Κλάμα... το παρεξηγημένο: Μην κλαις παιδί μου! Εσύ είσαι άντρας!
Είσαι Άντρας! Οι άντρες δεν κλαίνε!
Χαρά Κουλοπούλου
Γιατί δεν κλαίνε; Από επιστημονικής και βιολογικής σκοπιάς φυσικά και μπορούν να κλάψουν! Μπορεί να έχουν μεγαλύτερους δακρυϊκούς πόρους στα μάτια τους, με αποτέλεσμα αυτοί να γεμίζουν με δάκρυα και να «υπερχειλίζουν» πιο δύσκολα...
Μπορεί αυτή η περιβόητη ορμόνη τους -call me testosterone- να αναστέλλει σε ένα βαθμό το κλάμα, αλλά οι δακρυϊκοί τους αδένες λειτουργούν κανονικά. Ίσως, δηλαδή, είναι βιολογικά καθορισμένοι να κλαίνε λιγότερο (το γιατί είναι μια άλλη ιστορία), αλλά σαφώς έχουν αυτή την ικανότητα. Οι άντρες ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ λόγω στερεοτύπων! Δεν κλαίνε ως πιστοί ακόλουθοι των γενεαλογικών τους δεισιδαιμονιών και ταμπού.
Γιατί μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που μας έμαθε να μην κλαίμε. Που μας έμαθε πως τα δάκρυα υποδηλώνουν αδυναμία. Το κλάμα ταυτίστηκε με την ευαίσθητη και αδύναμη φύση των γυναικών. Κατέστη αποδεκτό από την κοινωνία προσδίδοντάς τους ένα υποτιμητικό χαρακτηριστικό και τις οδήγησε σταδιακά στην επιθυμία να απαλλαχθούν από αυτό επιτάσσοντας τα συναισθήματά τους με σκοπό να δείχνουν πιο σκληρές και δυναμικές, διεκδικώντας μια ισότιμη μεταχείριση στο τραπέζι της εξουσίας. Και για τους άντρες το κλάμα τέθηκε ως απαγορευτική συμπεριφορά. Η ηγεμονική αρρενωπότητα του ανδρικού φύλου δεν άφηνε χώρο για κλάματα. Ο παραδοσιακός ρόλος του άνδρα –των σπηλαίων- τον θέλει να είναι σκληρός, τραχύς, ψύχραιμος, κουβαλητής και προστάτης. Να ηγείται και να ξεπερνά τα εμπόδια που του παρουσιάζονται δίχως συναισθηματισμούς και δακρύβρεχτα ξεσπάσματα. Και έτσι υπό το βάρος των ηθών και των εθίμων πλάστηκε ο άντρας εκείνος που δεν του επιτρέπεται να κλαίει. Έμαθε να μην κλαίει και ανέθρεψε και τα παιδιά του υπό τη σκέπη αυτής της προπατορικής συμβουλής και παράδοσης.
Το φύλο σου, ο ρόλος σου στην κοινωνία μπορεί να προδιαγράψει και τη λειτουργία των δακρυϊκών σου αδένων.
Δείξε μου το φύλο σου να σου πω ποιος η κοινωνία θέλει να είσαι.
«Ξέρεις τι συμβαίνει στο σώμα σου όταν δεν κλαις και προσπαθείς να κρατήσεις τον έλεγχο; Αν δεν ξέρεις, κάνε αυτό το πείραμα. Βάλε τα δάχτυλα σου μέσα στο συρτάρι του γραφείου και ζήτα από κάποιον να το κλείσει με δύναμη. Όμως μην ουρλιάξεις, ούτε να κουνήσεις το χέρι σου για να δείξεις τον πόνο σου. Παρατήρησε τι κάνεις με το (στο) σώμα σου. Το πιο πιθανό είναι ότι θα σταυρώσεις τα χέρια σου σφιχτά στο στήθος σου για να αναισθητοποιήσεις τον πόνο και να δείξεις στους άλλους ότι είσαι εντάξει. Πιθανώς να κρατήσεις και την αναπνοή σου για να μην νιώσεις τον πόνο και ουρλιάξεις. Το στόμα σου είναι σφιχτό. Το σαγόνι σου είναι κλειδωμένο. Να, αμέσως φόρεσες τη νέα σου πανοπλία.» (Marino, T. M., 1979, Resensitizing men: A male perspective)
Στην ιστορία της ανθρωπότητας το κλάμα γένους αρσενικού κατακρίθηκε και χλευάστηκε ως ένδειξη δειλίας, αδυναμίας, ευαισθησίας.
Την εποχή της Αναγέννησης η μη αποδοχή του κλάματος στηρίχτηκε στην άποψη ότι ο άντρας είναι υποχρεωμένος να χαλιναγωγεί ανά πάσα στιγμή τα προσωπικά του αισθήματα, ότι μπορεί, αν το θελήσει, να δαμάσει τα πάντα, να επικρατήσει παντού, στις τέχνες, τα γράμματα, την εξουσία, ακόμη και στην ίδια του τη φύση.
Στην Αγγλία του 17ου αιώνα τα πνευματικά και θρησκευτικά δάκρυα συνδέθηκαν με την υποκρισία, τον φανατισμό και αργότερα ακόμα και με τη μαλθακότητα.
Στη Γαλλία του 1789 δεν υπήρχε χώρος για δάκρυα και ευαισθησίες, μόνο για επανάσταση.
Για να ακολουθήσει η ακραία αυστηρότητα των ιδιωτικών σχολείων της ελίτ και η απολυταρχία στο οικογενειακό περιβάλλον της Βικτωριανής περιόδου.
Έχουν καταγραφεί, όμως, και κάποια περιστατικά όπου το κλάμα υμνήθηκε ως ένδειξη ανδρείας, ειλικρίνειας. Το κλάμα του επικού Αχιλλέα της αρχαιότητας που συνειδητοποιεί την αδυναμία του. Ο Μέγας Αλέξανδρος που έβαλε τα κλάματα μπροστά στο στρατό του. Οι πολεμιστές στο Μεσαίωνα και οι Ιάπωνες σαμουράι έκλαιγαν κατά τη διάρκεια περιόδων επικών τραγωδιών και τα δάκρυά τους αντικατόπτριζαν ότι ζούσαν υπό έναν ευρύ κώδικα αξιών και νοιάζονταν για τον λαό. Ο Αβραάμ Λίνκολν, και πολλοί σύγχρονοι ηγέτες, χρησιμοποιούσε συχνά τα δάκρυά του κατά τη διάρκεια των ομιλιών του δείχνοντας εντιμότητα και ακεραιότητα.
Αλλά αυτές είναι περιπτώσεις μεγάλων προσωπικοτήτων που υποδείκνυαν την τραγικότητα επικών στιγμών και πράξεων ή που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους σκοπούς.
Και φτάνουμε στο σύγχρονο άντρα, ο οποίος πρέπει να προβάλει πιο δυναμικός και ακέραιος από ποτέ μπροστά στις νέες προκλήσεις και στο ατελείωτο κυνήγι επιτυχίας, στο οποίο δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα.
Και τα παραδείγματα χάνονται στο βάθος της ιστορίας αναδεικνύοντας ότι υπακούοντες τις νόρμες που υποδήλωναν την κοινωνικοπολιτική κατάσταση και το κλίμα κάθε εποχής οι άντρες επέτρεπαν ή όχι στον εαυτό τους να εκφραστούν δια του κλάματος.
Και αυτό που έχει κυριαρχήσει ευρύτερα, και απλά καλύπτεται με διάφορους μανδύες εξυπηρετώντας κατά καιρούς και άλλες σκοπιμότητες, είναι μια παγιωμένη αντίληψη που αναγορεύει το αρσενικό σε μια σκληρή, κυριαρχική προσωπικότητα που δύναται να ελέγξει τις ορμές και παρορμήσεις που έχει- εκτός από αυτές προφανώς που αποσκοπούν στη διαιώνιση του είδους- και δεν πρέπει με αυθόρμητα δάκρυα να προβάλει αδύναμη μπροστά στο ασθενές φύλο. Μια προσωπικότητα που θα μπορεί να ελέγξει λιγότερο ή περισσότερο τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν.
Φτάσαμε στο σημείο και τα δύο φύλα να υποκύπτουν στα στερεότυπα που τους προσάπτουν. Θέλοντας και τα δύο να απαλλαχθούν από οποιαδήποτε ταμπέλα αδυναμίας σταμάτησαν να κλαίνε. Ε, λοιπόν, τα κλάμα δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη!
ΝΑ ΚΛΑΙΣ! Είναι λυτρωτικό. Είναι η ανάσα που βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς σου, είναι ο πόνος σου που έχει πάρει μορφή και υπόσταση. Είναι ο θυμός σου που εξωτερικεύεται και σταματάει να σε τρώει. Είναι οι βαθύτεροι φόβοι σου που αναζητούν διέξοδο. Είναι η μεγαλύτερη πληγή που σε σημαδεύει, οι σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό σου. Είσαι εσύ. Είτε προκύπτουν από λύπη, θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, πόνο, χαρά, ανακούφιση... Μέσα από τα δάκρυα απελευθερώνεις την ορμή που κρύβεται μέσα σου. Μην κρύβεσαι, μην ντρέπεσαι. Είναι η αλήθεια σου, ο ξεγυμνωμένος σου εαυτός.
«Εγώ είμαι πολύ σκληρός, δεν κλαίω.»
«Εγώ έχω πάψει να κλαίω. Μεγάλωσα. Στέρεψα»
«Οι άντρες δεν κλαίνε»
«Τι είμαι; Καμιά γυναικούλα να βάλω τα κλάματα;»
Τις περισσότερες φορές, όμως, η άρνηση ή η ανικανότητα αυτή κρύβει μια βαθιά πληγή που δεν μπορεί να επουλωθεί, μια ανάμνηση, μια εμπειρία που σε βαραίνει και δε σε αφήνει να απελευθερώσεις τα συναισθήματά σου.
Μη φοβάσαι να κρίνεις τον εαυτό σου και να κριθείς. Μη φοβάσαι να φανείς τρωτός και εκτεθειμένος. Δεν μπορείς να απαρνηθείς την ανθρωπινότητά σου. Τη μύχια ανάγκη να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να αποφορτιστείς από το βάρος τους. Μέσα από το κλάμα προσφέρεις μια ειλικρινή και ουσιαστική εικόνα της καρδιάς σου. Επικοινωνείς. Είναι μια αυθεντική έκφανση της προσωπικότητάς σου. Μη μουδιάζεις τα συναισθήματά σου. Ζήσε τα.
Και για του λόγου το αληθές:
Σύμφωνα με έρευνες, όμως, το κλάμα κάνει καλό στην υγεία.
Το κλάμα βοηθά στην συναισθηματική αποφόρτιση. Τα δάκρυα φαίνεται να λειτουργούν σαν ένας μηχανισμός που μας βοηθάει να εκφράσουμε έντονα συναισθήματα, να αποφορτιστούμε και να αποκτήσουμε ισορροπία. Μέσα από αυτά απελευθερώνονται τοξίνες που έχουν δημιουργηθεί από την ένταση. Στηρίζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα, ρίχνουν την πίεση του αίματος, μειώνουν το στρες. Απομακρύνουν τις τοξίνες που δημιουργεί το συναισθηματικό στρες και ταυτόχρονα προκαλούν την έκκριση ενδορφινών, της «αντικαταθλιπτικής» ορμόνης που παράγει το σώμα μας. Περιέχουν μεγάλες ποσότητες μαγγανίου, ιχνοστοιχείου που λειτουργεί ως ρυθμιστής της διάθεσης. Όταν το μαγγάνιο «ελευθερώνεται» με τα δάκρυα, η διάθεσή μας ανεβαίνει. Τα δάκρυα μας κάνουν προσαρμοστικούς, μας υπενθυμίζουν την ικανότητά μας να ανεχόμαστε καταστάσεις και να αντιμετωπίζουμε τον πόνο και χτίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις φέρνοντάς μας πιο κοντά. Έχει ανακαλυφθεί, ακόμα, ότι οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα θηλαστικά που δακρύζουν για συναισθηματικούς λόγους – με μόνες άλλες πιθανές εξαιρέσεις τους ελέφαντες και τους γορίλες. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κλάμα ως μέσο έκφρασης είναι ένα από τα πράγματα που μας καθιστούν ανθρώπους!
«Αυτοί που δεν κλαίνε ποτέ, είναι γεμάτοι δάκρυα». -Maurice Chapelan
«Αυτοί που κλαίνε συνέρχονται πιο γρήγορα από αυτούς που χαμογελούν». -Jean Giraudoux
«Να ζεις μέχρι δακρύων». -Albert Camus
«Οι άνθρωποι πρώτα μαθαίνουν το κλάμα, μετά το γέλιο και τελευταίο το χαμόγελο». -Λιακάτου Σ.
Facebook: Xara Koulopoulou
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.