Οι "Μύχιες παύσεις" του Τριαντάφυλλου Σερμέτη συναντούν τον Στροβιλισμό του ερωτικού Βαγγέλη Τσαβδάρη

Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που πηγαίνω σε κάποια συνάντηση με τον φίλο Βαγγέλη Τσαβδάρη, η μουσική που με συνοδεύει καθ οδόν είναι πάντα «δυνατή».

Μόνο σε «μεταφυσικό» δάκτυλο μπορώ να το αποδώσω πλέον, όμως ενδόμυχα πρέπει να ομολογήσω ότι ο ταλαντούχος ποιητής, μου «βγάζει» κάποιον ασυγκράτητο και χειμαρρώδη αναρχικό συναισθηματισμό.

Αριδαία Σάββατο 26 Αυγούστου 2017. Ώρα 20.15 μ.μ.

Γυρνάω το κλειδί του αυτοκινήτου μου αριστερά και αυτομάτως  χάνεται η ατμοσφαιρική φωνή του Nick Cave από τα χιλιομεταχειρισμένα ηχεία, αφήνοντάς τον να ταυτίζεται με το “Jesus alone”.

Έχω παρκάρει αρκετά τετράγωνα μακριά από το πολυτελέστατο ΛΗΔΡΑ Palace της Αριδαίας, όπου θα πραγματοποιηθεί η βραδιά ποίησης, την οποία θα πλοηγήσουν με τα έργα τους ο Βαγγέλης και ο φίλος του Τριαντάφυλλος Σερμέτης. Το Σκοτάδι έχει πλέον καλύψει με τον γκρίζο μανδύα του την πρωτεύουσα και τα κίτρινα φώτα της με κάνουν να αισθάνομαι σαν ένας γαλαξιακός περιπατητής κινούμενος στα σοκάκια της, σωστές σκουληκότρυπες-μεταβιβαστές σε παράλληλα σύμπαντα και κόσμους. Μια ενοχλητική Αυγουστιάτικη ζέστη με αναγκάζει να σκουπίζω το πλούσιο ιδρωμένο μου μέτωπο καθώς προσεγγίζω τον φωταγωγημένο χώρο, παίρνω μια ανάσα και εισχωρώ, με διστακτικά βήματα, στην μισογεμάτη αίθουσα.

Από την αγοραφοβική μου αμηχανία με βγάζουν αρκετοί φίλοι τους οποίους συναντώ και αφού πάω να χαιρετήσω τον Βαγγέλη και τον Τριαντάφυλλο, καταλαμβάνω μια απόμακρη θέση από την οποία θα μπορέσω με άνεση να παρακολουθήσω την εκδήλωση.

Στο κεντρικό κάδρο της αίθουσας το σύνηθες σκηνικό, ένα τραπέζι, μικρόφωνα, στοίβες από χαρτιά, σημειώσεις και βιβλία και πίσω στον τοίχο το πανό ενός προτζέκτορα, όπου θα προβάλλονταν διάφορες διαφάνειες. Τα τεράστια κρυστάλλινα φωτιστικά που μου  θύμιζαν Βενετσιάνικες γόνδολες, περιέλουζαν τους παρουσιαστές με το έντονο φως που εξέπεμπαν, ενώ στο υπόβαθρο της ατμόσφαιρας, το αριστοτεχνικό πιάνο  του Θάνου Μικρούτσικου, μας έβαζε στο κλίμα της βραδιάς, επιτακτικά, πειθαναγκαστικά. Παραδίπλα, σε ένα κολλητό τραπέζι, οι δυο παρουσιάστριες-εκφωνήτριες της βραδιάς η Χριστίνα και η Ολυμπία, πανέμορφες και με μια γλυκιά έξαψη στα βλέμματά τους ρίχνουν τις τελευταίες τους ματιές στις σημειώσεις με τα ποιήματα που θα απαγγείλουν.

Αφού προηγήθηκαν οι τυπικές συστάσεις και ευχαριστίες από τον παρουσιαστή Νίκο, ο μεν Βαγγέλης υποδέχεται τον τιμώμενο καλεσμένο του με ένα ποίημα, ο δε Τριαντάφυλλος αυτοσυστήνεται και περιγράφει το παρελθόν του και την ζήση του στην Αλμωπία με νοσταλγία και τρυφερότητα, μιας κι έχει διατελέσει εκπαιδευτικός στα περισσότερα σχολεία της Επαρχίας μας.

Η βραδιά ξεκινάει….

Ένας εναλλακτικός καταιγισμός ποιημάτων από της εκφραστικές εκφωνήτριες, ένα passing game των δυο σπουδαίων δημιουργών.

Αναζητήσεις μέσα από την λεξοπλοκή, μια απεγνωσμένη αναζήτηση για το τι είναι η ποίηση και το τι μπορεί να πάρει κάποιος από αυτήν.

Ακούγονται οι απόψεις των δημιουργών και ο λόγος δίνεται στους θιασώτες.

Ακούγονται προσωπικές απόψεις, από τις οποίες συγκρατώ το «…η ποίηση είναι σαν τους χτύπους της καρδιάς»…

Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Βαγγέλης μου δίνει τον λόγο, ξαφνιάζοντάς με και μου ζητά να εξηγήσω στους παρευρισκόμενους τις δράσεις που κάνουμε με την ομάδα της περιοχής μου, όσον αφορά τις ποιητικές μας αναζητήσεις και την τοποθέτηση ξυλόγλυπτων πινακίδων σε σημεία του οικισμού όπου διαμένω. Το κάνω κοκκινίζοντας, με την σχετική αμηχανία μου, όντας εσωστρεφής τύπος και μη συνηθισμένος σε δημόσιες ομιλίες , αλλά και με καμάρι για την ομάδα στην οποία ανήκω.

Αναλύεται η ψυχοβιωματική ποίηση και ο Τριαντάφυλλος αναλύει μέσα από τα ποιήματά του την Αυτοχειρία και εξηγεί γιατί η Απελπισία γίνεται σπουδαίο κίνητρο για την γραφή καλύτερης ποίησης. Τα στάδια της απελπισίας, με τον εσωτερικό διαχωρισμό, τον διαχωρισμό του «εγώ» με τον «εαυτό» και όταν ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση για να βρεθεί στο «άπειρο».

Στο κεντρικό θέμα όλων  τοποθετείται ο Έρωτας.

Η λογική του, αλλά και το συναίσθημά του. Η δύναμή του που κινεί βουνά, ο συγκερασμός του με τον Ήλιο .

Στις εναλλαγές των απόψεων, τις οποίες εξέφραζαν οι παρευρισκόμενοι, κατατίθενται γνώμες για τη ζωή και το θάνατο, την πορεία του ανθρώπου προς αυτόν και την διαχείριση της θνησιμότητας μας. Και η κοινή παραδοχή και συνισταμένη όλων για το μεγαλείο του Έρωτα.

Αν και δημιουργήματα του Τυχαίου, μέσα από την απειρία μας και με την Στροβιλιστική δύναμη του Έρωτα, ο λόγος συμπυκνώνεται, τα αισθήματα νοούν και τα συναισθήματα αποκτούν όραση και φως. 

Άφωνοι είναι οι  καιροί κι όμως ο ποιητής  επιμένει. Με την ηλιόλουστη ύλη του Έρωτα οικοδομεί το δικό του Στερέωμα σ’ έναν διαφορετικό Χωροχρόνο.

Είχα κυριολεκτικά βυθιστεί σε έναν ωκεάνιο βυθό νοημάτων και απολάμβανα αποσβολωμένος την κατάθεση ψυχής, συνανθρώπων μου και ενδόμυχα αποκήρυττα το Τυχαίο, το οποίο ανέλυσαν σε κάποια ενότητα οι ομιλητές.  Όχι δεν είναι τυχαίο το ταλέντο, είναι τριβή. Τριβή πρώτα με τα «έσω» της ψυχής του δημιουργού και ύστερα τριβή και βάσανος με την λεκτική φαρέτρα του γνωσιακού κεκτημένου του.

Αφού φωτογραφήθηκα με τους δυο δημιουργούς, ύστερα από την θετική τους ανταπόκριση στο αίτημά μου και αφού τους ευχαρίστησα για την δημιουργική βραδιά, πήρα τον δρόμο της επιστροφής για την βάση μου.

Αφήνοντας πίσω μου την πολυθρύλητη πρωτεύουσα Αριδαία, ζωσμένη με το μουντό σεληνόφως στον ουράνιο θόλο της, άφησα το ψυχρό αεράκι του Μαυροπόταμου να μπει στο αυτοκίνητο και να μου ραπίζει το πρόσωπο, ενώ η φωνή του «μοναχικού» Nick συνέχισε να μου επαναλαμβάνει :

You've gotta just keep on pushing and,

 keep on pushing

 and

Push the sky away .

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΤΟΠΙΚΑ