ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Κατανοώ τους φυλακισμένους με προβλήματα υγείας. Κατανοώ επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα.

Στέφανος Δάνδολος

Και θεωρώ πως -αν όλα αυτά είναι αληθινά και δεν εμπίπτουν σε νομικά τρυκ με στόχο έναν καλύτερο, έναν πιο υποφερτό εγκλεισμό- πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από την πολιτεία και να αντιμετωπίζονται με επιείκεια και φροντίδα. Η περίπτωση της Βίκυς Σταμάτη όμως με δυσκολεύει. Βαθιά μέσα μου θέλω να την λυπηθώ, θέλω πραγματικά να νιώσω μιαν αχτίδα συμπόνιας, και δεν μπορώ. Στον εκκωφαντικό κόσμο των τηλεοπτικών ειδήσεων το πρόσωπό της επισκίασε και πάλι αυτές τις μέρες την επικαιρότητα. Αναμενόμενο. Όμως ο δραματικός τονισμός που εξέλαβε η "περιπέτειά" της (η απόδραση, θυμίζω) κάπου με εξόργισε. "Ντυμένη στα λευκά", έλεγε ένα ρεπορτάζ, "ταλαιπωρημένη, τα μαλλιά της λιτά..." Αλλού: "Ήθελε να δει το παιδί της, ζήτησε να το δει έστω για λίγο, όχι πίσω από τα κάγκελα..." Εκατομμύρια Έλληνες που δεν έχουν άλλη εκτόνωση εκτός από το μαζοχιστικό σπορ να παρακολουθούν τηλεόραση, εκατομμύρια πολίτες που ζουν εδώ και πέντε χρόνια την εθνική κατάθλιψη σε όλο της το μεγαλείο, είδαν να αναδύεται μια φιγούρα τραγική, μια μορφή βιβλικής αδικίας. Δεν αμφιβάλλω στο ελάχιστο ότι η τραγωδία της κας Σταμάτη είναι μεγάλη και κατανοώ απόλυτα το άλγος που την κατατρέχει. Αλλά, για στάσου, βρε αδελφέ. Υπάρχουν και όρια. Δέχομαι ότι αυτή η χώρα αναζητούσε πάντοτε μετά μανίας λαϊκούς ήρωες. Η κα Σταμάτη δεν είναι εξ' αυτών. Δεν μπορεί να είναι και δεν μπορεί να γίνει.

Δεν με επηρεάζει τόσο πολύ ο πρότερος βίος της, αυτός που οδήγησε στην φυλάκιση την ίδια και τον σύζυγό της. Ούτε με επηρεάζουν, νομίζω, οι λεπτομέρειες που δημοσιοποιήθηκαν αργότερα για τον τρόπο με τον οποίο βιώθηκαν η χλιδή και το μεγαλείο από το ζεύγος Τσοχαντζόπουλου, εάν ας πούμε ξοδεύτηκαν τριάντα χιλιάδες ευρώ για έναν καναπέ από λογαριασμούς με χρήματα τα οποία είχαν αποκτηθεί παρανόμως. Κατανοώ τους ανθρώπους που παρασύρονται από τον κολοφώνα της δόξας τους. Και αντιλαμβάνομαι πως η Ελλάδα ήταν ο κατεξοχήν τόπος για τέτοιους ανθρώπους στα χρόνια από το 1998 έως το 2008. Ίσως εκείνο που με τρομάζει περισσότερο στην περίπτωση τέτοιων ανθρώπων είναι η άρνησή τους να δεχτούν την συντριβή. Το προφίλ της κας Σταμάτη εξακολουθεί να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην άρνηση της συντριβής και την θρασύτητα που απορρέει από τούτη την άρνηση. Ναι, είναι μια διάσημη έγκλειστη, αλλά και τι μ' αυτό; Δεν είναι παρά μια γυναίκα που εκτίει την φυλάκισή της. Μήνες διαβάζαμε καθημερινά στα δημοσιεύματα των εφημερίδων ότι είναι ανήμπορη για το ένα, ανήμπορη για το άλλο, και ξαφνικά, η έλλειψη δύναμης, η έλλειψη αντοχής εξαλείφθηκαν όταν μια πόρτα έμεινε μισάνοιχτη (που όπως φαίνεται, δεν είναι ποτέ πολύ κλειστή). Στην επιείκεια της Πολιτείας, η οποία εκπροσωπεί τον Ελληνικό λαό, στην αμέριστη κατανόηση που έδειξε η Δικαιοσύνη στα όποια προβλήματα της Βίκυς Σταμάτη (που νομίζω πως δεν θα την έδειχνε τόσο εύκολα εάν δεν λεγόταν Σταμάτη-Τσοχαντζοπούλου), η ίδια η κα Σταμάτη απάντησε με ένα σάλτο προς τον ελεύθερο δρόμο. Εάν αυτό δεν είναι θράσος, τότε δείξτε μου τι είναι. Και όσο για τις δικαιολογίες του τύπου "Έφυγα για να βρω το παιδί μου, να ακούσω την φωνή του και να το σφίξω στην αγκαλιά  μου" (δηλώσεις της στο χθεσινό "Βήμα"), ε, συγνώμη, δεν μπορώ να ταυτιστώ και πολύ σοβαρά με αυτό το είδος αφήγησης. Προτιμώ να ανοίξω ένα από τα ρομαντικά μυθιστορήματα εποχής της Μπάρμπαρα Γουντ.

Φυσικά, είτε είναι λαϊκή ηρωίδα είτε όχι, εξακολουθεί να φαντάζει στα μάτια μου ευνοημένη και τις τελευταίες 48 ώρες. Δεν ξέρω εάν άλλος κατάδικος που δραπέτευσε, θα απολάμβανε μετά την παράδοσή του, τέτοιας αριστοκρατικής μεταχείρισης. Σύμφωνα με χθεσινά δημοσιεύματα, η περίπτωσή της συνάντησε την κατανόηση της Δικαιοσύνης και έτσι ανεβλήθη επ' αόριστον η δίκη με την αυτόφωρη διαδικασία για το αδίκημα της απόδρασης. Η χώρα που τιμωρεί τον βιοπαλαιστή για μια στοιχειώδη οφειλή του στο ΙΚΑ, η ίδια χώρα που ξεζουμίζει όσους πορεύτηκαν έντιμα στη ζωή τους, το ίδιο κράτος που στο όνομα των "θεσμών" έχει μετακυλήσει όλη την αυστηρότητά του στην μεγάλη μάζα των αδύναμων, ΑΥΤΗ η χώρα αδυνατεί, και ως μήνυμα ακόμη, να προβεί σε μια επανεκκίνηση, να δηλώσει επιτέλους πως η κοινωνική δικαιοσύνη είναι το βασικότερο μάθημα που πήραμε από την συντριβή της εθνικής μας πορείας. Όμως για ποιο μάθημα μιλάω ο αφελής, όταν οι πληροφορίες που διαρρέουν ως προς τις συνθήκες του εγκλεισμού της κας Σταμάτη δεν καθρεφτίζουν παρά την ιδιαίτερη μεταχείριση που απολαμβάνει γενικώς στο Δρομοκαΐτειο; Σύμφωνα με μαρτυρίες υπαλλήλων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, δημοσιευμένες στο "Βήμα της Κυριακής", "έχει πλήρη ελευθερία, της έχουν βγάλει τις κλειδαριές από τα παράθυρα, της αφήνουν ανοιχτά τα ρολά ασφαλείας, της είχε επιτραπεί να έχει κινητό τηλέφωνο, έβγαινε μέχρι και για βόλτα ή τζόγκινγκ. Της επιτρέπουν να βλέπει και να μιλάει με όποιον θέλει και κανείς δεν την προσέχει". Γιατί άραγε; Ποια ακριβώς είναι η κα Σταμάτη και τι υποδεικνύει σήμερα το πρόσωπό της; Επαναλαμβάνω ότι κατανοώ τα προβλήματά της. Μα, αν αληθεύουν αυτά, τότε ποιο μήνυμα εισπράττει ο Ελληνικός λαός που αιμορραγεί καθημερινά από τις αδικίες; Δεν ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα εδώ πέρα, ούτε θύτες που θα πληρώσουν για τις αμαρτίες άλλων. Η προσέγγιση δεν είναι νομική, είναι καθαρά κοινωνική. Να το θέσω όμως ακόμη πιο απλά. Η κα Σταμάτη έχει κριθεί. Χαίρομαι για τις όποιες επιτυχίες είχε στη ζωή της και λυπάμαι για τις όποιες αποτυχίες. Σήμερα είναι αυτό που είναι, και περιμένω να εκλαμβάνεται σαν αυτό που είναι, και όχι σαν σύζυγος πρώην υπουργού- παραλίγο πρωθυπουργού. Ναι, είμαστε μια χώρα βαθιά πελαγωμένη (σε σημείο που να αντιμετωπίζουμε με το είδος του εθνικού πένθους τον θάνατο ενός κροκόδειλου ονόματι Σήφη). Αλλά δεν είμαστε τόσο βαθιά πελαγωμένοι ώστε να ανακαλύπτουμε λαϊκούς ήρωες εκεί που δεν υπάρχουν.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr/

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ