Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Α. Σ. Πρόμαχοι - Άρης Νησίου 1 - 2

Ρεπορτάζ: Άλεξ Αμπάρης Στο γήπεδο «Χρήστος Τζιβάνης» των Προμάχων σε ένα όμορφο και ποιοτικό, ειδικά από την πλευρά των φιλοξενούμενων, παιχνίδι, ο Άρης Νησίου κέρδισε τον τοπικό Α.Σ. με σκορ 1 – 2. Οι γηπεδούχοι Προμαχιώτες εμφανίστηκαν ασύνδετοι στις γραμμές τους και άτολμοι αγωνιστικά, εν αντιθέσει με τους εξαιρετικούς φιλοξενούμενους, οι οποίοι είχαν σαφείς προσανατολισμούς στο γήπεδο, είχαν την υπεροχή στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και πήραν τη νίκη δίκαια, παρά το γεγονός ότι...

Το Πεφταστέρι που ξαναπήγε στον ουρανό … (Πηγή Καφετζοπούλου)

Αγαπήθηκε πολύ από μια παρέα παιδιών με λευχαιμία. «Μη με διώχνεις», είπε το αστέρι στον ουρανό. «Μη φοβάσαι, θα έχεις ένα όμορφο ταξίδι», του απάντησε εκείνος. «Βοήθεια αδέρφια δεν θέλω να πάω πουθενά», φώναξε τρομαγμένο το αστέρι καθώς άρχισε να πέφτει προς τη γη. Όσοι είδαν το πεφταστέρι ευχήθηκαν κάτι. Άλλος ήθελε, υγεία, άλλος αγάπη, άλλος ένα καινούριο αυτοκίνητο, μα το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, έκανε μια διαφορετική ευχή: «Αυτό το πεφταστέρι να γίνει δικό μου» είπε. Και...

Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σε έχω πάλι… (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)

Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ. Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ. Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά. Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι. Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι… Ράινερ Μαρία Ρίλκ...

Η ψυχή ένα ελαφρύ αεράκι θέλει και…έφυγε! (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη… που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε.. για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της… Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης… Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι.. Αν.. Αλλά που… -Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε… Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει πως οι καρδιές είναι ελεύθερες, σαν τις πεταλούδες… Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη.. Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο… Μήπως...

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό…(Μαξίμ Γκόρκι)

Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος. Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν,...

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...