Αγάπη είναι δύο μαζί να χυθούν στ’ αστέρια.

Της  Σμαρώς Νότου. Ο αγώνας για την αγάπη δεν έχει Κυριακές και αργίες. Δεν έχει παύσεις και διαλείμματα. Δεν έχει ‘’ίσως’’  και  ‘’μπορεί’’. Είναι μαραθώνιος. Είναι μαραθώνιος κατανόησης, επικοινωνίας και διεκδίκησης το ‘’μαζί’’…!!! Η αγάπη μας δοκιμάζει και δοκιμάζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Δε θέλει χάρες και ανταλλάγματα. Βαλτώνει στο ράφι της βεβαιότητας και στην ηρεμία της παραίτησης. Η αγάπη αναζητά και θα αναζητά πάντα τη λάμψη του παραμυθιού, το ραντεβού...

Διαβάστε Περισσότερα

Το άρωμα που θύμιζε ανθισμένη κερασιά

Την είχε ξεχάσει πια. Περνούσαν μέρες, εβδομάδες, μήνες και δεν την έφερνε στη σκέψη του. Την είχε αποθηκεύσει σ’ ένα κουτάκι του μυαλού του και την κρατούσε εκεί, καλά κλεισμένη σαν επτασφράγιστο μυστικό. Καμιά φορά, βέβαια, εκείνη έβρισκε μια χαραμάδα φως κι έκοβε καμιά βόλτα στα όνειρά του, αλλά ως εκεί. Εκείνος παντρεύτηκε. Από αγάπη γνήσια, αυθεντική, ώριμη. Άφησε πίσω του τα παιδιαρίσματα και τα πάθη και αφοσιώθηκε σε μια ζωή ήρεμη, γλυκιά, γεμάτη σταθερότητα και ασφάλεια. Δήλωνε...

Διαβάστε Περισσότερα

«Μοναξιά» - Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου το γέλιο σου με τον ήλιο το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου. Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά θα βρεις τη μοναξιά σου. Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου μες στα αδιάφορα μάτια τους θα 'ναι γραμμένη απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου. Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν...

Διαβάστε Περισσότερα

Μενέλαος Λουντέμης, «Μαγική αυταπάτη»

Πες το μου θαρρετά Εγώ ήμουν κείνος που αγάπησες; Βάλε το χέρι στην καρδιά -όχι εκεί -Στ' αριστερά! Έτσι. Και τώρα πες μου: Ήμουν εγώ; Θαρρώ πως κάνουμε λάθος. Λάθος κι οι δυο. Εσύ που το είπες εγώ που το πίστεψα. Αγαπηθήκαμε; Ίσως. Αν ο ένας δεν ήταν τρελλός Ο άλλος ήταν ψεύτης. Αγάπησα; - Μπορεί. Αγάπησες; - Ποιος ξέρει ...; Αγαπηθήκαμε; Ένας θεός .. Μόνο ένας θεός το ξέρει. (Και κείνος δεν υπάρχει ...). Αλίμονο ... Το κρασί...

Διαβάστε Περισσότερα

Μελάνι μαύρο

Οι μεντεσέδες, που συγκρατούσαν τα ξύλινα παντζούρια, έτριζαν σε μια δική τους μουσική, έτσι που φυσούσε ο αέρας. Η μεγάλη λεύκα έξω από το σπίτι έγερνε μπροστά στην καγκελόπορτα, υποκλινόμενη θαρρείς σε κάποιον αόρατο αφέντη. Η αρμύρα τής χτυπούσε το πρόσωπο. Καθόταν στο τραπέζι της αυλής, με το βλέμμα στραμμένο προς τη θάλασσα. Έμοιαζε να μην την αγγίζει τίποτα από ό,τι συνέβαινε γύρω της. Έγειρε πίσω στην καρέκλα κι έστριψε τσιγάρο, αναζητώντας τη φωτιά της. Τα πνευμόνια της ρούφηξαν με...

Διαβάστε Περισσότερα

Το τίποτα φοβάμαι

Ήρθες σαν όνειρο και όνειρο έμεινες. Φώτισες για λίγο τις νύχτες μου έκανες τις ημέρες μου πιο λαμπερές. Τα γρανάζια, τα σκουριασμένα γρανάζια, της ακίνητης ζωής μου, πήραν μπρος τρίζοντας χαρούμενα, διώχνοντας σκουριά και μαυρίλα από της ζωής μου τη ρόδα, από καιρό ηθελημένα παρατημένης.  Δεν είπα ποτέ ‘‘καλύτερα να μην ερχόσουν’’ Και το όνειρο ζωή είναι, κι’ ελπίδα. Αν κάτι φοβάμαι είναι το τίποτα, το μηδέν και το χάος. Αλίμονο αν όνειρα δεν κάναμε! Η ζωή στεγνή και μουντή...

Διαβάστε Περισσότερα

«Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει» - Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη

Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!" [...] Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ...

Διαβάστε Περισσότερα