Για αυτούς που ακόμα κι αν λείπουν είναι κοντά μας
Όταν εγώ σου μιλάω, το ξέρω, με ακούς. Το νιώθω. Βουρκώνουν αμέσως τα μάτια από την ένταση των συναισθημάτων στην ατμόσφαιρα. Η καρδιά φτερουγάει σαν να την κρατάς στα χέρια σου και το κεφάλι μουδιάζει, όπως κάθε φορά που μου χάϊδευες τα μαλλιά. Αλλά εσύ δεν ακούγεσαι. Που είσαι ρε γιαγιά; Γιατί δεν μου μιλάς; Δεν μου απαντάς ε; Μακάρι να μου απαντούσες κι ας με λέγανε τρελή...
Ένας χρόνος κοντεύει. Ορίστε! Έφυγες! Πάντα ξεροκέφαλη, να γίνεται μόνο το δικό σου. Και τι κατάλαβες; Δεν σου λείπουμε; Δεν σου την "σπάει" να μας βλέπεις από ψηλά να κάνουμε χαζομάρες και να μην μπορείς να επέμβεις; Αφού σε ξέρω, άμα δεν πεις τη γνώμη σου, θα σκάσεις. Ίδιες είμαστε. Και σου έλεγα, " Πιες λίγο γάλα. Φάε λίγη σούπα. Έλαα ρε γιαγιά, πάρε τα χάπια!". Τίποτα εσύ! Εκεί, με όλο το πείσμα ενεργοποιημένο, ήθελες να πεθάνεις. Να ησυχάσεις...
Εμας μας λείπεις πάντως. Θα το έχεις καταλάβει. Δεν νομίζω να περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτούμε. Εντάξει για τους άλλους δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά εγώ κάθε μέρα σε μελετάω. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι που να είσαι, τί να κάνεις. Κοιτάζω τις φωτογραφίες που έχω στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου. Ναι, ναι, αυτές που δεν σου άρεσαν, επειδή και καλά πετούσαν τα μαλλιά σου. Αηδίες! Εγώ το χαμόγελο σου κοιτάω. Και μετά αρχίζω να σου λέω τα δικά μου. Θα ἠθελα τη γνώμη σου σε πολλά θέματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση ότι μόνο εσύ θα μπορούσες να καταλάβεις πως νιώθω. Μόνο εσύ θα συμμερίζοσουν τις ανησυχίες μου.
Από τότε που έφυγες, να ξέρεις ότι μου άφησες πολύ βαρύ φορτίο. Πέρα από το όνομα σου, κουβαλάω και μια κληρονομιά ξεχωριστή, τις χάρες και τα προτερήματα σου. Προσπαθώ τουλάχιστον. Νοικοκυρά σαν και εσένα δεν είμαι, αλλά τα ντολμαδάκια μου (όπως μου έμαθες εσύ να τα φτιάχνω,φυσικά) δεν παίζονται. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχω αφήσει πίσω συμπεριφορές που ξέρω πως θα κατέκρινες και προσπαθώ να είμαι δίκαιη, όπως εσύ. Λέω τις αλήθειες, όσο και να τσούζουν, προσπαθώ να βάζω την καλοσύνη πάνω από όλα και βοηθάω με όποιο τρόπο μπορώ τους ανθρώπους γύρω μου. Λοιπόν, πως με βλέπεις; Τα καταφέρνω;
Πάλι δεν απαντάς. Δεν μου αρέσει αυτό. Αφού με ακούς και με βλέπεις, γιατί δεν λες κουβέντα; Έλα βρε γιαγιάκα.. Μίλα μου και δεν θα το πω σε κανένα. Αλλά και να το έλεγα, σιγά που θα με πίστευαν. Τρελή θα με ανέβαζαν, τρελή θα με κατέβαζαν. Όμως ούτε που με νοιάζει. Αρκεί να σε ένιωθα κοντά μου. Έλα άσε τις συγκινήσεις. Δεν σε βλέπω αλλά ξέρω πως βούρκωσες και τώρα έβγαλες τα χαρτομάντηλα από τη μαύρη φούστα σου.
Μη στεναχωριέσαι, ρε γιαγιά. Όλοι καλά είμαστε. Ο ένας προσέχει τον άλλο. Και εγώ καλά είμαι. Τα περνάω τα μαθήματα γιαγιά. Δεν θα αγχωθώ στην εξεταστική, στο υπόσχομαι. Του χρόνου θα το πάρω το πτυχίο. Ναι, ναι, δεν θα απελπίζομαι γιαγιά, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα, θα βρω δουλειά. Όλα θα φτιάξουν, γιαγιά. Το ξέρω. Όπως λες και εσύ, για όλα έχει ο Θεός. Νύσταξα, γιαγιά. Πέφτω για ύπνο. Πάλι λέξη δε σου πήρα. Δεν πειράζει. Αρκεί που με άκουσες. Θα τα πούμε αύριο. Καληνύχτα, γιαγιάκα μου...
Aπό την αναγνώστρια της Lifoland Κατερίνα Κουφοπούλου
Πηγή: www.lifo.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.