Ο ταχυδρόμος

Όταν ο ταχυδρομικός διανομέας Σέρτζιο Αλμπέρτι, πήρε την διαταγή να κάνει διανομή αλληλογραφίας στη συνοικία Νιστορέλλι,  η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Μέσα στο μυαλό του στριφογύρι­ζε πάντα η σκέψη να συναντήσει τη Τζόρτζια, την κοπέλα που είχε γνωρίσει και  αγαπήσει νέος, και, που αγαπούσε α­κόμη. Όμως, δεν είχε κατορθώσει τόσον καιρό να βρει μια δικαιολογία και να την πλησιάσει.  Το μόνο που είχε κάνει ήταν που της έστειλε ένα βιβλίο που είχε γρά­ψει ο  ίδιος και που μιλούσε για τη  ζωή του, για τα χρόνια της αγάπης τους. Το είχε κλείσει σ' ένα πολυτελή φάκελο, είχε γράψει επάνω τη διεύθυνση της Τζόρτζια και το 'χε ταχυδρομήσει μέσα από την υπηρεσία του. Τώρα, όμως, αυτή η αλλα­γή της διανομής θα τον έφερνε σύντομα κοντά της. Είχε τώρα όλο το δικαίωμα να χτυπήσει  το κουδούνι του σπιτιού της, να την ξαναδεί.

        Βέβαια η Τζόρτζια  ήταν εδώ και κάμποσα χρόνια παντρεμένη, και είχε και δυο παιδιά. Είχε παντρευτεί λίγους μήνες μετά από όταν εκείνος έφυγε  για τη Βεγγά­ζη. Άγνωστο γιατί. Σ ένα γράμμα που του 'στειλε, τότε, του 'χε γράψει πως τ' αποφάσισε διότι την πίεσαν οι δικοί της. Και του ζητούσε να την ξεχάσει και να μην την ενοχλήσει πια.

        Εκείνο το γράμμα του είχε ξεσκίσει τα στήθια. Την αγαπούσε πολύ τη Τζόρτζια. Γι' αυτό και πικρά­θηκε  πολύ. Κι αυτή η πίκρα τον έκανε να μείνει εννιά ολόκληρα χρόνια στα ξένα, προσπαθώντας να ξεχάσει. Μα κάποτε κουρά­στηκε, νοστάλγησε την πατρίδα. Και ξα­ναγύρισε. Γύρισε αποτυχημένος. Και για να 'χει μια δουλειά να ζει, ζήτησε να διοριστεί ταχυδρομικός διανομέας. Έτσι, μή­νες τώρα, παρά τα σαράντα του χρόνια, φορτωνόταν κάθε πρωί τη μεγάλη δερ­μάτινη τσάντα του,  με  τα λογής - λογής μαντάτα κι  έπαιρνε τους δρόμους.

       Μα από τις πρώτες κιόλας μέρες είχε κάνει τη  διαπίστωση πως ήταν καλύτε­ρα έτσι…… Πιο πολύ, όμως,  μακάριζε την τύχη του, τώρα   που του άλλαξαν συνοι­κία και που  θα του δινόταν η ευκαιρία να ξαναδεί την Τζόρτζια. Από το ίδιο κιό­λας πρωί κάποιο γράμμα θα απευθυνόταν  σ εκείνη,  κι αυτός   πιστός στο καθήκον, φορτωμένος τη  μεγάλη τσάντα του,  γε­μάτη από γράμματα, θα χτυπούσε το κου­δούνι της. Η Τζόρτζια θα άνοιγε, και  θα 'βλεπε   μπροστά της τον ταχυδρόμο, τον Σέρτζιο!... Άραγε  θα  τον αναγνώρι­ζε;
**********
      Το γράμμα για τη Τζόρτζια δεν άρ­γησε να 'ρθει.  Ο Σέρτζιο το 'πιασε στα χέρια  του  με ιδιαίτερη  συγκίνηση.
— Σήμερα θα συναντήσω την Τζόρ­τζια, μονολόγησε  με ανείπωτη χαρά. Κι αναρωτήθηκε για­τί τον είχε ξεχάσει. Λίγο έλειψε να δακρύσει, εκεί μπροστά στους συναδέλφους του.   
      Μα η καρδιά του κόντεψε κυριολεκτικά   να σπάσει, όταν πήρε το δρόμο του σπιτιού της και   ιδιαίτερα τη   στιγμή που χτύπησε το κουδούνι.
—  Ποιός είναι; ακούστηκε η φωνή της  Τζόρτζια από το επάνω πάτωμα, καθώς η  πόρτα  άνοιγε.  
— Ο ταχυδρόμος, απάντησε  ο  Σέρτζιο.
      Πόσο γελοία του φάνηκε αυτή η απάντηση. Πόσο γέλασε  μέσα του μ' αυτήν την τελευταία εικόνα που τον έκανε να παίξει το θέατρο της ζωής.
 — Έρχομαι αμέσως, φώναξε η Τζόρ­τζια. Και, σε λίγο ακούστηκε να κατεβαίνει τις σκάλες.
      Η  καρδιά  του Σέρτζιο σταμάτησε σαν την αντίκρισε. Η Τζόρτζια, η ίδια η Τζόρτζια,  όπως την ήξερε εκείνος! Στάθηκε  να την  κοιτάζει  αποσβολωμένος.
— Μπα, αλλάξαμε ταχυδρόμο; τον  συ­νέφερε η φωνή της.
— …..Ναι, από σήμερα θα είμαι εγώ στην περιοχή σας,  απάντησε και την κοίταξε κατάματα. Μετά συνέχισε:  «Έχετε ένα   συστημένο  γράμμα».
      Το 'βγαλε από το  μάτσο που βαστούσε και της το 'δωσε.
Εκείνη το πήρε και καθώς κοίταζε τον αποστολέα, ο Σέρτζιο βρήκε την ευκαιρία να την κοιτάξει ερευνητικά. Μα για λίγο, γιατί η Τζόρτζια σηκώνοντας το βλέμμα της, του στέρησε αυτή   τη   χαρά.
— Είναι  από τη   μητέρα  μου,  είπε.
    «Θα μ' αναγνωρίσει  άραγε» σκέφτηκε ο Σέρτζιο. Μετά, όμως, θυμήθηκε το πρόωρα γερασμένο πρόσωπό του,  τα  γκρίζα  του μαλλιά και  το απέκλεισε…..
— Σας παρακαλώ,  είπε  μετά εκείνη. Θέ­λω να επιστρέψω αυτό  το φάκελο. Εί­ναι ένα βιβλίο που μου έστειλαν,  άλλα δε  μπορώ να το  κρατήσω... Μπορείτε να το πάρετε; Θέλω να επιστραφεί  στον αποστο­λέα  του….
       Ο Σέρτζιο έριξε  μια ματιά στο   φά­κελο. Μια  αβάσταχτη πίκρα ένοιωσε  όταν τον είδε. Ήταν ο φάκελος  με το βι­βλίο του  που είχε στείλει πριν μερικές εβδομάδες. Τόσο πολύ τον μισούσε, λοιπόν που δεν ήθελε να 'χει τίποτα από αυτόν;
 — Θα μπορέσετε να το πάρετε; ξανα­ρώτησε εκείνη.
 — Πως, βέβαια...  απάντησε σα   χα­μένος, μόνο που...
 — Τι   πράγμα;
— Πρέπει  να γράψετε  επάνω   «ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ»…..
— Ευχαρίστως, να το γράψω...
     Δυο χοντρά δάκρυα πνίγηκαν κάτω α­πό τα βλέφαρα του Σέρτζιο.
— …Να σας δώσω μολύβι, είπε γεμάτος λύπη, και  έψαξε στις πελώριες τσέπες της στολής του.
— Ορίστε, της είπε σαν το βρήκε.
    Η Τζόρτζια το πήρε, και με μεγάλα ωραία γράμματα έγραψε πάνω στον ά­σπρο φάκελο «ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ».   Έ­πειτα του 'δωσε το  μολύβι και το φάκελο.
— Είναι, ένα βιβλίο χωρίς ενδιαφέρον, είπε σαν να 'θελε  να  δικαιολογηθεί. Ο Σέρτζιο κούνησε   συγκαταβατικά το  κεφάλι  του, αλλά διέκρινε μια πίκρα μέσα στην ψυχή της Τζόρτζια. Κι αναρωτήθηκε: Γιατί άραγε;
— Χωρίς ενδιαφέρον…. επανέλαβε. Με­τά ρώτησε:
—  Δεν αγαπάτε τα   βιβλία;
— Τα καλά βιβλία, ναι. Αυτό, όμως, δε μου πάει! «Η ιστορία   μιας δεκαοχτάχρονης», όπως λέγεται, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει,  είπε και σχημάτισε ένα πικραμένο  χαμόγελο.
      Δυο απαντήσεις μαχαιριές δέχτηκε η καρδιά του Σέρτζιο. Δυο μαχαιριές που παρ' ότι δόθηκαν από τα σαν βελούδο χείλια της Τζόρτζια, την μάτωσαν τόσο, την κομμάτιασαν. Ξαφνικά μια ι­δέα του ήρθε στο νου. Να ζητήσει να κρα­τήσει αυτός το βιβλίο.  Έτσι θα 'βλεπε αν η Τζόρτζια έβρισκε το βιβλίο πράγματι ανιαρό ή αν το επέστρεφε μόνο και μόνο για να μη φανταστεί   ο συγγραφέας του πως τον θυμόταν. Και το τόλμησε:
— Μπορώ να σας ζητήσω μια χάρη, κυ­ρία;
— Παρακαλώ, τί θέλετε;
— Ξέρετε, εγώ  δε  μπορώ να διαθέσω χρήματα   για να αγοράσω βιβλία και σπά­νια μου χαρίζει κανείς. Μπορώ, λοιπόν,  να το κρατήσω;
 — Όχι, όχι, ξαφνιάστηκε η Τζόρτζια.  Σας παρακαλώ να επιστραφεί... Αν δεν μπορείτε….
 —  Όπως θέλετε, κυρία, θα κάνω το καθήκον μου, είπε, και την κοίταξε λυπη­μένα.
      Η Τζόρτζια παραξενεύτηκε απ' το βλέμμα του ταχυδρόμου μα δεν κατάλαβε   τίποτε περισσότερο. Τί να καταλάβει άλλωστε… Ένα ρυτιδιασμένο από την  πίκρα και τα βάσανα  πρόσωπο, με  άσπρα μαλλιά,   όμοιο  με  πολλά άλλα  δε φανερώνει και πολλά πράματα.
— Ευχαριστώ, αρκέστηκε να απαντήσει. Μέσα   της  όμως κάτι    το ακαθόριστο  της  προξένησε ταραχή.
       Εκείνη τη  στιγμή παιδικά βήματα  ακούστηκαν  στα σκαλιά.  Έπειτα φωνούλες  όλο παράπονο :
—  Μανούλα, πού είσαι;
—  Έρχομαι μικρά μου,  απάντησε   η Τζόρτζια.
       Όμως  αυτά  είχαν φτάσει κιόλας κον­τά τους.
—  Είναι τα παιδιά μου,  εξήγησε στον  ταχυδρόμο  μ ένα γλυκόπικρο χαμόγελο.
     Κι εκείνος είδε ένα δεκάχρονο αγόρι με μαύρα μαλλιά και μια μικρούλα με κατάξανθες μπούκλες.
     «Σαν   τη  μητέρα της»,  σκέφτηκε  ο Σέρτζιο.
— Να σας ζήσουν, ευχήθηκε σχεδόν α­μέσως.
— Ευχαριστώ.  Εσείς  έχετε παιδιά;  Τον  ρώτησε εκείνη.
—  Όχι, δεν είμαι παντρεμένος  απάντησε.  Γι αυτό δε νοιώθω καμιά  από τις χαρές που νοιώθετε εσείς.
—  Λυπάμαι πολύ… Με συγχωρείτε αν  σας   στενοχώρησα.
—  Δεν πειράζει, είπε  ο Σέρτζιο  και δάκρυσε χω­ρίς να καταλάβει γιατί. Αντίο..., πρόσθεσε, κι  έφυγε προτού ν'   ακούσει το  δικό της χαιρετισμό.  Ψάχνοντας  στο μυαλό του να ανακαλύψει  τί έκρυβε  η Τζόρτζια….
      Η  Τζόρτζια δεν έκλεισε αμέσως την πόρτα.  Έμεινε να τον  κοιτάζει  καθώς απομακρυνόταν.
— Καλός άνθρωπος φαίνεται. Μα πα­ράξενος, μονολόγησε.
— Γιατί έκλαψε μαμά; τη  ρώτησε ο γιος της.
— Γιατί δεν έχει παιδιά, του εξήγησε.
—  Εγώ άμα παντρευτώ θα κάνω τέσ­σερα, πετάχτηκε η κορούλα της, κι έδει­ξε τρία από τα δαχτυλάκια της.
—Ελάτε, τους είπε. Πάμε επάνω.
     Και καθώς έκλεινε την πόρτα έριξε μια τε­λευταία ματιά στον ταχυδρόμο  που χτυπούσε τώρα το κουδούνι ενός άλλου σπιτιού.  Έπειτα ανέβηκε μαζί με τα παιδιά της και βάλθηκε να κάνει τις δουλειές της.
       Καθώς εργαζόταν σκεφτόταν που και που αν είχε κάνει καλά που επέστρεφε το βιβλίο. Βέβαια, εκείνος, ο  Σέρτζιο, θα πικραινόταν, αλλά έτσι έπρεπε να κάνει…
**********
      Την άλλη μέρα, ήταν η ώρα του φαγη­τού όταν ήρθε ο άντρας της. Τη  χαιρέτησε όπως συνήθως — χρόνια την ίδια  σκηνή  τώρα — κι ύστερα αφοσιώ­θηκε στα παιδιά του,  που έτρεξαν χαρού­μενα στην αγκαλιά του.
      Η Τζόρτζια πήρε το μεγάλο τραπεζομάντηλο για να στρώσει το τραπέζι. Μα  καθώς το  έστρωνε, έπιασε στα χέρια της την εφημερίδα που είχε φέρει πριν από λίγο ο άνδρας της. Ξαφνικά το μάτι της έπεσε σ' ένα χτυπητό τίτλο: «ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ  ΤΗΣ   ΠΕΡΙΟΧΗΣ  ΝΙΣΤΟΡΕΛΛΙ».
— Ο Ταχυδρόμος, ξεφώνισε! Κι  άρχισε να διαβάζει το κείμενο: «Χθες το μεσημέρι, ο ταχυδρομικός διανομέας   Σέρτζιο  Αλμπέρτι,   ετών……».
      Ένα  μαχαίρι καρφώθηκε στην κάρδια της.
— Μα τ' όνομα αυτό είναι εκείνου;  μο­νολόγησε τρομαγμένα…, ετών 40, ενώ διέσχιζε την διασταύρωση των οδών Σαμπιάνο και Μανφρέντι, παρεσύρθη από αυτοκίνητο  και πέθανε επί τόπου. Το θύμα βρέθηκε να κρα­τά  στην αγκαλιά  του το βιβλίο «Η IΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ  ΔΕΚΑΟΧΤΑΧΡΟΝΗΣ» που είχε  γράψει  ο ίδιος...».
        Άφωνη έμεινε η Τζόρτζια ενώ τα μά­τια της γέμισαν δάκρυα. Τα μισόκλεισε στην προσπάθεια να τα συγκρατήσει  κι  αυτά λες κι ήταν χείμαρροι κύλησαν καυτά στο μάγουλο της.
     Ο Σέρτζιο, ταχυδρόμος, μ' ένα βιβλίο στην αγκαλιά, μονολόγησε και  σφίχτηκε να πνίξει   ένα λυγμό. "Ω, γιατί να μη μου πει ποιος ήταν!», φώναζε μέσα της και κοί­ταξε τη φωτογραφία που δημοσίευε η εφημερίδα. Χαμογελαστός την κοιτούσε ο Σέρτζιο. Και δεν ήταν ούτε νέος, ούτε γέρος. Ήταν ο Σέρτζιο  όπως, τον φαν­ταζόταν τα πρώτα χρόνια μετά το γάμο της. Όπως τον ήθελε ! . . .
      Έβγαλε το μικρό της μαντήλι και σκούπισε τα δάκρυα. Φοβήθηκε μήπως μπει ο άνδρας της.  Όταν  θα 'μενε μόνη της, θα 'κλαιγε, θα 'κλαιγε ασταμάτητα.
— Τζόρτζια, ετοίμασες; ακούστηκε εκείνη τη  στιγμή η φωνή του  συζύγου  της που έμπαινε στην τραπεζαρία.
       Εκείνη δεν απάντησε. Προσπάθησε μόνο να μη φανεί πως έκλαψε.  Μα δεν το πέτυχε….
— Μα τι έχεις, κλαις; ρώτησε ο άνδρας της. Μα βέβαια. Κι  έχεις δίκιο.  Ήταν, λένε, καλός άνθρωπος ο ταχυδρόμος μας.
—  Τον  ήξερες;
     Τώρα η Τζόρτζια δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Ξέσπασε σε λυγμούς, δυνατούς λυγμούς...
     Σιωπηλοί έμειναν για λίγο  ο άνδρας της και τα παιδιά της που είχαν πλησιά­σει.  Έπειτα εκείνος προσπάθησε να την παρηγορήσει...
—  Έλα, μην κλαις. Δεν κάνει…. Σε βλέπουν και τα παιδιά...
—Τον καημένο, είπε η Τζόρτζια, για να δικαιολογήσει την κατάσταση. Και  να σκεφτείς ότι μου πρότεινε να αγοράσω   ένα  βιβλίο του   κι' εγώ αρνήθηκα...
— Σώπασε  τώρα... Δεν φταις  εσύ...
— Ναι, έχεις δίκιο. Μόνο θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Να μου αγοράσεις ένα από τα βιβλία του...
—  Ό,τι  θέλεις  αγάπη   μου.  Αλλά    σε παρακαλώ μην κλαις. . .
—  Έλα μαμά, μην κλαις,   είπε και ο δε­κάχρονος  γιος της που πήγε κοντά της.
— Καλά παιδί μου, δεν κλαίω, είπε και του χάιδεψε το σγουρό κεφαλάκι του. Δεν κλαίω... Μα, να, ο Σέρτζιο αγαπούσε τα παιδιά.
— Όλα τα παιδιά μαμά…. ρώτησε ο μι­κρός.
— Όλα τα παιδιά   σαν και σένα. . .
Και κοιτάζοντας το, είπε μέσα της.
— Και θα τ' αγαπούσε πιο πολύ αν ήξερε πως  εσύ  είσαι δικό του παιδί!....

         ΒΑΣΙΛΗΣ  ΠΑΝ. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ





Πηγή : www.koutouzis.gr

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ