Χρυσοθήρες εμπειριών: Η αίσθηση του ανικανοποίητου

«Με τρώει η έγνοια ετούτη: να δω, ν’ αγγίξω όσο μπορώ περισσότερη γη και θάλασσα, προτού να πεθάνω».

Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου

Ένα όμορφο ρητό του Καζαντζάκη που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου και εξέφραζε και τη δική μου δίψα για ζωή και εμπειρίες. Ώσπου συνειδητοποίησα πόσο φιλόδοξο είναι και ταυτόχρονα πόση αγωνία περικλείει.

Αγωνία και φόβο να τρέξω, να προλάβω να δω, να μάθω, να ζήσω.

Και γιατί όχι; Πώς μπορείς να χορτάσεις τη ζωή; Πώς μπορείς να ξεδιψάσεις όταν παντού γύρω σου προσφέρεται νερό;

Είναι τόσα πολλά να ανακαλύψεις και να βιώσεις. Θέλεις τα πόδια σου να πατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες κορυφές, να δάχτυλά σου να λικνιστούν στο ρυθμό της βροχής αμέτρητων φθινοπωρινών απογευμάτων και τα μάτια σου να αντικρίσουν ολοένα και πιο πολλά ηλιοβασιλέματα. Θέλεις να μάθεις κι αυτή είναι η κινητήρια δύναμή σου.

Αλλά πρέπει να μάθεις και να σταματάς. Να σταματάς για να απολαύσεις τη λάμψη των λαφύρων σου. Να σταματάς για να αφουγκραστείς όσα είδες και έζησες μέχρι τώρα. Αν τρέξεις βιαστικά να κατακτήσεις την επόμενη κορυφή, θα ξεχάσεις αυτήν που μόλις αντίκρισες και σε έφερε στο σήμερά σου. Θα θαφτεί άδικα εκεί ο κόπος της ανάβασης και ο ενθουσιασμός της κατάκτησης της κορυφής. Δε θα προλάβεις να νιώσεις τι σημαίνει για σένα αυτή η επιτυχία, τι έδωσες, τι πήρες.

Είναι θεμιτό και αναγκαίο να κάνεις όνειρα, να βάζεις νέους στόχους. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να κυριαρχήσεις σε όλες τις κορυφές, μόνο σε εκείνες που ξέρεις ότι είναι για σένα, ότι θα σου προσφέρουν γαλήνη και ευτυχία. Γιατί αυτό πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε βασανιστική ανάγκη που διαταράσσει την ηρεμία σου και σε οδηγεί σε ένα ατέρμονο μονοπάτι αναζήτησης εμπειριών. Καταλήγεις να πλανάσαι σαν βασανισμένη ψυχή που δεν μπορεί να φτάσει στη λύτρωση. Βιώνεις πρόσκαιρα θαύματα, ψήγματα ευτυχίας.

Έχεις ακούσει για το αίσθημα του ανικανοποίητου; Τη λαίμαργη, αέναη προσπάθεια να συγκεντρώσεις κάθε εμπειρία και «στιγμή», που όμως δεν καταφέρνει να σου χαρίσει το αίσθημα της ικανοποίησης; Μια αίσθηση που αποτελεί βασανιστική συνθήκη και σε οδηγεί σε περίπλοκους λαβύρινθους από τους οποίους ποτέ δεν καταφέρνεις να ελευθερωθείς;

Ιδέες και όνειρα – μικρά, καθημερινά αλλά και μεγάλα, φιλόδοξα - που σφηνώνονται ανύποπτα και κυριαρχικά στο μυαλό σου λίγο πριν κοιμηθείς και σε ωθούν να θέτεις νέους στόχους, να δημιουργείς πλασματικά σενάρια και να αποκοιμιέσαι με την υπόσχεση να τα κάνεις πραγματικότητα με το πρώτο φως της μέρας. Με στόχο, τι άλλο; Την ικανοποίηση νέων αναγκών και την επίτευξη της ευτυχίας. Ναι... αλλά... εκεί δεν υποτίθεται θα έπρεπε να έχεις οδηγηθεί και με τις προηγούμενες εμπειρίες σου; Με τους προηγούμενους στόχους σου; Αυτούς που αφού κατέκτησες, γρήγορα ξέχασες; Ίσως δε σου έφεραν την πολυπόθητη ικανοποίηση του επιζητούσες. Ή καλύτερα αποτέλεσαν απλά εφήμερες απολαύσεις στον διακαή σου πόθο να δοκιμάσεις όσα περισσότερα πράγματα γίνεται.

Φοβάσαι, ίσως, το χρόνο. Νομίζεις ότι δε φτάνει για την πραγματοποίηση των μεγαλεπήβολων σχεδίων σου, για το φτάσιμο στο πέρας της ζωής σου όντας πλήρης εμπειριών. Νιώθεις ότι δρα εκδικητικά συρρικνώνοντας τις δυνατότητες στη ζωή σου, δε σου αρκεί για να πραγματοποιήσεις όσα θέλεις, γι’ αυτό συνεχώς κυνηγάς νέες εμπειρίες για να προλάβεις.

Υποκινείσαι, ίσως, από τις ανασφάλειές σου, έχοντας την πεποίθηση ότι όσο περισσότερο πλουτίζεις το βιογραφικό των εμπειριών σου, τόσο ευκολότερα θα έχεις την εκτίμηση και αποδοχή των άλλων και του εαυτού σου. Θα έχεις πράγματα να πεις και να δείξεις για να μη νιώθεις πλέον ανεπαρκής και λίγος.

Οδηγώντας σε στο ανάκλιντρο του ψυχολόγου, το αίσθημα του ανικανοποίητου, ίσως οφείλεται στην ανατροφή σου. Σε ένα περιβάλλον όπου η εκδήλωση της αγάπης γινόταν κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και το ανικανοποίητο που βιώνεις είναι μέσο αναπλήρωσης συναισθημάτων στέρησης, αποτυχίας, μειονεκτικότητας, κοινωνικού αποκλεισμού.

Πιθανόν να φταίει ο καταιγισμός πληροφοριών και δυνατοτήτων. Τόσες επιλογές απλωμένες προκλητικά μπροστά σου που σου δημιουργείται σύγχυση και εμμονή να τα δοκιμάσεις, να τα ζήσεις όλα και να αδράξεις κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Άλλωστε ο άνθρωπος πάντα γοητευόταν από το καινούριο, από τη δυνατότητα απόκτησης γνώσεων, ανακάλυψης, εξερεύνησης και κατάκτησης του κόσμου γύρω του.

Ίσως οι γρήγοροι ρυθμοί της κοινωνίας θέτουν νέους κανόνες, σύμφωνα με τους οποίους για να μπορέσεις να επιτύχεις, πρέπει να είσαι updated - δεν μπορείς να μένεις πίσω. Και καταλήγεις να τρέχεις να προλάβεις τις εξελίξεις. Ακόμα και στερεότυπα και νόρμες από καταβολής κόσμου που καθορίζουν, χωρίς να το συνειδητοποιείς, τη δική σου «to do list», που κυνηγάς να φέρεις σε πέρας.

Θέτεις συνέχεια νέους στόχους και «θέλω» αδυνατώντας να βάλεις άνω τελεία. Κυνηγώντας πυροτεχνήματα ευτυχίας που πριν προλάβουν να σου δώσουν κάτι, σβήνουν, χάνονται και εσύ αγωνιωδώς περιμένεις το επόμενο πυροτέχνημα που θα φωτίσει το σκοτεινό σου θόλο.

Κυνηγάς τόσο πολύ την ευτυχία που στο τέλος καταλήγεις δυστυχισμένος, κουρασμένος από το κυνήγι. Ματαιόδοξη καταγραφή και ατελείωτο κυνήγι «θέλω»... Όμως, ευτυχία, ικανοποίηση, ολοκλήρωση επέρχονται όταν βρίσκεσαι σε ισορροπία με τα θέλω σου και το είναι σου.

Δεν έχεις «γνῶθι σαὐτόν». Δοκιμάζεις σαν αχόρταγο παιδί από όλα τα βάζα με τις καραμέλες χωρίς να οδηγείσαι σε αισθήματα ικανοποίησης και πληρότητας. Δε γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου και... προς υπεράσπισή σου, όχι – δεν είναι εύκολο να καταφέρεις κάτι τέτοιο. Αλλά το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος. Που αποτελεί την αφετηρία για ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και γνωριμίας με τις ουσιαστικές ανάγκες σου, την απόλαυση κάθε στιγμής και εμπειρίας που βιώνεις και την κατάκτηση των ονείρων σου, αυτών που πραγματικά θα οδηγήσουν στην προσωπική σου ευτυχία και ισορροπία.

Keep chasing butterflies. But only those that make you happy. And don’t rush it. Just live.

Facebook: Xara Koulopoulou

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Posted in: ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ