Πανηγυρικός της 25ης Μάρτιου 2021 Του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Ιορδάνη Τζαμτζή, κατά τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου

 

Πανηγυρικός της 25^ης Μάρτιου 2021

Του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κατά τον  εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25^η Μαρτίου 1821 και την Επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση

Σεβασμιότατε Μητροπολίτη μας κκ Ιωήλ,

Αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές,

Αξιότιμε Στρατηγέ,

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε Έδεσσας,

Αγαπητοί συνάδελφοι της Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Αξιότιμοι εκπρόσωποι λοιπών στρατιωτικών και πολιτικών αρχών

Αγαπητές Συμπολίτισσες – Αγαπητοί συμπολίτες

 

‘’Εὐαγγελίζου, Γῆ, Χαρὰν Μεγάλην...’’, ψάλλουμε σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, για να τιμήσουμε τον Ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Την ίδια στιγμή σε κοινή εορτή, ο Ελληνισμός γιορτάζει την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ημέρα Ευαγγελισμού της Θεοτόκου σήμερα.

Ημέρα Εθνεγερσίας και Παλιγγενεσίας του Γένους των Ελλήνων.

 

Συμπολίτισσες, συμπολίτες

Ο ‘’Ύμνος εις την Ελευθερίαν’’ του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολομού, του οποίου οι δύο πρώτες τετράστιχες στροφές έγιναν ο Εθνικός μας Ύμνος από το 1865, αποδίδει με λυρισμό, γλαφυρότητα και αλληγορία πολλές φορές, την Ελληνική Επανάσταση και τον αγώνα των Ελλήνων για Ελευθερία από τον Τούρκικο ζυγό.

Ο Διονύσιος Σολομός, μιλά με ενθουσιασμό για την  Ελευθερία που την γνωρίζει ‘’από την κόψη του σπαθιού την τρομερή’’.

Αναφέρεται στα χρόνια της σκλαβιάς της Ελλάδας όταν ‘’όλα ήταν σιωπηλά, γιατί τα’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά’’.

Μιλά για την ξένη βοήθεια που δεν έρχονταν τονίζοντας:

«Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,  αλλ’ ανάσαση καμμιά∙ Άλλος σού έταξε βοήθεια, και σε γέλασε φρικτά!  Άλλοι, οϊμέ την συμφορά σου, οπού εχαίροντο πολύ, ‘’σύρε να’ βρεις τα παιδιά σου, Σύρε’’, έλεγαν οι σκληροί».

Μιλά για της νίκες της Επανάστασης, την πολιορκία της Τριπολιτσάς, την καταστροφή του  Δράμαλη, βροντοφωνάζοντας «Ω τριακόσιοι σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας, τα παιδιά σας θελ’ ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σάς»

Μιλά όμως και για την διχόνοια προειδοποιώντας, «Μην ειπούν στον στοχασμό του, τα ξένη έθνη αληθινά: ‘’Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά ’’».

Συμπολίτισσες, συμπολίτες

Ο αγώνας για την Ελευθερία ήταν σκληρός και άνισος. Η Ιερή Συμμαχία του Μέτερνιχ και η καταπίεση και οι διώξεις οπλαρχηγών από τον Σουλτάνο, διαμόρφωναν μια κατάσταση απαγορευτική για επαναστατικές σκέψεις.

Όμως, όπως έγραψε και ο Ανδρέας Κάλβος ‘’Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει’’.

Στις 25 Μαρτίου    1821, στην Αγία Λαύρα, ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός, αγίασε τα όπλα και εκεί υψώθηκε το λάβαρο της επανάστασης με την υπόσχεση- δέσμευση, ‘’Ελευθερία ή Θάνατος’’. Από την άλωση της Βασιλεύουσας Της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαΐου 1453, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν.

Οι γενναίοι Φιλικοί, οι πρωταγωνιστές του Αγώνα, από το 1820 είχαν ορίσει την ημέρα του Ευαγγελισμού, ως μέρα του απελευθερωτικού ξεσηκωμού. Ήθελαν να εκφράσουν με έναν πολύ δυνατό συμβολισμό, τους άρρηκτους δεσμούς μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ελληνικού Γένους. Ο Έλληνας πολεμούσε  για την Πίστη και την Πατρίδα του.

Οι επαναστατικές ιδέες όμως,  κυοφορούνταν πολλά χρόνια πριν.

Το ‘’κρυφό σχολειό’’, κρατούσε άσβεστη τη φλόγα για Ορθοδοξία και  Ελευθερία στις ψυχές των Ελληνοπαίδων.

Ο Νικόλαος Γύζης όταν απέδιδε τον περίφημο πίνακα του ‘’Το κρυφό σχολειό’’ το 1886, σίγουρα γνώριζε περισσότερα από κάποιους σήμερα, που προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ‘’κρυφό σχολείο’’ δεν υπήρχε και ότι ο κλήρος μας δεν συμμετείχε στην Επανάσταση.

Ο κλήρος ήταν στην πρώτη γραμμή και μπορούσε με το ένα χέρι να κρατά τον Σταυρό και με το άλλο το καρυοφύλλι, όπως ο Αθανάσιος Διάκος, ο Παπαφλέσσας και πολλοί, πολλοί άλλοι.

Τα μοναστήρια είχαν γίνει τα ορμητήρια των καπεταναίων, αλλά και το καταφύγιο των κυνηγημένων Ελλήνων.

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης αναφέρει: ‘’ Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνο για να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με τουφέκια και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λιοντάρια’’.

Δίπλα στους ήρωες αγωνιστές του 21 και στους κληρικούς, οι ηρωίδες Ελληνίδες γυναίκες, όπως η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, οι Σουλιώτισσες και οι ηρωικές Ναουσαίες, που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την Ελευθερία.

Αγαπητές συμπολίτισσες αγαπητοί συμπολίτες

Οι Έλληνες κήρυξαν την Επανάσταση ‘’ για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία’’ και η Μακεδονία μας, ξεσηκώθηκε στις 17 Μαΐου του ’21 στο Άγιο Όρος, με αρχηγό τον Εμμανουήλ Παππά.

Στην Μονή Εσφιγμένου, ο Μητροπολίτης Μαρώνειας Κωνστάντιος, ευλόγησε τους εξεγερμένους λαϊκούς και μοναχούς.

Ακολούθησε η Νάουσα και άλλες περιοχές.

Πολύ νωρίτερα από το 1821, οι Μακεδόνες συμμετείχαν σε επαναστατικά κινήματα.

Η συμμετοχή της Έδεσσας σ’ αυτά, καταγράφεται ήδη από το 1787 – 1792 με το κίνημα του Μητροπολίτη Βοδενών Μελέτιου του Α΄, μαζί με τον Μητροπολίτη Βεροίας Δανιήλ.

Εδεσσαίες Εδεσσαίοι, πολίτες της Πέλλας

Η Πέλλα, είχε  την δική της συμμετοχή  στην Επανάσταση του 1821.

Αγωνιστές γενναίοι, αναδείχθηκαν από τα χώματα αυτά. Αγωνιστές που πολέμησαν για την Ελλάδα, σε όλη την Ελλάδα.

Ο Αγγελής Γάτσος από τους Σαρακηνούς Αλμωπίας. Οπλαρχηγός του Βερμίου και του Ολύμπου και Καπετάνιος στο αρματολίκι των Βοδενών, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία από τον Εδεσσαίο πρόκριτο Παναγιώτη Ναούμ, απεσταλμένο από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, να οργανώσει την εξέγερση στην Έδεσσα.

Μετά την καταστροφή της Νάουσας, ο Αγγελής Γάτσος με τους άνδρες, κατέβηκε στη Νότια Ελλάδα, όπου συμμετείχε σε όλα τα πολεμικά γεγονότα της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου.

Στον Ασπροπόταμο, στο Μεσολόγγι, στο Κομπότι και την Πλάκα όπου σκοτώθηκε ο αδερφός του Πέτρος, στην Αταλάντη, στην Μαγνησία.

Στην Πελοπόννησο, 100 Μακεδόνες με επικεφαλής τον Αγγελή Γάτσο, διακρίθηκαν στα Δερβενάκια, στην Ύδρα , στο Ναύπλιο και τη Μεσσηνία. Πολέμησε δίπλα στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο  και ήταν φίλος του Γενναίου Κολοκοτρώνη.

Ο ιστορικός και υπασπιστής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη  Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, εξυμνεί την ανδρεία του Αγγελή Γάτσου και των Μακεδόνων στα Δερβενάκια.

Μετά  την Απελευθέρωση και τη δημιουργία του μικρού Ελληνικού κράτους, αποσύρθηκε μαζί με άλλους αγωνιστές Μακεδόνες στην Αταλάντη της Φθιώτιδας στην Ελεύθερη Ελλάδα,  σε μια συνοικία την οποία ονόμασαν ‘’Νέα Πέλλα’’ όπως αποκαλείται μέχρι σήμερα.

Πέθανε φτωχός το 1839. Του είχε απονεμηθεί ο βαθμός του Συνταγματάρχη της Φάλαγγος και μια μικρή σύνταξη.

Ο Μπίνος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο Γαρέφι Αλμωπίας και αργότερα μετακόμισαν οικογενειακώς στον Κορινό Πιερίας.

Ήταν υπαρχηγός του Διαμαντή Νικολάου και δρούσε στην περιοχή Μηλέων Πιερίας.

Συμμετείχε στην Επανάσταση της Χαλκιδικής και ακολούθως της Νάουσας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα, συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην κεντρική Ελλάδα και την Πελοπόννησο.

Τιμήθηκε από τον Βασιλιά Όθωνα με το Αριστείο Ανδρείας και αργότερα η κυβέρνηση του απένειμε τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών και τον Βαθμό του Στρατηγού.

Από το 1845 ήτανε κάτοικος Νέας Πέλλας στην Αταλάντη.

Ο Δημήτριος Τρούπκος αγωνιστής από την Έδεσσα.

Μετά την Καταστροφή της Νάουσας ακολούθησε τον Αγγελή Γάτσο και συμμετείχε στη μάχη στα Τρίκορφα , στην πολιορκία της Τριπολιτσάς , στα Δερβενάκια , στο Νεόκαστρο, στη μάχη της Τάμπιας, της Ελευσίνας και του Χαϊδαρίου , της Δόμβραινας και του Διστόμου.

Ακολούθως, έλαβε μέρος στην πολιορκία της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου, των Θηβών και της Πέτρας. Ο Βασιλιάς των Ελλήνων Όθωνας, του απένειμε για τις υπηρεσίες του, χάλκινο μετάλλιο, δίπλωμα και σύνταξη 22 δραχμών κ 20 λεπτών.

Ο Παναγιώτης Ναούμ, επιφανής πολίτης της Έδεσσας καταγόμενος από τη Μοσχόπολη, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία το 1820. Ήταν πολύ μορφωμένος και συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Βερμίου και της Νάουσας. Μετά την καταστροφή της, έφυγε στη Νότιο Ελλάδα όπου συνέχισε την πολεμική του δράση.

Εκπροσώπησε τους Μακεδόνες και φυσικά φυσικά την Πέλλα, στις Εθνοσυλεύσεις της Ερμιόνης, της Τροιζήνας , του Άργους και του Ναυπλίου ως Πληρεξούσιος ( ως βουλευτής) Έδεσσας και Μακεδονίας.

Μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, διατέλεσε υπασπιστής του Όθωνα και στήριξε τους Μακεδόνες που έμεναν στην Νέα Πέλλα Αταλάντης.

Ο Πέτρος Γάτσος ήταν αδερφός του Αγγελή.

Ήταν υπαρχηγός στο σώμα του αδελφού του. 

Μετά την καταστροφή της ηρωικής πόλης της Νάουσας, ακολούθησε τον Αγγελή Γάτσο στη Κεντρική  Ελλάδα,  πολεμώντας πάντα στο πλευρό του αδερφού του.
Στην συμπλοκή στην Πλάκα στις 30 Ιουνίου 1822, ο Αγγελής Γάτσος έχασε 37 άνδρες, μεταξύ αυτών τον αδερφό του Πέτρο και άλλους συγγενείς του.

Ο Δημήτριος Γάτσος γιος του Αγγελή, δεν εγκατέλειψε ποτέ τον πατέρα του .Συμμετείχε σε όλες τις μάχες στο πλευρό του.

Το 1825 του απονομήθηκε δίπλωμα Αντιστρατηγίας.

Έφτασε μέχρι τον βαθμό του Στρατηγού.

Απεβίωσε στις 22 Φεβρουαρίου 1879 στη Χαλκίδα.

Οι Επιφανείς Φιλικοί Εδεσσαίοι Λουνιάς Νεδέλκος και Νικόλαος Νεδέλκος, μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία τον Ιανουάριο του 1821 και αγωνίστηκαν νέοι όντας για την Ελευθερία.

Ο Νικόλαος Αθανασίου, καταγόταν από την Έδεσσα και μαζί με έξι Εδεσσαίους, έφυγε για να πολεμήσει στο Μεσολόγγι, στο Τρίκερι, στην Τριπολιτσά, στο Καστέλι, στο Άργος, και σε άλλα μέρη, συντηρώντας με δικά του έξοδα τους άντρες του.

Ο Ζαχαρίας Βούλγαρης, γεννήθηκε στο χωριό Σωτήρα της Έδεσσας το 1800. Το έτος 1828, σε ηλικία 28 χρόνων, ήταν «δωδέκαρτος» στην «εκατονταρχία» του Χρίστου Γρίβα, πολεμώντας εναντίον των Τούρκων.

Ο Τάσος Δημητρίου Βούλγαρης, ήταν Εδεσσαίος αγωνιστής, που έλαβε μέρος από νεαρή ηλικία στους Αγώνες  του Έθνους εναντίον των Τούρκων. Υπηρετούσε στις ομάδες του Αγγελή Γάτσου. Το 1829, μαρτυρείται ότι έλαβε μέρος στους αγώνες των Ανατολικών Σποράδων.

Ο Χρήστος Πέγιος, ήταν Εδεσσαίος και ανήκε στο ιππικό και πεζικό σώμα του Χατζή Χρήστου. Έχασε τη ζωή του σε μάχη στη Θήβα.

Ο Νικόλαος Αθανασίου Βούλγαρης, είχε καταγωγή από την Έδεσσα. Από την αρχή της Επανάστασης, εγκατέλειψε την οικογένεια του και την περιουσία του και μαζί με έξι ακόμα Εδεσσαίους, που συντηρούσε ο ίδιος, ξεκίνησε τον αγώνα «όπου το ιερόν χρέος τον εκάλει», όπως έγραψε ο ίδιος στις 11 Ιουνίου 1865,

Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες στο Μεσολόγγι, Τρίκορφα, Τρίπολη, Καστέλι Ναυπλίου, Άργος κ.α., με αρχηγούς τους στρατηγούς Κανέλλο Δεληγιάννη, Νικηταρά Σταματελόπουλο και Βάσο Μαυροβουνίωτη. Τον Ιούλιο του 1822 σε μάχη στο Καστέλι Ναυπλίου, έχασε το αριστερό του μάτι.

Μετά τον αγώνα, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου πέθανε φτωχός το 1865. 

Ο οπλαρχηγός Δημήτριος (Μήτσος) Καραμήτσος  καταγόταν από το χωριό Αγία Φωτεινή της Έδεσσας. Πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της Νάουσας.

Μετά την αποτυχία της Επανάστασης, ο οπλαρχηγός Καραμήτσος με τους συναγωνιστές του κατέβηκε στη Θεσσαλία και συνέχισε τον αγώνα του. Τον Φεβρουάριο του 1831 δρούσε στις περιοχές του Βερμίου της Βέροιας και της Έδεσσας.

Στις 12 Απριλίου του 1835,έχασε την ζωή του σε μάχη με υπέρτερες  τουρκικές δυνάμεις, .

Τα αδέρφια Λάζαρος και Θωμάς Ραμαντάνης, καταγόταν από το χωριό της Έδεσσας Αγία Φωτεινή.  Αγωνίστηκαν κατά την Επανάσταση της Νάουσας. 

Ο Δήμος Νάνος, ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και καταγόταν  από το χωριό  Ντραζίλοβο, την σημερινή Μεταμόρφωση Νάουσας. 

Ο Τρύπκος Τσαλίκης, ήταν Εδεσσαίος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και είναι ο γενάρχης της οικογένειας Στογιάννου στην Έδεσσα.

Εκατοντάδες ήταν ακόμη οι αγωνιστές της Επανάστασης από την Πέλλα, των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζουμε.

Κυρίες και κύριοι,

Ο κλήρος της Πέλλας ήταν μπροστάρης στον αγώνα του Έθνους.

Το 1821 ο Μητροπολίτης Βοδενών Κύριλλος Α’ ανέπτυξε εθνική δράση οργανώνοντας αγωνιστές.  Για τον λόγο αυτό παύτηκε από τον Σουλτάνο το 1826.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως Χρύσανθος Α΄ γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1768 στο Κάτω Γραμματικό Πέλλας. Σπούδασε στην Κοζάνη, στην Νάουσα και στην Θεσ/νίκη όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης. Το 1799 εκλέχθηκε Μητροπολίτης Βεροίας. Το 1811 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Σερρών και αφού το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, μύησε και τον Εμμανουήλ Παππά.

Στήριξε από την πρώτη στιγμή την Επανάσταση. Το 1824 εκλέγεται Πατριάρχης  Κωνσταντινουπόλεως . Μετά από θητεία 2 ετών και 3 μηνών, κλίκα Φαναριωτών, πέτυχε με κωμικοτραγικές καταγγελίες και πανουργία, την παύση του από τον Σουλτάνο, το 1826.

Το μεγάλο αυτό τέκνο του Γραμματικού, εκοιμήθη στην Πριγκηπόνησο στις 10 Σεπτεμβρίου 1834.

Άφησα τελευταίο έναν σπουδαίο Εδεσσαίο λόγιο, τον Μηνά Μηνωίδη. Έναν επιφανή εκπρόσωπο του νεοελληνικού Διαφωτισμού.

Γεννήθηκε στην ‘Εδεσσα το 1788. Το πραγματικό του όνομα ήτανε Κωνσταντίνος Μηνάς.

Μαθητής του περίφημου Ελληνομουσείου Βοδενών.

Από το  1815 δίδασκε στη Σχολή του Γένους στην Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στις Σέρρες,  όπου τον κάλεσε ο συντοπίτης του Μητροπολίτης Σερρών τότε, Χρύσανθος.  Συνδέθηκε στενά με τον Αδαμάντιο Κοραή στο Παρίσι, όπου δίδαξε αρχαία ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Τιμήθηκε από τον φιλέλληνα Βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο τον 10^ο με το παράσημο των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής.

Ο Μηνωίδης ήταν πολυγραφότατος και υπάρχουν πολλά έργα και δημοσιεύσεις του.

Στήριξε από την πρώτη στιγμή την Επανάσταση εξυμνώντας των ηρωισμό των Ελλήνων και στέλνοντας επιστολές προς τους ευρωπαϊκούς λαούς επιδιώκοντας  την αφύπνισή τους στην Εθνική μας υπόθεση.

Πέθανε το 1859 στο Παρίσι, αφού τιμήθηκε τον χρόνο αυτό από τον Βασιλιά Όθωνα, με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Τάγματος του Σωτήρος.

Κυρίες και Κύριοι,

Η συμμετοχή της Έδεσσας και όλης της Πέλλας από την πρώτη στιγμή, στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, ήταν πολύ μεγάλη.

Τα Παλικάρια της Πέλλας και της Μακεδονίας, πολέμησαν σ’ όλη την Ελλάδα, για την Ελευθερία της και δημιούργησαν στην Ελεύθερη Ελλάδα μια Νέα Πέλλα στην Αταλάντη.

Όμως ο Αγώνας για την λευτεριά, για την Μακεδονία , την Θράκη, την Ήπειρο, συνεχίστηκε για άλλον ένα αιώνα και ήταν σκληρότερος.

Ήταν Αγώνας απέναντι στους Τούρκους και στους Βούλγαρους που επιβουλεύονταν την Μακεδονία και την Θράκη.

Η Μεγάλη Επανάσταση στην Μακεδονία, έγινε τα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα όπου ιερωμένοι και λαϊκοί , καπεταναίοι και δεσποτάδες έσωσαν την Μακεδονία μας από τους Κομιτατζήδες και το 1912, ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε την Πέλλα και την Μακεδονία από τους Τούρκους.

Η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας, έχει στόχο να συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία των ηρωικών τέκνων της που πολέμησαν για την Λευτεριά , τόσο κατά την Επανάσταση του 1821 όσο και κατά τον Μακεδονικό Αγώνα.

Αγαπητές συμπολίτισσες, αγαπητοί συμπολίτες

Μετά από 400 χρόνια Σκλαβιάς  και για εμάς 500, καταφέραμε να διατηρήσουμε την Ελληνική μας συνείδηση και τη Χριστιανική μας πίστη.

Γιατί η ψυχή του Έλληνα ήταν διαποτισμένη από το όραμα και τα ιδανικά της Ελευθερίας.

Γιατί οι Έλληνες διατήρησαν την Πίστη τους και τις διαχρονικές τους αξίες στις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, που περήφανα συνεχίζουμε μέχρι τις μέρες μας.

Συμπληρώνονται φέτος 200 χρόνια από την Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι Έλληνες μέσα από πολύχρονους, αιματηρούς αλλά ηρωικούς απελευθερωτικούς αγώνες, καταφέραμε να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο κράτος.

Μια πολιτεία που λειτουργεί με βάση τις αρχές της Δημοκρατίας, που προστατεύει και ενδιαφέρεται για τους πολίτες της.

Τώρα είναι ίσως η ευκαιρία, να σκεφτούμε με νέους όρους το μέλλον την Ελλάδας.

Να οραματιστούμε και να δημιουργήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι, μια Ελλάδα πιο ισχυρή και αλληλέγγυα .

Συμπολίτισσες συμπολίτες

Τιμούμε σήμερα όλους αυτούς, γνωστούς και άγνωστους ήρωες, που με αυτοθυσία αγωνίστηκαν και έπεσαν για την Ελευθερία μας.

Οπλαρχηγούς και καπετάνιους, κληρικούς και λαϊκούς, στεριανούς και νησιώτες, άνδρες και γυναίκες.

Τιμούμε σήμερα, Έλληνες και Φιλέλληνες.

Η Επανάσταση του 1821 είναι το σημαντικότερο γεγονός της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, που οδήγησε στην δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας με την μορφή ενός ισχυρού κράτους, με ισχυρή φωνή στην Ευρώπη και τον κόσμο και κυρίαρχο ρόλο στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ζήτω η Ελλάδα.

Ζήτω το Αθάνατο Ελληνικό Έθνος.

Posted in: ΤΟΠΙΚΑ