Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του τριάντα, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν έκανε τίποτε άλλο από το γράφει άρθρα και να τα στέλνει στις εφημερίδες του Λονδίνου.
Ως πρώην υπουργός εθεωρείτο μάλλον ασήμαντος στους κύκλους του Γουάιτχολ. Κανείς δεν τον έπαιρνε και πολύ στα σοβαρά. Στον κύκλο του Τσάμπερλειν και των υπόλοιπων αστεριών της βρετανικής πολιτικής, η εμμονή του με τον Χίτλερ ήταν υπερβολική. Από το 1933 έως το 1936 οι Εγγλέζοι έκαναν εμπόριο με τους Γερμανούς, ήταν ο βασικός προμηθευτής εξοπλισμών της Γερμανικής Αεροπορίας (την οποία αργότερα θα πολεμούσαν μέχρις εσχάτων).
Επίσης η βρετανική αριστοκρατία θεωρούσε σικ το να στέλνει τα παιδιά της στις γερμανικές κατασκηνώσεις, ώστε να μαθαίνουν γερμανικά και να ασπάζονται αυτό το μείγμα πειθαρχίας και οραματισμού που είχε επιβάλλει στη βερολινέζικη νεολαία ο νέος ηγέτης. Οι διπλωμάτες παρακολουθούσαν με διακριτική ανησυχία τις κινήσεις του Χίτλερ στο παρασκήνιο, κανείς όμως δεν φοβόταν σοβαρά. Κανείς δεν πίστευε. Μόνο ο Τσόρτσιλ κραύγαζε. Ωστόσο, κάθε πρωί που οι Τάιμς του Λονδίνου ή η Daily Mail καταχώνιαζαν σε κάποιο εξοστρακισμένο μονόστηλο ακόμη ένα πόνημά του, η αντίδραση στην Βουλή των Λόρδων ήταν περιφρονητική. "Πάλι με τον Χίτλερ τα βάζει. Δεν έχει τι να κάνει και γράφει σαχλαμάρες". Στις συζητήσεις εκείνης της εποχής, όποτε ήθελαν να πειράξουν τον Τσόρτσιλ τον ρωτούσαν: "Και ποιο είναι το πρόβλημά σας αυτή την εβδομάδα με τον αχώνευτο Γερμανό;" Ήξεραν ότι του ήταν αχώνευτος.
Σε ένα από τα δεκάδες πολιτικά άρθρα του ο Τσόρτσιλ είχε σκιαγραφήσει το σκαρίφημα του μελλοντικού πολιτικού. Είχε γράψει ότι οι ρομαντικοί ανήκαν στο παρελθόν και ότι το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα θα έδινε φως σε ένα νέο είδος πολιτικής το οποίο θα απαρτιζόταν ως επί το πλείστον από δύο κατηγορίες: τους πραγματιστές και τους αδηφάγους. Ίσως είχε κατά νου τον δικό του αχώνευτο Γερμανό. Μα καθώς ανατρέχει κανείς στις διαθήκες των σπουδαίων ηγετών, οι οποίοι δικαιώθηκαν από την διαχρονικότητά τους και από την ανθρωπιστική τους προσφορά, όχι από την ψυχρή υπηρεσία τους στο κυνικό συμφέρον, συνειδητοποιεί πως η ικανότητά τους στην "προφητεία" δεν βασίζεται στην τύχη, μα στην βαθιά οξυδέρκεια.
"Ο πραγματιστής είναι μεν σκληρός, μα δεν είναι άκαμπτος", είχε επισημάνει. "Κι αυτό γιατί δεν ξεχνάει ποτέ πως υπηρετεί τον Άνθρωπο, και όχι μόνο τον πολίτη του δικού του κράτους, μα ως έναν βαθμό τον πολίτη του κόσμου". Και είχε συμπληρώσει: "Απεναντίας ο αδηφάγος είναι το χειρότερο είδος του πολιτικού. Είναι το σαρκοβόρο πλάσμα που τρέφεται από το αίμα των αντιπάλων του".
Μου φαίνεται πως ο γέρο-Ουίνστον θα είχε πολλά να γράψει στις μέρες μας, βλέποντας πόσο στυγνά έχει απομυθοποιήσει η διεθνής πολιτική το ανθρώπινο στοιχείο. Ναι, ο ρομαντικός πολιτικός είχε πεθάνει ήδη από την δική του εποχή, ωστόσο τώρα πια ένας συντριπτικός εκμαυλισμός έχει πλημμυρίσει κάθε έκφανση των κινήσεων στα υψηλά κέντρα εξουσίας. Βλέπεις ποιοι είναι οι πραγματιστές, αυτοί που θα κάνουν την δουλειά τους υλιστικά μεν, αλλά αξιοπρεπώς. Παίρνεις χαμπάρι τους ανεκδιήγητους που πουλάνε τρέλα και λαϊκισμό (στο τέλος καταλήγουν να παραθερίζουν σε ωραία νησιά ενώ οι μάχες μαίνονται). Κατανοείς εκείνους που προσπαθούν, που πασχίζουν, που δίνουν τον αγώνα τους με όλο τον άνεμο κόντρα. Και καταλαβαίνεις δια γυμνού οφθαλμού πια τους αδηφάγους. Να, λόγου χάρη, κοιτάς τον Σόιμπλε.
Δεν περίμενα ποτέ πως ένας άνθρωπος θα έφτανε στο σημείο να προσπαθεί να ταπεινώσει τόσο απροσχημάτιστα και τόσο άκομψα, έναν ολόκληρο λαό. Δε νομίζω ότι έχει συμβεί μήτε στους χειρότερους πολέμους της ιστορίας. Πάντοτε, και στα πιο απεχθή συλλογικά εγκλήματα, υπήρχε μια προκάλυψη που λειτουργούσε σαν δίχτυ προστασίας προς τους πολιτικούς που προέβαιναν σε εθνικές προσβολές. Εδώ δεν υπάρχει καμία. Βλέπουμε έναν πολιτικό, τον κορυφαίο υπουργό μιας ευρωπαϊκής χώρας, σε ζωντανή μετάδοση να επιχειρεί μέρα με την μέρα, πάντοτε με μια διαφορετική δικαιολογία, την αποδόμηση ενός ξένου κράτους. Δεν διαφέρει και πολύ από τον πόλεμο. Απλά τα χαρακώματα είναι διαφορετικά.
Βιώνουμε τον οικονομικό πόλεμο που κάποτε, ίσως σε τριάντα-σαράντα χρόνια, προκαλέσει τον αληθινό πόλεμο, τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος θα ξεκινήσει από την σύγκρουση ανάμεσα στον Ευρωπαϊκό Βορρά και στον Ευρωπαϊκό Νότο. Για την ώρα, τα λαγούμια είναι οι στοές των Τραπεζών. Δεν ξέρω λοιπόν πόσο ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος μπορεί να νιώσει κάποιος γερμανός πολίτης παρακολουθώντας τον κύριο Σόιμπλε και το τρομαχτικό παραλήρημά του εναντίον της Ελλάδας.
Δεν με απασχολούν στο παρόν κείμενο τα λάθη και οι αβλεψίες της ελληνικής πλευράς, ή η έλλειψη εμπιστοσύνης που τρέφει προς τις διάφορες παραλλαγές της ελληνικής εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Ναι, υποθέτω πως δεν θα νιώθει και πολύ ωραία, γνωρίζοντας εδώ και κάμποσους μήνες την άποψη των περισσότερων ελλήνων προς το πρόσωπό του. Ωστόσο, εκπροσωπώντας τους θεσμούς, εκπροσωπώντας ένα τεράστιο, οργανωμένο μοντέλο και όχι τον εαυτό του ως άτομο, είναι λυπηρό το ότι μαίνεται με τόσο απροκάλυπτο τρόπο εναντίον δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι τραγικό το πόσο χαμηλά εκτρέπει το ίδιο του το αξίωμα, τον ίδιο του τον ρόλο, την ίδια την ευθύνη που του έχει αναθέσει ο δικός του λαός.
Ο αχώνευτος Γερμανός του Ουίνστον Τσόρτσιλ λεγόταν Αδόλφος Χίτλερ και είχε ξεκινήσει από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ασήμαντος λοχίας, φτάνοντας να αιματοκυλήσει μια ολόκληρη ήπειρο. Ο δικός μας αχώνευτος Γερμανός ονομάζεται Βόλφγκαγκ Σόιμπλε και δεν είναι τόσο κακός.
Ενεπλάκη στο "σκάνδαλο Κολ", τη μεγαλύτερη ιστορία διαφθοράς που συγκλόνισε την Γερμανία τα τελευταία είκοσι χρόνια, με αποτέλεσμα την αυτοκτονία ενός συνεργάτη του. Τάχθηκε υπέρ του βομβαρδισμού του Ιράκ από τους Αμερικανούς. Υπέρ του Γκουαντάναμο. Πρότεινε μέτρα όπως την χρησιμοποίηση του Στρατού σε επιχειρήσεις τήρησης της τάξης, παρακολούθηση του Ίντερνετ, υποκλοπές email από παρακρατικές γερμανικές υπηρεσίες.
Τώρα, επιχειρεί μπροστά στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη, μια πρωτοφανή επιχείρηση, μια πρωτόγνωρη προσπάθεια σπίλωσης. Ακούγοντάς τον να ζητάει τα κλειδιά της πατρίδας μου, για όποιους λόγους δημοσιονομικά μπορεί να του επιτρέπουν μια τέτοια αξίωση, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνη η ρήση του Τσόρτσιλ για τους αδηφάγους πολιτικούς. Για το σαρκοβόρο πλάσμα που τρέφεται με το αίμα των αντιπάλων του. Να είναι καλά και να ευημερεί, γιατί κατάφερε επιτέλους το ακατόρθωτο: να ενώσει τους Έλληνες.
Στέφανος Δάνδολος
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.