Χρόνια πολλά.Καλή Παναγιά.&nbs...
Σάββατο 14 Αυγούστου 2021
Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα, Λουίτζι Πιραντέλο (απόσπασμα)
Αν ο θάνατος, κύριέ μου, ήταν κάτι σαν αυτά τα παράξενα και βρωμερά έντομα που βρίσκει καμιά φορά κανείς επάνω του θα μπορούσαμε…
Περπατάμε στο δρόμο. Ένας κάποιος τυχαίος περαστικός σας σταματά ξαφνικά και με πολύ λεπτότητα σας λέει τεντώνοντας το χέρι του επάνω σας: «Συγγνώμη, κύριε, μου επιτρέπετε; Αγαπητέ μου, έχετε το θάνατο επάνω σας». Και παίρνει το βρωμερό έντομο απ’ το σακάκι σας και το πετά στο δρόμο…
Θα ήταν θαυμάσια ε; Μα ο θάνατος δυστυχώς δεν είναι έτσι. Πολλοί...
Περιμένοντας τον Γκοντό, Σάμουελ Μπέκετ (απόσπασμα)
Βλαδίμηρος:
Μήπως κοιμόμουν, όταν οι άλλοι υπόφεραν; Μήπως κοιμάμαι τώρα; Αύριο, άμα ξυπνήσω, ή θα νομίζω πως ξύπνησα, τι θα πω για τούτη τη μέρα; Ότι εγώ κι ο φίλος μου ο Εστραγκόν καθόμασταν σε τούτο το μέρος, μέχρι να νυχτώσει, και περιμέναμε τον Γκοντό ; Ότι πέρασε ο Πότζο με τον αχθοφόρο του και μας μίλησε; Μάλλον.
Πόση όμως αλήθεια θα υπάρχει σ’ όλα αυτά; Αυτός δε θα ξέρει τίποτα. Θα μου πει για τις κλωτσιές που έφαγε κι εγώ θα του δώσω ένα καρότο. (Παύση) Καβάλα σ’ ένα τάφο...
Σαλώμη, Όσκαρ Ουάιλντ (απόσπασμα)
Σαλώμη:
Δε θέλησες να μ’ αφήσεις να φιλήσω το στόμα σου, Γιοχανάν. Καλά λοιπόν! Τώρα θα το φιλήσω. Θα το δαγκώσω με τα δόντια, όπως δαγκώνει κανείς τον ώριμο καρπό. Ναι, θα το φιλήσω το στόμα σου, Γιοχανάν. Αλλά γιατί δε με κοιτάς; Τα μάτια σου που ήσαν τόσο τρομερά, που ήσαν τόσο γεμάτα οργή και καταφρόνια, είναι κλεισμένα τώρα. Άνοιξε τα μάτια σου! Σήκωσε τα βλέφαρά σου, Γιοχανάν. Γιατί δε με κοιτάζεις; …
Κι η γλώσσα σου, που ήταν σαν κόκκινο ερπετό που ακοντίζει δηλητήρια, δεν...
Ο Ν. Καζαντζάκης για τον άνθρωπο
Αποφθέγματα του Καζαντζάκη για τον άνθρωπο:
Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι, δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει…
«ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Ξεχνάει η ψυχή του ανθρώπου, ξεχνάει η κακομοίρα. Γι’ αυτό τη λένε κι αθάνατη.
«ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Λίγο μαλακός, λίγο αναποδιάρης, πότε καλός, πότε σκύλος που δαγκάνει, μισό διάολος, μισό άγγελος, άνθρωπος κοντολογίς!
«Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ»
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες. Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!
«ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»
Έχουν...
Δακρυσμένη νεράιδα…
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά όποτε θυμάμαι αυτήν την ιστορία είναι σαν να την έζησα πριν λίγο….
Όλα ξεκίνησαν σε μια παραλία, ένα μεσημέρι του Αυγούστου σ’ ένα μικρό χωριό.
Ένα αγόρι, παίζει με τους φίλους του στη θάλασσα, χαμένο στη ξενοιασιά της ηλικίας του.
Μαζί του και όλη του η παρέα, οι καλοί του φίλοι, αυτοί που έβλεπε μόνο ένα μήνα το χρόνο στις διακοπές τους.
Το αγόρι σε μια στιγμή, κοιτάζει μέσα στο πλήθος της παραλίας, σαν να έψαχνε κάτι. Και ξαφνικά…...
