"Οι δραπέτες του 313" μια αληθινή ιστορία

Εφημερία σήμερα στο μεγάλο νοσηλευτικό ίδρυμα και επικρατεί ένας εμπόλεμος πανικός σε όλες τις πτέρυγές του.

Πηγαδάκια γιατρών, να μελετούν εργαστηριακές εξετάσεις, νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται στα δωμάτια των ασθενών, τραυματιοφορείς να σπρώχνουν με βιασύνη τα μακριά φορεία, καθαρίστριες με τις σκούπες να καθαρίζουν και να απολυμαίνουν τους χώρους, συνοδοί ασθενών να συνωστίζονται στα κυλικεία, αγοράζοντας τα απαραίτητα για τους ανθρώπους τους.

Ο Άγγελος ανοίγει τα μάτια του, κατακόκκινα από τη δύσκολη νύχτα που πέρασε και ρίχνοντας μια ματιά ολόγυρα στο δωμάτιό του, ανασηκώνεται με δυσκολία στα μαξιλάρια του κρεβατιού του, μορφάζοντας από τον πόνο στη μέση.

Όλα στη θέση τους, ο θάλαμος 313 της νευρολογικής κλινικής, είναι υπό έλεγχο.

Βρίσκεται εδώ μέσα κοντά 6 μήνες, μετά το ατύχημα, από το οποίο  κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αλλά μετά από αδυσώπητη μάχη που έδωσε, βρίσκεται ακόμη εδώ, νικητής και θριαμβευτής της θέλησης. Είναι γύρω στα 62, με αρρενωπά χαρακτηριστικά, ψηλός με γκρίζα μαλλιά και με ένα διαπεραστικό βλέμμα, που υποδηλώνει πυγμή και ηγετικό χαρακτήρα. Πάλεψε σθεναρά και το μόνο που του επέφερε το ατύχημα, ήταν η αναπηρία στα κάτω άκρα, με αποτέλεσμα να κινείται με το καρότσι. Βρίσκεται εδώ στα τελευταία στάδια της αποθεραπείας και με τους φυσικοθεραπευτές του, δίνει καθημερινά τον αγώνα του για την αποκατάσταση και την βελτίωση των συνθηκών ζωής, που θα ακολουθήσει από δω και εμπρός.

Ρίχνοντας μια προσεκτικότερη ματιά στον θάλαμο, αντιλαμβάνεται στο ακριανό κρεβάτι έναν νέο ένοικο, να ξαπλώνει κουκουλωμένος με το σεντόνι και να κοιτάει με βλέμμα απλανές στο κενό. Γύρω στα 55 μελαχρινός, αδύναμος και με ένα βλέμμα μελαγχολικό, ο Μιχάλης έκανε εισαγωγή σήμερα το πρωί "χτυπημένος" από υποτροπή της σκλήρυνσης κατά πλάκας, που πάσχει εδώ και χρόνια. Ακινητοποιημένος με τεράστια δυσκολία να πάρει τα πόδια του, θα νοσηλευτεί κι αυτός ελπίζοντας να ανακάμψει.

Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και ο Άγγελος, ομιλητικότατος και πρόσχαρος, προσπαθούσε μάταια όλη την ημέρα να φτιάξει ατμόσφαιρα, αλλά του κάκου, ο συγκάτοικός του τα έβαψε μαύρα και είχε ρίξει ένα σιωπηλό πέπλο , απαντώντας μονολεκτικά και νωθρά.

Έτσι κύλησαν τρείς τέσσερις ημέρες με τον Άγγελο να δίνει κουράγιο και δύναμη, τον δε Μιχάλη να δείχνει απρόθυμος, άβουλος, παραδομένος. Το μόνο που επαναλάμβανε , ήταν τη θέλησή του να περπατήσει ξανά και να μπορεί να κάνει τις μικρές έστω βολτίτσες του.

Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα εκείνο το υγρό βράδυ, όταν ο Μιχάλης ένιωσε ένα χέρι να τον σκουντάει στον ώμο, ξυπνώντας τον, σχεδόν βίαια.

-Ξύπνα ρε μαλάκα, άιντε να σε πάω μια βόλτα.

Άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του και βλέπει στο προσκεφάλι του τον Άγγελο.

Ήταν καθισμένος στο αναπηρικό του καρότσι, ντυμένος με μια καφέ χοντρή ζακέτα και μια κουβέρτα να σκεπάζει τα πόδια του. Είχε μια λάμψη στα μάτια του και μια έξαψη, που νόμιζες ότι ήταν κάτι σαν ξωτικό.

-Άιντε σου λέω, μην αργείς, σήκω να πάμε μια βόλτα, τώρα που δεν μας βλέπει κανείς. Έχω υποκλέψει τον κωδικό της  πόρτας από τις νοσοκόμες και μπορούμε να βγούμε έξω.

Οι πόρτες των κλινικών έκλειναν τα βράδια, για λόγους ασφαλείας, αλλά ο πολυμήχανος Άγγελος βρήκε τον τρόπο του.

-Μα πώς να σε ακολουθήσω, απάντησε ο Μιχάλης, δεν υπάρχει ούτε δεύτερο καρότσι ούτε κι εγώ έχω τη δύναμη να περπατήσω.

-Σήκω πάνω, θα κρατιέσαι από τα χερούλια του καροτσιού, και θα ακουμπάς επάνω μου, όταν θα κουράζεσαι.

Με τα πολλά πείστηκε ο άβουλος και αδύναμος ασθενής και με αργές κινήσεις άρχισε να εκτελεί.

Στην αρχή διστακτικά, κατόπιν με πιο αποφασιστικές κινήσεις, οι δυο "έγκλειστοι" ξεκίνησαν για το ταξίδι τους προς την "ελευθερία".

34521 και το "κλικ" στην πόρτα, απέδειξε ότι ο κωδικός ήταν σωστός.

Με την αδρεναλίνη τους να χτυπάει κόκκινο και τους κροτάφους τους να σπάνε από τη γρήγορη ροή του αίματος, οι δυο φίλοι πλέον, ξεκίνησαν την διαδρομή προς τον ανελκυστήρα, που θα τους κατεβάσει κάτω στην αυλή του νοσοκομείου.

Ένιωθαν και οι δύο σαν να βρίσκονται σε τεράστια λεωφόρο και οι διάδρομοι να είναι πίστα αγώνων.

Σκουντουφλώντας και κοιτάζοντας πίσω με συνωμοτικό  βλέμμα, άρχισαν να απομακρύνονται και μετά από αρκετή ώρα βρέθηκαν στο προαύλιο.

Ο κρύος αέρας που έπνεε, τους έκανε να ανατριχιάσουν και ο ιδρώτας στα μέτωπά τους αμέσως εξαφανίστηκε.

Ψυχή δεν υπήρχε ολόγυρα, και το μόνο που ακούγονταν, ήταν ο θόρυβος και τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων από τον μακρινό κεντρικό δρόμο της πόλης.

Πλησίασαν σε μια άκρη της αυλής, όπου υπήρχε ένα συντριβάνι με δυο παγκάκια και τελικά με μια υπερπροσπάθεια, ο Μιχάλης ανακάθισε στο ένα παγκάκι, έχοντας δίπλα τον σύντροφό του στο καρότσι.

Ψηλά στον ορίζοντα, ένα μεγάλο ολόγιομο φεγγάρι, έριχνε το ωχρό του φως και τα πρόσωπα των δυο ηρώων μας, έμοιαζαν λες και ήταν βγαλμένα από ταινίες του Αγγελόπουλου.

Κάθονταν και οι δύο εκεί, αγέρωχοι και αμίλητοι, με το ύφος του νικητή, έχοντας καταφέρει να κάνουν τέτοια μεγάλη διαδρομή, κυρίαρχοι του κόσμου.

Κατανικώντας την πάθησή τους, ξορκίζοντας την "αναπηρία".

Ενώνοντας τα ονόματά τους, κατέστησαν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.

-Έλα ρε φίλε, πάρε και αυτό το γλυκάκι που φύλαξα από προχθές, να το μοιραστούμε ελεύθερα.

Είμαστε ελεύθεροι και δυνατοί.

Ακούς;

ΔΥΝΑΤΟΙ.

Σ.Σ. Τα ονόματα της ιστορίας είναι φανταστικά. Τα γεγονότα είναι απολύτως πραγματικά.Ο άγγελος έχει ανακάμψει και ζει μια φυσιολογική ζωή χρησιμοποιώντας αναπηρικό καρότσι, ενώ ο Μιχάλης αντιμετωπίζει ακόμη προβλήματα, αλλά μετά τη γνωριμία του με τον επαναστάτη Άγγελο, άλλαξε την οπτική του και "αποδρά" όποτε οι περιστάσεις του το επιτρέπουν.

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ , ΥΓΕΙΑ