Στην παράσταση "Το διώροφο" του Γυμνασίου Προμάχων

Πρόμαχοι 14 Ιουνίου 2017 ώρα 20.00 μ.μ.

Ένα ξαφνικό μπουρίνι, σωστός ανεμοστρόβιλος ξέσπασε στον ιστορικό οικισμό, με τον γνωστό Μπαχοβίτη άνεμο να μου υπενθυμίζει πολύ έντονα το ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον μαρτυρικό τόπο.

Αφού τακτοποίησα κάποιες εκτεθειμένες γλάστρες στο παλιό Ηρώον της πλατείας και τις τοποθέτησα σε ένα προφυλαγμένο σκαλοπατάκι, πήρα τον κατηφορικό δρόμο προς τα σχολικά συγκροτήματα του χωριού, όπου η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου θα παρουσιάσει την φετινή της παράσταση.

Στον δρόμο με τα διάσπαρτα καταστήματα, οι κάτοικοι τον αποκαλούν «Τσιμισκή των Προμάχων», συναντώ πολλές παρέες, οι οποίες ανά μπουλούκια κατευθύνονται κι αυτές στον ίδιο προορισμό.

Αγνοώντας τη σκόνη, που λόγω του μανιώδους ανέμου μπαίνει βίαια στα μάτια μου, μπαίνω βιαστικά στον προθάλαμο του Γυμνασίου, αγνοώντας το σαβουάρ βιβρ, που συνήθως ακολουθώ, μη παραχωρώντας την προτεραιότητα σε κάποιες κυρίες που ακολουθούν πίσω μου.

Εισερχόμενος στην τεράστια αίθουσα εκδηλώσεων, νιώθω  να με διακατέχει μια ηλεκτρική εκκένωση από την πολυκοσμία και με μεγάλη δυσκολία καταφέρνω να «κατοχυρώσω» μια καρεκλίτσα  σε περίοπτη θέση, όπου το οπτικό μου πεδίο να με βοηθήσει να παρακολουθήσω τα δρώμενα.

Σκουπίζοντας τον ιδρώτα που περιέλουσε μεμιάς το μέτωπό μου, και αφού τακτοποίησα την κάμερα και το σημειωματάριό μου, αφήνομαι και προσπαθώ να διαβάσω, με δυσκολία ομολογώ, λόγω της πρεσβυωπίας που με έχει πλήξει τα τελευταία χρόνια, το καλογραμμένο φυλλάδιο που μοίρασαν τα μέλη της θεατρικής ομάδας.

Στις μπροστινές θέσεις μπορώ να διακρίνω όλους τους εκπροσώπους των τοπικών και δημοτικών αρχών, ενώ σε μια πτέρυγα ξεχωριστή και τιμητική ξεχωρίζω πολλά συγγενικά πρόσωπα της τιμώμενης συγγραφέως του έργου, Νίκης Τάντση.

Πρόκειται για το «Διώροφο» σε μια διασκευή που έκανε η υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας του Γυμνασίου, η κυρία Μαζγαλτζίδου και αφορά στη ζωή μιας πολυμελούς οικογένειας και κατ΄επέκταση μιας γειτονιάς της Αριδαίας από την αρχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι το 1990, όπου το διώροφο οίκημα εγκαταλείφθηκε λόγω ζημιών που υπέστη από τον μεγάλο σεισμό που έπληξε την Αλμωπία.

Αφού έγιναν τα καθιερωμένα εισαγωγικά ευχαριστήρια και ο σχετικός πρόλογος για το έργο, τα φώτα χαμηλώνουν και το ταξίδι στο χρόνο και το συναίσθημα, ξεκινάει.

Μπροστά από ένα εξαιρετικά φιλοτεχνημένο σκηνικό, πιστή αντιγραφή του πραγματικού οικήματος, παρελαύνουν πρόσωπα, εικόνες και καταστάσεις των περασμένων δεκαετιών. Με μια καταιγιστική ταχύτητα εναλλαγών, οι νεαροί ηθοποιοί, ταξιδεύουν τον θεατή στο χρόνο, ενώ παρελαύνουν διάφορα μοτίβα, όπως η φτώχεια, ο πόλεμος, η φιλία, η ανταλλαγή προϊόντων, η θαλπωρή της οικογένειας, το ομαδικό παιχνίδι, η συντροφικότητα, η ανιδιοτελής αγάπη και ο αγνός έρωτας.

Η πένα της εκλιπούσας συγγραφέως περιγράφει με γλαφυρότητα καταστάσεις της εποχής όπως, οι θυσίες των γονιών, οι δύσκολες σπουδές, η φασολάδα στο τσουκάλι, το κατσαμάκι, η τριψίνη στη φέτα του καλαμποκίσιου ψωμιού, ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, η μπομπότα και οι κονσέρβες της επισιτιστικής βοήθειας από την ενορία, το παζάρι της Αρδέας.

Κατάλληλη μουσική επένδυση με τραγούδια της εκάστοτε εποχής, ενώ σε κάθε άκουσμα κάποιων τοπικών παραδοσιακών σκοπών, οι θεατές ξεσπούν σε παρατεταμένα ρυθμικά χειροκροτήματα, σιγοντάροντας τον χορό των καλλίγραμμων νεαρών ηθοποιών.

Παρά την κακή ακουστική, όλοι δείχνουν να το απολαμβάνουν και να είναι απορροφημένοι στο ξετύλιγμα του μύθου, ενώ οι μεγαλύτεροι με ζαρωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, θαρρώ πως ξαναζούν τη παιδική τους ηλικία, αναγνωρίζοντας κάποια κοινά βιώματα με τους πρωταγωνιστές του Διώροφου.

Η παράσταση τελειώνει, η αυλαία πέφτει, το χειροκρότημα βγαίνει αβίαστα, οι υποκλίσεις των συντελεστών συνοδεύονται από ιαχές και «μπράβο», οι ανθοδέσμες και οι φωτογραφίες  αποθανατίζουν το γεγονός, πρόσωπα χαμογελούν και διακρίνω την επιζητούμενη «κάθαρση» των αρχαίων τραγωδιών και κάποια δάκρυα συγκίνησης και περηφάνιας, αχνοφαίνονται σε γονείς και γιαγιάδες των νεαρών ηθοποιών.

Κι εκεί, στο βάθος του διαδρόμου, μέσα στην οχλοβοή και την ανακατωσούρα του απερχόμενου πλήθους, διακρίνω και παρατηρώ τον κύριο Γιάννη Νέμτση, τον σύντροφο της διάσημης συγγραφέως  μειλίχιο και βουρκωμένο, με ένα βλέμμα αναπόλησης, μια λύτρωση στα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου του, να καμαρώνει για την τιμή, για την συνοδοιπόρο της ζωής του, για την οικογένεια, για τον τόπο για την αγάπη.

Κ εγώ, παίρνοντας το ανηφορικό στενοσόκακο προς τη βάση μου, απολαμβάνοντας το απαλό ράπισμα του ανέμου, που έχει κάπως κοπάσει, κοιτάζω τον σκοτεινιασμένο ορίζοντα της οριογραμμής, με το Πέτερνικ και το Κουκουρού να δεσπόζουν σαν αληθινοί γίγαντες-φύλακες του τόπου μου, ευγνωμονώ τον Κύριο για την ευλογία, να γεννηθώ σε αυτή την άκρη της πατρίδας  και να συναναστρέφομαι με τόσο άξιους και προκομμένους ανθρώπους, οι οποίοι δίνουν ότι καλύτερο έχουν, μέσα από τη ψυχή τους.

Θερμά συγχαρητήρια στα σχολεία του χωριού, γιατί αποδεικνύουν κάθε χρόνο με τη βαθιά δουλειά που κάνουν, ότι αποτελούν κύτταρα πολιτισμού και αναδύουν πάντα αισιοδοξία για το μέλλον του μαρτυρικού μας τόπου

Posted in: ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ , ΤΟΠΙΚΑ