"Δεν είμαι ένα όνομα, ένας αριθμός"

Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου

Όταν με ρωτάνε ποια είμαι, απαντώ βιαστικά και σχεδόν αντανακλαστικά λέγοντας το όνομα μου, την ηλικία, την ιδιότητα μου, το μέρος καταγωγής μου, την οικογενειακή μου κατάσταση.

Αλλά δεν είμαι όλα αυτά.

Δεν είμαι ο συνδυασμός γραμμάτων που αναγράφεται στην ληξιαρχική πράξη. Δεν είμαι το όνομα που βιάστηκαν να κολλήσουν ως βραχιόλι στο βρεφικό καρπό στο νεογέννητο εαυτό μου. Δεν είμαι το όνομα που ως παράδοση μου μεταβίβασαν συνδέοντάς με με το παρελθόν, με κληρονομικές απολήξεις, γενεαλογικούς σχηματισμούς και προγονικό αίμα. Δεν είμαι η συνέχιση της ιστορίας μιας οικογένειας μέσα στο χρόνο. Είμαι μια ένωση, μια ιερή μίξη δυο διαφορετικών γονιδιακών υπάρξεων, ένας συνδυασμός χρωμοσωμάτων, μια μοναδική αλυσίδα dna και συνονθύλευμα χαρακτηριστικών προσώπων που συνδέθηκαν μαζί μου κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Είμαι το χαμόγελο και τα μάτια της μητέρας μου, είμαι η ευγένεια της γιαγιάς μου, το ήθος και το βλέμμα του πάτερα μου.

Δεν είμαι συγκεκριμένων χρόνων. Δεν είμαι ένας αριθμός, υπηρετώντας μια σύμβαση των ανθρώπων. Ψηφίο που συνεχώς αλλάζει με ένα φύσημα σε πάρτι γενεθλίων, που καταγράφεται, αποκωδικοποιείται, ακολουθεί νόρμες, μπαίνει σε καλούπια και τετραγωνάκια φόρμας προς συμπλήρωση. Είμαι οι αλλαγές στο ύψος που χάρασσαν στον τοίχο οι γονείς μου, το δόντι που αποχωρίστηκα και κρατούσα στην παλάμη μου όλο το βράδυ για να εξαγοράσω τη νεράιδα των δοντιών, είμαι οι πληγές και οι ουλές στα πόδια από παιχνίδια στη γειτονιά, είμαι η ρυτίδα στο μέτωπο, οι πρώτοι πόνοι στην πλάτη, το ανώριμο γέλιο και οι ώριμες σκέψεις, η πρώτη λευκή τρίχα και η συνειδητοποίηση της πεπερασμένης μας ύπαρξης. Είμαι οι εικόνες που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου κατά τις εναλλαγές ήλιου και σελήνης. Οι εμπειρίες που έζησα και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, τα απλά, ράθυμα απογεύματα βροχερής μέρας και τα συνταρακτικά γεγονότα κρύων πρωινών που με συγκλόνισαν. Είμαι το πρώτο φως που αντίκρισα ως μωρό και η πρώτη μεθυσμένη ανατολή που με μάγεψε στο δρόμο προς το σπίτι.

Δεν είμαι ό,τι μου επέβαλαν να επιλέξω να γίνω στην ανώριμη φάση της αυτογνωσίας μου, προδιαγράφοντας το μέλλον μου. Δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος, άνεργος ή τεχνίτης. Δεν είμαι κανένα κορνιζαρισμένο χαρτί σε τοίχο εφηβικού δωματίου. Δε φέρω καμιά ταμπέλα στο στήθος μου, καμιά επιγραφή. Κανένας τίτλος και επίσημο έγγραφο δεξιοτήτων ή εργασιακής κατάστασης δε θα αναδείξει την προσωπικότητα μου, δε θα αποτελέσει σημάδι αναγνώρισής μου σε περίπτωση που ξεχαστώ, που χαθώ. Είμαι όσα ανακάλυψα, όσα έμαθα, όσα έπιασαν τα χέρια μου, όσα παίδεψαν το μυαλό μου, όσο ονειρεύτηκα και ακόμα ονειρεύομαι να γίνω. Είμαι το χαμόγελο όταν κράτησα τον πρώτο μου μισθό. Είμαι η ικανοποίηση της πρώτης μου επιτυχίας. Είμαι ο θυμός της απόλυσης και όσα αυτή με δίδαξε. Είμαι τα ξενύχτια που πέρασα για να αφουγκραστώ ένα αντικείμενο. Είμαι η συγκίνηση της εθελοντικής εργασίας που απλόχερα προσέφερα.

Είμαι οι συζητήσεις με τους συναδέλφους, τα γέλια, τα πικρόχολα σχόλια, ο ανταγωνισμός και η συνεργασία που με έκαναν να εμπιστευτώ τους ανθρώπους αλλά και να κρίνω ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα μου. Είμαι η οργή, ενώ κρατούσα το δελτίο ανεργίας και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Είμαι τα καινούρια πράγματα που έμαθα και ένιωσα μπερδεμένη, φοβισμένη, αλλά και περήφανη. Είμαι τα παλιά που έγιναν η καθημερινότητά μου και μοιράστηκα με νέους ανθρώπους στη ζωή μου. Είμαι τα στρογγυλά γυαλιά μου και ο τρόπος που τα πειράζω κάθε τόσο, ενώ εργάζομαι. Ο καφές με δυο κουταλιές ζάχαρη και το απογοητευμένο ξύπνημα το πρωινό της Δευτέρας. Όσα ελπίζω να κατακτήσω και να γίνω και τα σχέδια που καταστρώνω γι’ αυτά.

Δεν είμαι η κάτοικος ενός τόπου, αναγνωριστικό στοιχείο του ήθους, της συμπεριφοράς μου, της ταυτότητάς μου. Δεν είμαι όλα όσα προσδίδουν σε εκείνους που κάποιος όρισε με νοητή γραμμή ότι ανήκουν σε μια πόλη, σε ένα κομμάτι γης. Δεν είμαι γαντζωμένη σε μια στεριά, με κωδικό τις συντεταγμένες της. Είμαι το αγαπημένο μου σημείο που με ηρεμεί, η κλασική και ασφαλής διαδρομή που ακολουθώ αλλά και τα καινούρια, μυστηριώδη μονοπάτια που επιλέγω. Είμαι τα ηλιοβασιλέματα που είδα και ακόμα θυμάμαι, οι παραλίες που χάραξαν ανεξίτηλα κάποια καλοκαίρια μου. Είμαι οι λακκούβες που προσέχω να μη με πλήξουν ξανά, η ελπίδα που μου προσέφερε η θέαση του ορίζοντα ένα ήσυχο πρωινό και το δέος που μου προξένησε μια λάμψη πάνω από φουρτουνιασμένα νερά, ενώ κρυβόμουν κάτω από την ομπρέλα μου. Είμαι τα στίγματα στο χάρτη σε μέρη που ονειρεύομαι να πάω, είμαι οι μικρές καρτ ποστάλ από ταξίδια που έκανα και φυλάω ευλαβικά σε διακοσμητικά κουτάκια ή κολλάω περήφανα στην πόρτα του ψυγείου μου. Είμαι όλες εκείνες οι διαφορετικές παραδόσεις, ήθη, έθιμα γνώρισα και διεύρυναν τους ορίζοντές μου. Είμαι το βότσαλο που μάζεψα από την άμμο, το φύλλο δέντρου που έκλεισα απερίσκεπτα σε ένα παιδικό ανθολόγιο, είμαι οι πατρίδες που άφησα, οι πατρίδες που ανακάλυψα, οι πατρίδες που δημιούργησα. Είμαι ένα σύνολο από κομμάτια παζλ. Και κάθε ένα από αυτά είναι μέρη που επισκέφτηκα, εικόνες που πέρασαν στη μακρόχρονη μνήμη μου, άνθρωποι που γνώρισα και με έφεραν στο τώρα μου.

Δεν είμαι η σύζυγος κάποιου και η μητέρα τόσων τέκνων που θα με εντάξουν σε άλλη κατηγορία παροχών. Δεν είμαι στεφανωμένη ή ανύμφευτη στιγματισμένη με κοινωνικά κριτήρια. Δεν είμαι η κυρία κανενός τάδε και η μάνα κανενός δείνα. Είμαι το δάκρυ της πρότασης γάμου, το μαξιλάρι για εκείνον που μοιράστηκε τον εαυτό του, οι μεσημεριανές συζητήσεις μετά τη δουλειά, εκείνα τα πρωινά βλέποντας παιδικά με τις πυτζάμες, είμαι το αίσθημα της ολοκλήρωσης που μου προσέφερε η συντροφικότητα. Είμαι το άγχος και η οργή που μου παρείχε η διαφορετικότητα, είμαι η πόρτα που βρόντηξε κατά τη διεκδίκηση του δίκιου μου, η κλωτσιά κάτω από το τραπέζι προς συμμόρφωση σε μια οικογενειακή μάζωξη. Είμαι η ηδονή της ερωτικής συνεύρεσης και αυτό το μούδιασμα στο στήθος, το καταλυτικό αίσθημα της αγάπης. Είμαι ο πόνος και τα ράμματα του τοκετού, τα ξενύχτια, οι φόβοι και οι ανησυχίες για ένα πλάσμα που μοιράστηκε την ανάσα μου. Είμαι η ευχή κάθε φορά που κλείνει την πόρτα πίσω του, οι συμβουλές που βουτάνε στη δική μου κοσμοθεωρία και η αίσθηση της ολοκλήρωσης - βάρος και θείο δώρο για την υπόλοιπη ζωή μου.

Είμαι οι φωτογραφίες που τραβάω αιχμαλωτίζοντας στιγμές στο δικό μου προσωπικό, μοναδικό κάδρο. Οι λέξεις που αραδιάζω δίνοντας υπόσταση στις σκέψεις μου, τα τραγούδια που με κάνουν να δακρύζω και να χορεύω, οι γεύσεις που με ωθούν να γλείφω τα δάχτυλά μου. Είμαι οι χτύποι της καρδιάς μου όταν ένιωσα την αγάπη και οι ρωγμές της όταν γνώρισα την απόρριψη, την απώλεια. Είμαι το αστείο που λέω πάντα, ο τρόπος που κοιμάμαι, η δική μου οπτική γωνία για τη ζωή, η συνταγή που μοιράστηκα, το είδωλό σου που καθρεφτίζεται στα μάτια μου όταν με κοιτάς.

Είμαι συναισθήματα, ήχοι, μυρωδιές, εικόνες. Δεν είμαι λέξεις στριμωγμένες σε χαρτιά υπηρεσιών. Είμαι τόσα πολλά που δεν μπορεί να κλείσει κανένας γραφειοκρατικός φάκελος, δεν μπορεί να φωνάξει κανείς στο δρόμο για να γυρίσω ακούγοντάς τα. Όλα αυτά είμαι. Με το γνωστό σήμα γνησιότητας. Τώρα ξέρεις τι να πεις αν σε ρωτήσουν ποια είμαι.

~Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι πολύ παλιός, ο χρόνος δεν σε έχει αγγίξει, δεν έχεις φύλο, ούτε ημερομηνία γέννησης, δεν έχεις συγκεκριμένο όνομα ούτε προκαθορισμένο σχήμα~

Εσύ ποιος είσαι;

Facebook: Xara Koulopoulou

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Posted in: ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ