Δεν είναι πως χάθηκε το φως
μα που χαμήλωσαν τα βλέμματα,
που δεν υπάρχουν μάτια να δουν
αλλιώτικα,
είναι που οι άνθρωποι πια κρατούν
τα παραθυρόφυλλα σφαλιστά
ανασφαλείς,
κι είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα
να το ξεχωρίσουν δε μπορούν
μπουχτισμένοι ασχήμια και πλαστική τροφή, κάθε λογής
είναι οι άνθρωποι σήμερα
και δεν είναι οι τσέπες που στραγγίξαν,
είναι τα μυαλά και οι καρδιές
που στέγνωσαν,
που συρρικνώθηκαν μέσα στο φόβο
και τη λήθη των καιρών
και μοιάζουνε σα σκεύη αδειανά,
σκουριασμένα, χωρίς τροφή
χωρίς δημιουργία
δεν είναι πως χάθηκε το φως
μα που δε βρίσκει χαραμάδα,
απ τους κρύους και γκρίζους τοίχους
που οι άνθρωποι έχτισαν γύρω τους,
να περάσει μια του ακτίνα
να γίνει μια άλλη αρχή…
σαν νεκροζώντανες σκιές περιπλανιούνται
χαμένοι και απορημένοι πως φτάσαν μέχρι εδώ,
σ αυτήν εδώ την κόλαση
και είναι δυό φορές πιο θλιβερή
αυτή η κόλαση
σαν λογαριάσεις πως τα παλιά τα χρόνια
από τούτα εδώ τα μέρη,
τα ηλιοφωτισμένα και τ ανεμοδαρμένα,
καρπίζανε ιδέες πανανθρώπινες,
της γνώσης το ταξίδι
τούτα τα μέρη είχε για λιμάνι
κι έφτανε στα πέρατα της γης
τι να πω και τι να κλάψω
για τη σιωπή των απογόνων,
το γλίστρημα τους στο ρηχό πιάτο
που τους σέρβιραν τα αρπακτικά,
μονάχα ένα…
«πέτα απ το τραπέζι που σου στρώσανε
τη μασημένη την τροφή,
μοναδική είναι η ευκαιρία
να ξαναμάθουνε οι αμαθείς
άνθρωπος τι θα πει…»
μα που χαμήλωσαν τα βλέμματα,
που δεν υπάρχουν μάτια να δουν
αλλιώτικα,
είναι που οι άνθρωποι πια κρατούν
τα παραθυρόφυλλα σφαλιστά
ανασφαλείς,
κι είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα
να το ξεχωρίσουν δε μπορούν
μπουχτισμένοι ασχήμια και πλαστική τροφή, κάθε λογής
είναι οι άνθρωποι σήμερα
και δεν είναι οι τσέπες που στραγγίξαν,
είναι τα μυαλά και οι καρδιές
που στέγνωσαν,
που συρρικνώθηκαν μέσα στο φόβο
και τη λήθη των καιρών
και μοιάζουνε σα σκεύη αδειανά,
σκουριασμένα, χωρίς τροφή
χωρίς δημιουργία
δεν είναι πως χάθηκε το φως
μα που δε βρίσκει χαραμάδα,
απ τους κρύους και γκρίζους τοίχους
που οι άνθρωποι έχτισαν γύρω τους,
να περάσει μια του ακτίνα
να γίνει μια άλλη αρχή…
σαν νεκροζώντανες σκιές περιπλανιούνται
χαμένοι και απορημένοι πως φτάσαν μέχρι εδώ,
σ αυτήν εδώ την κόλαση
και είναι δυό φορές πιο θλιβερή
αυτή η κόλαση
σαν λογαριάσεις πως τα παλιά τα χρόνια
από τούτα εδώ τα μέρη,
τα ηλιοφωτισμένα και τ ανεμοδαρμένα,
καρπίζανε ιδέες πανανθρώπινες,
της γνώσης το ταξίδι
τούτα τα μέρη είχε για λιμάνι
κι έφτανε στα πέρατα της γης
τι να πω και τι να κλάψω
για τη σιωπή των απογόνων,
το γλίστρημα τους στο ρηχό πιάτο
που τους σέρβιραν τα αρπακτικά,
μονάχα ένα…
«πέτα απ το τραπέζι που σου στρώσανε
τη μασημένη την τροφή,
μοναδική είναι η ευκαιρία
να ξαναμάθουνε οι αμαθείς
άνθρωπος τι θα πει…»
Τάσος Πετρίδης, ιδρυτικό μέλος της Πανγαία (www.thepangea.org) και υπεύθυνος εκπαίδευσης
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.