τόσην ώρα τα φασόλια;

Είτε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι
είναι τόσο δυστυχισμένοι;

Εκείνη τι σκέφτεται τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;



Ναζίμ Χικμέτ, «25 Σεπτέμβρη 1945» 





ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Εγωισμός: Ένας γίγαντας μέσα μας


Πότε ο εγωισμός είναι καλός και πότε μπορεί να μας βλάψει; Με ποιον τρόπο μπορούμε να τον διαχειριστούμε και να κρατήσουμε τις ισορροπίες;

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ο οποίος είχε έναν ανθισμένο κήπο, όπου έπαιζαν τα παιδιά του χωριού. Ο γίγαντας, όμως, ήταν πολύ εγωιστής και ήθελε τον κήπο αποκλειστικά για τον εαυτό του. Έχτισε, λοιπόν, μια μεγάλη μάντρα και απαγόρευσε στα παιδιά να μπαίνουν μέσα. Όταν έμεινε μόνος του και είδε τον κήπο μαραμένο, συνειδητοποίησε την απερισκεψία του και αναθεώρησε. Ο Oscar Wilde στο παραμύθι του «Ο εγωιστής γίγαντας» περιγράφει με απλοϊκό τρόπο την έννοια του εγωισμού. Αλήθεια, μήπως όλοι μας κάποιες φορές χτίζουμε μάντρες και στρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας; Πώς θα ξεφύγουμε από τον εγωκεντρισμό μας και πώς θα συμβιβαστούμε με τις ανάγκες των άλλων; 

Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας
Όταν υιοθετούμε εγωιστική συμπεριφορά, βάζουμε σε πρώτη μοίρα το εγώ μας. Αγαπάμε υπέρμετρα τον εαυτό μας και ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά και σε υπερβολικό βαθμό για τις δικές μας ανάγκες, το ατομικό μας συμφέρον και τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα. Κάθε προσπάθειά μας αποσκοπεί μόνο στην ικανοποίηση των στόχων και των φιλοδοξιών μας και τις περισσότερες φορές αδιαφορούμε για τους συνανθρώπους μας. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση μπορεί να ωθήσει στον εγωκεντρισμό και αυτό γιατί η εξωφρενική πίστη στον εαυτό μας μάς κάνει να θεωρούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και ότι μόνο εμείς αξίζουμε, με αποτέλεσμα να καταστρατηγούμε τα δικαιώματα των υπολοίπων. 

Το εγωιστικό μας γονίδιο
Όπως όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας, έτσι και ο εγωισμός είναι γραμμένος στα γονίδιά μας. Η τάση να συμπεριφερόμαστε ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα ως έναν βαθμό κληρονομείται. Όμως, το να οδηγούμαστε σε υπερβολές σχετίζεται περισσότερο με τα βιώματά μας και μάλιστα τα πρώιμα, δεδομένου ότι η προσωπικότητά μας αρχίζει να διαμορφώνεται ήδη από τη βρεφική ηλικία. Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και μεγαλώνουμε, οι σχέσεις με τους γονείς και τα αδέλφια μας, αλλά και το πλαίσιο του σχολείου συμβάλλουν σημαντικά στο αν μετέπειτα στη ζωή μας θα λειτουργούμε εγωιστικά ή όχι. Οι διάφορες καταστάσεις που βιώνουμε στην πορεία είναι πιθανό να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε, ωστόσο δεν είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν σε εγωιστική τάση. 

Ο... άρρωστος εγωισμός
Ο εγωισμός δεν είναι πάντα κακός. Το να σκεφτόμαστε, να σεβόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, να ικανοποιούμε τις ανάγκες και επιθυμίες μας και να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν μέσα σε ένα κοινωνικά αποδεκτό όριο είναι θέμα επιβίωσης και θεωρείται απόλυτα υγιής μορφή εγωισμού. Όταν, όμως, δεν λαμβάνουμε υπόψη μας τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων, δεν συμβιβαζόμαστε ποτέ, συμπεριφερόμαστε αυταρχικά, γινόμαστε σκληροί και απάνθρωποι, έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους και προκαλούμε ενοχικά συναισθήματα με στόχο να προσελκύουμε τη μόνιμη προσοχή, τότε ο εγωισμός γίνεται παθολογικός και δημιουργεί προβλήματα. Δεν μας αφήνει να έχουμε υγιείς σχέσεις, αφού κάθε μας κίνηση συνοδεύεται από ανασφάλεια, αίσθημα κατωτερότητας, ζήλια, κτητικότητα, ανυπομονησία, έντονο ανταγωνισμό, αλλά και από μια γενικότερη τάση να εγκαταλείπουμε μπροστά στις δυσκολίες. Ο κακός εγωισμός μάς ωθεί να απαιτούμε συνεχώς αποδείξεις αγάπης και εκτίμησης και να επιζητούμε την αναγνώριση και την επιβεβαίωση.

Πώς θα γίνει προσόν
Μπορεί η αγγλίδα συγγραφέας Jane Austen να πίστευε ότι «… ο εγωισμός πρέπει πάντα να συγχωρείται, επειδή δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας», οι ειδικοί ωστόσο βεβαιώνουν ότι υπάρχουν τρόποι για να μετατρέψουμε τον εγωισμό σε προτέρημα. Το βασικότερο, αλλά και το πιο δύσκολο, είναι να αναγνωρίσουμε την εγωκεντρική μας τάση. Κάποιος ο οποίος είναι εγκλωβισμένος στον εγωισμό του (π.χ. πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο, δυσκολεύεται να παραδεχθεί τα λάθη του) δεν μπορεί να αντιληφθεί την υπερβολή στη συμπεριφορά του, μπορεί όμως να διαπιστώσει ότι ο εγωκεντρισμός του δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις του. Άπαξ και αναγνωρίσουμε την τάση αυτή, θα πρέπει κατ’ αρχάς να κατανοήσουμε από πού πηγάζει και ποιες είναι οι συνθήκες που την προκάλεσαν και έπειτα να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με άλλη ματιά. Για παράδειγμα, αν είμαστε εγωιστές γιατί μας φρόντιζαν υπερβολικά στο σπίτι και είχαμε μάθει να έχουμε τα πάντα δικά μας, το να επιχειρήσουμε να γίνουμε αυτόνομοι και ανεξάρτητοι θα βοηθήσει να μη λειτουργούμε τόσο εγωκεντρικά και να σεβόμαστε τους άλλους. Είναι σημαντικό, επίσης, να μάθουμε να διαφωνούμε και να εκφράζουμε τη δυσαρέσκεια και τον θυμό μας την κατάλληλη στιγμή και με ήρεμο τρόπο. 

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.





ΠΗΓΗ...http://www.vita.gr

Χαλίλ Γκιμπράν: «Λάζαρε, έλα έξω!»


Ήμασταν, η αγαπημένη μου κι εγώ, μες στο άπειρο και ήμασταν το άπειρο.

Ήμασταν μες στο φως κι ήμασταν φως.

Και περιπλανιόμασταν σαν αρχαίο πνεύμα που κινιόταν πάνω στην όψη των νερών.

Κι ήταν για πάντα η πρώτη μέρα.

Ήμασταν η ίδια η αγάπη που ζει μες στην καρδιά της διάφανης σιωπής.

Τότε, μια φωνή σαν κεραυνός, μια φωνή σαν αμέτρητες λόγχες να τρυπούσαν τον αιθέρα, κραύγασε λέγοντας: «Λάζαρε, έλα έξω!».

Κι η φωνή αντήχησε και ξαναντήχησε μες στο άπειρο κι εγώ, σαν από παλίρροια πλημμύρας, έγινα άμπωτη.

Ένα σπίτι διαλυμένο, ένα ρούχο σχισμένο, μια νιότη αξόδευτη, ένας πύργος που σωριάστηκε κι από τις σπασμένες πέτρες του φτιάχτηκε ένα ορόσημο.

Μια φωνή κραύγασε: «Λάζαρε, έλα έξω!».

Και κατέβηκα από την έπαυλη του ουρανού σε έναν τάφο μες σε τάφο, σ΄αυτό το σώμα μες σε μια σπηλιά κλεισμένο.


«Ο Λάζαρος και η αγαπημένη του» Χαλίλ Γκιμπράν εκδόσεις Μπουκουμάνης – Photo: Author/Depositphotos





ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...