Αγαπάω , από τον Νίκο Καββαδία

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο. Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους. Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε, τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων, τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε. Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους, να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου. Τους...

Διαβάστε Περισσότερα

Κ. Π. Καβάφης, «Ένας Γέρος»

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος· με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά. Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά. Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει. Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό. Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα· και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα!...

Διαβάστε Περισσότερα

Να είστε πυγολαμπίδες στα σκοτάδια των ανθρώπων που αγαπάτε.

Διδακτική ιστορία: « Mια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι: — Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; — Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις. — Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; — Όχι. — Σου έκανα κανένα κακό; — Όχι. — Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε: — Επειδή δεν αντέχω...

Διαβάστε Περισσότερα

Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ, Έντουαρντ Άλμπι (απόσπασμα)

Μάρθα: Όλοι σας είστε αποτυχημένοι. Εγώ είμαι η Μάννα Γη, κι εσείς, όλοι, είστε αποτυχημένοι. Έχω σιχαθεί τον εαυτό μου. Περνώ τη ζωή μου με τιποτένιες, χωρίς καμιά σημασία απιστίες... δήθεν απιστίες. Ορμάμε στην Οικοδέσποινα ; Ωραίο αστείο. Μια παρέα από μεθυσμένους ανίκανους ηλίθιους. Η Μάρθα τους κλείνει το μάτι... και οι ηλίθιοι χαμογελούν σαν χαζοί, της ρίχνουν κι αυτοί ματιές και ξαναχαμογελούν, η Μάρθα ξερογλείφεται... και οι ηλίθιοι ορμάνε στο μπαρ να πάρουν λίγο κουράγιο και παίρνουν...

Διαβάστε Περισσότερα

Η δικτατορία της υπερευαισθησίας

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που αδυνατούν να συγχρονιστούν με τους ρυθμούς, τα ιδανικά και τους στόχους της κοινωνίας μας. Κλείνονται στον κόσμο τους. Σταδιακά μαθαίνουν να τον υπερεκτιμούν και να τον απεχθάνονται ταυτόχρονα, να τον προασπίζουν, όταν οι άλλοι τον αμφισβητούν, και να τον απαξιώνουν, όταν τους οδηγεί σε συνεχή αδιέξοδα. Τους λατρεύεις ή τους εξορκίζεις, αλλά σίγουρα, αν συσχετισθείς μαζί τους, δεν μπορείς να τους αγνοήσεις- τείνουν να απορροφούν κάθε ικμάδα και ενέργεια και...

Διαβάστε Περισσότερα