Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...
Το σπίτι μου στο χωριό... εκεί που πάντα θα επιστρέφουμε...
Το σπίτι στο χωριό βρίσκεται εδώ και χρόνια μέσα μου.Έχει βρει χώρο μέσα στο σώμα μου και έχει εγκατασταθεί, έχει χτιστεί από την αρχή, με τα κεραμίδια του, τα ξύλινα παλιά παραθυρόφυλλα του, την αυλή με το ποτάμι που διέσχιζε την αυλή, τα δύο πλατάνια, την μουριά, την συκιά, τα σανιδένια πατώματα που τρίζουν κάτω από τα ξυπόλυτα πέλματα, τα δωμάτια του και τις ασβεστωμένες γωνιές του και τα κεντίδια της μαμάς προίκα από τον γάμο της να έχουν κάνει κατάληψη παντού, σε παράθυρα και σοφράδες.
Το σπίτι στο χωριό κατοικεί μέσα μου,και αφού δεν μπορώ να πάω εκεί, βουτάω μέσα μου, ανοίγω την ξύλινη πόρτα και δραπετεύω στο καταφύγιο των παιδικών μου χρόνων. Εκεί, κάθε φορά, βρίσκομαι με τη βοήθεια του νου, συναντώ τον εαυτό μου παιδί και νιώθω όπως νιώθεις όταν συναντάς έναν άνθρωπο που σου έχει λείψει πολύ. Ανάμεσα στις εικόνες του χθες, με τα ψημένα ψωμιά της μαμάς στο φούρνο, το φαγητό, τη βανίλια υποβρύχιο, που εξαφανιζόταν ως δια μαγείας-άρεσε τόσο πολύ στην Δήμητρα -τους ήχους του Γκιώνη, τα αστέρια που έχουν αγγίξει το περβάζι, βρίσκω την ευκαιρία να γίνω μάνα του εαυτού μου.
Παίρνω αυτό το αθώο και ανυποψίαστο παιδάκι στην αγκαλιά μου και του δίνω όλες τις αγκαλιές που του χρωστώ. Το παρηγορώ για όλες τις άδικες αναμονές, για όλα αυτά που ήθελε και δεν έκανε, του λέω μπράβο για όσα κατάφερε, του ζητάω συγγνώμη για όλες τις φορές που το υποτίμησα και του θυμίζω ξανά και ξανά πόσο το αγαπώ.
Εδώ, δίπλα από τα παλιά πιθάρια που κοσμούν τις γωνίες με τις πρασινάδες, κάτω από τις παλιές φωτογραφίες των παππούδων μου με στιγμές και μνήμες που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Εδώ, σε αυτό το πλακόστρωτο χτύπησα το γόνατό μου, έπεσα στις πέτρες δίπλα στο ποτάμι, έχασα προσωρινά την μνήμη μου και γελούσαν τα υπόλοιπα παιδιά με την αντιδρασή μου. Εκεί, μαζί με όλα τα ξαδέλφια μου παίζαμε,κάναμε τις βουτιές μας στο ποτάμι, εξερευνούσαμε την γύρω περιοχή.
Το σπίτι στο χωριό είμαι εγώ και τα αδέλφια μου. Καλοκαίρια και χειμώνες, κατοικεί αυτό μέσα μου, σαν ένα τόσο δα μικρό φωτάκι, σαν αυτό που έχουμε πάντα μόνιμα αναμμένο το βράδυ για να βρούμε τον δρόμο, αν ξυπνήσουμε μέσα στη νύχτα. Για να μην τρομάξουμε. Σαν φάρος που με το αδιάκοπο άναψε-σβήσε με καθησυχάζει ότι θα είναι πάντα εδώ....
Υπέροχη Μπιτσκία...όαση των παιδικών μας αναμνήσεων....
ΣΤΗΝ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ!!!
ΠΡΟΜΑΧΟΙ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.