Κυριακή πρωί και οι καμπάνες της γειτονικής εκκλησίας χτυπούν στο χαρμόσυνο ρυθμό τους, καλώντας τους πιστούς στη Θεία Λειτουργία.
Ο υπέργηρος πατέρας, ανακαθισμένος στο κρεβάτι του με το τραπεζάκι δίπλα, μόλις τελείωσε το πρωινό του τσαγάκι και βυθισμένος στις μπερδεμένες σκέψεις του , λόγω Αλτζχάϊμερ, δείχνει ανυπόμονος.
Η όρασή του σχεδόν ανύπαρκτη, όπως και η ακοή του, κατάλοιπα από τις κακουχίες και τα χτυπήματα της πολυετούς του πορείας στη ζωή.
Είναι η ημέρα της εβδομαδιαίας περιποίησης και όλο κοιτάζει με αδημονία προς την κλειστή αλουμινένια εξώπορτα.
Σε λίγο μπαίνει ο γιος, που τον φροντίζει κρατώντας κάποια ξυριστικά εργαλεία και στη μια χούφτα κάποια πολύχρωμα χάπια.
Αφού καλημερίζει και του δίνει τα απαραίτητα για τα προβλήματα υγείας χάπια, τον βάζει να καθίσει στο κέντρο του ζεστού δωματίου.
- Έλα, ήρθε η ώρα να ξυριστούμε.
Ο μικρόσωμος γεράκος με δυσκολία στις κινήσεις του, υπακούει πρόθυμα και στήνεται στο σκαμπό, ρίχνοντας μια πετσέτα στον γυρτό του ώμο.
Στη στιγμή το πρόσωπό του γέμισε με πλούσιο αφρό και το ξυράφι γλιστρούσε με μαεστρία στα ρυτιδιασμένα του χαρακτηριστικά.
Γυρνούσε το πρόσωπό του πότε δεξιά πότε αριστερά, διευκολύνοντας έτσι τον προσωπικό του κουρέα, ενώ φούσκωνε και ξεφούσκωνε τα μάγουλά του, για να υπάρχει η τέλεια επαφή της επιδερμίδας με το κοφτερό ξυράφι.
- Θα βάλουμε και κολόνια στο τέλος έτσι;
Το τόνιζε συνεχώς, λες και ήταν το επιστέγασμα, η τελική πινελιά ενός σπουδαίου έργου.
Ζούσε τις στιγμές λες και ήταν μια ιεροτελεστία, αφημένος σε χέρια οικεία, που τα εμπιστεύεται, που τον αγαπούν.
Μετά από είκοσι λεπτά, η όλη διαδικασία τελείωσε και αφού έπλυνε το απαλό του πλέον πρόσωπο, ανασήκωσε με το δάχτυλό του το πεσμένο φρύδι του αριστερού του ματιού, από το οποίο μόνον έβλεπε, και έδειξε με νόημα το κουτί με τα λιγοστά καλλυντικά.
Αφού γέμισε τις χούφτες του με την μυρωδάτη κολόνια, με άρωμα λεμονιού, περιέλουσε όλο του το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο, ξεφυσώντας με ευχαρίστηση.
Κατόπιν η υγρή κρέμα ήρθε και επισφράγισε την όλη μυσταγωγία.
Ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίστηκε στο γέρικο πρόσωπό του και έκανε να σηκωθεί.
-Κάτσε λίγο ακόμη πατέρα, θέλεις να κουρέψουμε και τα μαλλιά, γιατί έχουν μεγαλώσει;
Το πρόσωπό του άστραψε και με ύφος αινιγματικό έγνεψε καταφατικά.
- Αν δεν σου είναι κόπος, καλό είναι να τα πάρουμε λίγο.
Αμέσως τα ψαλίδια ανέλαβαν δράση και τα λιγοστά περίσσια άσπρα μαλλιά έπεφταν στο πάτωμα, σαν νιφάδες χιονιού.
Ο καλοσυνάτος γεράκος έγερνε το κεφάλι του μπρος-πίσω, βοηθώντας τον κουρέα του, όπως μπορούσε και σε λίγη ώρα το κεφάλι του έγινε σαν καινούριο.
-Τώρα με έκανες σαν γαμπρό, έτοιμο για παντρειά, είπε, κοιτώντας το αποτέλεσμα στο μικρό καθρεφτάκι, που κρατούσε.
Χαμογελώντας έριξε μια κλεφτή ματιά όλο νόημα παραδίπλα στην σύντροφό του, που καθισμένη κοντά στη σόμπα, κοιτούσε τους δυο τους, πατέρα και γιο, καμαρώνοντας και μονολογώντας τα δικά της σχόλια.
-Τελειώσαμε, είσαι έτοιμος.
Ο προσωπικός γιος-κουρέας, μάζευε τα υποτυπώδη εργαλεία του και σκουπίζοντας τον σχετικό χαμό, που έκαναν στο δωμάτιο, έκανε να φύγει.
-Ευχαριστώ πολύ, νάσαι καλά.
Με κινήσεις νευρικές, ο "φρέσκος" πλέον παππούλης, ψαχούλευε τις τσέπες του παντελονιού του, ψάχνοντας να βρει το πορτοφόλι του.
- Δεν βρίσκω και τα λεφτά μου να σε πληρώσω.....
Ο γιος, με βιαστικές κινήσεις απομακρύνθηκε και εξαφανίστηκε, κλείνοντας πίσω του την πόρτα, ικανοποιημένος.
Στα αυτιά του βουίζουν οι τελευταίες φράσεις;
"Δεν βρίσκω τα λεφτά να σε πληρώσω".
Τί αξιοπρέπεια που έχουν αυτοί οι "παλιοί" άνθρωποι!
Να μην έχουν καμία υποχρέωση.
Να μην είναι βάρος.
Να μην εκμεταλλεύονται τον χρόνο σου, χωρίς να σε ανταμείψουν.
Αυτοί που σου έδωσαν την ζωή, αυτοί που σε έμαθαν να μιλάς, να πιάνεις πράματα με τα χεράκια σου, αυτοί που σε έμαθαν να περπατάς, να βλέπεις, να διαβάζεις, να αγαπάς, να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, που ξενύχτισαν ατέλειωτα βράδια στις αρρώστιες σου, που σε στήριξαν στα δύσκολα, που σου έδωσαν τα πάντα!
Και τώρα απόμαχοι της ζωής να νοιάζονται για σένα, για τον χρόνο σου, για τα κέρδη σου, για την ύπαρξή σου.
Ανιδιοτελής, αιώνια αγάπη, δοσμένη απλόχερα.
Μακάρι να τους μοιάσουμε, μακάρι να φανούμε αντάξιοί τους, αντίγραφά τους, συνεχιστές στην μακραίωνη πορεία του ανθρώπινου είδους, επιβεβαιώνοντας τον "Θείο" και ουσιαστικό όρο της λέξης ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.