Η μία μου κόρη μπαίνει σιγά σιγά στην εφηβεία. Αλάζει το σώμα της, το πρόσωπό της, οι εκφράσεις της, οι ανάγκες της, οι ανασφάλειές της αλλά και «οι ασφάλειες» της και τα ρίσκα που παίρνει. Όλοι μας στην οικογένεια παρατηρούμε αυτήν την αλλαγή και προσπαθούμε με τη σειρά μας να προσαρμοστούμε.
Της μιλάμε κι εμείς αλλιώς, τα ρούχα που της αγοράζουμε οι γονείς είναι αλλιώς, οι ελευθερίες και οι περιορισμοί που τίθενται είναι αλλιώς. Και καθώς μεταβαίνουμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα κάποιες φορές τίποτα δεν το κάνει κανείς αλλιώς. Εκείνη και επιθυμεί να είναι παιδί και φέρεται σαν παιδί, είτε έχει επίγνωση είτε όχι. Κι εμείς, οι γονείς προπάντων όχι τα αδέλφια, στο πρόσωπό της δεν βλέπουμε μία αναδυόμενη έφηβη αλλά το μωρό μας, το παιδάκι μας, την κόρη μας όλων των εποχών.
Καθώς βιώνω αυτή τη μετάβαση, σκέφτομαι και όλες τις μεταβάσεις της ζωής μας. Σκέφτομαι ότι η μετάβαση προς την εφηβεία είναι αναμενόμενη και πολυσυζητημένη. Άρα, αν και συχνά είναι μία δύσκολη αλλαγή, είναι τουλάχιστον μία αλλαγή που ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα έρθει. Και μετά συλλογίζομαι αυτές τις μεταβάσεις που δεν είναι τόσο γνώριμες όσο η εφηβεία, αλλά έρχονται είτε με επιλογή σου είτε και χωρίς και βρίσκουν απροετοίμαστο εσένα αλλά και συχνά τον περίγυρο γιατί εσύ επέλεξες να «μεταβείς κάπου αλλού».
Οι απώλειες ζωής είναι μεταβάσεις. Ένας χωρισμός, μία ασθένεια, μία μετακόμιση, μία αλλαγή εργασίας, ένας θάνατος - η ύψιστη απώλεια συνήθως. Για όλα τελικά χρειάζεται όμως ένα “συνήθως”, γιατί το μέγεθος της αλλαγής και τον πόνο που φέρνει δεν τον ξέρει κανείς, δεν μετριέται και δεν ζυγίζεται. Για κάποιους ένας χωρισμός μπορεί να πονέσει πιο πολύ από έναν θάνατο, για κάποιους άλλους η ασθένεια μπορεί να είναι αφορμή για έναν επαναπροσδιορισμό και μια αναγέννηση. Μεταβάσεις είναι και οι επιλογές που κάνεις να αλλάξεις. Να αλλάξεις συνήθειες, να αλλάξεις συναναστροφές, να αλλάξεις τη φιλοσοφία ζωής σου. Παρατηρώ πόσο απροετοίμαστοι είμαστε συχνά γι' αυτές τις αλλαγές. Κι εμείς και οι γύρω μας δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάτι δεν είναι όπως παλιά.
Έτσι, συχνά, το κομμάτι μας που θα ήθελε να μεταστραφεί σε κάτι καινούριο υποτάσσεται στο γνώριμο παλιό. Μαζί με τη δυσκολία αυτή μέσα μας υπάρχουν και κοινωνικές ρήσεις που συντονίζονται με το κόμπιασμά μας: «δεν αλλάζει ο άνθρωπος», «δεν κάνεις σε αυτή την ηλικία καινούριους φίλους», «σε αυτή τη φάση ζωής… με παιδιά και οικογένεια… δεν μπορείς να…» και τόσα τόσα άλλα. Όμως, εγώ συχνά νιώθω ότι αλλάζω, μεταβαίνει η ψυχή μου και το σώμα μου και οι ανάγκες μου και οι ανασφάλειές μου και τα ρίσκα που θέλω να πάρω, σε μία νέα πραγματικότητα, ακριβώς όπως συμβαίνει με την προέφηβη κόρη μου. Μεγαλώνω κι εγώ. Λίγο ωριμάζω και λίγο όχι. Λίγο μου αρέσει και νιώθω ασφαλής και λίγο φοβάμαι. Έχω νέες ανάγκες για ανθρώπους, τόπους και δουλειές. Και θα ήθελα να μάθω κι εγώ και οι γύρω μου να τη σέβομαι και να την παρατηρώ και να τη «δουλεύω» την αλλαγή, όπως γίνεται και με την εφηβεία. Και να είναι κι αυτό κάτι αναμενόμενο και υπό συζήτηση, όπως οι αλλαγές του παιδιού μου και της οικογένειας για χάρη της. Θα ήθελα να μου επιτρέπω να αλλάζω, να μου κάνουν «χώρο» οι αγαπημένοι γι' αυτό και βεβαίως να κάνω κι εγώ το ίδιο για όλους. Γιατί η εφηβεία δεν έρχεται μόνο μία φορά…
______________
*Η Άννυ Μπενέτου (Msc, Phd) είναι ψυχολόγος και ασχολείται με τη θετική και τη συμβουλευτική ψυχολογία.
Πηγή: protagon.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.