Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

«Θέλω να είμαι η μουσική » Γιάννης Αγγελάκας


Δε θέλω να ’μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός

ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ’ τον πάτο

ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Δε θέλω να ’μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός

Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω

ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου.

Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου

σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου

να γίνω αέρας και να ’ρθω να κλαίω στην αυλή σου

σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

Παρατείνεται η περίοδος υποβολής αιτήσεων καταρτιζόμενων για τα Δημόσια ΙΕΚ μέχρι τη Δευτέρα 4/9/2017 και ώρα 12:00 π.μ..

Σύμφωνα με ενημέρωση του Υπουργείου Παιδείας παρατείνεται η περίοδος υποβολής αιτήσεων καταρτιζόμενων για τα Δημόσια ΙΕΚ μέχρι τη Δευτέρα 4/9/2017 και ώρα 12:00 π.μ..
Υπενθυμίζουμε πως οι εγγραφές γίνονται ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα https://diek.it.minedu.gov.gr  και το μόνο που χρειάζεται είναι ο αριθμός ταυτότητας, ΑΜΚΑ και ο βαθμός απολυτηρίου. Οι ειδικότητες που μπορείτε να επιλέξετε στο ΔΙΕΚ ΕΔΕΣΣΑΣ είναι:



Cosmopolis - Κέντρο Ξένων Γλωσσών στους Προμάχους


Κέντρο Ξένων Γλωσσών στους Προμάχους – Cosmopolis
Ευχαριστούμε τους γονείς που μας εμπιστεύτηκαν κατά το προηγούμενο σχολικό έτος.
Συνεχίζουμε το δεύτερο χρόνο λειτουργίας μας προσφέροντας υπηρεσίες εκμάθησης Αγγλικών υψηλού επιπέδου.
-Θέτουμε βάσεις στην απόκτηση της β’ γλώσσας από τις μικρές – junior τάξεις, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην επικοινωνία.
- Ενισχύουμε τη μαθησιακή διαδικασία μέσα στη τάξη, αποφεύγοντας να ρίχνουμε όλο το βάρος στους μαθητές μας και γι’ αυτό έχουμε αυξημένες ώρες διδασκαλίας ανά εβδομάδα.
-Στόχος μας είναι οι μαθητές μας να γίνουν ικανοί ομιλητές της αγγλικής και να αποκτήσουν τις κοινωνικές δεξιότητες επικοινωνίας αλλά και τις ακαδημαϊκές ικανότητες ώστε να μπορούν να σταθούν με αυτοπεποίθηση στο διεθνές περιβάλλον  του σήμερα και του αύριο.

Οι εγγραφές ξεκινάνε από Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου.
Έναρξη μαθημάτων από Παρασκευή 15 του Σεπτέμβρη.
Υπεύθυνος σπουδών : Παναγιώτης Παπαδόπουλος


Επικοινωνείτε τηλεφωνικά στο 6977051117 και 2384 502 315 ή στο facebook: Cosmopolis, English language center ή ακόμα καλύτερα γνωρίστε μας από κοντά. Οι εγγραφές είναι δωρεάν και οι τιμές στα δίδακτρα εναρμονισμένες με τη πραγματικότητα. 

Κάθε έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει


Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του...

Ξέρω πως με βρίσκεις απόλυτη. Θέλεις να φωνάξεις πως δεν είναι νόμος, αλλά και πως ακόμη και αν είναι, υπάρχουν εξαιρέσεις.

Η πρώτη αντίδραση σου είναι να φέρεις στο μυαλό σου μια δική σου ιστορία από εκείνες τις σχεδόν ανομολόγητες, τις δυνατές, τις χωρίς προηγούμενο και δίχως επόμενο.

Λυπάμαι που θα σου το χαλάσω, μα δεν είσαι ο μόνος που έχει μια τέτοια εμπειρία.

Το δύσκολο θα είναι να βρούμε κάποιον που δεν έχει.

Σκέφτεσαι, επίσης, πως ο μακάβριος πλην όμως σοβαρός παράγοντας θάνατος, μπορεί να βάλει τέλος σε μια ιστορία χωρίς να το επιθυμούν οι πρωταγωνιστές του.

Θα συμφωνήσω σε αυτή σου τη σκέψη, γιατί κι εγώ δεν πιστεύω στην απολυτότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που έχουν να κάνουν με τα αξιώματα ζωής. Παρόλα αυτά, θα επιστήσω την προσοχή σου στο ποιους παράγοντες θεωρείς αστάθμητους και ικανούς να βάλουν τέλος σε μια ιστορία εραστών που -θεωρητικά- δεν το επιθυμούν.

Γιατί όταν θεωρείς αστάθμητο παράγοντα τη λάθος εποχή, τη λάθος μέρα, τη λάθος ώρα και ούτω καθεξής, λυπάμαι που θα σου το πω, μα δεν έχεις δίκιο. Ψάχνεις απλώς για δικαιολογίες.

Αυτό, γιατί κανένας έρωτας που σέβεται το μεγαλείο του δεν στέκεται στην έννοια λάθος.

Βουτά σε όσα παθιασμένα γεννά και παραδίνεται. Δεν συγκρατεί τις ορμές του και δεν συγκρατείται από φτηνές δικαιολογίες. Έρχεται και υπερκαλύπτει κάθε δισταγμό, κάθε φόβο, κάθε άλλη ανάγκη.

Και αν αυτός ο έρωτας κάποια στιγμή ρίξει αυλαία, τη ρίχνει μεγαλειωδώς, όπως του αξίζει.

Νικητής ακόμη και στην ήττα του χωρισμού.

Αυτός ο έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει. Έχει αφήσει το στίγμα του, έχει λατρευτεί και μένει παντοτινά μεγαλειώδης μέσα σου.

Θα σου πω και για τον ανολοκλήρωτο έρωτα. Είναι εκείνος που δείλιασε μπροστά στα «πρέπει», που φοβήθηκε να δώσει και να δοθεί, που είπε πολλά αλλά έκανε λίγα, που φρέναρε αντί να πατήσει γκάζι, που κρύφτηκε πίσω από τη σιγουριά.

Έρχεται κλεφτά τα βράδια στις σκέψεις σου, αλητεύει στους πόθους σου, αναστενάζει στο άκουσμα λέξεων που ματώνουν παλιές πληγές.

Μήπως αυτός ο έρωτας δεν έχει το φινάλε που του αξίζει; Τέλος μισό, διχασμένο, που γράφεται με στυλό που σβήνει, πριν καν τελειώσεις τη λέξη, παγιδευμένος σε ατέλειωτα "γιατί" και "αν", αιώνια καταδικασμένος να βασανίζεται για την επιλογή του να κάνει πίσω.

Ύστερα, είναι οι εραστές του τίποτα.

Εκείνοι που επιθύμησαν συναισθήματα που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να δώσουν, που λάτρεψαν την ιδέα του έρωτα κι όχι τον άνθρωπο στον οποίο μιλούσαν για έρωτα, που θέλησαν να ζήσουν την ένταση χωρίς να προσπαθήσουν, που είπαν μα δεν έπραξαν ή, που, οι πράξεις τους είπαν αυτό που δεν θέλησαν να παραδεχτούν, την ανικανότητα τους να μείνουν ανεξίτηλα ερωτικά ιδεώδη και αιτία να λατρεύεται η έννοια έρωτας.

Αυτοί οι υποτυπώδεις έρωτες έχουν ένα τέλος που χάνεται στη λήθη του χρόνου, σαν καράβι που στο πέρασμα του προκάλεσε ανασήκωμα της θάλασσας και μέχρι το πρώτο κύμα να φτάσει στη στεριά, είχαν κιόλας ξεχαστεί.

Αυτό το τέλος τους αξίζει, το ανεπαίσθητο και ασήμαντο.

Πάμε πάλι: Κάθε έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει. Νόμος. 

Αν συνεχίζεις να διαφωνείς, σκέψου πως κάθε ιστορία έχει πάντα δυο παρονομαστές που χαράζουν την ερωτική διαδρομή.

Όσο είναι στο χέρι σου να δημιουργήσεις τις συνθήκες, να δώσεις χαρακτήρα στον έρωτά σου, να χαράξεις το δρόμο του, άλλο τόσο είναι και στο χέρι του άλλου.

Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του.

Η συμπεριφορά σου βρίσκει πάντα ένα τρόπο να έρχεται πίσω, γι' αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να φέρεσαι στον έρωτα όμορφα.

Αν μη τι άλλο, οι όμορφοι έρωτες, όμορφα καίγονται.

Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα 





H ακροστιχίδα του Νηπιαγωγείου!


Πρακτικές και απλές συμβουλές για να περάσετε με χαμόγελο την πόρτα του Νηπιαγωγείου.

Ναι!!! Η μεγάλη μέρα έφτασε…. το ¨καμάρι¨ σας μεγάλωσε και πάει στο Νηπιαγωγείο… Χαρείτε το, ετοιμάστε το αγαπημένο του γλυκό για να θυμάται την πρώτη του μέρα.

Ηρεμία, αυτοπεποίθηση και χαμόγελο. Aν εσείς είστε αποφασισμένη να αποχωριστείτε το παιδί σας, τότε κι εκείνο θα λάβει το μήνυμα. Το άγχος, η αμφιβολία και οι τύψεις δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στο παιδί.

Πείτε στο παιδί σας πόσα ωραία πράγματα θα κάνει στο Νηπιαγωγείο του.. Θα παίξει, θα αποκτήσει φίλους, θα ακούσει αγαπημένα παραμύθια και ιστορίες.

Ισως είναι ένα από τα σημαντικότερα μέρη για την προσαρμογή του παιδιού στο νηπιαγωγείο. Η συνέπεια του λόγου σας να είστε εκεί όταν σχολάσει, όπως του υποσχεθήκατε είναι σημαντική!!! Όταν είστε στην ώρα σας το παιδί θα νιώσει σίγουρο πως όλα θα πάνε καλά.

Ασπαστείτε τις απόψεις της νηπιαγωγού για το κολατσιό του παιδιού και για το μεσημεριανό του. Μικρές μερίδες φαγητού που τρώγεται εύκολα χωρίς να λερώνει. Αποφεύγονται οι τυποποιημένες τροφές, προτιμούνται τα φρούτα.

Γνωρίστε τον χώρο του σχολείου πραγματοποιώντας επισκέψεις μαζί με το παιδί, γνωρίστε τη δασκάλα του, μιλήστε μαζί της είναι ο σύμμαχος που θα σας βοηθήσει στην προσαρμογή του παιδιού.

Ωχ…. κλαίει! Είναι πολύ φυσικό. Το άγχος του αποχωρισμού από τη μητέρα του θα φέρει και κλάμα και θυμό και χτύπημα των ποδιών και φωνές. Μην υποχωρήσετε στις έντονες αντιδράσεις του, αν το κάνετε έστω και μια φόρα, θα το χάσετε το παιχνίδι!!! Το παιδί σας θα μάθει πως με αυτό τον τρόπο μπορεί να πετυχαίνει αυτό που θέλει.

Για να βάλουμε πρόγραμμα!!! Προετοιμασία για την πρωινή ρουτίνα: βραδινό ύπνο στην ώρα του(9.00 μ.μ. το αργότερο), έγκαιρο ξύπνημα το πρωί για να προλαβαίνει να ντύνεται μόνο του και να παίρνει πρωινό.

Ε… ναι είμαι μεγάλος πια!! Εργαστείτε με τα παιδιά σας ώστε να τα βοηθήσετε να γίνουν όσο το δυνατό πιο ανεξάρτητα. Αυτοεξυπηρέτηση και αυτονομία: κανόνες υγιεινής, τουαλέτα μόνο του, βάζει και βγάζει το μπουφάν του και τα παπούτσια του, πλένει και σκουπίζει τα χέρια του, αναγνωρίζει τα πράγματα του.

Ίσως είναι καιρός να μιλήσετε για την δική σας πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Μιλήστε για τα συναισθήματα σας στο παιδί, αναφέρετε την αγωνία και το άγχος που νιώθατε κι εσείς… Εξηγήστε του πως τελικά όλα πήγαν καλά και πως θυμάστε εκείνες τις μέρες με αγάπη!

Oλα θα πάνε καλά! Εμπιστευτείτε τις δυνατότητες του παιδιού σας! Εμπιστευτείτε τη Νηπιαγωγό! Θα είναι πάντα εκεί και για το παιδί σας και για σας!

Κείμενο: Γκιζλή Μαρία, Νηπιαγωγός





ΠΗΓΗ...http://www.xamogelakia.com

Προσποιητές ζωές (stop)


Αντί να κυνηγάμε αυτό που θέλουμε να έχουμε, να προσπαθούμε να γίνουμε ό,τι έχουμε ονειρευτεί, κυνηγάμε τους φόβους μας. Ζούμε υπό τον ζυγό του εγωισμού και την ανάγκης να ανήκουμε κάπου και αυτό το κάπου να μας ανήκει.Φτιάχνουμε ένα προσωπείο όσο πιο αρεστό στο κοινωνικό σύνολο, χάνουμε την ταυτότητά μας και ζούμε στο «φαίνεσθαι!». Η ευτυχία ορίζεται στα υλικά και στις «στημένες» απολαύσεις.

Προσποιούμαστε ότι αισθανόμαστε για να καλύπτουμε την ανάγκη των αισθημάτων που η ανθρώπινη φύση μας απαιτεί. Η χαρά και ο πόνος αλλάξανε πρόσωπα. Δε φαίνονται στα μάτια, στα χείλη, στον ήχο της φωνής. Παρουσιάζονται με πανομοιότυπες φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, από στημένες πόζες, ασύδωτα πάρτυ, φτιαχτούς έρωτες και αλκοόλ. Ζούμε ζωές πίσω από ψεύτικα τσεκ ιν, χαιρόμαστε με λάικ της προσποιητής ευτυχίας μας από αγνώστους «φίλους». 

Ο έρωτας έγινε πήδημα, κακοφτιαγμένης πορνό ταινίας, που στις περισσότερες των περιπτώσεων μετανιώνουμε που την είδαμε και ξαναπάμε όμως σε πανομοιότυπο σενάριο. Το φλερτ, η γνωριμία, το σκίρτημα, η αναμονή, τελείωνουν άδοξα σε βιαστικό ολιγόλεπτο κρεββάτι. Βέβαια όλα γίνονται για μία φώτο στο φεισμπουκ, που μπορεί να έχει ανέβει να έχει πάρει χ λάικ και η αποτυχία να ερωτευτούμε, γίνεται επιτυχία των σόσιαλ. (κατάντια)

Ζούμε ένα καλοστημένο παιχνίδι ρόλων. Λειτουργούμε χωρίς χαρακτήρα. Τα ονειρά μας γίνονται ό,τι η προοπτική απαιτεί. Τόσες διαφορετικές προσωπικότητες μασκαρεμένες με την ίδια στολή. Τόσες φωνές ουρλιάζουν κάτω από σιγαστήρα για το ομοιόμορφο. Τόσα διαφορετικά χρώματα κρυμμένα σε ασπρόμαυρο φόντο.

Κουράστηκα άνθρωποι, να σας βλέπω ανικανοποίητους, πεζούς, ρηχούς. Να αναζητάτε την ευτυχία σε λίγη ηδονή, συνήθως υλική. Βαρέθηκα να σας βλέπω κρυμμένους σε σχέσεις τελειωμένες φοβούμενοι τη μοναξιά. Λυπάμαι πού άγεστε και φέρεστε όπως τα κοινωνικά πρότυπα απαιτούν. Στενοχωριέμαι που «φτιάχνετε» φυσιολογικό, αυτό που δε σας ευχαριστεί, για να δικαιολογείτε ότι ξεχάσατε να ζείτε.

Κλείστε τα μάτια και θυμηθείτε την πιο αστεία στιγμή σας ως παιδιά, το μεγαλύτερο θυμό σας, το πείσμα σας. Θυμηθείτε το «όταν μεγαλώσω θα γίνω» και δεν εννοώ το επάγγελμα αλλά πώς νιώθαμε ότι θα είμαστε αυτό που θα γίνουμε. Θυμηθείτε όταν πληγωνόσασταν, όταν σας κορόιδεψαν, βγάλτε από μέσα σας αυτόν τον μικρό επανάστατη που για όποιον λόγο θάψετε και προχωρήστε μαζί του.

Κείμενο: Sarky





H γη των ανθρώπων - Antoine de Saint Exupery


[...] Η γη μας διδάσκει περισσότερα απ’ ό,τι όλα τα βιβλία μαζί, διότι μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ’ αυτό που του αντιστέκεται

[...] Γερογραφειοκράτη, φίλε μου, που κάθεσαι πλάι μου και είσαι ο ίδιος ο εαυτός μου. Τίποτα δε σ’ έκανε να ξεφύγεις απ’ όπου βρίσκεσαι και δεν είσαι διόλου υπεύθυνος γι’ αυτό. Έφτιαξες την ηρεμία σου όπως κάνουν οι τερμίτες, έχοντας για τα καλά φρακάρει όλους τους δρόμους που οδηγούν από τη φυλακή τους στο φως. Τυλίχτηκες μέσα στην αστική ασφάλεια, με τις συνήθειές σου να πνίγουν την επαρχιώτικη ζωή σου˙ σήκωσες τούτο το ταπεινό ανάχωμα ενάντια στους ανέμους, τις πλημμύρες και τα άστρα. Δεν έχεις κέφι να νοιαστείς διόλου για τα μεγάλα προβλήματα και είχες αρκετά τέτοια για να ξεχάσεις την ανθρώπινη υπόστασή σου. Δεν είσαι πλέον ο κάτοικος ενός περιπλανώμενου πλανήτη, δεν θέτεις πια ερωτήματα στον εαυτό σου χωρίς να παίρνεις απάντηση: είσαι ένας μικροαστός. Κανείς δε σε άρπαξε από τους ώμους για να σε ταρακουνήσει, όταν ακόμη ήταν καιρός. Τώρα, έχει πια ξεραθεί και σκληρύνει ο πηλός που σ’ έπλασε˙ κανένας δε θα μπορέσει να ξυπνήσει τον κοιμισμένο μουσικό μέσα σου, ή τον ποιητή, ή τον αστρονόμο – αν υπήρξες ποτέ κάτι απ’ όλα αυτά.

[...] Ο πιλότος, ο μηχανικός και ο ασυρματιστής δεν οδεύουν πια σε μια περιπέτεια, παρά μόνο κλείνονται μέσα σ’ ένα εργαστήριο. Παρακολουθούν το παιχνίδι που κάνουν οι βελόνες στα καντράν και όχι το ξετύλιγμα των τοπίων, τα οποία είναι αόρατες δυνάμεις των οποίων την απόσταση πρέπει να υπολογίσουν καλά

[...] Έτσι προχωράει η ζωή: στην αρχή φροντίζουμε για χρόνια κάτι που έχουμε φυτέψει, αλλά κάποτε ο χρόνος καταστρέφει και ξεριζώνει ό,τι έχουμε φτιάξει

[...] Νομίζοντας πως δουλεύουμε για κάποια μοναδικά και σημαντικά υλικά αγαθά, το μόνο που κάνουμε είναι να χτίζουμε οι ίδιοι τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε εκεί ολομόναχοι, με το ανούσιο και το παροδικό του χρήματος

[...] Μερικές φορές, βαδίζουμε ο ένας δίπλα στον άλλον, μέσα στη σιωπή, ή ανταλλάζουμε λέξεις οι οποίες δε μας εκφράζουν καθόλου. Όμως, όταν φτάνει η ώρα του κινδύνου, ακουμπάμε ο ένας στην πλάτη του άλλου και νιώθουμε πως ανήκουμε στην ίδια κοινωνία. Πλαταίνουμε τον κόσμο μας, ανακαλύπτοντας πως υπάρχουν κι άλλες συνειδήσεις. Κοιταζόμαστε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, σαν τους αποφυλακισμένους που τους αφήνει εμβρόντητους η απεραντοσύνη της θάλασσας

[...] Να είσαι άνθρωπος, σημαίνει ακριβώς να είσαι υπεύθυνος˙ να γνωρίσεις την ντροπή απέναντι σε μια δυστυχία που δε μοιάζει να έρχεται από σένα. Να νιώθεις περηφάνια για μια νίκη που πέτυχαν οι συνάδελφοί σου. Να αισθάνεσαι, βάζοντας κι εσύ το λιθαράκι σου, πως συντελείς στο κτίσιμο του κόσμου

[...] Σε πόσο μικρό χώρο παίζεται αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι του μίσους, της φιλίας, της ανθρώπινης χαράς! Από πού αντλούν οι άνθρωποι αυτήν την αίσθηση της αιωνιότητας, διακινδυνεύοντας επάνω σε καυτή λάβα; Οι πολιτισμοί τους δεν είναι παρά στολίδια που σκεπάζονται εύκολα: αρκεί ένα ηφαίστειο, μια αμμοθύελλα ή μια θαλασσοταραχή για να τους εξαφανίσει

[...] Δεν είναι η απόσταση που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ο φράχτης του κήπου μας μπορεί να κλείνει περισσότερα μυστικά από το Σινικό Τείχος και η καρδιά μιας νεαρής κοπέλας να είναι καλύτερα προστατευμένη από τη σιωπή, απ’ όσο θα ήταν προστατευμένες απ’ την παχιά άμμο οι οάσεις της Σαχάρας

[...] Άνθρωποι οι οποίοι για καιρό έζησαν έναν έρωτα και μετά τον στερήθηκαν, αφήνονται κάποτε στη μοναχική περηφάνια τους. Ψαύουν ταπεινά τη ζωή και, μ’ έναν μετριοπαθή έρωτα, χτίζουν την ευτυχία τους. Βρίσκουν ευχαρίστηση στην παραίτηση και στην υποταγή, εισχωρώντας στη γαλήνη των πραγμάτων. Ο σκλάβος φτιάχνει την περηφάνια του από τη στάχτη του αφέντη του

[...] με τον θάνατο ενός ανθρώπου, πεθαίνει κι ένας κόσμος άγνωστος

[...] Πιστεύουν πως ο άνθρωπος προχωράει ευθεία μπροστά. Νομίζουν πως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Δε βλέπουν το σχοινί που τον καρφώνει στα πηγάδια, που τον κρατά σαν ομφάλιος λώρος στην κοιλιά της γης. Αν κάνει ένα βήμα παραπάνω, θα πεθάνει

[...] Πού βρίσκεται η αλήθεια του ανθρώπου; Η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να υποδειχθεί. Όταν μέσα σ’ αυτή τη γη και όχι σε μια άλλη, οι πορτοκαλιές ριζώσουν με γερές ρίζες και γεμίσουν καρπούς, η γη αυτή γίνεται η αλήθεια των πορτοκαλιών. Αν αυτή η θρησκεία, αυτή η καλλιέργεια, αυτή η κλίμακα αξιών και αυτή η μορφή δραστηριότητας, γεννούν μέσα στον καθένα έναν παντοδύναμο κύριο που ο ίδιος δε θα κατανοούσε, τότε όλα αυτά αντιπροσωπεύουν την αλήθεια των ανθρώπων. Η λογική; ας πάει να χαθεί, αν μ’ αυτήν πρόκειται να χάσουμε τη ζωή

[...] Μόνο οι κλίσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ξεσκλαβωθεί, αλλά είναι εξίσου απαραίτητο να τον ξεσκλαβώσουμε από τις κλίσεις του

[...] Γι’ αυτό ο κόσμος μας αρχίζει να θρυμματίζεται γύρω μας. Ο καθένας εκστασιάζεται για θρησκείες που του υπόσχονται πληρότητα. Όλοι, κάτω από αντιτιθέμενες λέξεις, εκφράζουμε τις ίδιες τάσεις. Μας χωρίζουν οι μέθοδοι, που είναι καρπός των όσων σκεφτόμαστε, και όχι οι σκοποί μας˙ αυτοί μένουν ίδιοι

[...] εκείνος που φυλάει ταπεινά μερικά πρόβατα κάτω από τα’ άστρα, αν κατανοεί τον ρόλο του, είναι κάτι περισσότερο από ένας υπηρέτης˙ είναι ένας φρουρός, και κάθε φρουρός είναι υπεύθυνος για ολόκληρο το βασίλειο

[...] Μόνο αν αποκτήσουμε συνείδηση του ρόλου τον οποίον καλούμαστε να ερμηνεύσουμε, θα μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι˙ μόνο τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε και να πεθάνουμε ειρηνικά , αφού ό,τι δίνει νόημα στη ζωή μας δίνει νόημα και στον θάνατό μας

[...] Ό,τι με ενοχλεί δεν είναι τα κυρτωμένα κορμιά, ούτε οι καμπούρες, ούτε η ασχήμια˙ είναι ο Μότσαρτ που έχει δολοφονηθεί μέσα στους ανθρώπους [...].

***

Antoine de Saint Exupéry, «Η γη των ανθρώπων» («Terre des Hommes» – 1939)



«Αυτό που είμαστε» Ίρβιν Γιάλομ


Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα.

Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ' όλ' αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: "Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων... πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ' τη σάρκα μας".

Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.

Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.





ΠΗΓΗ...http://tvxs.gr

"Μην χάνεις τον καιρό σου με τ΄αγριόχορτα" Τζελαλαντίν Ρουμί


Μη μένεις κοντά σε θλιμμένο άνθρωπο.

Στάσου κοντά σ΄αυτούς που έχουν χάρη
και μεγάλη καρδιά.

Όταν μπαίνεις σ΄έναν όμορφο κήπο
μην χάνεις τον καιρό σου με τ΄αγριόχορτα.

Μείνε κοντά στο γιασεμί και στον νάρκισσο.


Από το βιβλίο «Ο Αγαπημένος» του Τζελαλαντίν Ρουμί





"Φυγή" Κώστας Καρυωτάκης


Ι
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.

Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.


ΙΙ
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη. Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.


ΙΙΙ
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κ' επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κ' ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.


ΙV
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Πού ν' αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με του κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δύο φορές δε θα ιδώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις. Χτυπώ το πόδι και φεύγω. Περπατώ ολόκληρες μέρες. Πού πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ' αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.



Η «Φυγή» του Κώστα Καρυωτάκη (189 -1928) δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέα Εστία» τον Ιούλιο του 1929. 





Με την αγκαλιά αγαπάνε οι άνθρωποι.


Τι είναι μια αγκαλιά;
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: ”Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;” και μου απάντησε: ”Έλα να σου δείξω”
Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου.
”Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!” μου είπε. ”Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.”
Και συνέχισα εγώ. ”Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;”
”Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!”, είπε και με αγκάλιασε ξανά.
Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζετε τόσο συχνά;
Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί: ”Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!”.
Και αναρωτιέμαι, μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη;
Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θέλει και αναζητάει τις αγκαλιές; Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να παίρνει και να δίνει τρυφερότητα.
Ακούω πολλές φορές ζευγάρια να μαλώνουν:
”Δεν μ’αγαπάς!”
”Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πω;”
”Δεν χρειάζεται μόνο να μου το πεις. Πρέπει να μου το δείχνεις κιόλας!”
Εύκολα ζητάμε από τον άλλον να μας δώσει αγάπη. Πόσο εύκολα, όμως την προσφέρουμε εμείς; Να μάθουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι! Να μάθουμε όλοι να χαρίζουμε το χάδι μας, χώρις να σκεφτόμαστε αν θα το πάρουμε πίσω.
Η αγκαλιά είναι η καλύτερη θεραπευτική διαδικασία. Ας μην είμαστε μίζεροι και τσιγκούνηδες. Ας μη κάνουμε οικονομία στα χάδια και στις αγκαλιές και ας τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.
Η αγκαλιά είναι μία πράξη που κρατάει κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Τα αποτυπώματα, όμως που αφήνει κρατάνε για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνες οι αγκαλιές που κρατούν πολλή ώρα.
Που δεν θέλεις να ξετυλίγεις το σώμα σου πάνω από το σώμα του άλλου. Χωρίς λόγια, χωρίς υποσχέσεις. Αφήνεσαι και παράλληλα γιατρεύεσαι από ό,τι και αν σε έχει στεναχωρήσει, πληγώσει, τρομοκρατήσει. Αυτές τις αγκαλιές τις αγαπάμε και τις θέλουμε όλοι στη ζωή μας!
Τις απρόσμενες αγκαλιές…
Τις αγκαλιές όταν ξυπνάμε…
Τις αγκαλιές κατά την διάρκεια της ημέρας…
Τις αγκαλίες για μία επιτυχία ή αποτυχία μας…
Τις αγκαλιές για συγγνώμη…
Τις αγκαλιές για ευχαριστώ…
Τις αγκαλιές λίγο πριν τον ύπνο και αυτή την μεγάλη αγκαλιά κατά την διάρκεια του ύπνου…
Αυτές είναι οι αγαπημένες μας αγκαλιές!
Και όπως λένε παραφρασμένα και οι ειδικοί, ”Μία αγκαλιά την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα.” Βοηθάει τόσο στην σωματική υγεία όσο και στην ψυχική. Ας δείξουμε την αγάπη μας μέσω μίας αγκαλιάς.
Και φυσικά δεν μιλάω για αυτή την μάστιγα των ”δωρεάν αγκαλιών στο δρόμο”. Μιλάω για εκείνες τις αγκαλιές που περιέχουν συναίσθημα, αγάπη, θαυμασμό, αμοιβαία έλξη, ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Για εκείνες τις αγκαλιές που μπορεί να στερηθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια. Για εκείνες που πήραμε σε υπερβολικό βαθμό από τους γονείς μας.
Για όλες αυτές τις αγκαλιές που ποτέ δεν είναι αρκετές…

Γράφει η Γεωργία Κανελλοπούλου, Ψυχολόγος






ΠΗΓΗ...https://www.newsitamea.gr

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...