Ιωακείμ Παπαχρόνης, Τινάζω φτερών απομεινάρια από τα λιανισμένα όνειρα...

Τινάζω φτερών απομεινάρια από τα λιανισμένα όνειρα και σηκώνομαι από ένα στρώμα με μαχαίρια. Φορώ πουκάμισο λευκό με τέλεια λαιμόκοψη, λεπίδα. Το μαύρο μου κουστούμι καλοραμμένο στα σπλάχνα μου. Άψογα δεμένη η θηλειά, σε κόμπο διπλό να συγκρατεί τις ανάσες μη γίνουν αναστεναγμοί. Σ’ ένα ποτήρι συγκατάβαση, στιλβώνεται αποβραδίς το χαμόγελό μου. Το φορώ και δοκιμάζω χαμόγελα. Με λίγες επικύψεις γυμνάζω την ηθική μου. Με τη γνωστή κασέτα τεστάρω την φωνή μου: ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Όλα εντάξει. Με περιμένει μία καινούργια ημέρα. Κοιτάζω αδιάφορα το είδωλό μου στον καθρέφτη 

" Μην κάνεις τον κόπο. Δεν έχεις αλλάξει στο ελάχιστο από την τελευταία φορά που μ αντίκρυσες. Καινούργια ημέρα,το ίδιο ψέμα. Στην κούφια πλευρά των ονείρων σου ξυπνάς ένας άγνωστος. Η μάσκα στο πλάι περιμένει. Απλώνεις την ψαρόκολλα. Τη φοράς. Και έτσι επανέρχεσαι. Οικείος, έτοιμος, καθημερινός. Βεβαίως, δεν καλύπτονται τελείως τα μάτια σου - σκαμμένοι, έτοιμοι λάκκοι που περιμένουν τους νεκρούς της ημέρας-, τα λασπωμένα χαρακώματα των χειλιών με τις σαρωμένες λέξεις. Και κάνεις πως ξεκινάς.Φυσικά με το προσωπείο σου για πρόσωπο. Βέβαια είναι λιγάκι υγρή η μασκούλα σου στην κοίλη πλευρά της, από τα μύχια δάκρυα που χύνεις και χύνεις. Μα εσύ συνεχίζεις. Ως αυτός που δεν ήσουν. Αυτός που δεν είσαι. Κι ίσως αυτός που ποτέ δεν θα 'σαι. Αξιοπρεπής πάντως. Καλοσιδερωμένος. Σαν κόψη ξυραφιού. Εκεί που βαδίζεις. Διακριτικά. Μη τύχει και φανούν οι σπάγκοι που σου χαρίζουνε τις στάσεις σου -συσπάσεις αισθημάτων-. Εκεί ισορροπείς. Εξωστρεφής. Γιατί αν σκύψεις μέσα σου, θα δεις να σαλεύουν οι πνιγμένοι. Εκεί αγωνιάς για να συρθείς.Προσεχτικά. Γιατί έχεις απομείνει μια επιφάνεια από λεπτό γυαλί. Και ξεραμένο χώμα. Αργά -αργά. Προσεχτικά, μη γείρεις και κοπείς. Και συντριβείς και σωριαστείς σε σβώλους. Χτυποκάρδια στην κόψη του ξυραφιού. Εκεί πρέπει να ζήσεις. Για τα απομεινάρια μιας ημέρας. Για μιαν ολόκληρη ζωή."

Κλείνω τα μάτια. Σφιχτά, αρνούμενος να δω άλλο. Κι ακόμη πιο σφιχτά τα δόντια να πνίξω την κραυγή που με πνίγει. Xέρια πιέζουν σα μέγγενη τους κροτάφους μου και με κρατούν καθηλωμένο. Δεν ξέρω αν είναι δικά μου ή του καθρέφτη. 

" Ξέρω, το αληθινό –όσο κι αν είναι γεμάτο αγκάθια – μας είναι γνώριμο στα βάθη μας. Και κάθε υποψία πως έρχεται στην επιφάνεια μας τρομάζει, σαν κύμα που απειλεί να μας παρασύρει απ τη σιγουριά της άμμου που πιστεύουμε για στέρεη. Αλλά μέσα σου έχω αρχίσει να ασφυκτιώ. Ανυπόφορα πια. Γιατί πρέπει να κρύβεις το πρόσωπο σου κάθε που κάποια αλήθεια αντιφεγγίζει στις κουβέντες μας; Δες με και δες με καλά. Δεν είμαι εχθρός σου. Δε σου κανα τίποτε εγώ."

Ό,τι με έκαναν, ό,τι μου άφησα, μοιάζει στη μάνα μου την επιβίωση. Η μάσκα είναι κι αυτή μια λύση. Πώς θα διακινούμασταν με ραγισμένα πρόσωπα; Να τρομάζαμε και τους εαυτούς μας; Δε βλέπεις πόσοι γρονθοκοπούνε τον καθρέφτη μου, θέλοντας να εισχωρήσουν, ψάχνοντας μια θέση στην πίσω του όψη; Να επικρατήσουν, να διεκδικήσουν ένα κομμάτι μου από το σπασμένο μου είδωλο. Τι θες από μένα; Καλά συνηθίσαμε τη μάσκα. Άντε και γαμήσου, ανεύρετο μου είδωλο και καθρέφτισμα. Δεν είσαι παρά παραισθησιογόνο όνειρο, στις πυρετώδεις υποτροπές μου. Χτίζεις ένα γεφύρι κάθε βράδυ που καταρρέει ξυπνώντας στην πραγματικότητα. Μάρτυρας αυτόπτης του χαμού μου είσαι. Αν έχεις κότσια, θάψε με επιτέλους μέσα στα θεμέλια να στεριώσεις. Άντε πηδήξου λοιπόν ως τότε. 

"Εγώ;;…"

Εσύ ναι, εσύ κι όλοι οι άλλοι. Εσύ, οι άλλοι και η Κόλαση σας. Άντε γαμηθείτε θεοί του φόβου και του θανάτου, μάσκες στην απελπισία μας, τρόμοι σκαλισμένοι στο μυαλό μας, δεν θέλω έναν τυφλό κυνηγό του κακού, τιμωρό ενός ανύπαρκτου παράδεισου. Θέλω τη ζωή μου εδώ. Επί της γης. Αντε γαμηθείτε ποιήματα, χάρτινα καραβάκια σέρνεστε στων δρόμων τα ρείθρα με το αίμα που κυλάει. Άντε γαμήσου αδηφάγε, που αλέθεις το μέλλον μας για να ταΐσεις τα γουρούνια σου, που στοιβάζεις τα όνειρα σε τρένα αόρατα οδηγώντας τα σ’ αθέατο θάνατο. Γαμήσου κι εσύ με την άπλετη θέα στην επαναστατική σου ομίχλη, όλοι οι ιδεολογικοί τραβεστί με σώμα από οιστρογόνα απληστίας, τέκτονες συνειδήσεων με ιδέες προκάτ γυψοσανίδες. Άντε γαμήσου πολιτικάντη, καρέκλα με δυο πόδια και πουγγί για ψυχή, που βγαίνεις στους δρόμους μας πρεζόνι για τη δόση εξουσίας σου, με στοκ ψεμάτων για κάθε περίσταση, να ξεπουλάς και τα παιδιά σου. Και συ το ίδιο, οπαδέ βολεμένε, με ορίζοντα την τρύπα του λαγουμιού σου, που από το σύρσιμο έχεις χωθεί βαθιά μέσα της. Άντε γαμήσου κατατρεγμένε Ελληναρά, κάθε εσύ και μια κερκόπορτα του Εφιάλτη, μοίρασες την πατρίδα σου λάφυρο σ' αιώνιους Πέρσες, κι ό,τι απέμεινε το λεηλάτησες κι αυτό μονάχος σου, νικητής της ήττας σου, μα τώρα που ο καθρέφτης σου ράγισε με πάταγο ψεμάτων, βλέπεις πόσο γνωστοί είμαστε εμείς οι άγνωστοι εισβολείς - καταπατητές του μέλλοντός σου. Και γαμηθείτε κι εσείς, φύλακες του ονειροκομείου που βιάζατε κρυφά στο άσυλο μια καθυστερημένη ελλαδίτσα, γελώντας που γένναγε παιδιά που δεν μπορούσε να τα θρέψει. Άντε γαμήσου φακελάκια, πιστέ στον όρκο του πλουτοκράτη, στρατηγέ, φορτωμένε κομματικά παράσημα, κι εσύ παροξύτονε άνθρωπε που αποθεώνεις το τεράστιο ξύλινο άλογο του προαναγγελθέντος χαμού σου έξω από την πύλη της ζωής σου, κι εσύ αργυρώνητε χαφιέ που εμπορεύεσαι τις τυφλές κραυγές της αγωνίας μας, κι εσύ αυτιστικέ καλλιτέχνη, που παίζεις το βιολί σου στην ορχήστρα του Τιτανικού μας. Γαμήσου κι εσύ μισαλλόδοξε πνευματικέ ταΐστρα του δικού σου φυράματος, μαύρε φάρε που ρίχνεις μαύρο φως, στη μαύρη θάλασσα αφήνοντας καράβια λευκά να τσακίζονται σ όλα τα αύριο. Άντε γαμήσου αντιδραστικέ μπαχαλάκια, κοπρόμυγα δραστήρια μονάχα στη σαπίλα που σε τρέφει. Άντε γαμήσου μπάτσε απόφυση του κλομπ σου, κι εσύ και όλα τα κουφάρια πρησμένα πνιγμένων συνειδήσεων. 

"Μην παραπήρες φόρα και ξέχασες κανέναν άλλον να σου φταίει; Μην κρύβεσαι πίσω απ’ το θυμό σου κακομοίρη μου, κρυφέ ασφαλίτη του εαυτού σου, στη μούχλα του μυαλού που πουλάς προστασία στους εκπορνευμένους εαυτούς σου και χαίρεσαι να πνίγεις το άρωμα γιασεμιών καρδιών στη στυφή σου βαρβατίλα. Τι να πεις όμως όταν ποτέ δεν είσαι εσύ; Όταν όλα τα ψέματα σου έχουν ειπωθεί, όταν κατάντησες την αλήθεια σου κωφάλαλη; Άντε γαμήσου λοιπόν ΕΣΥ μαλάκα μπάτσε εαυτέ μου, που ενεδρεύεις στων ματιών τη γωνιά κάθε μου χτυποκάρδι, απαθή κλεπταποδόχε του κενού, συνωμότη του τίποτα, όταν άλλοι καταδικάζονται ερήμην σου σε θάνατο αργό εσύ είσαι ο δωσίλογος, φυγόδικε δραπέτη της μοίρας μου, τώρα που οι τοίχοι πλησιάζουν, νομίζεις θα ξεφύγεις; Άντε γαμήσου είδωλο και καθρέφτισμά μου, συνεπέστατο άδειο, λαθρεπιβάτη της ζωής σου, εσύ η παγίδα σου εσύ και το τυρί που σου έβαλες για να πιαστείς. Η εμποροπανήγυρη σου ήσουν. Που τέλειωσε. Θα αντέξεις το αβίωτο στη ζήση σου; Είσαι κουρασμένος, λες. Ναι. Σε καταλαβαίνω.Είναι εξαντλητικό να σκηνοθετείς τον ίδιο εφιάλτη κάθε μέρα. Να αναπαριστάς τη δολοφονία του εαυτού σου μπροστά στους μάρτυρες σου. Πώς τώρα να πάρεις στα χέρια τη σκιά του εαυτού σου; Που σπαρταράς κρεμασμένος στο στήθος εσύ από τη θηλιά των δικών σου χεριών. Και απ το ταβάνι τα κομμένα σου δάχτυλα να δείχνουνε εσένα. Να ξεκινήσεις σκέφτεσαι τη μέρα σου; Να πας πού ρε στον ύπνο σου; Με ποιον; «Χέρι με χέρι» με ποιους ρε αυτοακρωτηριασμένε; Α, ναι .. Να παραιτηθείς… Είναι ανώδυνο φαντάζεσαι με τη δικό σου απάθεια να υποφέρει ένας άλλος; Ανώδυνο νομίζεις μέσα στον ύπνο σου, τα παιδιά σου να ζούνε εφιάλτες; Αν ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ,τότε ναι. Να παραιτηθείς. Κι εκείνα τα φτερά που τινάζεις κάθε πρωί απ’ τη μνήμη σου μην τυχόν και σου θυμίσουν ουρανό, ξέχνα τα οριστικά. Δεν είσαι εσύ για ύψη. Τρομάζει το πέταγμα βλέπεις. Σε ρίχνει ο αέρας. Σε προσ-γειώνει. Απότομα φορές. Μια ακόμα πέτρα, ανάμεσα στις πέτρες. Ακίνητη. Βαριά. Που σταθερά βυθίζεται στο χώμα. ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, να παραιτηθείς. Γιατί η ζωή δε θέλει ψίχουλα να ζήσει . Αλλά ψυχή. "

Ioakim Papachronis

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ