ΜΙΛΑΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ
Χιλιετίες έξι (μπορεί και δώδεκα), διαβιώ σ’ αυτό το Μέγα Σπήλαιο, ανάμεσα σε φλάμπουρα,
με μαύρα αίματα να αχνίζουν πάνω τους, την ταπεινότητα τηρώντας κατά γράμμα, κι εντός μου - μοναχούλα της η ωραιότης μου, ρέει ανεξερεύνητη, τίποτα δεν πότισε.
Κάποτε, κρυφοκοιτάζοντας (το βλέμμα ίσα να ξεμυτάει απ’ τη μαντίλα), είδα και γνώρισα την Ιστορία. Προσωπίδες άλλαζε ένα σωρό, στην τύχη, κι όλο πιο κάτου μας επήγαινε, όλο πιο μακριά από τα θέσμια. Ίσως και να σιγόνταραν οι άγγελοι, η χάρη τους, κάποτε αξιώθηκα το αληθινό της πρόσωπο (το αρσενικό) να αντικρίσω - ένα πράμα ατσούμπαλο, σα δίκροκο αυγό, διάστικτο και λείο. Μπορεί και να το άγγιξα, να τρίφτηκε στο μάγουλό μου χρεμετίζοντας.
Ήρθαν καιροί - αν τους θυμάμαι, λέει; - που διαφέντεψε τις εξουσίες όλες ο Αυθέντης του Πάγου - το είδανε κι αυτό τα μάτια μας. Εδώ. Κάτω απ’ τον ήλιο που απεχθάνεται τα χιόνια, τα μαδάει, εξόν κι αν είναι από τον Όλυμπο. Άλλοτε, πάλι, οστεώδες στην αρχή, κατόπιν - ριπιδίζοντας, κυριαρχούσε (τι πορφυρό μέσα στη δυσαρθρία του) το Μαστόδοντο του Πυρός. Ως κάτω, ως την παραλία με τα ζεϊμπέκικα. Κι ύστερα, απότομα, με αλαλαγμούς, κάλπαζε επί της θαλάσσης, τις παρευξείνιες αποικίες μου να κάψει. Σπίθες τα οπωρικά μου - αιώνες θ’ ανασύρετε απ’ τον βυθό τις βουλιαγμένες μου τριήρεις με τις στάμνες και, μα τον Κύνα, τα αφρίσματά σας θα 'ναι όλα υποταγμένα.
Να πω και μια κουβέντα πιο βαριά και να ομόσω πάλε: κακό δεν έπραξα ποτέ και σε κανένα. Άθελα μου, ίσως και να ξαστόχησα, αλλά με την καρδιά και το μυαλό - ποτέ.
Όμως, πώς έξαφνα σε εχθρεύονται οι άνθρωποι, ιδίως όταν δεν έχεις αδελφούλη μεγαλύτερο, σε ώρα ανάγκης να σε συνδράμει. Το δάχτυλο απειλητικά υψώνοντας - Ύδρα με ονόμασαν. Με καταράστηκαν να μη γνωρίσω θάνατο καθότι προφητείες παλαιότατες έδεναν γόρδιο δεσμό τη μοίρα τη δικιά τους με τη μοίρα μου. Αλλά το θάνατο πολύ τόνε φοβήθηκα: την αστραπή που φτάνει ως τα κύτταρα, αναλιγώνοντας τη μνήμη (μήλο που μαραγκιάζει), τον είδα τον μονόφθαλμο. Ήταν η Εποχή των Χλωμών Κυνηγών κι αίφνης, καθώς έξω έτριζαν από το βάρος τα λιθάρια - μια δορκάδα
σκοντάφτοντας, ώσπου έπεσε, και κάτι όρνεα από πάνω, κάτι μαύρα, έτοιμα να χιμήξουνε, να της τρυγήσουνε τα μέσα ρόδινα. Έκλαψα τότε, έτσι όπως κλαίει μονάχη της η λύκαινα η καλή, η μερωμένη. Οι φίλοι (όσοι απόμειναν) έχουν να κάνουν πως είμαι ευαίσθητη, αλλά ποιον γιάτρεψε ποτέ το δάκρυ; Εαρινή με φωνάζουνε αυτοί. Σπεύδουν από τα πέρατα του κόσμου, μόνο με κάτι δωρεές, κάτι εράνους τους δεν έχω βγει στη ζητιανιά ακόμα.
Τι άλλο να σας πω…
Περιουσία μου ετούτα τα κουρέλια. Τα στρώνω τη μια έτσι και την άλλη αλλιώς πάνω στο σαρωμένο χώμα και κάνω πως κοιμάμαι. Πού να με πιάσει ύπνος - περιμένω. Θα παντρευτώ αυτόν που θα με ονομάσει Ελενίτσα.
Πάνος Σταθόγιαννης ΜΙΛΑΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ /Από την ποιητική συλλογή ''ΝΟΤΙΑ ΘΗΡΙΑ''
/Από την ποιητική συλλογή ''ΝΟΤΙΑ ΘΗΡΙΑ'' - τρίγλωσση έκδοση (ελληνικά, αγγλικά, λιθουανικά) του Διεθνούς Κέντρου Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου, 2000. Τη μετάφραση στα αγγλικά έκανε η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και στα λιθουανικά η Ντάλια Σταπονκούτε./
Πάνος Σταθόγιαννης
28/10/2016 ·
1985 - 1997.
Η φωτογραφία είναι του Κώστα Μπαλάφα.
ΠΗΓΗ...http://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.