"... Αγαπητό μου ημερολόγιο...
Είναι Άνοιξη του 2015 και έναν χρόνο μετά τον θάνατο ενός από τους πιο αγαπημένους μου και σπάνιους ανθρώπους, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από Ελλάδα στο ίδιο ακριβώς σπίτι στη νέα Υόρκη στον οποίο έμαθα πέρυσι για τον χαμό του Γιάννη...
Αυτή τη φορά το σοκ είναι ακόμα πιο μεγάλο μιας και τα νέα είναι πολύ άσχημα για τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο όλο, τη μάνα μου....φεύγω άμεσα για Ελλάδα και σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού το μόνο που κάνω είναι το να πνιγώ τα δάκρυα μου για να μη με δουν αδύναμο και να προσεύχομαι κάθε δευτερόλεπτο και πιο δυνατά.
Ένας Γολγοθάς με νοσοκομεία στενάχωρες στιγμές, προσευχή , δάκρυα , φόβο , πόνο και τελικά τα νέα είναι ευχάριστα και ο καλός Θεός μας ευλόγησε με ένα τεράστιο θαύμα, για το οποίο θα είμαι ευγνώμων μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Λαβωμένος και αδύναμος ψυχολογικά, με αρκετά περιττά κιλά πάνω μου από τις ατελείωτες ώρες αϋπνίας είτε στο θάλαμο του νοσοκομείου είτε στο σπίτι, αποφασίζω να ταξιδέψω στο stanford της California και έστω και σε αυτή την κατάσταση να λάβω μέρος στο Πρωτάθλημα των ΗΠΑ έστω σε ένα αγώνισμα έτσι για να νιώσω πως δεν είμαι άχρηστος
Έφτασα στην Καλιφόρνια και πάρα τα περιττά κιλά κατάφερα και απέσπασα με την πίστη μου στο Θεό και στον εαυτό μου, υψηλούς βαθμούς στον βατήρα 10μ καθώς και το χρυσό μετάλλιο και τον 11ο τίτλο μου ως πρωταθλητής ΗΠΑ.
Το ήθελα πολύ! Ήταν μια ανάσα θετικότητας μετά από όλον αυτόν τον πόνο και την αγωνία με τη μητέρα μου, αλλά και με τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο μου.
Επιστρέφοντας στη νέα Υόρκη και καθώς ήμουν στο αεροπλάνο αποφάσισα να κάνω τις ενέσεις και τη θεραπεία στο γόνατο και ταυτόχρονα να μπω σε αυστηρή διατροφή, ώστε να μπορέσω να αγωνιστώ στον ύψιστο μου στόχο που θα ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Καζάν της Ρωσίας σε 3 μήνες.
Μίλησα με τον personal trainer, τους φυσικοθεραπευτές και τους γιατρούς και αποφασίσαμε την θεραπεία και τον τρόπο προπόνησης και διατροφής και έτσι ξεκίνησε ένα τρίμηνο καθημερινής προπόνησης και δίαιτας με μεγάλη ποσότητα πρωτεϊνών και χαμηλή ποσότητα υδατανθράκων, ενώ ταυτόχρονα άρχισα να γυμνάζομαι 6 φορές την ημέρα στο τραμπολινο και 4 σαν δεύτερη προπόνηση στη δύναμη και την εκρηκτικότητα.
Ήταν δύσκολος ο δρόμος γιατί στην αρχή τα κιλά και ο τραυματισμός στο γόνατο με κούρασαν και πονούσα πολύ.
Τα βράδια δε κοιμόμουν πολλές φορές από τους πόνους στο γόνατο αλλά και από τα πιασίματα στο σώμα από την πολύ προπόνηση.
Εκεί μου στάθηκαν πολύ οι φίλοι μου και η θέλησή μου. Μιλουσα σχεδόν καθημερινά με τον Ιωάννη τον Μελισσανίδη, την φίλη μου Κυριακή Ουδατζή διευθύντρια του Ολυμπιακού μουσείου, την Κατερίνα Χατζοπούλου, υπεύθυνη στην γραμματεία της ομοσπονδίας στη βόρεια Ελλάδα, τη φίλη μου και Ολυμπιονίκη της ρυθμικής γυμναστικής Μαρία Γεωργάτου και τον φίλο μου Τάσο Κουγιουμτζίδη.
Με ενθάρρυναν διαρκώς και αυτοί και άλλοι άνθρωποι που δεν έχω γνωρίσει ποτέ προσωπικά και το Facebook αρχίζει να γίνεται για μένα πηγή δύναμης και θετικής επικοινωνίας με ανθρώπους ανά τον κόσμο που με πιστεύουν και με αγαπούν ως Έλληνα εκπρόσωπο ενός αθλήματος και της χώρας, πράγμα που από μόνο του με βοηθάει να μείνω πιστός στον στόχο μου και εντελώς συγκεντρωμένος κυρίως τις δύσκολες ημέρες που οι προπονήσεις γίνονταν επίπονες γιατί ταυτόχρονα δούλευα στο προπονητικό κέντρο στο Manhattan με τους αθλητές μου, αλλά και στις δύο ομάδες καταδύσεων στις οποίες είμαι προπονητής.
Η ζυγαριά είχε γίνει η καλύτερη μου φίλη και κάθε πρωί και βράδυ δεν έβλεπα την ώρα να ανέβω επάνω και να γράφει κάτι λιγότερο και όντως όλα πήγαιναν κατ' ευχήν.
Μετά από ένα μήνα αρχίζω να νιώθω δυνατότερος και τα άλματα να γίνονται ψηλότερα τα πόδια να πονούν λιγότερο και η εκρηκτικότητα να αυξάνει και μαζί της και η θέληση.
Ξεκίνησα 9 Μαΐου 89 κιλά και στις 9 Ιουλίου ή ζύγιση έδειχνε 74.200 ενώ το σώμα μου είχε ήδη αλλάξει πολύ και όλες οι κινήσεις αλλά και η διάθεσή μου ήταν μακράν καλύτερες.
Η προσευχή ήταν και είναι καθημερινότητα και τίποτα δε ξεκινάει χωρίς προσευχή και καμιά ημέρα δε τελείωνε χωρίς να ευχαριστήσω Τον Κύριο τους Αγίους και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για όλη τη δύναμη και για την θέλησή και την υγεία μου, αλλά και όλων των καλών ανθρώπων.
Κάθε βράδυ το καντήλι έκαιγε μπροστά στις εικόνες μου και στη φωτογραφία του δικού μου αγγέλου, του αδερφού μου Γιάννη που δεν έχω πάψει στιγμή να έχω δίπλα μου σε κάθε μου προσπάθεια και μετά φίλοι, πολλοί φίλοι, φίλοι γνωστοί, άνθρωποι άγνωστοι να στέλνουν μηνύματα στήριξης και αγάπης. Πηρα πολύ αγάπη και πολύ ενδιαφέρον αυτόν τον καιρό και νιώθω ευλογημένος.
Κάθε φορά που ανοίγω το Facebook έπαιρνα δύναμη και πότε δε πίστευα πως ένα τέτοιο μέσο επικοινωνίας θα μου ήταν τόσο χρήσιμο ... κι όμως.
Και ήρθε η ώρα που θα έπρεπε να ανέβω στους βατήρες και να αυξήσω τη δυσκολία των βουτιών μου ώστε να μπορώ να υπερασπιστώ τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή που είχα από την προηγούμενη χρονιά στο Montreal του Καναδά στα 3μ αλλά και να επιχειρήσω να κατακτήσω μετάλλια και σε άλλους τελικούς.
Αποφασίζω και φεύγω στο Σαν Αντονιο του Τέξας σε ένα από τα καλύτερα προπονητικά κέντρα υγρού στίβου όπου η διευθύντρια είναι φίλη μου.
Φτάνω στο Τέξας και ξεκινούν οι προπονήσεις κάθε μέρα στις 7:30 το πρωί με την Kristen Libardoni και τον Alex, δύο προπονητές που άλλαξαν τη ζωή μου σε λίγες ημέρες.
Ενθάρρυνση και σωστή τεχνική καθοδήγηση αλλά και σεβασμός στις αθλητικές μου ικανότητες ήταν τα στοιχεία που με έκαναν δυνατότερο.
Ο Αλεξ σήμερα ήταν πολύ θετικός και χαρούμενος με τις περιστροφές μου στον αέρα αλλά και με τα άλματα μου και την ταχύτητα μου.
Οι είσοδοι μου στο νερό γίνονται όλο και καλύτερες και η χειρότερη μου βουτιά δε βαθμολογείται κάτω από 7,5 με 8 πράγμα που με κάνει όλο και πιο δυνατό εγκεφαλικά αλλά και ψυχικά.
Το San Antonio με γεμίζει δύναμη και σιγουριά για τη συνέχεια μου και οι προπονήσεις γίνονται όλο και πιο έντονες και με μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Σήμερα 10 Ιουλίου ξύπνησα και είχα τσιμπήματα στη δεξιά γάμπα και αποφασίσαμε με την Kristin και τον Alex να αφήσουμε τα τραμπολίνα και να ανέβω μόνο στα 10 m γιατί στο σταθερό βάτραχος δεν είχα τσιμπήματα και ενοχλήσεις.
Μια μέρα ξεκούρασης και θα ήμουν πάλι έτοιμος για ελαστικό βατήρα.
Έτσι και έγινε 12 Ιουλίου 8 το πρωί και μετά από καλό ζέσταμα ανεβαίνω στο 1μ και στην 6η βουτιά νιώθω ένα τσίμπημα και μια αδυναμία στη γάμπα στην οποία είχα τραυματιστεί πέρυσι στο Montreal μια ημέρα αφού πήρα το χρυσό μετάλλιο στα 3μ.
Ένιωσα τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου εκείνη την ώρα που στην έβδομη βουτιά καθώς πίεσα τον βατήρα ένιωσα να κόβεται ο μυς, σαν να κόβονται στη σειρά κορδόνια μέσα στο πόδι μου και ένιωσα σε να με χτυπάει κάποιος δυνατά με ένα ραβδί στο πόδι....".
Απόσπασμα-εξομολόγηση.
Ο Τζιβόπουλος δίκαια πλέον κατέχει μια θέση στους κορυφαίους αθλητές εκπροσώπους της χώρας μετά από 9 χρυσούς τίτλους στο American Open championships, 4 χρυσούς τίτλους στο Pan American Games, 3 χρυσούς Ευρωπαϊκούς τίτλους, και 3 Παγκόσμιους τίτλους.
Stefanos Evangelos Tzivopoulos
Σχετικό...
