ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.

γράφει η Λίνα Παπάζογλου

Είμαι 18 και γράφω για ένα δέντρο.Τι να πει κανείς για τα δέντρα ό,τι κι αν γράψεις ωραίο είναι. Τσιγάρο-τσιγάρα,τζιν- τόνικ-τζιν-τόνικς.

Τοκ-τοκ (η πόρτα) τακ-τακ (τα τακούνια μου)

«τα κοινόχρηστα παρακαλώ» «και το φυτό σας» «το φυτό σας καλύτερα να το βλέπει ο ήλιος» «σας πάει το φόρεμα»

και ήταν ο Ερευνητής.

Αλλά εγώ δεν έχω όρεξη για φυτά και κοινόχρηστα, για φορέματα υπάρχει πάντα όρεξη.Weirdo, freak, you don’t even smoke, you, you talking to me?

αυτό ήταν αγάπησα. + -

Βάζω το ποτήρι στον τοίχο που μας χωρίζει και ακούω τις σκέψεις σου

Μαθαίνω τα νούμερα και κάνω στο/με το μυαλό μου πειράματα

Με διδάσκει ο τοίχος, γιατί απ’ τον άλλο δε μάθαμε τίποτα.

Σκύβω και φιλώ το μέλλον στα χέρια σου

Ερευνητή,

Σκύβω και φιλώ την αλήθεια

Έλυσες το πρόβλημα και το πρόβλημα λύθηκε

Φορώ τα καλά μου παπούτσια και το ροζ φόρεμα που λες πως σ’αρέσει

Γιατί Ερευνητή,

οι μαύροι κύκλοι κάτω απ΄τα μάτια σου θα γίνουν σύντομα λευκό φως κι έχεις αρχίσει από τώρα να μοιάζεις του Υπεράνθρωπου.

Q: Ερευνητή, τι είναι τα μαθηματικά;

A : Αλήθεια.

Q : Αλήθεια;

A : Ναι, αλήθεια.

Έχε πίστη, μην ακούς τα hahaνα πίσω απ’ τις χαραμάδες,

(reus est mortis-reus est mortis)

Μην κοιτάς τα δάχτυλα που σε δείχνουν

(tolle-tolle crugifige eum)

Τα μάτια μόνο να χεις χαμηλά, ποτέ το κεφάλι

Σου υπόσχομαι, θα ξαστερώσουν σύντομα τα μυαλά των ανθρώπων

Θα σταματήσουν τα γύναια να προσκυνούν χαϊμαλιά και καθρέφτες

Θα πάψει ο ανθρωπάκος να σκαρφίζεται filioque

Θα πάψει ο Ερευνητής να πονά.

Σε υπερασπίζομαι με όλη τη δύναμη της φωνής μου,

γιατί σ’ Αγαπώωωωωωωωω

και τολμώ να συναιρώ τ’ ασυναίρετα ρήματα,

να φτάνω τ΄ ωμέγα πιο δίπλα στο πι

και στ’ αυτιά σου να φτάνει το 3,14

μικρέ επιστήμονα – κακέ εραστή

αν ενώσω τζιν-τόνικ

τί μίξη θα βγει;

Έχε πίστη Ερευνητή

σε μένα, σε σένα στη συμμετρία, στην αναρχία του κόσμου τούτου.

Έχε πίστη Ερευνητή, πίστευε και ερεύνα.





Χρόνια τώρα στο δρόμο που οι εχθροί ακουμπιούνται

εκεί που πατά το Τουρκικό προξενείο κι η Πρίγκηπος

μένει

ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου.

Βγαίνει απ΄το σπίτι του κάθε πρωί κι η καρδιά μου αλλάζει ρυθμό

μετράει

σε όγδοα και δέκατα-έκτα.

Βγάζω το ροζ φόρεμα

Καλλιτέχνη,

και ποζάρω για σένα γυμνή,

γιατί εσύ δε βλέπεις γυναίκα και σάρκα επάνω μου

παρά μόνο καμπύλες κι ευθείες.

Σου φέρνω μολύβια γαλλικά και κρατώ σταθερό το πινέλο σου

Θαυμάζω τον καμβά που έσμιξε με τον ακατάληπτο Μάστορα,

γιατί Καλλιτέχνη,

ο Θεός ευλόγησε το χέρι σου το δεξί και τα μάτια σου

να βλέπουν πως cadmium rouge και vermillion transparent δεν είναι τα ίδια κοκκινάδια

Σ’ όρισε κλειδοκράτορα της ομορφιάς και πλαστικό χειρουργό της ασχήμιας

έννοια σου, μη φοβάσαι όταν λένε πως ξοδεύεις τζάμπα το μπλε και το μωβ

Πως σπαταλάς τη νόμιμη μοίρα

Θυμήσου, Άσωτος Υιός και Σπλαχνικός Πατέρας είναι η ίδια απαράλλακτη ιστορία. Ένας γιός, ένας πατέρας και μια περιουσία.

Σκύβω και φιλώ τα χείλη σου Καλλιτέχνη,τον Τουλούζ Λωτρέκ φυλάω

μεσ’ απ τα δόντια μου ψηλώνει και διορθώνει τα λάθη σου.

Q: Καλλιτέχνη, τι είναι η αλήθεια;

A : Δε ξέρω/ξέρω κάποιον που ξέρει όμως.

Κόβω την κορδέλα και γιορτάζω ήδη την νίκη σου

Πίνω κρασί και αφήνω τα χείλη μου στο ποτήρι των εγκαινίων

Ahahah! Καλλιτέχνη, ήπια πολύ, τρέμουν τα χέρια μου και είμαι μόνο 24, αν με ρωτήσεις τι αγαπώ περισσότερο την τέχνη σου ή το αλκοόλ, χωρίς σκέψη απαντώ «μια τεκίλα for free» ΑHAH! Είμαι ήδη 24 και δεν έχω μία.

Πιες και συ, τραγούδα, με το κλειδί του σολ ανοίγει η πόρτα η χωρίς κλειδαρότρυπα.





Στο κέντρο της πόλης έχω έναν φίλο που περπατά πάντα μόνος και πάντα αργά. Του αρέσει να παρατηρεί και λένε ότι μου κάνει καλό η παρέα μαζί του.

Φορώ τον εαυτό μου

Πολιτικέ,

(κορίτσι ανησυχεί πως το ροζ φόρεμα δεν είναι κατάλληλο εδώ)

έτσι αισθάνομαι πιο άνετα.

Σου δίνω μιαν Εγκυκλοπαίδεια, γιατί εσύ πιο πολύ απ’ τον καθένα θες να ξέρεις τα λάθη της ιστορίας.

Παίρνω το blanco και σβήνω τις γραμμές απ’ τα χέρια σου, γιατί το μέλλον το ορίζω ΕΓΩ, μόνο ΕΓΩ, λίνα, τ’ ακούς; Και γω η Λίνα, απολαμβάνω ν’ ακούω.

Τεστ-τεστ-τεστάρεις το λόγο σου ένα-δύο, ένα-δύο κι αριθμείς επιχειρήματα πρώτον-δεύτερον

σηκωθείτε φωνήεντα εδώ δεν διατάζω, εδώ μιλώ μόνο από αγάπη, μπείτε στη σειρά και φτιάξτε μου την πιο όμορφη λέξη.

Αυτό είναι το δώρο της γλώσσας στον πολιτικό.

Ανοίγω το λεξικό των ενστίκτων και δε βρίσκω κραυγές στο λήμμα των φόβων σου και πιο κάτω ορίζεις:

πολιτικός = ο Καλλιτέχνης + ο Ερευνητής

και Λίνα, Lina \l(i)-na\ που είναι ό,τι είναι.

Σε καλώ στο πιο διαυγές ménage à trois και φαντάζομαι από τώρα ένα παιδί με το δικό μου σχήμα ματιών, στο χρώμα της δικαιοσύνης και το δικό σου όραμα




Πιστεύω σε σένα πολιτικέ, όσο πιστεύω στον Johnny Cash όταν τραγουδάει το Ring of Fire και καταγράφω με το μελάνι που δε σβήνει το μανιφέστο σου. And it burns, burns burns χωρίς ποτέ του να καίγεται.





Γιατί ξέρω πολύ καλά πολιτικέ, πως ξέρεις πολύ καλά ότι όλα θα
αλλάξουν        αλλάζουν        ζουν       αλλά

                           alla                 all

everything              every-thing       think       ink

έννοια σου και γω καταγράφω με το μελάνι που δε σβήνει.



Σκύβω και φιλώ τη γλώσσα σου πολιτικέ

και δε με νοιάζει που δεν έχεις ιδέα από φιλιά, γιατί έχεις ιδέα από γλώσσα.

Q: Πολιτικέ, άμα πω ψέματα μεγαλώνει η μύτη μου;

A: όχι, αλλά μικραίνει η ψυχή σου

Q: κι άμα πω αλήθεια;

A: τότε ανοίγουν και μεγαλώνουν τα μάτια σου.






Στην οδό Φιλίππου στον αριθμό πενηντακάτι με περιμένει ένα αγόρι που
συλλαβίζει σαν παιδάκι με σκέψεις πολλές και ελάχιστες λέξεις.
Φορώ τον αγέννητο εαυτό μου
Ποιητή,
άιντε, πάμε να βρούμε τους δουλέμπορους χορηγούς σου

Q: Εσύ τι θα βαλείς;

θα ξεπροβάλλεις σα Whitman με βυζιά και τακούνια

ή σα ξεβράκωτος Ginsberg να σπείρεις λαγνεία;

A: Δε θα φορώ φθαρμένα ιμάτια σε παρθένο ελαιώνα

τον αγέννητο εαυτό θα φοράμε, το νου σου.

Θα χω τόσα κεφάλια όσα οι ποιητές της γενιάς μου

δύσμορφο κτήνος με κουσούρια μεγάλα, με θανατηφόρες ελλείψεις

πώς αλλιώς θα μετέχω σ’ αυτό που θα γίνει

το νέο ζυμάρι, τ’ ορφανό από πατέρες και μάνες.

Άιντε να κάτσουμε γύρω από στρογγυλά τραπέζια να βγουν τα τεφτέρια να γράφουν

πόσο γενναία δειλοί μοιράζουν την πίτα και με λιγδιάρικα δάχτυλα φοβέρες υψώνουν, τι πρέπει να κάνεις για να μπεις στο δικό τους σινάφι.

Σκύβω και φιλώ το μελάνι στα νύχια σου ποιητή,

γιατί μοιάζεις έτοιμος για τη φτώχια που θα ρθει, κι έχεις κλείσει τ’ αφτιά σου σε σιγανοψαλτάδες μεσσίες και φωνακλάδες μεσίτες

γιατί ξέρω πως ξέρεις ότι μόνον η πείνα τρέφει το φαφούτικο τέρας

γιατί με ανέχεσαι κάθε που μαυρίζω κόλλα λευκή με θράσος, κυνισμό και άλλα γυναικεία τερτίπια

κάθε που γαυγίζω κι αντιγράφω ποιητές της γενιάς μου

σηκώστε τα χέρια να μετράω,πόσοι από σας δεν έχετε την Κυρία Κική αντιγράψει;

Τί συμφωνία με το διάολο να χει κάνει; ευλογημένη να ’ναι, γιατί ήταν εκεί, όταν φίλοι δεν ήταν.

Q: ποιητή, πες μου ένα ψέμα

Α : σ’ αγαπώ
Q : και μιαν αλήθεια τώρα

A: σ’ αγαπώ γι’ αυτό που θα γίνεις.



Ελάτε, μαζευτείτε όλοι, κλείνουν τα βιβλία,

ό,τι διαβάσατε-διαβάσατε.Θα δούμε το ‘you talking to me?’, ‘you talking to me?’απόψε, γιατί απόψε ‘I’m talking to you’ και Μπαμ! Μπαμ! Μπαμ! Μοιάζετε έτοιμοι! Σφυρίζει το αθόρυβο τρένο του μέλλοντος

ό,τι είναι να συμβεί-συμβαίνει ήδη.

ACTION!

Χρέος μου εγώ, η Λίνα, η εκδιδόμενη, η ανέκδοτη, η εκτεθειμένη στα μάτια/σχόλια του μοναδικού μου αναγνώστη, να γράψω την αυτο-βιογραφία μας στη γλώσσα που κανείς δε μιλά αλλά όλοι μπορούν να καταλάβουν.

Χρέος σας να ανάψετε τηνέαΦωτιάτηΦλόγαπουδετρέμειτοΑνέσπεροΦως κι αυτό είναι το

                                       Πυρ

                                                      το

                                                               Αείζωον

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ