Μια σιωπή βουερή, σα να κολυμπάς στα γαλακτερά έγκατα του ωκεανού, να νιώθεις ότι είσαι μόνος μα στην πραγματικότητα να γνωρίζεις πως εκατοντάδες πλάσματα του βυθού κινούνται δίπλα σου, πάνω σου και κάτω σου. Κι ας βρισκόσουν στη δυτική συνοικία μιας πόλης που αποζητούσε λίγες ανάσες δροσιάς στο σκοτάδι το οποίο την ώρα ακριβώς της έναρξης, έριχνε τα πέπλα του σε ακόμα μια σκονισμένη μέρα ραστώνης και κάψας. Κι ας έφτανε κάπου κάπου το βουητό του έξω κόσμου από ένα βάθος που εκείνες τις δύο ώρες το ένιωθες όλοσδιόλου ξένο, σχεδόν εξωγήινο.
Εσύ εκεί, στο σιωπηλό σύμπαν. Και όσο περνάνε τα λεπτά και τα τραγούδια, νιώθεις τη σιωπή να ενώνει όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο απόλυτα, με ένα αόρατο νήμα κατάνυξης και χαρμολύπης τις παράλληλες σειρές καθισμάτων που είχαν γεμίσει με κόσμο κάθε ηλικίας. Και όσο προχωράει η βραδιά, η μουσική, η φωνή, η φιγούρα, οι ιστορίες, τα όνειρα, οι ανάσες, η καύτρα του τσιγάρου, τα βλέμματα, τα νεύματα, η Ποίηση, τα χειροκροτήματα, όλα χωνεύονται αρμονικά μέσα στην εκκωφαντική σιγή ενός πλήθους που σαν υπνωτισμένο παρακολουθεί μια τελετουργία εξαγνισμού και αναμνήσεων.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος με την γνώριμη σπηλαιώδη φωνή του, έστησε ένα επιβλητικό μυθιστορηματικό σκηνικό, οπού οι λέξεις εναλλάσσονταν με λέξεις. Οι αυτοαναφορικές αφηγήσεις ενός ανήσυχου νέου που καθώς μεγάλωνε έψαχνε τον εαυτό του μέσα στους στίχους και τις μουσικές έδιναν την σκυτάλη στα αγαπημένα του μελοποιημένα ποιήματα και ο λυρισμός των τραγουδιών των Κρίνων σε εκείνα των εκλεκτών φίλων και καλεσμένων. Ήταν όλοι εκεί, η Πολυδούρη, ο Ταρκόφσκι, ο Ουράνης, ο Λου Ρηντ η Νίνα Σιμον, και ο Νικ Κειβ, όλοι βρήκαν την θέση τους έχοντας ως διάμεσο την βιβλική φιγούρα του Ανεστόπουλου και τους συνοδοιπόρους του.
Κι όταν λίγο πριν το τέλος, ακούγονται οι πρώτες νότες από τον Τελευταίο Σταθμό, παρατηρώντας δεξιά και αριστερά υγρά βλέμματα στο φως των προβολέων που έχουν ανάψει, αντιλαμβάνεσαι πως υπήρξες κοινωνός σε κάτι ολότελα μαγικό: οτι δύο ώρες ηλεκτρισμένων εσωτερικών αντανάκλάσεων εκατοντάδων ανθρώπων σα να δημιούργησαν ένα παράδοξο μαγνητικό πεδίο γύρω από τον χώρο της συναυλίας, αποτρέποντας με έναν τρόπο μεταφυσικό οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα επιχείρησε να βεβηλώσει το ηχητικό παραμύθι που ξεδιπλώθηκε γενναιόδωρα μπροστά μας.
Μετά το πέρας της συναυλίας, η σιωπή έμεινε να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας και στις άκρες των χειλιών μας μας, σαν μια συμπύκνωση των σκέψεων και των εικόνων που πέρασαν από μπροστά μας. Οι αποχαιρετισμοί μπορούν να περιμένουν. Προς το παρόν ο Θάνος Ανεστόπουλος γράφει μουσική και επιλέγει το φως...
ΠΗΓΗ...http://www.exostispress.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.