Τα συσσίτια λιγοστεύουν το καλοκαίρι, αλλά η Νίκη από το Χολαργό τους δικαιολογεί: «άνθρωποι είναι κι αυτοί, κουράστηκαν, από Σεπτέμβρη ξανά» * η κρατική φροντίδα, όμως, δεν είναι χειμερινός κινηματογράφος…
Κάτω από τη γέφυρα της Κατεχάκη, ο «άστεγος του Καλατράβα», όπως τον αποκαλούν οι γείτονες, πέφτει συχνά σε λήθαργο. Σημάδι ότι μπήκε Αύγουστος. Τον Ιούλιο τον ξυπνούσαν οι γείτονες με παγωμένο νερό. Τώρα όμως μπήκε ο Αύγουστος, μήνας διακοπών. Η πόλη αδειάζει. Σε μια Αθήνα γυμνή από ανθρώπους και αυτοκίνητα, η μοναξιά είναι εκκωφαντική.
«Φέτος τον Αύγουστο έφυγαν πολλοί. Ξέρω εγώ. Δεν βρέχει στα πεζοδρόμια», λέει ο κ. Στέργιος. Βροχή αποκαλεί τις σταγόνες που πέφτουν από τα «κουτιά» των κλιματιστικών. Τις χρησιμοποιεί ως μονάδα μέτρησης παραθεριστών που απουσιάζουν από το κλεινόν άστυ. «Δεν έχουν λεφτά για ρεύμα, βρε, γι' αυτό δεν έχει βροχή» τον διορθώνει η κ. Νίκη. «Έχουν λίγα λεφτά ακόμα» απαντά εκείνος με σιγουριά. Οι δυο τους συναντιούνται κάθε μέρα στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων, ένα από τα ελάχιστα που παραμένουν ανοιχτά τους θερινούς μήνες στην Αθήνα.
«Εγώ ξεκινάω από το Παγκράτι. Κανονικά πηγαίνω στη γειτονιά μου, στον Αγιο Αρτέμιο, αλλά το συσσίτιο σταματάει το καλοκαίρι» λέει ο ίδιος. «Εγώ μένω στον Χολαργό και πηγαίνω στο συσσίτιο του Τίμιου Σταυρού. Ανθρωποι είναι κι αυτοί, κουράστηκαν. Από Σεπτέμβρη ξανά» λέει η κ. Νίκη, η οποία ζει μόνη. Αλλάζει τρία λεωφορεία μέχρι να φτάσει στην Πειραιώς.
Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Παραμονές Δεκαπενταύγουστου στο αεροδρόμιο. Βαλίτσες με αξεσουάρ διακοπών πηγαινοέρχονται βιαστικά. Η Αννα, υπάλληλος στο «Ελ. Βενιζέλος», φτάνει στη δουλειά με μια τσάντα «ρούχα για δώσιμο». Σύμφωνα με την ίδια, «έχουμε άστεγους που ζουν στο αεροδρόμιο. Έρχονται για τη δροσιά και αρκετές φορές τους δίνουμε φαγητό. Χάνονται για κάποιο διάστημα και έπειτα έρχονται ξανά. Εχουμε έναν που τον θυμάμαι από το περασμένο καλοκαίρι».
Τα μεσημέρια το μπετόν του κέντρου της πόλης ρουφάει τον ήλιο και τα κτήρια μετατρέπονται σε υπαίθρια καλοριφέρ. Εκείνη την ώρα επιστρέφει στη βάση του το κλιμάκιο του Δήμου Αθηναίων έχοντας ολοκληρώσει την εφόρμηση της ημέρας. «Το καλοκαίρι έχουμε παρατηρήσει ότι μειώνεται ο αριθμός των αστέγων λόγω των κλιματικών συνθηκών. Οι περισσότεροι που συναντάμε είναι χρήστες αλκοόλ και ναρκωτικών» λέει η κοινωνική λειτουργός του κλιμακίου του δήμου, Μαρία Μπόθου.
Σε κάποια streetworks (εργασία δρόμου) μοιράζουν ξηρά τροφή και νερό σε φακελάκι. Η ίδια παρατηρεί ότι στη Σταδίου και στην Ακαδημίας «υπάρχουν μόνο επαίτες σε συγκεκριμένα πόστα, τα οποία αρνούνται να αφήσουν. Τους παροτρύνουμε να έρθουν στη Λέσχη Φιλίας του δήμου, όμως αρνούνται». «Σπίτι έχουμε, δεν θέλουμε» της λένε συχνά.
«Οι άστεγοι κάτω από το σταθμό στα Πατήσια έχουν εξαφανιστεί. Πολλοί φεύγουν στις παραλίες. Αλλοι πηγαίνουν στο αεροδρόμιο ή σε νοσοκομεία», παρατηρεί ο κ. Γιώργος Μπαρκούρης, πρώην άστεγος, πρόεδρος της Επιτροπής Αστέγων. «Φέτος είχαμε ένα ήπιο καλοκαίρι, χωρίς πολλούς καύσωνες», λέει ανακουφισμένος. Μια σειρήνα ασθενοφόρου αντηχεί εκατοντάδες μέτρα μακριά. Να πηγαίνει άραγε στον Αβραάμ; Ο Αβραάμ περνάει το καλοκαίρι του περιφερόμενος από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. «Δεν ασθενώ. Αστεγώ», λέει. Δεν είναι ο μόνος.
Στα νοσοκομεία της πόλης, πίσω από τις σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν οι ανθρώπινες ιστορίες. «Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται εδώ γιατί δεν έχουν πού να μείνουν», λέει η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του «Ευαγγελισμού» Πηνελόπη Κογιώνη.
«Είκοσι ημέρες έμεινα στο "Αττικόν". Μετά πέρασα από το ΚΑΤ για λίγο και τώρα εδώ στη "Σωτηρία", στη σκιούλα μου. Τι να κάνεις... Φθισικοί είμαστε κι εμείς. Φθισικοί του πολιτικού συστήματος. Τι νόμιζες;» λέει ο Αβραάμ.
Μέσα Αυγούστου, κάτω από τα πεύκα του Γενικού Νοσοκομείου «Σωτηρία» έχει αφήσει το μαύρο σάκο του. Περιέχει στριμωγμένα όλα του τα υπάρχοντα, ανάμεσα στα οποία και «είδη πρώτης ανάγκης», όπως αποκαλεί όχι το sleeping bag, που «μου έκανε δώρο ένα στρατόπεδο πέρσι το χειμώνα στις καταιγίδες», αλλά ένα mp3 player με 685 κομμάτια της τζαζ, ό,τι απέμεινε από τη μακρά πορεία του ως μουσικού και DJ σε κλαμπ του Λονδίνου και του Μάντσεστερ. Χώνει το χέρι του μέσα και βγάζει δύο δίσκους του Miles Davis. «Είναι συλλεκτικοί», λέει.
Μόνο στα νοσοκομεία
Τίποτα δεν προδίδει όσα ο ίδιος βιώνει εδώ και ενάμιση χρόνο -μόνο οι φαγωμένες σόλες των παπουτσιών του. «Ξυρίζομαι τακτικά, σε ένα ταβερνάκι στο Μεταξουργείο. Εκεί με βοηθάνε. Το καλοκαίρι όμως τι να κάνεις; Ολοι πάνε διακοπές. Μόνο τα νοσοκομεία μένουν ανοιχτά. Εδώ βρίσκεις και μια μερίδα φαγητό αν σε συμπαθήσει κανείς», λέει και με τρεις ρουφηξιές αποτελειώνει έναν φραπέ-κέρασμα που αρνιόταν επίμονα να αποδεχτεί.
Αρχές Ιουλίου πήγε στο «Αττικόν». «Πήγα να δω έναν γνωστό που νοσηλευόταν, ο γνωστός έφυγε, εγώ έμεινα. Ηταν καλά! Είχε δροσιά και ησυχία, είχα βρει τη γωνιά μου - όχι κρεβάτι, αλλά είχα βρει μια καλή γωνιά και κοιμόμουν λίγες ώρες. Διαμονή 5 αστέρων. Θα αποφοιτήσω γιατρός! Εχω τη σειρήνα μέσα στα αυτιά. Παλιά ακούγαμε τις σειρήνες του Kingsize. Το πρόλαβες εσύ; Εγώ ήμουν τότε 20. Σήμερα 36» λέει. Φαίνεται, όμως, 50άρης.
«Στο νοσοκομείο βλέπεις τον πόνο του ανθρώπου. Ερχεσαι σε επαφή με μια μερίδα του κόσμου που υποφέρει, που έχει αγωνία και αναγκάζεται να μαζεύει δυνάμεις. Και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο μόνος», λέει ο Αβραάμ. «Οτι εσύ είσαι απλώς άστεγος και παρόλο που έχεις όλα τα προβλήματα του κόσμου είσαι όρθιος. Μέχρι που είπα "ευχαριστώ, Θεέ μου, που είμαι άστεγος και όχι ασθενής!"».
Το χειμώνα που έρχεται έχει σχέδιο: «Θα προσπαθήσω να φύγω από τη χώρα. Θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Οχι στην Αγγλία, με τίποτα. Θα φύγω προς Αυστραλία. Θα πάω από την πρεσβεία να μάθω τη διαδικασία. Ξέρεις πού είναι; Δεν έχω ούτε ταυτότητα!».
«Φέτος τον Αύγουστο έφυγαν πολλοί. Ξέρω εγώ. Δεν βρέχει στα πεζοδρόμια», λέει ο κ. Στέργιος. Βροχή αποκαλεί τις σταγόνες που πέφτουν από τα «κουτιά» των κλιματιστικών. Τις χρησιμοποιεί ως μονάδα μέτρησης παραθεριστών που απουσιάζουν από το κλεινόν άστυ. «Δεν έχουν λεφτά για ρεύμα, βρε, γι' αυτό δεν έχει βροχή» τον διορθώνει η κ. Νίκη. «Έχουν λίγα λεφτά ακόμα» απαντά εκείνος με σιγουριά. Οι δυο τους συναντιούνται κάθε μέρα στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων, ένα από τα ελάχιστα που παραμένουν ανοιχτά τους θερινούς μήνες στην Αθήνα.
«Εγώ ξεκινάω από το Παγκράτι. Κανονικά πηγαίνω στη γειτονιά μου, στον Αγιο Αρτέμιο, αλλά το συσσίτιο σταματάει το καλοκαίρι» λέει ο ίδιος. «Εγώ μένω στον Χολαργό και πηγαίνω στο συσσίτιο του Τίμιου Σταυρού. Ανθρωποι είναι κι αυτοί, κουράστηκαν. Από Σεπτέμβρη ξανά» λέει η κ. Νίκη, η οποία ζει μόνη. Αλλάζει τρία λεωφορεία μέχρι να φτάσει στην Πειραιώς.
Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Παραμονές Δεκαπενταύγουστου στο αεροδρόμιο. Βαλίτσες με αξεσουάρ διακοπών πηγαινοέρχονται βιαστικά. Η Αννα, υπάλληλος στο «Ελ. Βενιζέλος», φτάνει στη δουλειά με μια τσάντα «ρούχα για δώσιμο». Σύμφωνα με την ίδια, «έχουμε άστεγους που ζουν στο αεροδρόμιο. Έρχονται για τη δροσιά και αρκετές φορές τους δίνουμε φαγητό. Χάνονται για κάποιο διάστημα και έπειτα έρχονται ξανά. Εχουμε έναν που τον θυμάμαι από το περασμένο καλοκαίρι».
Τα μεσημέρια το μπετόν του κέντρου της πόλης ρουφάει τον ήλιο και τα κτήρια μετατρέπονται σε υπαίθρια καλοριφέρ. Εκείνη την ώρα επιστρέφει στη βάση του το κλιμάκιο του Δήμου Αθηναίων έχοντας ολοκληρώσει την εφόρμηση της ημέρας. «Το καλοκαίρι έχουμε παρατηρήσει ότι μειώνεται ο αριθμός των αστέγων λόγω των κλιματικών συνθηκών. Οι περισσότεροι που συναντάμε είναι χρήστες αλκοόλ και ναρκωτικών» λέει η κοινωνική λειτουργός του κλιμακίου του δήμου, Μαρία Μπόθου.
Σε κάποια streetworks (εργασία δρόμου) μοιράζουν ξηρά τροφή και νερό σε φακελάκι. Η ίδια παρατηρεί ότι στη Σταδίου και στην Ακαδημίας «υπάρχουν μόνο επαίτες σε συγκεκριμένα πόστα, τα οποία αρνούνται να αφήσουν. Τους παροτρύνουμε να έρθουν στη Λέσχη Φιλίας του δήμου, όμως αρνούνται». «Σπίτι έχουμε, δεν θέλουμε» της λένε συχνά.
«Οι άστεγοι κάτω από το σταθμό στα Πατήσια έχουν εξαφανιστεί. Πολλοί φεύγουν στις παραλίες. Αλλοι πηγαίνουν στο αεροδρόμιο ή σε νοσοκομεία», παρατηρεί ο κ. Γιώργος Μπαρκούρης, πρώην άστεγος, πρόεδρος της Επιτροπής Αστέγων. «Φέτος είχαμε ένα ήπιο καλοκαίρι, χωρίς πολλούς καύσωνες», λέει ανακουφισμένος. Μια σειρήνα ασθενοφόρου αντηχεί εκατοντάδες μέτρα μακριά. Να πηγαίνει άραγε στον Αβραάμ; Ο Αβραάμ περνάει το καλοκαίρι του περιφερόμενος από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. «Δεν ασθενώ. Αστεγώ», λέει. Δεν είναι ο μόνος.
Στα νοσοκομεία της πόλης, πίσω από τις σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν οι ανθρώπινες ιστορίες. «Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται εδώ γιατί δεν έχουν πού να μείνουν», λέει η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του «Ευαγγελισμού» Πηνελόπη Κογιώνη.
«Ερχονται αναζητώντας φαγητό και δροσιά. Πολλοί υποφέρουν και είναι σε κακή κατάσταση. Το καλοκαίρι συνδυάζουν πολλά προβλήματα, ιδιαίτερα όσοι κάνουν καταχρήσεις. Η κατάσταση των αλκοολικών επιδεινώνεται, ενώ συχνά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε περιστατικά θερμοπληξίας».
«Είκοσι ημέρες έμεινα στο "Αττικόν". Μετά πέρασα από το ΚΑΤ για λίγο και τώρα εδώ στη "Σωτηρία", στη σκιούλα μου. Τι να κάνεις... Φθισικοί είμαστε κι εμείς. Φθισικοί του πολιτικού συστήματος. Τι νόμιζες;» λέει ο Αβραάμ.
Μέσα Αυγούστου, κάτω από τα πεύκα του Γενικού Νοσοκομείου «Σωτηρία» έχει αφήσει το μαύρο σάκο του. Περιέχει στριμωγμένα όλα του τα υπάρχοντα, ανάμεσα στα οποία και «είδη πρώτης ανάγκης», όπως αποκαλεί όχι το sleeping bag, που «μου έκανε δώρο ένα στρατόπεδο πέρσι το χειμώνα στις καταιγίδες», αλλά ένα mp3 player με 685 κομμάτια της τζαζ, ό,τι απέμεινε από τη μακρά πορεία του ως μουσικού και DJ σε κλαμπ του Λονδίνου και του Μάντσεστερ. Χώνει το χέρι του μέσα και βγάζει δύο δίσκους του Miles Davis. «Είναι συλλεκτικοί», λέει.
«Πόσο καιρό έχω να τους ακούσω... Ενάμιση χρόνο. Τον Φεβρουάριο του '12 έφυγα από το διαμέρισμα που νοικιάζαμε στο Κουκάκι. Είχαν προλάβει και είχαν φύγει οι συγκάτοικοι και είχαν αφήσει ένα βουνό από λογαριασμούς. Ανεργοι οι δύο από τους τρεις. Τι περιμένεις... Περασμένα και καθόλου ξεχασμένα. Από τότε είμαι έξω, με εξαίρεση ένα δίμηνο, τον Ιούνιο-Ιούλιο του '12 που με φιλοξένησαν φίλοι στην Καρδίτσα. Δεν μπορείς να φορτώνεσαι, όμως, σε οικογένειες».
Μόνο στα νοσοκομεία
Τίποτα δεν προδίδει όσα ο ίδιος βιώνει εδώ και ενάμιση χρόνο -μόνο οι φαγωμένες σόλες των παπουτσιών του. «Ξυρίζομαι τακτικά, σε ένα ταβερνάκι στο Μεταξουργείο. Εκεί με βοηθάνε. Το καλοκαίρι όμως τι να κάνεις; Ολοι πάνε διακοπές. Μόνο τα νοσοκομεία μένουν ανοιχτά. Εδώ βρίσκεις και μια μερίδα φαγητό αν σε συμπαθήσει κανείς», λέει και με τρεις ρουφηξιές αποτελειώνει έναν φραπέ-κέρασμα που αρνιόταν επίμονα να αποδεχτεί.
Αρχές Ιουλίου πήγε στο «Αττικόν». «Πήγα να δω έναν γνωστό που νοσηλευόταν, ο γνωστός έφυγε, εγώ έμεινα. Ηταν καλά! Είχε δροσιά και ησυχία, είχα βρει τη γωνιά μου - όχι κρεβάτι, αλλά είχα βρει μια καλή γωνιά και κοιμόμουν λίγες ώρες. Διαμονή 5 αστέρων. Θα αποφοιτήσω γιατρός! Εχω τη σειρήνα μέσα στα αυτιά. Παλιά ακούγαμε τις σειρήνες του Kingsize. Το πρόλαβες εσύ; Εγώ ήμουν τότε 20. Σήμερα 36» λέει. Φαίνεται, όμως, 50άρης.
«Στο ΚΑΤ, λέω μιας και ήρθα ας μου δούνε και το πόδι. Είχα γλιστρήσει την άνοιξη σε νερά κι από τότε κουτσαίνω. "Θηρίο είσαι!" μου λέει ο γιατρός. Είχε δέσει μόνο του το πόδι. Εχει καλούς νοσοκόμους το ΚΑΤ. Δεν έμεινα ούτε ένα βράδυ νηστικός. Κάποιος άγγελος πάντα φροντίζει. Λίγο στο συσσίτιο, λίγο κάποιοι άνθρωποι με ευαισθησίες... Τα βγάζεις πέρα».
«Στο νοσοκομείο βλέπεις τον πόνο του ανθρώπου. Ερχεσαι σε επαφή με μια μερίδα του κόσμου που υποφέρει, που έχει αγωνία και αναγκάζεται να μαζεύει δυνάμεις. Και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο μόνος», λέει ο Αβραάμ. «Οτι εσύ είσαι απλώς άστεγος και παρόλο που έχεις όλα τα προβλήματα του κόσμου είσαι όρθιος. Μέχρι που είπα "ευχαριστώ, Θεέ μου, που είμαι άστεγος και όχι ασθενής!"».
Το χειμώνα που έρχεται έχει σχέδιο: «Θα προσπαθήσω να φύγω από τη χώρα. Θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Οχι στην Αγγλία, με τίποτα. Θα φύγω προς Αυστραλία. Θα πάω από την πρεσβεία να μάθω τη διαδικασία. Ξέρεις πού είναι; Δεν έχω ούτε ταυτότητα!».
Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑ για την Ελευθεροτυπία
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.