Στις μαζώξεις με τα δάχτυλά μου ξέρω πάντα πώς να τους φερθώ. Τους συμπεριφέρομαι γλυκά και τρυφερά, τα κοιτώ σαν να έχω την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κρατούν ένα γυάλινο, νεογέννητο μωρό. Μου προκαλούν δέος με κάθε τους κίνηση.
Μπορούν τη μια στιγμή να τεντώνουν τη ζωή και να χορεύουν επάνω της σαν ακροβάτες και την άλλη να τρυπούν το πρόσωπό μου κάνοντας ρυτίδες. Να ξεριζώνουν τα μαλλιά μου δημιουργώντας στο κεφάλι μου κενούς ουρανούς, αλλά και να ανοίγουν τα μάτια μου τόσο πολύ, ώστε να χωρούν να πλεύσουν τα όνειρα μου
Να αγγίζουν τον έρωτα και να αισθάνομαι πως κρατώ την ξεχασμένη καρυάτιδα.
Αυτή που είναι πιο όμορφη από όλες, γιατί δεν την βλέπουμε.
Κλαίνε με χρώματα τα δάχτυλα μου, μα όταν πάω να τα σκουπίσω με ένα χαρτομάντηλο της παρηγοριάς, φτιάχνω ακαριαίως μια ζωγραφιά, έναν πίνακα συλλεκτικό ,που όμως δεν χωράει στον τοίχο του σαλονιού μου. Εκεί βάζουν άλλοι, μεγαλύτεροι και εξυπνότεροι αυτά που εκείνοι κρίνουν αξιόλογα, κομψά και με κύρος.
Τα δάχτυλά μου δεν έχουν κύρος, όμως εγώ νιώθω τις μαγικές τους δυνάμεις. Δυνάμεις που το κύρος δεν μπορεί να προσδώσει. Και όποτε τις διαπιστώνω, υπερηφανεύομαι σαν παιδάκι που μόλις κέρδισε στο κρυφτό ή έκανε άψογη κατακόρυφο στην αυλή του σχολείου. Με κοιτάζουν όλοι με θαυμασμό, μα κανείς δεν βλέπει την αιτία του αξιοθαύμαστου εαυτού μου κι ας είναι ό,τι πιο προφανές κουβαλώ πάνω μου, πιο προφανές και από τις ψευδαισθήσεις που καθημερινά ονομάζουμε αλήθειες.
Και έτσι, φτιάχνω βαλίτσες με τα δάχτυλά μου, γεμίζω άδειες κούτες στην προσπάθειά μου να μετακομίσω τις λέξεις από το μυαλό κάπου αλλού. Δεν ξέρω ακόμα πού, μα αν τις αφήσω λίγο ακόμα στο κεφάλι μου, αυτές θα βολευτούν κι θα αδρανήσουν. Πρέπει να μεγαλώσουν επιτέλους, να αποδεσμευτούν από αυτή τη μητρική προστασία που τους παρέχω. Ας καλλιεργήσουν, ας βρουν το ταίρι τους, ας δημιουργήσουν τα δικά τους παιδιά. Πώς αλλιώς θα αποκτήσουν κύρος…
Όμως, κουράστηκαν. Αλλά είναι ακόμα γοητευτικά, οι φλέβες στολίζουν γιορτινά το λαιμό τους, μα κάτι διακρίνω εκεί στην άκρη. Κάτι ξαφνικό σαν τη στιγμή και καταραμένο σαν το χρόνο. Κοκκίνισαν, σιγά σιγά μαυρίζουν και χωρίς να το καταλάβω καταρρέουν. Μου εξομολογούνται πως ράγισαν. Τα προφυλάσσω μέσα στα γάντια μου, τα βάζω στις τσέπες μου να χουχουλιάσουν. Μου υποσχέθηκαν ότι θα ξαναβγούν, σαν το κρύο μαλακώσει. Θα με βοηθήσουν, λένε, με τις λέξεις μου, όσο βαριές κι αν είναι αυτές στη μεταφορά τους.
Πράγματι, με τον καιρό βαραίνουν. Τόσο πολύ που ακόμα και οι βαλίτσες βγάζουν αναστεναγμούς, φοβούνται πως θα σκιστούν και θα εγκαταλείψουν σε κάποιον μολυσμένο δρόμο το περιεχόμενο. Νιώθω αδύναμη χωρίς τα δάχτυλά μου, μα οφείλω να σεβαστώ τον καιρό της ανάπαυσής τους. Και ούτε να τα επισκεφτώ μπορώ, αφού έχουν επιλέξει την απομόνωσή τους στις τσέπες μου. Θα περιμένω να ξανάρθουν. Κι όσο για τις λέξεις…αυτές είναι ανυπόμονες, εριστικές, βουίζουν στο κεφάλι μου σα μέλισσες κι αν τολμήσω να γκρινιάξω με τσιμπάνε.
Τελικώς, κάθομαι πάνω στον σωρό τους, για να ξεκλέψω λίγα λεπτά ηρεμίας. Νιώθω κάτι ελαφρύ και αλμυρό να μου βρέχει το πρόσωπο, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι. Ίσως είναι δάκρυα, ίσως είναι λέξεις που ξεχειλίζουν από το κεφάλι και με λούζουν. Τινάζομαι, ώστε να συγκρατήσω κάτι από αυτό που ρέει ,νιώθω κάτι να μου κλείνει τα μάτια, σφίγγομαι καθώς όλες μου οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. Φωνάζω, μα το στόμα δεν ανοίγει, δεν βγαίνει ήχος, παρά ένα μουγκρητό. Ακούγεται μονάχα το γλίστρημα μιας βασανιστικής ροής. Βρέχομαι ολόκληρη και περιμένω. Ελπίζω τουλάχιστον, πως όταν τελειώσει η βροχή, θα γυρίσουν πίσω να με στεγνώσουν. Τα δάχτυλά μου. Οι πιο πιστοί μου σύντροφοι, αυτοί που τελικά δεν ξέρουν πώς να μου φερθούν.
Μαρία Ελένη Γκογκίδη
ΠΗΓΗ...http://parallaximag.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.