ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ Η ΑΛΛΙΩΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ

Η έννοια του δημόσιου χώρου αποτελεί ίσως το πεδίο των πιο παρεξηγημένων δικαιωμάτων, όπου η χρήση και η κατάχρηση διαπλέκονται με τόσο εξωφρενικό τρόπο που κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να ισορροπήσει ιδανικά.

-ο εταιρικός τύπος

Βηματίζει νευρικά πάνω κάτω στην πλατφόρμα του ηλεκτρικού ή του μετρό. Τον λένε Αλέξη, Θέμη, Πάρη ή κάτι άλλο δισύλλαβα πολυεθνικό και μιλάει δυνατά και με στόμφο με κάποιον από τη δουλειά. Εκτοξεύει επιδεικτικά ορολογίες και εκφράσεις που στο μέσο αυτί ακούγονται πολύ στυλάτες και εύηχες ελπίζοντας πως στο πέρασμά του και οι πέτρες θα αναφωνήσουν «ωωω τι στέλεχος». Φοράει κουστούμι που ανάλογα με το επίπεδο του μισθού του είναι αγορασμένο από τη Luisa ή από τα Glou και το ίδιο πάντα ενοχλητικό μοκασίνι που επιβιώνει και σε πυρηνική καταστροφή. Κρατάει χαρτοφύλακα με περιεχόμενο που συνήθως θα χώραγε και σε νεσεσέρ και δεν ησυχάζει αν δεν τον ακούσει και ο τελευταίος περαστικός πριν χαθεί στο βάθος. «ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΤΟ ΕΨΑΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΡΟΪΟΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑΝΚΕΡ», «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ JOHNSON ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ», «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ» είναι μερικές από τις φράσεις που αγαπάει να υπερτονίζει όταν περνάς από δίπλα του για να σε κάνει να κατανοήσεις επιτέλους πόσο τιτάνιες είναι οι διαστάσεις του επαγγελματικού του μεγαλείου.

-το αγαπουλίνι

Έρχεται και κάθεται ακριβώς απέναντί σου ή και δίπλα σου ανεξάρτητα από το αν το βαγόνι είναι γεμάτο ή άδειο. Οι μοίρες του φυλάνε πάντα την θέση με την καλύτερη δυνατή ακουστική και ορατότητα άλλωστε. Κουλουριάζεται με τρόπο που θεωρεί χαριτωμένο στη θέση του και αρχίζει να ψελλίζει εμετικά γλυκόλογα στο μικρόφωνο του κινητού του, με όλες τις εκφράσεις του προσώπου να συμμετέχουν σ’αυτό το αηδιαστικό και γλυκανάλατο τηλε-φονικό. Ενίοτε στο παιχνίδι μπαίνει και το καλώδιο του hands free που στριφογυρίζει σαν φιδάκι υπό τον ήχο φλογέρας στα δάχτυλά του. Το αγαπουλίνι σπάει την άρθρωσή του, μιλάει δήθεν μωρουδίστικα κόβοντας λέξεις και αλλάζοντας γράμματα και προσδίδει στη φωνή του τόση γλύκα που δίπλα της και το πιο φιλόδοξο μελομακάρονο θα ένιωθε πικρό. Κοιτάζει με μεθυσμένο βλέμμα στο κενό καθώς το μελίρρυτο στόμα του σχηματίζει ανυπόφορα κλισέ που ο κανονικός άνθρωπος ξέχασε για πάντα πριν δυο ζωές: «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!», «ΟΡΚΙΣΟΥ!», «ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑ ΤΟ ΜΩΛΑΚΙ ΣΟΥ», «ΖΕ ΣΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕΧΡΙ ΑΥΡΙΟ!». Αν παρατηρήσεις, γίνεται αξιοπρόσεκτα επιθετικό αν το στραβοκοιτάξεις η ψιθυρίσεις κάτι υποτιμητικό για την περίπτωσή του και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να σηκωθεί παρεξηγημένο σαν αδικημένη υποψήφια καλλιστείων, φωνάζοντας με τιμή και δόξα «ΈΛΕΟΣ ΟΜΩΣ ΜΕΡΙΚΟΙ».

-το φτυάρι

Βρίσκεται παντού αλλά και πουθενά γιατί το ίδιο αρνείται την ύπαρξή του όσο οι άλλοι την αναγνωρίζουν. Ξεκινάει να μιλάει με προσποιητή αδιαφορία αλλά σύντομα δέχεται το κατάλληλο ερέθισμα από τον συνομιλητή του για να απλώσει την κουτσομπολίστικη πραμάτεια του ενώπιον δεκάδων αγνώστων που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με αυτό. Θα σχολιάσει το γάμο της ξαδέρφης του, το αισχρό νυφικό της, το εγκληματικό παρελθόν του γαμπρού, την έκτρωση της πρώην κολλητής του, την παρεξήγηση που έγινε προχθές στο Γκαζάκι και φυσικά το θράσος μερικών να σε θάβουν ενώ μπροστά σου είναι Παναγίες. Αγανακτώντας με τους κακοήθεις ανθρώπους που το ζηλεύουν κατάφωρα καταλήγει «ΕΥΤΥΧΩΣ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΛΕΜΕ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ.ΑΝΤΕ, ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΠΑΡΩ ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΩ ΣΠΙΤΙ.ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΟΧΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ‘ΠΑ ΠΡΙΝ»

-η θειά

Το κινητό της χτυπάει επί ένα τέταρτο αλλά δεν το ακούει. Ο μονοφωνικός ήχος έχει σπάσει τα τύμπανα και του πλέον κωφού συνεπιβάτη αλλά αυτή απλώς κοιτάει γύρω γύρω καχύποπτα, ανίκανη να καταλάβει πως αυτό το υπόκωφο βουητό έρχεται από την τσάντα της. Στο τέλος, με ένα απότομο τίναγμα του κεφαλιού της, δείχνει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει και πιάνει το κινητό στα χέρια. Το περιεργάζεται για αρκετά δευτερόλεπτα πανικόβλητη, προσπαθώντας να θυμηθεί πιο κουμπί πρέπει να πατήσει για να ξεκινήσει να μιλάει. Μετά από δυο άστοχες προσπάθειες κατά τις οποίες ουρλιάζει χαρούμενα «ΛΕΝΗ?ΣΥ ΣΑΙ ΜΩΡΗ?» αντιλαμβάνεται ποιος της τηλεφώνησε και ξεκινάει έναν ατέρμονο, ακατάληπτο μονόλογο, πράγμα ουσιαστικά αναπόφευκτο, αφού της είναι αδύνατο να συνδιαλεχθεί με κάποιον που βρίσκεται τόσο μακριά. Δίνει λοιπόν οδηγίες για τη σωστή παρασκευή στιφάδου στη διαπασών, επαναλαμβάνοντας μάλιστα πολλές φορές όσα έχει ήδη πει γιατί ένα ακόμη πολύτιμο χαρακτηριστικό της είναι η ασθενής μνήμη. Όταν το θεόπνευστο έργο της τελειώσει, η θειά πιέζει το κόκκινο κουμπί με όλη τη δύναμη του δεξιού της δείκτη κρατώντας το κινητό με το αριστερό χέρι, και το πρόσωπό της λάμπει από την ικανοποίηση που χαρακτηρίζει μόνο εθνικό ευεργέτη μετά από ανέγερση πέντε νέων νοσοκομείων.

-η ειρηνοποιός δύναμη

Φορέας του συνδρόμου του Μεσσία, βαδίζει σαν τον Ιησού εν ώρα διδασκαλίας κρατώντας στοργικά το κινητό του λες και φοβάται μήπως η αφή του το πονέσει. Το βλέμμα του είναι γεμάτο συμπόνια και κατανόηση αλλά κάτι πάνω του αποπνέει αποφασιστικότητα και διπλωματική δεινότητα, βγαλμένη μέσα από τη διπλή έλικα του dna του Κόφι Αναν. Μιλάει με το κατάλληλο σθένος ώστε ο συνομιλητής του να αισθανθεί δέος και την απαραίτητη ασκητική πραότητα που αποκλείει την όποια υποψία πατροναρίσματος από μεριάς του. Τον ακούς ενώ προσπαθεί με υπερβάλλοντα ζήλο να συμβιβάσει αντίθετες θέσεις και καταλαβαίνεις πως κατά πάσα πιθανότητα είναι άνθρωπος χωρίς ζωή που ζει μέσα από τα πάθη και τις εντάσεις των γύρω του, προσπαθώντας να ξεκλέψει λίγο νόημα από αυτές για τον εαυτό του. «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΑΝΑΛΩΝΕΣΑΙ», «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΜΕΡΙΔΙΟ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ ΑΔΙΚΗΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ», «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΕΙΤΕ ΑΡΜΟΝΙΚΑ, ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ». Κλείνει το τηλέφωνο, και το πρόσωπό του παίρνει την έκφραση «αχ, τι θα κάνω με σας παλιόπαιδα» λίγο πριν χαθεί στις σκέψεις του για την υπόλοιπη διαδρομή.

-ο παρανοϊκός

Το χέρι του μοιάζει να κρέμεται από μια αραχνιασμένη κλείδωση και βασιζόμενο σε ένα περίεργο σύμπλεγμα αρθρώσεων καταλήγει σε μια τρεμάμενη παλάμη, μέσα στην οποία φωλιάζει κάποιο πανάρχαιο κινητό. Μιλάει, χρησιμοποιώντας ένα κράμα άγνωστων διαλέκτων που ωστόσο φέρουν αμυδρά ψήγματα ομοιότητας με την ελληνική γλώσσα. Ο τόνος του ερμηνεύεται δύσκολα, γιατί αλλάζει απότομα και απρόβλεπτα ακολουθώντας τη μαγική παρτιτούρα της ελεγχόμενης και αυτοσαρκαζόμενης μέθης. Η αλήθεια πάντως είναι πως ο παρανοϊκός συνήθως δεν μιλάει σε κανέναν. Πομπός και δέκτης των λεγομένων του είναι μόνο ο εαυτός του και το τηλέφωνο είναι απλά ένα ξεκάρφωμα που καθησυχάζει όσους φοβούνται εύκολα και ίσως δίνει στη συνείδησή του μια ψευδαίσθηση ομαλότητας. Μιλάει για ζώα που πρέπει να σφαχτούν, για μάγους που τον κοροϊδεύουν, για το σκοτεινό σχέδιο του οδηγού και για άλλα απίθανα θέματα που ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας σου προκαλούν αφόρητη σύγχυση, ενδέχεται να σε διασκεδάσουν αν επιβαίνεις στο 040 γύρω στις τρείς το ξημέρωμα.

-ο ανετίλας

Προχωράει με τα πόδια ανοιχτά σα να προσπαθεί να προστατεύσει τα μπούτια του από το ασήκωτο βάρος των μεταλλικών του όρχεων και σαρώνει το χώρο με την κάζουαλ ματιά του αβίαστου κατακτητή. Μιλάει στο iPhone με ανυπόκριτη αδιαφορία συνδυασμένη με το λεξιλόγιο της απόλυτης νιρβάνας, δίχως να τον απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της συζήτησης. Είναι σε θέση, άλλωστε, να αντιμετωπίσει τα πάντα με το μαγικό όπλο της πνευματικής χάλασης που τον κατατάσσει και τελευταίο στη λίστα των υποψηφίων για εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι φήμες, φυσικά, που θέλουν το αιγαιοπελαγίτικο καλαμάρι να έχει υψηλότερη πίεση και εντονότερη εγκεφαλική λειτουργία από αυτόν είναι ολοφάνερα αληθείς. «ΑΔΕΡΦΕ ΤΙ ΓΙΝΕΣΑΙ», «ΩΩ ΔΙΚΕ ΜΟΥ, ΦΤΙΑΞΕ ΜΕ», «ΝΑ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΜΕ ΜΠΑΛΙΤΣΑ ΡΕΕΕ» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις εκστομίζονται ανά πέντε λεπτά σε διαφορετικό άτομο γιατί δυστυχώς ο ανετίλας έχει πολλούς φίλους και ακόμη περισσότερες επαφές στο κινητό.

LIFO TEAM.

Posted in: ΠΑΡΑΞΕΝΑ