Άνοιξη του 1975 στους Προμάχους.
Ο μικρός Πέτρος πετάει σε μια γωνία της κουζίνας την υποτυπώδη τσάντα, που ξεχειλίζει από βιβλία, και στέκεται όρθιος, μπροστά στο τηγάνι με τις λαχταριστές "παρζούλκες", που αχνίζουν πάνω στη μασίνα.
Με βιαστικές κινήσεις μπουκώνει το στοματάκι του και καταπίνοντας βιαστικά, κατεβάζει σχεδόν αμάσητες τις ξεροψημένες ριγανάτες πατάτες. Αγνοώντας τις φωνές της μητέρας του, σκουπίζει από τα μπατζάκια του μπαλωμένου παντελονιού του, τα λαδωμένα χέρια του και αναχωρεί βιαστικά από το φτωχικό σπίτι.
Έχει αργήσει και με ταχύ βηματισμό, περνάει την πλατεία, δρασκελίζοντας τα ψηλά σκαλοπάτια, που την περιστοιχίζουν, και μετά τον φούρνο του Τζιβάνη, στρίβει προς βορά με κατεύθυνση την "Μπιτσκία", όπου τον περιμένουν οι φίλοι του.
Αφήνοντας πίσω του τον μύλο του Οικονόμου και αδιαφορώντας για το μεγαλόσωμο μαντρόσκυλο, που γαβγίζει πίσω του,φτάνει μετά από λίγο στο σημείο του ραντεβού, στην "Μπιτσκία".
Ήδη όλοι βρίσκονται εκεί κουβεντιάζοντας δυνατά και μπορεί να διακρίνει τον Νίκο Μεσκίνη, τον Σωτήρη Πουσίνη, τον Πέτρο Πουσίνη Γκαζή, τον Γιάννη Πουσίνη, τον Γιώργο Μεσκίνη, τον Γιάννη Ρόπκα, τον Σάκη Αδραμάνη, τον Γιάννη Πουσίνη, τον Χρήστο Σούδη, τον Πέτρο Τζάτση, τον Γιάννη Καραπάνο, τον Χρήστο Καραπάνο, τον Τάκη Πουσίνη, τον Δημήτρη Σαλαμάνη και τον Πέτρο Πουσίνη.
Ο αρχηγός Νίκος Μεσκίνης δίνει τις βασικές εντολές και σε λίγο η ομάδα ξεκινάει το δύσκολο έργο.
Την κατασκευή του γηπέδου "Καραΐσκάκη".
Στο σημείο όπου βρίσκονται, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο μικρό χωραφάκι, γεμάτο πέτρες αγκάθια και βράχους, με σχήμα σαν γούρνα και με πολλές ανωμαλίες.
Σκοπός των φιλόδοξων παιδιών, είναι να το καθαρίσουν και να φτιάξουν το δικό τους ιδιόκτητο γήπεδο.
Με το σύνθημα του αρχηγού, ξεχύνονται όλοι στον αγώνα και δημιουργώντας μια ανθρώπινη αλυσίδα, μεταφέρουν τις ανώμαλες πέτρες έξω από το χωραφάκι στα όριά του με το γειτονικό χωματόδρομο.
Δουλεύουν με πάθος και με εμπειρία επαγγελματία αγρότη και ήδη το κακοτράχαλο κτηματάκι, άρχισε να παίρνει μια πιο ομαλή μορφή.
Ο Ντέντο Μήτρες, ο παλιός μυλωνάς του χωριού, που κάθε ημέρα βολταρίζει στα παλιά του λημέρια στην περιοχή "Τουρένα Βουντινίτσα", σταματάει δίπλα τους και σταυροκοπιέται χαμογελώντας.
Τα παιδιά απορροφημένα από το πάθος τους να τελειώσουν, τον αγνοούν και αγκομαχώντας, συνεχίζουν τον καθαρισμό σκουπίζοντας πού και πού τα ιδρωμένα μετωπάκια τους.
'Ενα αγκάθι μπήκε στο δάχτυλο του Πέτρου και οι μεγαλύτεροι με προσοχή του το βγάζουν και τον προτρέπουν να πάει στη γωνία να το κατουρήσει για να φύγουν τα αίματα.
Ο ήλιος άρχισε να κρύβεται στο "Τσουλές κάμιν" και η ανοιξιάτικη δροσιά, τρυπάει τα κόκαλα των μικρών μαστόρων, που αδιαφορούν.
Σε λίγη ώρα το υποτυπώδες γήπεδο πήρε την μορφή του και τα παιδιά, χρησιμοποιώντας μικρά χαλικάκια, έφτιαξαν και τις γραμμές του.
Κερασάκι στην τούρτα και οι "μασταγκάρκες", δύμετρα μακρόστενα ξύλα, που έβαλαν οι μεγαλύτεροι για τον προσδιορισμό των εστιών και το γήπεδο "Καραισκάκη" των Προμάχων είναι έτοιμο.
Αποκαμωμένα τα παιδιά της ομάδας κάθονται στον τεράστιο σωρό από πέτρες, που σχημάτισαν και καμαρώνουν υπερήφανα το σπουδαίο τους έργο.
Παρά την κούραση, χωρίζονται σε δυο ομάδες και παίζουν σαν τρελά ένα μικρό ποδοσφαιρικό αγώνα, για να εγκαινιάσουν το επίτευγμά τους.
Σουρούπωσε πια και αποκαμωμένοι όλοι τους αφήνουν το "Καραΐσκάκη" και συζητώντας μεγαλόφωνα, αναχωρούν για τα σπίτια τους χαρούμενοι.
Στον ύπνο τους σίγουρα θα ονειρεύονται τους εαυτούς τους, να παίζουν μπάλα στο εξιδανικευμένο, γεμάτο θεατές "Καραΐσκάκη".
Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα και μετά το σχολείο, η τρομακτική είδηση κάνει τον γύρω του χωριού, κάνοντας τους μικρούς μας ήρωες, να σαστίσουν και να εξοργιστούν:
Ο Τράϊος, ένας μεγαλύτερος σε ηλικία γείτονας, πήγε το βράδυ στο "Καραΐσκάκη" και το γέμισε ξανά με τις πέτρες, κάνοντας τον χώρο όπως ήταν στην αρχή.
Η ομάδα των παιδιών, ξανασυγκεντρώνεται και αποφασίζει να ξεκινήσει πάλι το έργο της νέας κατασκευής.
Το σκηνικό επαναλαμβανόταν συχνά, μέχρις ότου, οι μικροί μας φίλοι για αντίποινα, πήγαν και γκρέμισαν και κατέστρεψαν την αυτοσχέδια καλύβα, που είχε ο Τράϊος στην "Γιουβουρίκα".
Έκτοτε ο "καταστροφέας", αφού έλαβε το μήνυμα, σταμάτησε να ενοχλεί τα μικρά παιδιά και το "Καραΐσκάκη" γνώρισε ηρωικές στιγμές και κατέστη σημείο αναφοράς την δεκαετία του '70.
8 σχόλια :
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ 80 ΚΑΙ 90
Επαιξα σε γηπεδα πολλα, μα σαν το γηπεδο Καραισκακι των Προμαχων κανενα. Τα παιδικα μου χρονια στο χωριο μου, Νικος Μεσκινης
re ton traio
αυτό το άρθρο με πήγε πολύ πίσω και θυμήθηκα τις ένδοξες μέρες των μικρών τότε ηρώων..και να ακούγονται οι φωνές τους και στην κατασκευή του γηπέδου αλλά μετέπειτα και στο παιχγίδι τους πίσω ακριβώς από το σπίτι μας...να είσαικαλά Πέτρο!!! Μεσκίνη Μαρία
o gnostos traios o pseftoawtynomos?
μια διόρθωση...
ο Πέτρος μάλλον είναι πρόσωπο φαντασίας? γι αυτό και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Σαλαμάνη για το άρθρο του!!! πάντα τέτοια για να θυμόμαστε οι παλιοί και να τα μάθουν οι νεώτεροι!!!
Το όνομα Πέτρος είναι όντως φανταστικό, τα υπόλοιπα ισχύουν μέχρι κεραίας και είναι βιωματικές εμπειρίες του υπογράφοντος το άρθρο.
Δημήτρη ότι ισχίουν είναι γεγονός κα ξέρω πολύ καλά ότι τα έχεις βιώσει μαζί με όλη την παλιά παρέα και με αρχηγό όπως λες τον αδελφό μου Νίκο Μεσκίνη...ακόμα αντηχούν οι φωνές σας κάθε φορά που βάζατε γκολ...αν ξέρεις και άλλες τέτοιες ιστορίες κάνε ξανά το άρθρο σου!!! Μαρία Μεσκίνη
΄πιο
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.