Της Ελένης Ομήρου
Είναι στιγμές που νιώθεις να πνίγεσαι. Σε πνίγουν τα λόγια σου, τα θέλω σου, τα δίκια σου. Σε ζορίζουν οι ιδέες σου, σε καταπιέζουν οι απόψεις των άλλων, σε στενεύουν τα ρούχα σου, το ίδιο σου το δέρμα δε σε χωρά. Το μυαλό σου αντιστέκεται, ο χώρος σου μικρός, οι γύρω σου ακόμη «μικρότεροι».
Αυτοί που σ’ αγαπάνε είναι εκεί; Αυτοί που αδιαφορούν είναι. Έτοιμοι να τα κάνουν όλα ακόμη πιο ασφυκτικά για σένα. Έτοιμοι να σχολιάσουν, να πουν και να δείξουν. Να σε βάλουν μέσα στα ίδια κουτάκια από όπου δεν κατάφεραν οι ίδιοι ποτέ να ξεφύγουν. Και είναι κι αυτά ασφυκτικά στενά, σαν τις ιδέες τους, σαν το μυαλό τους, σαν όλα εκείνα που σε κάνουν να πνίγεσαι.
Και είναι πολλές οι στιγμές που νιώθεις να πνίγεσαι. Είτε στο προκαλούν οι άλλοι είτε εσύ, το παρελθόν ή το μέλλον, το περιβάλλον πάντα θα μικραίνει αν δεν το αμβλύνεις μόνος σου. Αν λες ναι μόνο στο γνώριμο, αν γνέφεις συγκαταβατικά στο εύκολο, αν είσαι πάντα ένας από όλους. Πάντα θα υπάρχει μια διαφορετική ιδέα μέσα στο μυαλό σου που θα σου δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Δεν μπορείς να είσαι πάντα ένας από όλους, αυτή η σκέψη θα σου τριβελίζει το μυαλό. Πάντα θα υπάρχει ένα θέλω διαφορετικό από αυτά που θα σου δείχνουν οι άλλοι, από εκείνα που θέλουν αυτοί.
Και τότε θα πνίγεσαι. Θα θέλεις να ανοίξεις το μυαλό και την καρδιά σου και να κάνεις ότι ποθείς για να συνεχίσεις να αναπνέεις. Αντίθετα στο γνώριμο, στο επιτρεπτό, στο αποδεκτό, στο συγκαταβατικό. Πνίγεσαι. Αυτοί που σ’ αγαπάνε είναι εκεί λοιπόν; Αυτοί που σε κρίνουν είναι. Αυτοί που σε παρατηρούν είναι. Αυτοί που θέλουν να σε μικρύνουν, γιατί δεν μπορούν να μεγαλώσουν μαζί σου, είναι. Αυτοί που σ’ αγαπάνε είναι; Αυτοί που θα τους μιλήσεις για το διαφορετικό και θα ανοίξουν διάπλατα τα μάτια από ενδιαφέρον και ζεστασιά. Που θα ακούσουν σιωπηλά. Που θα διαφωνήσουν και θα επιχειρηματολογήσουν, θα φοβηθούν και θα ηρεμήσουν, θα θαυμάσουν και θα εκτιμήσουν. Αυτοί που θα μοιραστούν το δικό τους πνιγηρό θέλω, που θα το συνοδεύσουν με γέλιο πονηρό ή με δάκρυ νοσταλγικό. Που τα λόγια τους θα είναι μέσα σε μια αγκαλιά χωμένα. Αυτοί που σ’ αγαπάνε είναι;. Αυτοί που αγαπάνε με ελευθερία και ισορροπούν κάθε αιχμαλωσία. Κάθε μικρή ανάσα μεγαλώνει όταν κάποιοι σ’ αγαπάνε. Δίπλα στους άλλους, δίπλα στη κριτική, πέρα από το σχόλιο, την αδιαφορία, τα καλούπια, αν είναι εκείνοι που σε αγαπάνε δίπλα σου, έχεις χώρο για να μεγαλώσεις, αναπνοή για να μη σκάσεις. Αν είναι εκεί αυτοί που σ’ αγαπάνε αληθινά, δεν πνίγεσαι. Τολμάς, αλλάζεις, μεγαλώνεις. Αναπνέεις.
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.