«Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε…»
(Αναφορά στο ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης)
Πέμπτη βράδυ. Καθισμένη στο μπαλκόνι της πολύβουης πόλης, με
νωπές ακόμα τις πρωτόγνωρες συγκινήσεις, θέλω να βρω τους κανονικούς μου
ρυθμούς, μα δεν μπορώ. Οι στιγμές ζωντανεύουν, σας τις δίνω σαν ένα μικρό
χρονικό, ύμνο για τη δύναμη της θέλησης και χρέος ιερό προς τους ξεχασμένους
και αφανείς.
Ναι, δεν ήταν εύκολη η αρχή. Ναι, υπήρχαν δισταγμοί μέχρι οι
ελάχιστοι αποφασισμένοι να συμπαρασύρουν τους άλλους και οι εσωτερικές σου
φωνές υπήρξαν αμείλικτες. Μα τι πας να κάνεις; Σκηνοθέτης δεν είσαι άλλοι σε
σκηνοθετούν, ούτε ενδυματολόγος ούτε σκηνογράφος πως θα τα βγάλεις πέρα; Και…
θέατρο στο χωριό; Που ακούστηκε; Είναι
καιρός για θέατρα; Όλοι έχουν τα προβλήματά τους. Ναι, αλλά τώρα έχουμε
περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να βρισκόμαστε, να δίνουμε τα χέρια, να δρούμε
μέσω της τέχνης, η τέχνη θεραπεύει, να βγούμε από τα σπίτια μας.
Μέσα Νοεμβρίου. Το καρδιοχτύπι της πρώτης συνάντησης –
τέσσερις κυρίες – ασκήσεις θεατρικής έκφρασης, αναγνώσεις και πίστη ότι θα
προχωρήσουμε. Η ομάδα όλο και μεγαλώνει, Σαββατοκύριακα της προσμονής,
ενθουσιασμός αλλά και μήνες περνούν άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουν και η ομάδα
δεν λέει να διαμορφωθεί. Η διανομή των ρόλων αργεί, αρχές Μαρτίου απολύεται ο
Τάσος, επιτέλους, βρήκαμε τον Αντρέι. Ενθαρρυνόμαστε, από εκεί και πέρα
χτίζουμε πετραδάκι πετραδάκι το έργο. Ο δρόμος είναι μακρύς, εσύ ξέρεις που
θέλεις να τους φτάσεις, αυτοί δεν ξέρουν. Καλύτερα, σκέφτεσαι, αλλιώς κάποιοι
θα τα παρατήσουν.
Συζητήσεις, ιδέες, χρονοδιαγράμματα. Στοχεύουμε να είμαστε
έτοιμοι, πριν το γίνωμα των κερασιών, αλλά πάλι το Σχολείο όπου θα παίξουμε θα
λειτουργεί; Πως θα στήσουμε σκηνή; Καταλήγουμε στο τριήμερο του Αγίου
Πνεύματος.
Είμαστε ενάμιση μήνα πριν, πλησιάζουμε. Τώρα οι πρόβες
πυκνώνουν, είναι ανοιχτές και όλο έχουμε κάποιους, κυρίως παιδιά να τις
παρακολουθούν.
Προσεγγίζουμε βήμα βήμα την εποχή του συγγραφέα,
ξεκλειδώνουμε το κείμενο, ταυτιζόμαστε με τους ήρωες, δίνουμε την ψυχή μας,
πρέπει να πετύχουμε. Οι κερασιές μας τελικά πάγωσαν, όμως η Ντίνα και η
Δέσποινα πάνε στο μάζεμα σε παραδιπλανά χωριά. Η Σούλα έχει τις υποχρεώσεις της
κοινοτάρχου, η Λίνα τις τελικές εξετάσεις των μαθητών της, ο Γιάννης και ο
Νίκος είναι μαθητές και ο Χρήστος αχ ο Χρήστος, εκτός από χωράφια, έχει το
σιδεράδικο και καπάκι το στάβλο. Έχουμε ευτυχώς την Ελευθερία την άλλη Αννέτα και
τον Τάσο χαλαρούς να αναλαμβάνουν τις
αγγαρείες. Κι όμως είναι πάντα σχεδόν όλοι τους ηρωικά συνεπείς. Να είναι όλοι
τους καλά!
Οι μέρες τρέχουν, γίνεσαι απαιτητική. Είναι φορές που
συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να υπερβάλλει. Ζητάς συγγνώμη, μετανιώνεις και είναι
τότε που καταφεύγεις στον Καβάφη. Η Δέσποινα μας απαγγέλλει την «Ιθάκη», «το
πρώτο σκαλί», το «όσο μπορείς».
Τα δυσκολότερα έρχονται την τελευταία βδομάδα. Εξέδρα
δανεική που δεν μπαίνει με τίποτα στην αίθουσα, όλοι βάζουν πλάτη. Θα την
κόψουμε, θα την μπολιάσουμε… Ο πυρετός της προετοιμασίας μας συνεπαίρνει,
φτιάχνουμε σκηνικό, λαχταράμε να κάνουμε πρόβα πάνω στη σκηνή. Και το
εικοσιτετράωρο να μη φτάνει.
Η γενική πρόβα, την Παρασκευή, με συγγενείς και φίλους είναι
λυτρωτική. Βλέπεις συγκινημένη να παίρνει σάρκα και οστά ένα επίμονο, από τα
πιο τολμηρά, όνειρό σου.
Ενθουσιασμός τη μέρα της πρεμιέρας και ένα ολόκληρο χωριό να
βιάζεται να βραδιάσει.
Οι πόρτες ανοίγουν. Άλλη αγωνία, θα φθάσουν οι καρέκλες η θα
έχουμε όρθιους; Μυστική προσευχή, να πάνε όλα καλά. Και τελικά πήγαν καλύτερα
από όσο περίμενα.
Αισιόδοξες ενέσεις ήταν, όταν ο Νίκος Μπούμπας ηθικός και
άξιος δημιουργός στην ερώτηση μου αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη μουσική του
«Συμφορά στο Αλκατζίκ» μου απάντησε «Ναι βέβαια, σε ευχαριστώ που με ρωτάς, αν
θες μπορώ να έρθω να βοηθήσω», έτσι απλά. Και οι ευχές της
θεατρολόγου-σκηνοθέτη Αναστασίας Χατζηλιάδου την παραμονή «Θα σου φάω τη δουλειά»
της λέω «Χα Χα, αρκεί να γίνονται πράγματα. Καλή επιτυχία!!!»
Την απόφασή μας να συνεχίσουμε καθόρισαν ο δικός μας, ο
πολύτιμος Διονύσης και ο Δημήτρης των «Προμαχιώτικων Νέων». Διακριτικός και
σεμνός, η ποιότητα και το ήθος της αρθρογραφίας, του είναι παρηγοριά. Έγραψε
για μας, με όμορφα και κολακευτικά λόγια, τον ευχαριστούμε.
Στους επόμενους στόχους μας είναι ένας μόνιμος χώρος.
Σκεφτήκαμε να μετατρέψουμε, κατόπιν των σχετικών διατυπώσεων, το εγκαταλελειμμένο κτίριο του Συνεταιρισμού σε αίθουσα πολλαπλών
χρήσεων. Θα δούμε.
Κι αν μερικοί θελήσουν, όπως καθετί ωραίο, να το κατεβάσουν
στα μέτρα τους, να το χρωματίσουν και να το καπηλευτούν, τι με αυτό;
«…Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες
οι Ιθάκες, τι σημαίνουν»
Αννέτα Γόδου
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.